All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1501 - Chapter 1510

เมื่อเห็นท่าทีของจิ้งอินซือไท่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ซ่งรั่วเจินจึงหันมองคนหลอกลวงตรงหน้ากับฉีชิงอีที่เพิ่งฟื้นคืนสติ สายตาเยียบเย็น ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย้ยหยัน“ช่างเป็นพวกทำเรื่องไม่สำเร็จ สร้างแต่ปัญหาโดยแท้!”ฉีชิงอีและถังเสวี่ยหนิงที่เพิ่งมาถึงได้ยินคำพูดของนางพอดี สีหน้าแข็งกระด้างไป จากนั้นโทสะลุกโชนขึ้นภายในอก“พระชายาฉู่อ๋อง ไต้ซือชิงเฟิงคือปรมาจารย์ศาสตร์ลี้ลับผู้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองฉีหยาง ไม่ว่าทำนายดวงชะตาหรือดูฮวงจุ้ยล้วนเป็นหนึ่ง ข้าได้ยินว่าเรื่องของสำนักเทียนฉือมีเงื่อนงำมากมาย จึงตั้งใจเชิญไต้ซือชิงเฟิงมาช่วยเหลือ นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเย้ยหยัน “ก็หมายความว่าเจ้าพาตัวโง่งมไร้ประโยชน์มาสร้างความยุ่งยากอย่างไรเล่า จะต้องให้พูดชัดเจนถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”ฉีชิงอีไม่อยากเชื่อว่าซ่งรั่วเจินจะกล้าด่านางตรงๆ เช่นนี้ ดวงตาของนางเบิกกว้าง “เจ้ากล้าด่าคนต่อหน้าเช่นนี้เชียวหรือ?”“ข้าด่าเจ้าแล้วอย่างไร? เจ้าพาตัวเองเข้ามาให้ด่าไม่ใช่หรือ เรามาที่นี่ก็เพื่อสืบคดีไม่ใช่มาเล่น เจ้าโง่เขลามีเงินแล้วอยากถูกคนหลอกก็เรื่องของเจ้า เหตุใดต้องวิ่งมาสร้างควา

ฉู่จวินถิงเห็นว่าพระชายาของตนมีสีหน้าสนอกสนใจ เขาพยักหน้าตอบรับ “ทุกอย่างล้วนฟังฮูหยิน”เซียวอ๋องและเสนาบดีศาลต้าหลี่เห็นว่าฉู่อ๋องกับพระชายาฉู่อ๋องถูกก่อกวนจนถึงขั้นละทิ้งการสืบสวนไป ก็พลันรู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจคดีที่สำนักเทียนฉือครั้งนี้แปลกประหลาดอย่างมาก ต่อให้จะรีบเร่งสั่งปิดกั้นข่าวสารได้ทันเวลา แต่ไฉนเลยจะปิดได้มิดเดิมทีที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่ผู้คนมาสักการะมากมาย บัดนี้เพียงล้อมไว้สั่งห้ามมิให้ผู้ใดเข้าออก ข่าวลือกลับแพร่สะพัดไปและเกิดการหยั่งเดาขึ้นมาหากยังปิดกั้นไว้ต่อไป คาดว่าผลสำเร็จกลับไม่มาก มีเพียงเร่งไขคดีให้ได้โดยเร็ว ถึงจะเป็นโอกาสที่ดีที่สุด“ฉู่อ๋อง พวกท่าน นี่...”ฉู่จวินถิงหันไปมองท่านเสนาบดีศาลต้าหลี่ พูดเสียงเรียบว่า “เจ้าเองก็เห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว เดิมทีพระชายาของข้าก็พยายามช่วยอย่างสุดกำลัง กลับมีผู้มากล่าวหานางว่าพูดเหลวไหลไร้สาระ”“นางตั้งใจมาช่วยสืบคดี ก็เพราะมีน้ำใจ ย่อมไม่อาจให้นางทางหนึ่งช่วยเหลือ อีกทางหนึ่งพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนหรอกกระมัง?”“หากเป็นท่าน ท่านจะอึดอัดใจหรือไม่?”เสนาบดีศาลต้าหลี่ฟังแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ ใคร่

“ใต้เท้า! เหตุใดจึงปล่อยให้คนร้ายทั้งสองจากไปได้เล่า?”ฉีชิงอีเห็นว่าไต้ซือชิงเฟิงยังซักถามไม่เสร็จ เสนาบดีศาลต้าหลี่กลับอนุญาตให้จิ้งอินซือไท่และจิ้งอวิ๋นซือไท่จากไป นางจึงร้อนใจอย่างอดไม่ได้“พระชายาเหลียงอ๋อง ท่านมีหลักฐานว่าพวกนางคือคนร้ายหรือไม่?”ฉีชิงอีชะงักไปครู่หนึ่ง พูดว่า “ไต้ซือชิงเฟิงได้ทำนายจนรู้ความจริงแล้ว เพียงแต่เพื่อรักษาชีวิตรอด พวกนางจึงไม่ยอมเปิดปากก็เท่านั้น”“เท่าที่ข้าเห็น ซือไท่ทั้งสองเสแสร้งทำเป็นผู้มีเมตตา แต่แท้จริงแล้วกลับจิตใจอำมหิตดุจอสรพิษ โครงกระดูกมากมายฝังอยู่ที่นี่ เป็นไปไม่ได้ที่พวกนางจะไม่รู้เรื่อง!”“พวกท่านตัดสินคดีเช่นนี้ อาศัยเพียงฝีมือของตนหาหลักฐานนั้นยากเกินไป ไม่สู้จับมาทรมานสอบสวนเสียยังจะดีกว่า จะต้องบอกความจริงออกมาแน่!”เสนาบดีศาลต้าหลี่ “...พระชายาจะทรมานให้สารภาพหรือ?”ฉีชิงอีหันสายตาคมกริบไปทางเหลียงอ๋อง “ท่านอ๋อง ท่านว่าสิ่งที่หม่อมฉันกล่าวถูกหรือไม่?”“คำที่ชิงอีเอ่ยก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล สำนักเทียนฉือเกิดเรื่องใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ เหล่าซือไท่จะไม่รู้เรื่องเลยเป็นไปไม่ได้”“ต่อให้พวกนางมิใช่ผู้ลงมือฆ่า แต่ก็ย่อมมีความผิดฐานปก

“เจ้าไม่ใช่ว่าพูดว่าคนผู้นี้ฝีมือสูงส่ง ไม่มีปัญหาหรอกหรือ?”เหลียงอ๋องตวัดสายตาเคร่งขรึมไปยังฉีชิงอี เดิมทีเขาตั้งใจจะเชิญไต้ซือเสวียนหยางมาด้วย ไต้ซือท่านนั้นติดตามเขามาหลายปี เขาย่อมรู้ความสามารถดีเพียงแต่ฐานะในตอนนี้ของเสวียนหยางไม่ควรถูกเปิดเผย จึงคิดจะเชิญศิษย์เอกของเขาไต้ซือเทียนซีมาแทนทว่าไต้ซือเทียนซีกลับไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่อยู่ในคูเมืองอื่น หากจะไปเชิญมาก็ต้องเสียเวลาไปกลับไม่น้อยดังนั้น เมื่อฉีชิงอียืนยันไม่หยุดว่าไต้ซือชิงเฟิงเป็นศิษย์ของไต้ซือเสวียนหยางเช่นกัน อีกทั้งยังมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองฉีหยาง เขาจึงยอมตกปากรับคำในที่สุดใครจะคาดคิดไต้ซือชิงเฟิงกลับเป็นดั่งที่ซ่งรั่วเจินเคยว่าไว้ทุกประการ ก็แค่ตัวไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น!ฉีชิงอีเห็นท่านอ๋องของตนเริ่มขุ่นเคือง รีบอธิบายอย่างร้อนใจ “ท่านอ๋อง ไต้ซือชิงเฟิงมีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองฉีหยาง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันตั้งใจสอบถามมาก่อน”“ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็เอ่ยแล้วว่าผู้บำเพ็ญเพียรย่อมมีความลับแห่งฟ้าดินไม่อาจเปิดเผยเป็นเรื่องธรรมดา คาดว่าอีกไม่นานเขาก็จะสามารถพูดความจริงและเบื้องลึกทั้งหมดออกมาได้”ถังเสวี

“แค่ส่งเจ้าไปตาย พวกเขาก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายงั้นหรือ?”ซ่งรั่วเจินขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น “เรื่องเช่นนี้มีเหตุผลอันใดกันเล่า? คนทั้งหมู่บ้านเชื่ออย่างไรข้อกังขาเลยหรือ?”“ตอนที่ข้าถูกเลือก นอกจากท่านแม่ที่ร้องไห้อย่างหนัก ท่านพ่อและท่านย่ากลับดีใจมาก พวกเขาพูดว่า…ชีวิตที่ดีของครอบครัวกำลังจะมาถึงแล้ว”“เพราะท่านแม่ไม่ยอมมอบข้าออกไป พวกเขาถึงได้ทุบตีท่านแม่ กักขังไว้ในห้อง ไม่ให้ข้าวกิน ไม่ให้น้ำดื่ม”ดรุณีน้อยนึกถึงภาพในตอนนั้น แววตาสะท้อนแววหวาดกลัว“ตอนนั้นท่านแม่กอดข้าไว้ในอ้อมกอดแน่น ไม่ยอมให้ใครพาตัวข้าไป แต่ท้ายที่สุดข้าก็ถูกพาไปจนได้…”“สิ่งที่ข้าเล่าล้วนเป็นเรื่องจริง เด็กเหล่านั้นที่ถูกเลือก ครอบครัวของพวกเขาล้วนมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ”“ก็เพราะอย่างนี้แหละ คนทั้งหมู่บ้านถึงเชื่อโดยไร้ข้อกังขา หลายครอบครัวกลับยังภาวนาให้บุตรหลานตนถูกเลือกเสียด้วย แต่คนที่ดีใจเหล่านั้น มักจะเป็นพวกท่านลุงท่านป้าสะใภ้”ดรุณีน้อยเล่าสถานการณ์ภายในหมู่บ้าน ซ่งรั่วเจินฟังแล้วหัวใจพลันเย็นยะเยือกมีเพียงผู้เป็นแม่ที่หวงแหนลูก พ่อและย่าไร้เมตตา เห็นเด็กเป็นเพียงต้นไม้เขย่าเงินตราบใดที่เด็กส