All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1521 - Chapter 1530

ทว่าเพราะมียานอนหลับ ทุกคนจึงเข้าใจกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย นึกถึงตอนนั้นที่หมู่บ้านของพวกเขาห้ามไม่ให้คนนอกค้างแรม โดยเฉพาะยามใกล้ถึงพิธีเซ่นไหว้ แต่เพราะธรรมเนียมนี้ ตอนนั้นจึงเกือบถูกผู้อื่นจับได้ หลังจากนั้นจึงเปลี่ยนมาใช้ยานอนหลับแทน ครั้นมียานอนหลับแล้ว ผลลัพธ์ก็ยิ่งดีนัก ไม่เคยเกิดความผิดพลาดขึ้นเลย “ข้าว่าแล้ว จ้าวต้าเลี่ยงจัดการอะไรไม่ได้เลย ถึงกับล่อคนของทางการมา นี่มันตัดทางรอดของทั้งหมู่บ้านเราแล้ว!” เสนาบดีศาลต้าหลี่มองชาวบ้านที่โง่เขลาเบาปัญญาเหล่านี้ แล้วเอ่ยเสียงขรึม “พิธีเซ่นไหว้ที่พวกเจ้ากล่าวอ้าง ก็แค่มีคนควบคุมอยู่เบื้องหลัง” “ใช้บุตรหลานหมู่บ้านพวกเจ้าฝึกฝนวิชาพิกลโหดร้าย แล้วโยนเงินให้เพียงเล็กน้อย เชื่อจริง ๆ หรือว่าเป็นเทพแห่งขุนเขาคุ้มครอง ช่างโง่เขลาเบาปัญญาแท้!” “หากเป็นเทพแห่งขุนเขาที่คุ้มครองพวกเจ้าจริง เหตุใดทุกปีจึงต้องใช้ชีวิตเด็กด้วย!” เสนาบดีศาลต้าหลี่ส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ การสักการบูชา ทดสอบความจริงใจ แล้วบริจาคเงินค่าน้ำมันธูปตามกำลังของตนก็เพียงพอ แต่พวกเขากลับทำร้ายชีวิตผู้บริสุทธิ์มากมายถึงเพียงนี้! “เป็นไปไม่

“เมื่อได้พบกันครั้งนี้แล้ว นางก็ถึงคราวจะไปเกิดใหม่แล้ว” จิ้งอินซือไท่แสดงสีหน้าตกตะลึง “หม่อมฉันสามารถพบนางอีกคราได้จริงหรือ?” “แน่นอน” ฉีชิงอีกับถังเสวี่ยหนิงจับตามองซ่งรั่วเจินอยู่ตลอดเวลา เมื่อมาพักในหมู่บ้านนี้ พวกเขาก็ไม่เคยลำบากเช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินหรือที่พักอาศัย ล้วนเทียบกับเมืองหลวงไม่ได้เลย เดิมทีคิดว่าสภาพสำนักเทียนฉือก็แย่มากพออยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าครั้นมาถึงหมู่บ้านหมิงเยว่กลับแย่ยิ่งกว่า เดิมทีฉีชิงอีคิดว่าครานี้จะสามารถทำให้ซ่งรั่วเจินไม่พอใจได้ แต่ไม่คิดเลยว่าสตรีนางนั้นยังคงมีท่าทีสูงส่ง ราวกับไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา ในตอนนั้น นางเพียงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวตลกอวดขวานต่อหน้าช่าง ไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งความสะใจ กลับยิ่งขุ่นข้องมากกว่าเดิม “พระชายาฉู่อ๋อง พูดอะไรก็ควรมีขอบเขตบ้าง คนก็ตายไปหลายปีแล้ว ท่านยังจะสามารถทำให้จิ้งอินซือไท่มองเห็นได้อีก กำลังล้อเล่นอะไรอยู่หรือ?” ฉีชิงอีคิดว่าซ่งรั่วเจินคงจะคลุ้มคลั่งไปแล้ว เพื่อจะยึดเอาความดีความชอบไว้แต่ผู้เดียว ถึงกับเริ่มแต่งเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา ซ่งรั่วเจินมองฉีชิงอีที

จิ้งอินซือไท่ยืนนิ่งเงียบอยู่ทางด้านข้าง นางไม่ใส่ใจการเดิมพันครั้งนี้แม้แต่น้อย เพียงแต่ความมั่นใจที่พระชายาฉู่อ๋องแสดงออกมานั้นกลับทำให้ความคาดหวังในใจของนางยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นมากเรื่อย หากปราศจากความมั่นใจที่แน่วแน่ นางจะกล้าเอาเงินเดิมพันถึงหนึ่งแสนตำลึงมาเสี่ยงได้อย่างไร?ขอเพียงได้พบหน้าลูกสาวอีกสักครั้ง ไม่ว่านางต้องทำสิ่งใด นางก็ล้วนยินดีครู่ต่อมา ภายใต้สายตาของผู้คนที่เต็มไปด้วยความคาดหวังระคนเย้ยหยัน ซ่งรั่วเจินเขียนยันต์ขึ้นมาหนึ่งใบกลางอากาศเมื่อยันต์นั้นปรากฏขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง นางประสานมือทำมุทราแล้วเปล่งเสียงว่า “เบิกเนตร!”เดิมทีไต้ซือชิงเฟิงก็ไม่เคยเชื่อในฝีมือของซ่งรั่วเจิน เขาเพียงคิดว่าอีกฝ่ายก็คงเป็นพวกต้มตุ๋นไม่ต่างจากตนเอง เพราะพวกไต้ซือที่เขาเคยพบเห็นในแต่ละวันก็ล้วนเป็นเช่นนี้ เว้นเพียงแต่อาจารย์ของเขาเท่านั้นทว่าตอนนี้กลับได้เห็นซ่งรั่วเจินวาดยันต์ขึ้นกลางอากาศ ในขณะที่ยันต์เสร็จสมบูรณ์ ราวกับว่ามีแสงทองสายหนึ่งวาบขึ้นมา ใบหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทีละน้อย“นี่คือวาดยันต์ขึ้นมากลางอากาศจริงหรือ หนำซ้ำยันต์ยังสำเร็จอีกด้วย?”“เป็นไปได้

นางรู้อยู่แล้วว่าซ่งรั่วเจินไม่มีวิชาเก่งกาจไร้เทียมทานถึงเพียงนั้น พวกเขาทั้งหมดเกือบถูกซ่งรั่วเจินหลอกไปเสียแล้ว“ถึงเวลาแล้ว นางควรไปเกิดใหม่เสียที” ซ่งรั่วเจินเอ่ยเตือนจิ้งอินซือไท่ได้สติกลับมา เช็ดน้ำตาที่หางตา แล้วมองไปยังดรุณีน้อยผู้แสนอ่อนหวานน่ารักเบื้องหน้า ภายในสายตาเปี่ยมความอาลัยอาวรณ์ หากแต่ก็มีความยินดีมากกว่า“ซินซิน ไปเถิด”ข้าแม่คนนี้ไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว เชื่อว่าพ่อแม่ของเจ้าในชาติหน้าจะต้องรักและปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่หัวใจของจิ้งอินซือไท่สงบลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนับตั้งแต่เกิดเรื่องในครั้งนั้น นางไม่เคยสัมผัสความสงบสุขเช่นนี้อีกเลย“ตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึง เอามาเถอะ” ซ่งรั่วเจินเลื่อนสายตามองไปทางฉีชิงอีพลางเอ่ยขึ้น“ซ่งรั่วเจิน เจ้าอย่านึกว่าข้าไม่รู้ ที่เจ้าใช้เมื่อครู่ก็เป็นเพียงวิชาพรางตาเท่านั้น”“เดิมทีจิ้งอินซือไท่ก็น่าสงสารมากอยู่แล้ว แต่เจ้ากลับยังทำร้ายนางเพียงเพื่อหลอกเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงจากข้า มองดูแล้วเจ้าช่างโหดเหี้ยมโดยแท้!”ฉีชิงอีเหลือบมองจิ้งอินซือไท่ที่กำลังซาบซึ้งใจต่อซ่งรั่วเจิน นางกลับรู้สึกขบขันภายในใจ น่ากลัวว่าคนในใต้หล้าล้

“บัดนี้ได้เบิกเนตรแล้ว อย่างน้อยก็ต้องรอสามวันถึงจะคลายได้ เจ้าก็ฉวยโอกาสอันดีช่วงสามวันนี้มองโลกที่ต่างออกไป จะได้ไม่รู้สึกว่าเสียเงินหนึ่งแสนตำลึงไปอย่างไร้ค่า”สีหน้าของซ่งรั่วเจินแสดงท่าทีราวกับว่า “ข้าทำเพื่อเจ้าหรอกนะ” “ให้เจ้าได้รู้สึกว่าเงินหนึ่งแสนตำลึงที่เสียไปไม่สูญเปล่า” ทำให้ฉีชิงอีทั้งหวาดหวั่นทั้งร้อนรนส่วนถังเสวี่ยหนิงวิ่งตามเซียวอ๋องไม่ทัน ตนเองอยู่เพียงลำพังก็กลัวจนตัวสั่น สุดท้ายกระโจนเข้ากอดองครักษ์หยางองครักษ์หยางตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ครั้นเห็นว่าท่าไม่ดีก็รีบวิ่งหนีไปทันที นี่คิดจะเอาชีวิตเขาหรือไร!หลังจากซ่งรั่วเจินกลับเข้าไปพักผ่อนในเรือน ก็ยังได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังแว่วมาจากภายนอกเป็นระยะๆ“เหตุใดผีร้ายนั่นถึงได้ตามหลอกหลอนพวกเขาไม่หยุดเล่า? หรือจะมีความเกี่ยวข้องกับพระชายาเหลียงอ๋อง?”ฉู่จวินถิงเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ หากผีนี้เป็นของหมู่บ้านหมิงเยว่ เช่นนั้นย่อมไม่เกี่ยวข้องกับพวกฉีชิงอี เหตุใดจึงตามตอแยนางอยู่ตลอด?หากพระชายาเหลียงอ๋องเป็นผู้ที่มือเปื้อนเลือด เช่นนั้นก็ไม่แปลก เพียงแต่ผีจะตามมาไกลถึงเพียงนี้เชียวหรือ?ซ่งรั่วเจินคลี่ยิ้มบาง