All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1361 - Chapter 1370

ตามเสียงรับสั่งของฮ่องเต้ เหล่าองครักษ์ก็ขับไล่ผู้ลี้ภัยเหล่านั้นออกไปในขณะนั้นเอง ชายผู้หนึ่งในชุดเจ้าหน้าที่ทางการก็วิ่งเข้ามา และคุกเข่าลงหน้ารถม้าเสียงดัง “ตึง”“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท!“ฝ่าบาท ขอท่านได้โปรดปล่อยผู้ลี้ภัยเหล่านี้เถิด!“พวกเขาล้วนเป็นคนที่ขยันหมั่นเพียร!“กระหม่อมยินดีเอาศีรษะบนคอเป็นประกันว่า ตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามาในเมืองลี่หย่วน ก็ไม่เคยทำ...”คำพูดยังเอ่ยไม่ทันจบ ผ้าม่านรถม้าก็ถูกเปิดขึ้นภายใต้สายตาอันน่าเกรงขามของจักรพรรดิ ผู้คนภายนอกต่างก็คุกเข่าลงเซียวอวี้มองดูเจ้าหน้าที่ที่อยู่บนพื้นคนผู้นี้ เขาจำได้คือนายอำเภอที่เขาเลือกเอง---ฉวีเต้ายางไม่รู้ว่าเป็นจอหงวนของปีใด และยังเป็นลูกที่กตัญญูด้วยตอนที่เขาจะส่งคนมายังเมืองชายแดน บรรดาขุนนางต่างหวาดกลัวที่จะถูกเลือก มีเพียงฉวีเต้ายางเด็กหนุ่มคนนี้ที่เป็นฝ่ายก้าวออกมาฉวีเต้ายางริมฝีปากสั่นเทา ดูออกว่าสุขภาพของเขาไม่ดีนัก ใบหน้าซีดไร้เลือดฝาด“ฝ่าบาท กระหม่อมขอให้ท่านทรงผ่อนผันด้วยเถิด”เซียวอวี้ทำราวกับไม่ได้ยิน ปล่อยผ้าม่านลงมา ปิดกั้นคำวิงวอนของฉวีเต้ายางที่อยู่ด้านนอก“เดินทางต่อ ไปโรงพักแรม

“ฝ่า ฝ่าบาท กระหม่อม...กระหม่อมไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน”“กระหม่อมรู้เพียงว่า ผู้ลี้ภัยเหล่านี้หิวโหยอย่างมาก“กระหม่อมเพียงแต่คิดจะช่วยเหลือพวกเขา...”ฉวีเต้ายางไม่คิดว่าการตั้งใจดีจะกลับกลายเป็นผลเสียเช่นนี้ หากมิใช่ฮ่องเต้ทรงตักเตือน เขาคงไม่รู้ว่า ตนเองทำผิดใหญ่หลวงครั้งแรกที่เขาพามารดามาที่เมืองลี่หย่วน ก็เห็นผู้คนล้มตายเพราะความหิวโหยอยู่เกลื่อนกลาด ผู้ลี้ภัยน่าเวทนายิ่งนัก พวกเขาคุกเข่าตรงหน้าเขา และขออาหารจากเขาเขายังได้เห็นกับตา เด็กหิวตายตรงหน้าเขาดังนั้น เขาจึงไม่สนใจคำคัดค้านของเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ดึงดันที่จะเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายข้าวเขายังบังคับให้คนรวยในเมืองช่วยเหลือด้วย เมื่อคนรวยเหล่านั้นมาร้องทุกข์กับเขา เขาก็ไม่สนใจ ในสายตาของเขา คนรวยต้องช่วยเหลือคนจน นั่นถึงจะเป็นคนดี มิเช่นนั้นจะถือเป็นคนรวยที่ไร้ความเมตตาคนรวยเหล่านี้ จึงควรนำเสบียงอาหารของตนออกมาช่วยเหลือผู้ลี้ภัยทว่าคำพูดของฮ่องเต้ในตอนนี้ กลับตำหนิเขาจนได้สติเขาเลี้ยงดูผู้ลี้ภัยเหล่านั้นมากเกินไป ภายในเมืองลี่หย่วน มีผู้ลี้ภัยที่เกียจคร้านจำนวนมาก จริงอยู่ที่พวกเขาไม่ลักขโมย ก็เพราะอาหารแ

เซียวม่อไม่มีอาการมึนเมาแม้แต่น้อย และมองฉวีเต้ายางด้วยสายตาอึมครึม“ท่านฉวี ข้าตั้งใจจะให้ท่านมาเป็นที่ปรึกษา ท่านยินดีหรือไม่?”ฉวีเต้ายางรู้สึกว่า ตนเองในเวลานี้เหมือนกับเนื้อชิ้นหนึ่ง ที่อาจจะถูกเซียวม่อกลืนกินได้ทุกเมื่อทันทีที่เซียวม่อปาจอกสุรา เหล่าองครักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น และขวางทางฉวีเต้ายางไว้ฉวีเต้ายางเรียกได้ว่าเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบากเขาแค่อยากกลับไปบ้านเกิด พร้อมกับพามารดาไปใช้ชีวิตในช่วงบั้นปลายอย่างสงบสุขยิ่งไปกว่านั้น ฉู่อ๋องผู้นี้ดูแล้วไม่เหมือนผู้นำที่เฉลียวฉลาดลำพังแค่ท่าทีบังคับขู่เข็ญ ก็มิใช่การกระทำของสุภาพชนแล้ว“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีคุณธรรมความสามารถอันใด ถึงได้ถูกท่านเลือก?” คำถามของฉวีเต้ายางนี้ เป็นการถามอย่างจริงจังเมื่อวานถูกฮ่องเต้ตำหนิไปยกใหญ่ ความภูมิใจในความเป็นคนมีความสามารถที่เคยมีในตอนแรกหมดสิ้นไปแล้ว เหลือเพียงแต่ความสงสัยในตัวเองหากฉู่อ๋องต้องการที่ปรึกษา คงมีคนนับหมื่นนับพันมายืนรอต่อแถว เหตุใดจะต้องมายึดติดกับเขา?เซียวม่อเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา“ท่านฉวี ข้าปรารถนาผู้ที่มีความสามารถ“ความสามารถของท่าน ตลอดสองปีที่ผ่านมา ทุกคนในเมืองล

“นายท่าน!” ข้ารับใช้รีบตรงเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวลนายท่านเจียงเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก แล้วโบกมือ“ไม่เป็นไร อย่าให้คนอื่นรู้”น้ำเสียงของเขาแหบพร่า สายตาเต็มไปด้วยความกังวลมองไปยังทิศทางที่เจียงหลินจากไปในบรรดาลูกชายทั้งหมด เขาให้ความสำคัญกับเจียงหลินมากที่สุดแต่ลูกคนนี้แม้จะมีหัวทางการค้า ทว่าเติบโตมาในยุทธภพ จึงไม่รู้เรื่องราวการแก่งแย่งในครอบครัวภายนอก ดูเหมือนตระกูลเจียงจะสงบสุขแต่แท้จริงแล้วกลับเหมือนทะเลลึก ความสงบเงียบนั้นเป็นเพียงภาพลวงตาใต้ผิวน้ำมีแต่คลื่นเชี่ยว...ฝูงปลาต่อสู้กันเพื่ออยู่รอด กัดกินกันไม่หยุดหย่อน...ชายแดนใต้หร่วนฝูอวี้ตั้งครรภ์ได้หกเดือนกว่าแล้วลูกในท้องของนางดิ้นบ่อยขึ้น จนรุ่ยอ๋องมักชอบแนบอยู่ที่หน้าท้องของนางด้วยก็กำลังตั้งครรภ์ บวกกับไร้ข่าวคราวจากหนานเจียง ทำให้จิตใจหร่วนฝูอวี้ยิ่งกระวนกระวายโชคดีที่รุ่ยอ๋องคอยอยู่ข้างกายนาง คอยเป็นที่ระบายอารมณ์ให้นางเสมอหลังจากที่ศิษย์น้องเก๋อสือชี ฟื้นจากอาการบาดเจ็บ ก็เดินทางมาสมทบกับนางเขาอาสานำคนกลุ่มหนึ่ง ลอบเข้าไปในหนานเจียงหลังใช้เวลาราวครึ่งเดือน เขาก็พบเบาะแสบางอย่างวันหนึ่ง หร่ว

เป่ยเยี่ยนถูกบังคับให้รับตัวผู้ลี้ภัยกลับคืน แพร่กระจายไปถึงแคว้นอื่นอย่างรวดเร็วเมื่อก่อน ตอนที่ต้องยกดินแดนให้แคว้นหนานฉี เหล่าแคว้นทั้งหลายต่างพากันเอาอย่างเป่ยเยี่ยน ขับไล่ผู้ลี้ภัยและนักโทษออกนอกแคว้นสองปีมานี้ แคว้นหนานฉีก็มิได้ว่าอะไรใครจะคาดคิดว่า อยู่ดี ๆ กลับจะส่งผู้ลี้ภัยกลับคืนไปตอนนี้เป็นเป่ยเยี่ยน อีกไม่นานก็ถึงคราวของพวกเขาแล้ว!แคว้นตงซานพระราชวัง“ฝ่าบาท ฮ่องเต้ฉีพร้อมฮองเฮาเสด็จตรวจเยี่ยมเมืองชายแดนทางเหนือ ได้เริ่มขับไล่ผู้ลี้ภัยออกนอกเขตแดน ส่งตัวกลับเป่ยเยี่ยนเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”จักรพรรดิบนบัลลังก์มังกรขมวดคิ้วแน่น“ตอนนี้เป่ยเยี่ยนกลายเป็นเมืองขึ้นของแคว้นหนานฉี เหมือนเนื้อบนเขียงที่ใครจะเฉือนก็เฉือนได้”เมื่อก่อน เป่ยเยี่ยนคือพันธมิตรอันแข็งแกร่งของแคว้นตงซานตอนนี้ดูแล้ว เป่ยเยี่ยนเหมือนโคลนเละที่พยุงไม่ขึ้นสายตาจักรพรรดิมองไปยังหยวนจั้น“ตามค่ายทหารต่าง ๆ มีความคืบหน้าใดบ้าง?”หยวนจั้นเป็นผู้ที่จักรพรรดิไว้วางใจอย่างมาก ดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ ดูแลกองทัพทั้งหมดที่น่าทึ่งที่สุดก็คือ เขาเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะในปีนี้เองหยวนจั้นประนมมือค