All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1341 - Chapter 1350

“สวีไท่ฉาง” เป็นคนใจดีมีน้ำใจ ชอบต้อนรับแขก ยามค่ำคืนก็ไม่นอน ไปให้อาหารม้าของพวกเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยตนเองเสี่ยวอู่คำนึงเสมอว่าต้องปกป้องศิษย์พี่ จึงระมัดระวังตัวกับทุกคนอย่างมากเมื่อเห็นสวีไท่ฉางเข้าไปในโรงม้า ก็แอบจับตาดูจนแน่ใจว่าอาหารม้าไม่มีปัญหา เสี่ยวอู่ค่อยกลับห้องไปนอนวันรุ่งขึ้นเป็นวันส่งท้ายปีเก่า (ฉูซี)เดิมเฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้ตั้งใจจะพักแค่คืนเดียว แล้วออกเดินทางต่อในวันถัดไปแต่เพราะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าซึ่งมีความหมายพิเศษ สวีไท่ฉางตั้งใจเชิญชวนอย่างกระตือรือร้นบวกกับในคืนวันส่งท้ายปีเก่า ประตูเมืองมักจะปิด ทำให้เข้าออกเมืองไม่สะดวกหลังจากไตร่ตรองแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจพักอีกวัน รอวันขึ้นปีใหม่ประตูเมืองเปิดแล้วค่อยออกเดินทางในวันส่งท้ายปี คนในครอบครัวของสวีไท่ฉางล้วนกลับมาอยู่พร้อมหน้า“พี่ชาย! พวกเรารับพี่สะใภ้กับหลานกลับมาแล้ว!” น้องชายสวีไท่กู่ เป็นคนแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้าน อายุราวยี่สิบกว่า เพราะบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไม่มีหนวดเคราเหมือนเซียวอวี้ แถมยังสวมชุดขาว ทำให้ดูมีความเป็นหนุ่มอยู่ไม่น้อยเฟิ่งจิ่วเหยียนนึกในใจ ไม่แปลกที่คนอื่นเข้าใจผิด คิดว่า

หลังจากอู๋ไป๋กับเฉินจี๋ไปแล้ว เสียวอู่ศิษย์น้องของเซียวอวี้ที่ยืนอยู่ตรงหัวมุม ก็เดินกอดกระบี่เข้ามาถาม“ศิษย์พี่ จะกินข้าวเมื่อไร?”สวีไท่ฉางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ถึงเวลากินข้าวแล้วจริง ๆ ข้าละเลยแล้ว”เซียวอวี้เหลือบมองเสียวอู่ด้วยสายตาเฉียบคมเจ้าตัวขายขี้หน้า ภูเขาหวูหยาไม่มีอะไรจะให้เขากินหรืออย่างไร?เสียวอู่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยเขาต้องกินให้อิ่ม ถึงจะมีแรงปกป้องศิษย์พี่แม้ตลอดทางมานี้ เขาต้องพึ่งศิษย์พี่ใหญ่เลี้ยงปากท้องให้อิ่มมาโดยตลอดก็ตามวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า สุราชั้นดีและอาหารชั้นเลิศย่อมเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เฟิ่งจิ่วเหยียนเหม่อลอย เพราะเป็นห่วงลูกทั้งสองคนไม่รู้ว่าพวกเขาไปถึงเมืองซางอย่างปลอดภัยแล้วหรือยังสามพี่น้องตระกูลสวีล้วนเป็นคนตรงไปตรงมาสวีซวนคารวะเหล้าสองสามีภรรยาเฟิ่งจิ่วเหยียน“คุณชายเซียว ฮูหยินเซียว ไม่ทราบว่าอาหารของคืนนี้ถูกปากพวกท่านหรือไม่ มา ข้าขอคารวะพวกท่าน! หากวันข้างหน้าต้องการความช่วยเหลือ ไปสำนักคุ้มภัยตระกูลสวีของเราได้เลย!”สวีไท่กู่ล้อเลียนน้องสาวของตัวเอง“สำนักคุ้มภัยตระกูลสวีของเราอะไร สวีซวน

องครักษ์คุ้มกันองค์ชายทั้งสองเร่งเดินทางมาตลอดทาง ในที่สุดก็มาถึงตระกูลเมิ่งแห่งเมืองซางก่อนวันส่งท้ายปีเก่าหลังจากนั้นพวกเขาก็ส่งมอบองค์ชายทั้งสองให้กับฮูหยินเมิ่ง และตั้งใจคุ้มกันเรือนเดิมทีคิดว่าเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว สามารถผ่อนคลายได้สักทีเพราะอย่างไรคืนนี้ก็เป็นวันส่งท้ายปีเก่าแต่ใครจะรู้ว่าองค์ชายทั้งสองซุกซนไม่เลิกแค่ได้ยินเสียงร้องไห้จากภายในห้อง ก็รู้แล้วว่าสองพี่น้องทะเลาะกันอีกแล้วฝ่าบาทกับฮองเฮาไม่อยู่ข้างกาย องค์ชายทั้งสองท่านยิ่งดื้อรั้นและเอาแต่ใจภายในห้องฮูหยินเมิ่งมาปลอบคนนี้ที ไปปลอบคนนั้นทีนางวิ่งจนหัวหมุน เกือบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครและยิ่งไม่รู้ว่าเหตุใดพวกเขาชอบทะเลาะกันเช่นนี้ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรียบร้อยมาก ไม่ค่อยซนเลยฮูหยินเมิ่งเผลอเพียงครู่เดียว น้องชายก็ยื่นมือไปข่วนหน้าพี่ชายแล้วส่วนพี่ชายก็ไหวตัวทัน ขณะที่แหงนหน้าหลบ ก็ยกเท้าจิ้มเข้าไปในปากน้องชายเต็ม ๆคราวนี้น้องชายที่เพิ่งหยุดร้องไห้ก็เริ่มอีกแล้ว“ฮือ…”ฮูหยินเมิ่งร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก รีบเอาผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดปากของคนเป็นน้อง“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ”“อาหลิ่นเป็นเด็กดีที่สุด เมื่อ

วันถัดมา เซียวอวี้กับเฟิ่งจิ่วเหยียนมาถึงเมืองฝานหลูเดิมเคยเป็นแคว้นเป่ยเยี่ยน ต่อมาก็ยกให้แคว้นหนานฉี กลายเป็นหนึ่งในเมืองชายแดนของแคว้นหนานฉีการมาเยือนเมืองฝานหลูในครั้งนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้แปลงโฉมให้ตัวเองและเซียวอวี้ประการแรก ประชาชนในเมืองชายแดนทางตอนเหนือ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นประชาชนที่เกิดและเติบโตในเป่ยเยี่ยน ไม่มีคนเคยเห็นฮ่องเต้และฮองเฮาประการที่สอง ก่อนหน้านี้มีทางการทราบข่าวว่าจะมีขบวนเสด็จมาเยือน ในเมื่อเรื่องนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว จึงไม่จำเป็นต้องแปลงโฉมใด ๆนอกจากสาเหตุสองข้อนี้แล้ว เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคำนึงถึง การใส่ชุดสามัญชนออกเยี่ยม กลับมีแต่จะล่อธนูลับเข้าเมืองด้วยสถานะตัวตนที่เปิดเผย ท่ามกลางสายตาของมวลประชา นักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด กลับไม่มีโอกาสลงมือขนาดนั้นทว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังระแวดระวังมากกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานางแทบจะเดินตามเซียวอวี้ไม่หางกาย ทั้งยังจัดเตรียมองครักษ์ที่อยู่ทางแจ้ง ให้พวกเขากับองครักษ์ลับ สร้างการคุ้มกันที่แน่นหนาด้วยกันเสียวอู่เชื่อฟังเป็นพิเศษ เฟิ่งจิ่วเหยียนให้เขาทำอะไร เขาก็ทำอย่างนั้นเขามีหน้าที่ปลอมตัวเป็นคนที่ผ

“ดูเหมือนว่า ในใจฝ่าบาททรงมีแนวทางแล้ว” สายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนแน่ชัดขณะที่เซียวอวี้กำลังจะเอ่ย องครักษ์ผู้หนึ่งก็เข้ามารายงานองครักษ์ผู้นี้ได้รับคำสั่งให้เฝ้าสังเกตการณ์ ทุกการกระทำของเซียวม่อ หลังจากพวกเขากลับไปหลังจากรู้เรื่องที่เซียวม่อทุบตีประชาชน เซียวอวี้กับเฟิ่งจิ่วเหยียนก็มองตากันอย่างรู้ใจ ต่างฝ่ายต่างรับรู้ความคิดของกันและกันณ จวนฉู่อ๋องเซียวม่อกลับมาถึงจวน ถึงกล้าหัวเราะออกมาเขาตบเข่าฉาดใหญ่ พูดกับคนที่ใส่หน้ากากที่อยู่ด้านล่าง“ฮ่า ๆ! วันนี้เจ้าซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงคน เห็นหรือไม่? สายตาที่ประชาชนไร้มารยาทเหล่านั้นมองเซียวอวี้ แทบอยากจะฉีกกระชากเขาให้ตายคาที่“คราวนี้ ประชาชนเมืองฝานหลูไม่มีทางเชื่อฟังเขาเป็นแน่!”ชายใส่หน้ากากประสานมือคารวะ“ท่านอ๋องฉลาดยิ่งนัก”เซียวม่อมองมาที่เขา หนังตากระตุกอย่างรุนแรง แม้แต่แววตาของเขาก็ยังเปลี่ยนเป็นอึมครึม“ข้าโชคดีที่ได้รับคำชี้แนะจากท่าน“เพียงแต่ไม่รู้ว่า ท่านยังพอมีวิธีอะไร ที่สามารถช่วยข้ากำจัดเซียวอวี้หรือไม่?”แค่ทำให้เซียวอวี้สูญเสียเมืองฝานหลูไป ยังไม่เป็นที่พอใจสำหรับเขาพอได้ลิ้มรสความหอมหวานเข้าหน่อย