All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1311 - Chapter 1320

“ไทเฮา บ่าวเห็นว่า การแต่งงานครั้งนี้น่าจะสำเร็จนะเพคะ” กุ้ยหมัวมัวถือน้ำชาอุ่น ๆ ถวายให้ไทเฮาไทเฮาเปิดฝาถ้วยน้ำชา กลับไม่ได้ยกดื่มนางมองไปไกล พร้อมพูดอย่างเนิบช้า“ตระกูลจั่วเป็นตระกูลที่เคร่งครัดในระเบียบธรรมเนียม วันนี้ข้าดูทั้งสองสามีภรรยา ก็เห็นว่าดีงามจริง ๆ ลูกชายที่ทั้งสองคนเลี้ยงดูมา ย่อมไม่เลวแน่“น่าเสียดาย ชื่อเสียงอย่างฉีเอ๋อร์ หากแต่แรกนางไม่ต้องแต่งงานไปเป็นพันธมิตรทางการเมือง ป่านนี้ก็คงไม่…”คำพูดของไทเฮาขาดหายไปกลางคัน ยกน้ำชาขึ้นมาจิบกลบเกลื่อนความหม่นหมองในใจลูกสาวแสนดี ต้องกลายมาเป็นเช่นนี้ จะไม่เจ็บปวดได้อย่างไร?เกิดมาในวังหลวง ไม่ได้หมายความว่าจะดีพร้อมไปเสียทุกอย่างตั้งแต่ฉีเอ๋อร์กลับมาจากแคว้นต้าเซี่ย ไทเฮาก็เริ่มจัดการเรื่องการแต่งงานของฉีเอ๋อร์แต่เหล่าทายาทจากตระกูลขุนนางสูงศักดิ์ ล้วนแล้วแต่ดูแคลนฉีเอ๋อร์ที่เคยแต่งงานมาก่อน แม้นนางจะเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ก็ตามความบริสุทธิ์ของหญิงสาว เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งในแคว้นหนานฉีเรื่องเช่นนี้ พวกนางไม่อาจฝืนเปลี่ยนแปลงอะไรได้ไม่ง่ายที่ฉีเอ๋อร์จะมีชายที่ชอบ ในฐานะที่นางเป็นแม่ เพียงปรารถนาจะช่วยให้ลูก

“เจ้ามีหญิงที่พึงใจอยู่หรือไม่ ไม่มีความจำเป็นต้องบอกข้า” องค์หญิงใหญ่หันหลังเดินไปอุทยานหลวงต่อจั่วเฟิงตามอยู่ด้านหลังนาง เหยียบเงาของนางเป็นบางครั้งเขาพูดโกหกไปเพราะเขาได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่มักมากในกาม เขากลัวถูกนางหมายตาเมื่อถึงอุทยานหลวง องค์หญิงใหญ่นั่งลงภายในศาลา“ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ดอกไม้ร่วงไปนานแล้ว ช่างน่าเบื่อสิ้นดี”ในสายตาของนาง จั่วเฟิงผู้นี้ก็เหมือนดอกไม้ที่โรยราส่วนพวกที่อยู่ในจวนของนาง บางคนเป็นดอกตูมยังไม่บาน บางคนงดงามเย้ายวน มีผู้ใดที่สู้เขาไม่ได้?เสด็จแม่เองก็เหลือเกิน คำโกหกที่ชัดเจนเช่นนี้ก็แยกแยะไม่ออกขอเพียงเสด็จแม่ใส่ใจสายตาในการเลือกชายหนุ่มของนาง คงไม่คิดว่านางจะชอบจั่วเฟิงจริงๆจั่วเฟิงยืนอยู่นอกศาลา ไม่คิดจะลามปามเขายืนอยู่ข้างนอก ดูเหมือนองครักษ์ขององค์หญิงขณะนี้ ภายในตำหนักฉือหนิงวันนี้เชิญคนตระกูลจั่วเข้าวัง เพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงใหญ่และจั่วเฟิงตั้งแต่เข้าวังมาเมื่อวาน คนของตระกูลจั่วก็คิดตกแล้วพวกเขามีจั่วเฟิงเป็นลูกชายเพียงคนเดียว เมื่อก่อนไม่อยากให้เขาเป็นทหาร แต่เขาก็เป็นแล้วต่อมา ฮูหยินจั่วข่มขู่ด้วยชีวิต

องค์หญิงใหญ่มีสนมชายมากมาย แต่กลับไม่มีสักคนที่นางรักอย่างแท้จริงแต่นางไม่สนใจสิ่งที่นางต้องการคือไม่รู้สึกผิดต่อตัวเอง“ข้าอยากดีกับตัวเอง” องค์หญิงใหญ่ดื่มน้ำชาหนึ่งคำ ในแววตาเผยความโศกเศร้าเล็กน้อยเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่พูดแทรก ฟังอยู่เงียบ ๆ“ตอนนั้น ฮ่องเต้เพิ่งขึ้นครองราชย์ ศัตรูมารุกราน ข้าทำเพื่อแคว้นหนานฉี อภิเษกเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นต้าเซี่ย”“หลายปีที่อยู่ในแคว้นต้าเซี่ย ข้าราวกับศพเดินได้”“จนกระทั่งข้าได้พบท่าน นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าหวั่นไหวเพราะชายหนุ่มคนหนึ่ง”องค์หญิงใหญ่จ้องมองฮองเฮาตรงหน้า สายตาราวกับทะลุผ่านมิติเวลา กลับไปตอนที่เพิ่งพบกันครั้งแรกสายตาเฟิ่งจิ่วเหยียนซื่อตรง“เรื่องนี้เป็นความผิดของข้า”มุมปากองค์หญิงใหญ่ยกขึ้น“ท่านไม่ต้องรู้สึกผิด ข้าปล่อยวางนานแล้ว”“ตั้งแต่รู้ว่าท่านเป็นสตรี ข้าก็ไม่เคยคิดเกินเลย”“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกที่ได้พบกัน เกิดขึ้นภายใต้ความตื่นตระหนกของข้า แล้วท่านปรากฏตัวพอดี จึงทำให้เกิดความสับสน”“ตอนนี้เมื่อคิดดู ความจริงหากเปลี่ยนเป็นใครสักคน บางทีข้าก็อาจหวั่นไหวเหมือนกัน”เฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นด้วยกับคำพูดนี้“เป็นเช่นน

“ทางตำหนักฉือหนิงเกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งจิ่วเหยียนนึกถึงองค์หญิงใหญ่สีหน้าของเซียวอวี้เคร่งขรึม“วันนี้เซียวฉีไปอธิบายกับไทเฮา ไทเฮาทนแรงกระทบเทือนมิได้ โมโหจนเกือบหมดสติไป”“เราจึง รีบออกจากวังมาบอกเรื่องนี้กับเจ้า”เฟิ่งจิ่วเหยียน: ...หากไทเฮามีเรื่องอะไรจริง ๆ ส่งคนมาแจ้งก็พอแล้ว ไฉนจำเป็นต้องให้เขามาเองเช่นนี้ดูเหมือนว่าน่าจะไม่มีอะไรมากแล้วเซียวอวี้เห็นนางไม่ตอบ ทั้งยังไม่แสดงท่าทีใด ๆ จึงทำเป็นถามอย่างกังวล“พวกเราควรจะไปเยี่ยมไทเฮาหรือไม่? แม้นคนจะไม่ได้ไป ก็ควรจะส่งของไปหน่อยก็ยังดี เพื่อปลอบใจคนแก่ชราอย่างนาง เจ้าคิดว่าอย่างไรบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนปรายตามองเขา“ท่านยังคิดว่าวุ่นวายไม่พออีกหรือ?”เซียวอวี้โอบเอวของนาง วางคางลงบนไหล่ของนางอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต่างอะไรกับหมาป่ากำลังส่ายหางออดอ้อน“นั่นสินะ ทำไมเราคิดไม่ได้ เรื่องของสองแม่ลูกอย่างไทเฮากับเซียวฉี ให้พวกนางจัดการเองก็พอ”เฟิ่งจิ่วเหยียนผลักเขาออกด้วยสีหน้าจริงจัง“เมื่อวานก็ได้มีฏีกาค้างเป็นกองแล้วกระมัง“แล้ว วันนี้ยังคิดจะเกียจคร้านต่อหรือ?”แม้นสามีภรรยาจะรักกันมากเพียงใด ก็ไม่ควรปล่อยให้งานสำคัญ

หลังจากที่หมอหลวงตรวจบาดแผลของจั่วเฟิงเสร็จ ก็ขมวดคิ้ว“แผลสาหัสมาก ชักช้าไม่ได้”องค์หญิงใหญ่เองก็มา นางได้ยินคำพูดนี้ ในใจเกิดวุ่นวาย“รีบรักษาให้เขา!”“รับทราบ องค์หญิง”หมอหลวงรักษาแผลให้จั่วเฟิงในห้อง ส่วนสองผู้เฒ่าตระกูลจั่วเดินวนไปวนมาอยู่นอกห้ององค์หญิงใหญ่เห็นพวกเขา ก็รู้สึกเจ็บใจนางเจ็บใจแทนจั่วเฟิงเป็นผู้มีความสามารถทางการทหารอยู่ดี ๆ ต้องมาถูกทำลายด้วยน้ำมือของพ่อแม่แท้ ๆ บาปกรรมยิ่งนัก!นางหวังเพียงว่า อาการบาดเจ็บของจั่วเฟิงจะหายดีผ่านไปครึ่งชั่วยาม หมอหลวงก็ออกมาองค์หญิงใหญ่กับสองผู้เฒ่าตระกูลจั่วต่างจ้องมาที่เขา ต่างคนต่างคิดไปมากมายหลายอย่างหมอหลวงโค้งคารวะองค์หญิงใหญ่“องค์หญิง กระดูกของคุณชายจั่วเชื่อมต่อกันแล้ว ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมาก”องค์หญิงใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอกได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินหมอหลวงกล่าวอีกว่า“ทว่า กล้ามเนื้อของเขาถูกทำลาย ต่อไปจะไม่สามารถยกของหนักได้อีกแล้ว”นายท่านจั่วรีบสอบถาม“ส่งผลต่อการฝึกในค่ายทหารของเขาหรือไม่?”หมอหลวงส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา“ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไปแล้ว”ได้ยินเช่นนั้น นายท่านเฟิ่งพลันรู้สึกโล่งอก