All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1491 - Chapter 1500

ฉู่จวินถิงจูงมือภรรยาของตน เขาไม่สนใจต่อสถานการณ์ตรงหน้า หากเซียวอ๋องตั้งใจอยากแต่งกับถังเสวี่ยหนิงจริงๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ซ่งรั่วเจินพยักหน้างามเบาๆ แล้วตามฉู่จวินถิงออกไป สตรีสามนางก็กลายเป็นละครเรื่องหนึ่ง เพียงฉีชิงอีและถังเสวี่ยหนิงก็วุ่นวายพอแล้ว ถ้าวันนี้คิดจะอยู่ที่นี่ ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าจะมีแต่ความวุ่นวาย “เสด็จพี่สามและพี่สะใภ้ไปที่ไหนกันหรือ?” เหลียงอ๋องเดินมาตรงหน้าเซียวอ๋องแล้วถามขึ้น เซียวอ๋องมองไปยังทิศทางที่ทั้งสองจากไป แล้วเอ่ยว่า “พวกเขาไปกินข้าวกัน ข้าเดิมทีก็ตั้งใจจะไปเช่นกัน” สีหน้าของฉีชิงอีเปลี่ยนไปเล็กน้อย “พวกเขาไปกินข้าวกันเองหรือ? ก็ไม่เรียกพวกเราสักคำ?” “หม่อมฉันนึกว่าพระชายาฉู่อ๋องจะมีท่าทีเช่นนี้กับหม่อมฉันเพียงในยามปกติ ไม่คิดว่าก็เป็นเช่นนี้กับท่านอ๋องทั้งสองเหมือนกัน มันไม่หยิ่งยโสเกินไปหรือ?” ถังเสวี่ยหนิงอดเอ่ยไม่ได้ สีหน้าของเหลียงอ๋องย่อมไม่สู้ดี ฉู่อ๋องตามปกติก็เป็นคนหยิ่งยโสไม่เห็นใครอยู่ในสายตา นิสัยของเขาทุกคนคุ้นชินมานานแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าพระชายาที่เขาแต่งก็มีนิสัยเช่นนี้เช่นกัน “ถ้าพวกเจ้าหิวแล

ว่าพลาง เขาก็ไม่สนใจถังเสวี่ยหนิงกับพวก ก่อนจะไปนั่งลงตรงที่ว่างระหว่างซ่งรั่วเจินและพวก และตักข้าวใส่ชามให้ตนเอง โชคดีที่เขาถือว่ามาไม่สายเกินไป ช่วงหลายวันนี้กินแต่อาหารมังสวิรัติมากพอแล้วจริง ๆ เดิมยังคิดว่าเสนาบดีศาลต้าหลี่ไปทำธุระแล้ว ใครจะคิดว่าบุรุษผู้นี้ช่างหัวไวจริง ๆ ถึงกลับตามมากินข้าวแล้ว ซ่งรั่วเจินเห็นท่าทีเช่นนั้นของเซียวอ๋องก็ชะงักไปชั่วขณะ นางไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเซียวอ๋องจะมีสติถึงเพียงนี้ เสนาบดีศาลต้าหลี่อดหัวเราะไม่ได้ แต่ก่อนก็เห็นว่าเซียวอ๋องกับฉู่อ๋องมีสถานะที่อ่อนไหว เวลาอยู่ด้วยกันย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะขัดแย้งกัน กลัวว่าจะยุ่งยากไม่น้อย แต่ว่าหลังจากผ่านช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันที่ศาลต้าหลี่ความสัมพันธ์ก็ดูปรองดองอย่างเห็นได้ชัด เข้ากันได้ดีไม่น้อย ซ่งรั่วเจินมองไปที่ฉู่จวินถิง ก็พบว่าเขาไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจเลย เห็นได้ชัดว่าได้คาดเดาท่าทีของเซียวอ๋องไว้นานแล้ว “เซียวอ๋องเห็นว่าฝีมือเจ้าดีมาโดยตลอด เพียงแต่ตั้งแต่คราวก่อน เจ้าก็ไม่ได้ส่งอาหารมาอีก คราวก่อนยังได้ยินเขากับเสนาบดีศาลต้าหลี่พูดถึงเรื่องนี้ด้วยความเสียดายอยู่เลย” ฉู่

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าเซียวอ๋องไม่ชั่วร้ายต่ำต้อยเช่นเดียวกับเช่ออ๋อง กลับดูเหมือนเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าหากไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ ในชาติที่แล้วก็คงไม่ถูกเช่ออ๋องใส่ร้ายป้ายสีจนกลายเป็นองค์ชายไร้อำนาจ“เมื่อคนเราผ่านประสบการณ์มามาก ก็ย่อมคิดตก” ฉู่จวินถิงคีบอาหารให้ซ่งรั่วเจินพลางพูดว่า “ทีแรกยังกลัวว่าเจ้ามาที่นี่แล้วจะรู้สึกเบื่อเสียอีก ตอนนี้ดีเลย มีเรื่องวุ่นวายให้ดู พอดีเลยไม่ใช่หรือ?”ซ่งรั่วเจินยกมือเกาจมูก อยู่ด้วยกันนานแล้ว ความลับเล็กๆ น้อยๆ ล้วนปิดไม่มิดหลังกินข้าวแล้ว ซ่งรั่วเจินเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปดูศพเถอะ หมอชันสูตรน่าจะนับได้ไม่น้อยแล้ว จากปริมาณย่อมสามารถมองออกได้ว่าทิศทางที่พวกเราวิเคราะห์นั้นถูกหรือไม่”ถังเสวี่ยหนิงสามคนเองก็กินเสร็จแล้ว เดิมทีพวกเขาก็ไม่สนใจอาหารเจอยู่แล้ว เพียงกินๆ ไปเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นตามซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงไปสืบคดีพร้อมกันเห็นดังนั้น ทั้งสองคนหันมองเหลียงอ๋อง อยากติดตามไปด้วย“พระชายาเหลียงอ๋อง โครงกระดูกในเรือนหลังนี้น่าตกใจเป็นพิเศษ ข้าชี้แนะพวกท่านอย่าไปเลยจะดีที่สุด” เสนาบดีศาลต้าหลี่เอ่ยเตือน“ถ้าอย่างนั้นเหตุใด

นางไม่เคยปรารถนาสิ่งใด สิ่งเดียวที่หวังก็คือให้ลูกสาวได้ไปเกิดใหม่ในครอบครัวที่ดี อย่าได้มีมารดาไร้ประโยชน์เช่นนางอีกเลยในฐานะมารดา แม้แต่ลูกของตนเองก็ยังปกป้องไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูลูกของตนถูกส่งไปตาย!“ท่านมองเห็นลูกของข้าจริงหรือ?” สายตาของจิ้งอินซือไท่จับจ้องซ่งรั่วเจิน เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังซ่งรั่วเจินพยักหน้า สายตาหันไปยังด้านข้างตัวนาง “ความจริงแล้วลูกสาวของท่านอยู่ข้างกายท่านมาโดยตลอด นางสามารถไปเกิดใหม่ได้ตั้งนานแล้ว แต่เพราะห่วงใยท่าน จึงยังไม่ยอมไป”เด็กหญิงคนนั้นเห็นว่าซ่งรั่วเจินมองเห็นตนจริง ก็ดีใจขึ้นมาซ่งรั่วเจินจึงค่อยๆ ถ่ายทอดความรู้สึกและคำพูดที่เด็กหญิงอยากบอกออกมา“นางบอกว่าคนที่นางรักที่สุดก็คือแม่ นางเข้าใจดีว่าท่านจำต้องทำเช่นนั้น แต่ไรมาไม่เคยโกรธเคืองท่านเลย”เพียงเอ่ยออกมา จิ้งอินซือไท่ก็ยกมือปิดหน้าร้องไห้ ความขมขื่นที่กดทับอยู่ในใจตลอดหลายปีพลันระเบิดออกมาทั้งหมดในห้วงขณะนั้น“ท่านโกหกข้า! ลูกของข้าเด็กเพียงนั้น กลับต้องตายไปก่อนเวลาอันควร ข้าที่เป็นแม่ไร้ค่าคนหนึ่งทำไม่ได้แม้แต่ปกป้องนาง นางจะไม่โกรธเคืองข้าได้อย่างไรกัน! นางต้องเกลียดข้าแน่ๆ

เซียวอ๋องอยู่ตรงหน้า แต่ถังเสวี่ยหนิงกลับอาเจียนต่อหน้าบุรุษถึงเพียงนี้ อีกฝ่ายจะชอบนางได้อย่างไรกัน?เพียงถังเสวี่ยหนิงได้ยิน หัวใจก็ยิ่งร้อนรน นางฝืนระงับความคลื่นเหียนลงไป นางมาที่นี่ก็เพื่อทำให้เซียวอ๋องโปรดปราน หากกลับกลายเป็นทำให้ท่านอ๋องรู้สึกขยะแขยง นั่นมิเท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดล้วนสูญเปล่าหรอกหรือ?นึกถึงสถานะของตนภายในตระกูลในช่วงนี้ ทั้งยังนึกถึงสายตาของผู้คนที่พบเจอในงานร่ายกวีที่ผ่านมา ถังเสวี่ยหนิงก็ได้แต่กำหมัดแน่นบัดนี้ผู้คนมากมายต่างดูแคลนนาง นางจำต้องเอาชนะเพื่อทวงศักดิ์ศรีคืนมาให้ได้!ตราบใดที่สามารถเป็นพระชายาได้ นางก็จะลบล้างความอับอายทั้งปวง ทำให้คนเหล่านั้นรู้ว่าตนสูงศักดิ์กว่าพวกเขามากนัก มิใช่คนที่พวกเขาคิดจะเหยียบย่ำได้ตามใจ!ทั้งบิดาและพี่ชายของนาง เพียงเพราะความผิดพลาดในอดีต ผ่านมานานมากเพียงนี้แล้ว พวกเขากลับยังคงแสดงท่าทีเย็นชาต่อนางอยู่ นางจำเป็นต้องล้างอายให้ได้!เพียงแต่ต้นเหตุแท้จริงทั้งหมดนี้ก็คือซ่งรั่วเจิน ‘วาสนาผันแปร ไร้ความยั่งยืน’ นางไม่เชื่อว่าตนจะพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงคนนี้!ส่วนไต้ซือชิงเฟิง ตอนที่ได้รู้ว่าเหลียงอ๋องและพระชายาเห