Semua Bab My Brother in-Law, My Lover: Bab 111 - Bab 120

Mature ContentMarco"Are you feeling okay, Sweet?" mahina kong tanong, puno ng pag-aalala.Dumilat siya, dahan-dahan. Tumango siya at sinuklian ako ng marahang ngiti, na halatang pilit dahil hindi iyon umaabot sa kanyang mga mata.“Medyo napagod lang,” sagot niya sa tonong halos pabulong.Hinaplos ko ang kanyang pisngi. Hindi siya umiwas, bagkus ay isinandal pa niya ito sa aking palad, waring hinahanap ang init at katiyakang kaya kong ibigay.Hinayaan niyang maglaro ang mga daliri ko sa kanyang balat, tila ba kinikilala muli ang haplos ng katahimikan at malasakit.“Thank you for being with me,” aniya, halos hindi na ako narinig dahil sa hina ng boses niya.Ngumiti ako at sumagot, “You’re my wife. Natural lang na samahan kita. Actually… ako nga ang dapat magpasalamat sa’yo.”Nagtama ang aming mga mata. “Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya sa pagbabalik mo sa piling ko,” dagdag ko, may bahid ng emosyon sa bawat salita.Nilapit ko ang aking mukha sa kanya. Hinalikan ko siya. Magaan,

AshlynMaaga kaming gumising. Tahimik si Marco habang naglalatag ng almusal sa mesa si Manang Fe, simpleng itlog at tinapay lang, pero hindi ko magawang kumain. Sa tiyan ko pa lang mabigat na. Hindi dahil sa gutom, kundi sa kaba.Ngayon ang araw ng mga tests at kinakabahan ako. Paano kung hindi na talaga? Paano kung wala na talagang pag-asa?Alam ko na sinabi ni Marco na susubukan lang namin, na hindi kami aasa, lalo na siya. Realistiko siya, laging may reserbang damdamin, laging handa kung sakaling hindi matupad ang mga inaasam.Ganon pa man, hindi ko pa rin mapigilan ang kaba na unti-unting bumalot sa dibdib ko habang naghahanda kami. Kasi sa kabila ng lahat, may maliit pero malinaw na tinig sa loob ko na umaasang sana… sana, magkaanak kami. Kahit isa lang.Minsan nga naiisip ko, baka ako lang itong masyadong umaasa. Pero hindi ba’t natural lang ‘yon para sa isang babaeng nangangarap maging ina?Natapos ang almusal namin, simple lang iyon, pero ramdam ko ang katahimikan na may halong

MarcoPagkatapos naming makuha si Asher, pakiramdam ko’y unti-unting bumabalik ang kaayusan sa buhay ko. Sa wakas, may katahimikan na ring namayani, kahit panandalian. Hindi ko na gaanong inaalala si Ashley, lalo at may mga tao akong palaging nakabuntot sa kanya. Binabantayan ang bawat galaw niya, kahit saan siya magpunta.Pero kahit ganon, hindi ako lubusang mapalagay lalo at sariwa pa sa isip ko ang impormasyong ibinigay ni Sandro. Posibleng nasa panganib si Ashlyn. Lalo na at wala na kay Ashley ang anak naming si Asher, wala na siyang panangga, wala na siyang alas para manipulahin ako.Nagpatuloy lang ako sa trabaho. Araw-araw akong pumapasok sa opisina, mas maaga na rin akong umuuwi para makaiwas sa trapiko. Gusto kong makasabay sa hapunan ang pamilya ko, kahit man lang doon ay maramdaman nilang buo kami. Mabuti na lang at napaka-reliable nina Andy at ng tatlo kong secretary na hindi ko alam kung anong mangyayari sa kumpanya kung wala sila.Tuwing darating ako sa opisina, nakalatag

MarcoSabado ng umaga. Maaga kaming umalis ng aking pamilya kasama ang dalawang yaya para sa meeting ko with Mr. Vergara. Sinalubong kami ng amoy ng brewed coffee at tahimik na ambiance ng isang high-end café sa BGC, perfect para sa ganitong klaseng discussion.Nakareserba na ang table namin sa may dulo, malapit sa salaming tanaw ang labas. Pagdating ko, naroon na si Mr. Vergara, naka-long sleeves, reading glasses, at mukhang may pinagbabatayan ng mood. Tahimik siyang nakasandal habang binubuklat ang printed layout na pinasa ko kahapon."Good morning, Mr. Vergara," bati ko habang iniabot ang kamay ko."You're on time. Good, and you're with-" Tinanguan niya ako at tinuro ang bakanteng upuan. "Let's make this quick, Marco. Gusto kong matapos ‘to bago mag-lunch.""They're my family. It's Saturday so para sa kanila sana ang araw na ito kaya sinama ko na para diretso gala na rin. They will be staying on another table.""It's okay, Marco. At humanga ako sa pagiging family man mo." Tumayo si

Ashlyn“Dito ka, Rere. Ako sa kanan. Tiyakin mong bantayan ang lahat ng exit points. Bawat sulok, bawat posibleng lagusan. Kung sakaling lumabas si Asher, dapat hindi siya makalayo,” utos ko, halos habol ang hininga habang sinisikap na manatiling kalmado.“Opo, Ma'am,” tugon niya. Halata sa tinig niya ang pagod, pero mas nangingibabaw ang pag-aalala. Pareho kaming lumalaban sa kaba at pagod.Ang maze garden ay hindi basta simpleng taniman ng mga halamang ornamental. Para itong isang dambuhalang labyrinth mataas ang mga hedges, mga isa at kalahating metro ang taas na medyo okay lang sa mga bata, at sa bawat liko’y may sulok na pwedeng taguan ng isang bata. Isang lugar na parang dinisenyo para sa paglalaro… o pagtatago.Habang binabaybay ko ang mga daan, bawat hakbang ay katumbas ng tumitinding kaba. Naririnig ko ang sarili kong paghinga, mabilis, mabigat, parang may hinahabol akong multo ng pangamba. Minsan, iniisip kong baka hininga na iyon ni Asher. Pero sa bawat pagliko ko, wala pa r