All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1321 - Chapter 1330

เซียวอวี้รู้มาโดยตลอด เฟิ่งจิ่วเหยียนทำอะไรอย่างเคร่งครัดเสมอ โดยเฉพาะเรื่องในกองทัพ ไม่มีการลำเอียงเด็ดขาดเรื่องของจั่วเฟิง ไม่มีโอกาสย้อนคืนแล้วใครจะไปคาดคิด เพียงเพราะคำโกหกของเซียวฉี จะสร้างเรื่องมากมายถึงเพียงนี้ทว่าจะโทษนางทั้งหมดก็ไม่ได้คนตระกูลจั่ว ตั้งใจแน่วแน่ไม่ยอมให้จั่วเฟิงมีโอกาสลงสนามรบชีวิตของจั่วเฟิงจึงถูกกำหนดให้มีชะตากรรมเช่นนี้เซียวอวี้ดูออกว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนอารมณ์ไม่ดี จึงป้อนผลไม้แช่อิ่มเข้าปากของนางรสชาติหวานปานน้ำผึ้งของมัน ช่วยปลอบประโลมรอยขมวดระหว่างคิ้วของนางปมคิ้วของนางคลายออกหลายส่วน หันไปมองทางถุงผลไม้แช่อิ่มบนโต๊ะ“ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไร?”“ให้เฉินจี๋ไปซื้อมาโดยเฉพาะ ประเดี๋ยวจะมีของโปรดของเจ้าอีกด้วย”เขาจงใจเก็บไว้ไม่ยอมพูดทว่า ปิดบังเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้อยู่ดี“ขนมเกาลัดสินะ” นางมีสีหน้าราบเรียบเซียวอวี้ไม่รู้ว่าต้องต่อบทสนทนาอย่างไรขึ้นมาชั่วขณะ“เจ้ารู้ได้อย่างไร?”เฟิ่งจิ่วเหยียนแตะที่จมูก“ได้กลิ่น”ริมฝีปากของเซียวอวี้ยกโค้งเป็นรอยยิ้ม“เดิมคิดว่าจะทำให้เจ้าแปลกใจ ใครเล่าจะรู้ว่าเจ้าเก่งถึงเพียงนี้”พูดจบพลางล้วงขนมเกาล

จั่วเฟิงคาดไม่ถึงว่าองค์หญิงใหญ่จะมาที่นี่ เขาควบคุมสีหน้าไว้ทันที กลายเป็นคนที่เย็นชาดังเดิม และโค้งคารวะนาง “ถวายบังคมองค์หญิงใหญ่” องค์หญิงใหญ่มองไปที่มือของเขา สายตาเคร่งขรึม นางรู้ว่าช่วงที่ผ่านมาเขายากลำบากนัก ทว่าไม่จำเป็นจะต้องทรมานตนเองเช่นนี้ “อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ขณะนางกล่าว พลางนั่งลงคนเดียว สายตาของจั่วเฟิงหนักหน่วง ตอบด้วยเสียงทุ้ม “ไม่เลวพ่ะย่ะค่ะ” ขอเพียงแขนยังไม่พิการ เขายังมีโอกาสจะกลับเข้าสู่กองทัพชั้นยอดได้ องค์หญิงใหญ่เงยหน้าขึ้น มองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า นางได้ส่งคนมาคอยอารักขาเขาตลอด เพราะเกิดจากความรู้สึกผิดนั้น ถึงแม้นางจะไม่มีเรื่องการเลือกราชบุตรเขย ผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลจั่วก็จะขัดขวางจั่วเฟิง เพื่อปิดกั้นเส้นทางของเขาในการเข้าร่วมกองทัพชั้นยอดอยู่ดี แต่ถึงอย่างไร นางเป็นผู้ที่เร่งกระบวนการให้เร็วขึ้น “ทหาร ไปเชิญหมอ มาพันแผลให้คุณชายจั่ว” องค์หญิงใหญ่กล่าว จั่วเฟิงรีบปฏิเสธทันที “ขอบพระทัยองค์หญิง ทว่าอาการบาดเจ็บของข้าไม่ใช่เรื่องใหญ่...” องค์หญิงใหญ่ยืน

บนเตียง ที่แท้มีเด็กจำลองวางอยู่! มันถูกทำให้สมจริงอย่างมาก มีขนาดตัวเท่าพวกอาหลิ่นอาลี่ทั้งสอง สีผิวก็ใกล้เคียงกับความเป็นจริง เฟิ่งจิ่วเหยียนอุ้มมันขึ้นมา “ลองดูสิเพคะ แม้กระทั่งน้ำหนักก็ยังเท่ากัน” เซียวอวี้อุ้มเด็กจำลองไว้ด้วยความงวยงง สีหน้าของเขาดูอึมครึมไม่ชัดเจน เฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวอย่างจริงจัง “สิ่งนี้หม่อมฉันสั่งให้คนทำมาโดยเฉพาะ จากนี้ไปเมื่อท่านอ่านฎีกา ก็อุ้มมันไว้เพคะ” เซียวอวี้ : … เฟิ่งจิ่วเหยียนยังสอนให้เขาอุ้มอย่างไรให้ผ่อนคลายขึ้นด้วย จะว่าไปแล้ว สัมผัสจากมือก็เหมือนอุ้มเด็กจริงมาก ๆ ทว่า...นี่มันเป็นของปลอม! เซียวอวี้รู้สึกเพียงว่า ตนเองอุ้มมันไว้เช่นนี้ เหมือนคนบ้าที่สูญเสียลูกไป และกำลังหลอกตัวเองอยู่ เขาวางมันลงทันที “ไยเราต้องอุ้มมันด้วย นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!” เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องเขา “ท่านไม่ชอบหรือ?” เซียวอวี้รีบจับมือของนางไว้แล้วอธิบาย “ไม่ใช่ไม่ชอบ ทว่าไม่เหมาะสม “ความคิดนี้ออกจะแปลกประหลาดไปหน่อย “หากเราอยากให้เจ้ามาอยู่ข้างกาย คงไม่ต้องใช้เจ้าตัวปลอมด้วยกระมัง?” เ

หนิงเฟยโค้งคำนับไทเฮาอย่างเคารพ ตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “ขอบคุณท่านป้า ข้ายอมอยู่เป็นหนิงเฟยในวัง ยังดีกว่าที่จะออกจากวังเพื่อเป็นภรรยาของผู้อื่น ใช้ชีวิตเพื่อช่วยเหลือสามีและดูแลบุตร” นางมีอุปนิสัยที่ทะนงตนในตัว ถึงแม้ในพระราชวังจะมีเรื่องแย่ ๆ มากมาย ทว่าเป็นเกียรติยศที่ใครหลายคนไม่อาจร้องขอได้ ไทเฮาเพียงรู้สึกติดค้างนางอยู่ในใจ ยามนั้นนางใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ซิ่วหว่านได้เข้าวัง เพื่อให้นางได้กำเนิดองค์ชาย และกลายเป็นสตรีที่มีเกียรติที่สุดในวังหลังด้วยการมีบุตรชาย คาดไม่ถึงว่า เรื่องนี้จะทำให้ชีวิตของซิ่วหว่านถูกจองจำไว้ “เจ้าลองไตร่ตรองให้ดี ๆ อีกครั้งเถิด “ถึงอย่างไร การเป็นสตรีคนหนึ่ง หากไม่มีบุตรของตนเองแล้วไซร้ ย่อมเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเสมอ” หนิงเฟยก้มศีรษะลง จากนั้นนางก็ถามไทเฮาทันที “ท่านป้า ท่านไม่รู้จริง ๆ หรือว่าองค์ชายทั้งสองอยู่ที่ใด?” ไทเฮา : เหตุใดซิ่วหว่านจึงต้องใส่ใจลูกของคนอื่นมากขนาดนั้น? ดูเหมือนจะเป็นการบ่มเพาะความรู้สึกกระมัง ถึงกระนั้น ไทเฮาก็ไม่ทราบว่าพวกเขาอยู่ที่ใด “ไยเจ้าไม่ไปทูลถามจากฝ่าบาท

จากการหารือกันอยู่หลายวัน เซียวอวี้ได้มอบหน้าที่ผู้สำเร็จราชการแทนให้กับเหล่าเสนาบดีที่ไว้วางใจได้ จากนั้นจึงเตรียมการเรื่องการออกตรวจตราเมืองชายแดนเมื่อทราบว่าจิ่วเหยียนต้องการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย เซียวอวี้รู้สึกประหลาดใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจด้วยเขาไม่อยากอยู่ห่างจากบุตรชายการพาพวกเขาไปเมืองชายแดนด้วยกัน นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วทว่าจะต้องเพิ่มกำลังคนในการคุ้มกันพวกเขามากขึ้นเฟิ่งจิ่วเหยียนจัดการเรื่องของค่ายแม่ทัพทางนี้เรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมตัวจะออกเดินทางพร้อมกับเซียวอวี้พวกเขาตัดสินใจขึ้นเหนือก่อน เพื่อจัดการกับเมืองที่เดิมเคยเป็นของเป่ยเยี่ยน และภายหลังถูกยกให้กับหนานฉีทำเช่นนี้ จะได้ถือโอกาสคุ้มกันอาจารย์หญิงกลับไปส่งทางเหนือด้วยเรื่องของกองทัพชั้นยอด นางมอบหมายให้กับแม่ทัพอาวุโสหลี่เมื่อจั่วเฟิงรู้เรื่องนี้จากปากสหายคนสนิท ก็รู้ได้ว่าฮองเฮาจะต้องเสด็จออกจากวังหลวงอย่างแน่นอนและเนื่องจากการบาดเจ็บที่แขนของเขา จึงยังไม่มีสิทธิ์ที่จะกลับเข้ากองทัพชั้นยอดได้เช่นนี้จะไม่ให้เขาร้อนใจได้อย่างไร?วันนั้น ที่นอกประตูวังจั่วเฟิงคุกเข่าอยู่นานไม่ยอมลุก