All Chapters of My Brother in-Law, My Lover: Chapter 131 - Chapter 140

AshlynTahimik akong nakatayo sa tapat ng dating naming bahay.Kinakalawang na ang gate, at ang puting pintura sa mga dingding ay halos hindi na makita sa dami ng lumot, alikabok, at bitak. Ang hardin na dating pinagmamalaking taniman ni Mommy ng mga orchids ay ngayon ay puro ligaw na damo na lang ang laman.Ganito na pala ang itsura ng tahanang minsan ay tinawag naming “buhay.”Our old homeAlam kong alas-diyes pa dapat ang tagpuan namin ni Ashley, pero heto na ako ngayon, alas otso pa lang ng umaga. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang nakatayo ako sa tapat ng dati naming tahanan, isang bahay na punô ng alaala, ng halakhak, at ng mga luhang minsang ibinahagi namin bilang isang buo at masayang pamilya.Bago ako umalis ng bahay, kinausap ko si Marco. Sinabihan ko siyang pupunta na ako rito, at gaya ng inaasahan, agad siyang nag-alok ng suporta."Sigurado ka bang kaya mo?" tanong niya habang hinahawakan ang kamay ko.Tumango ako kahit may kaba. "Oo. Kailangan ko itong harapin. Hindi

MarcoKinakabahan ako. Hindi lang basta kaba, kundi isang matinding kaba na unti-unting pumipiga sa dibdib ko habang patuloy ang pag-ikot ng mga malalabo at delikadong senaryo sa isipan ko.Ano na kaya ang nangyayari sa loob? Hindi ko maiwasang mapaisip habang nakatingin sa direksyon ng dating bahay nila Ashlyn. Tahimik akong nakaupo sa loob ng sasakyan, pilit na kinakalma ang mabilis na pagtibok ng puso ko. May kaba at may halong pagtataka.Napatingin ako sa pagdating ni Ashley. Tulad ni Ashlyn, maaga rin siya, hindi pa man sumasapit ang takdang oras ng kanilang pagkikita. Ang itsura niya ay parang napabayaan na ang sarili. Malayong malayo sa Ashley na kilala ko kahit noon pa mang hindi pa nangyayari ang aksidente. Parang wala siyang iniintindi, at sa tingin ko ay hindi niya ako napansin.May pinaplano kaya siya? Napalunok ako ng bahagya. May kutob akong hindi ko maipaliwanag.Maya’t-maya, tumingin na naman ako sa orasan na suot ko sa kaliwang pulsuhan. 9:22 AM. Hindi pa sila dapat na

Ashlyn“Kahit na anong sabihin mo, wala nang saysay pa.” Matigas at malamig ang pagkakasabi ni Ashley. Parang yelong dumampi sa balat ang boses niyang puno ng galit at pagkamuhi. Ilang ulit na akong nagpakumbaba, halos magmakaawa na, para lang itigil niya kung anuman ang masamang binabalak niya pero tila wala siyang naririnig.“No one sees me. Palagi na lang ikaw. Ikaw. Ikaw,” aniyang halos pabulong pero matalim, parang kutsilyong ibinaon sa likod ko.Napalunok ako. Pilit kong pinanatiling matatag ang boses ko kahit pa nagsisigawan na ang damdamin ko sa loob.“At sa tingin mo,” sagot ko sa mababang tinig, “kapag nawala ako… makikita ka na nila?”Tumingin siya sa akin. Diretso. Walang takot. Walang bakas ng kapatid na minsang sinabayan ko sa ulan, kasama sa lahat at minahal.“Kapag nawala ka, ako na lang ang titignan nila. Ako na ang bagong ikaw,” mariin niyang sagot habang dahan-dahang lumalapit sa akin. Akala mo ay may pinaglalaban siyang kanya, pag-aari na gustong bawiin gayong malin

MarcoNatigilan ako nang tumapat ang mga mata ko sa isa sa mga lalaking bumaba mula sa SUV. Kahit pa bahagyang nakayuko siya at may suot na itim na baseball cap para takpan ang mukha niya, hindi niya ako maloloko.Si Ismael.Putangina.Kahit na hindi ko pa siya nakita ng personal ay hinding-hindi ko makakalimutan ang mukha niyang ‘yan. Lalo na’t ilang beses kong tinitigan ang larawan niya, ang litrato sa cellphone na pinakita sa akin ni Andy. Inukit ko na sa utak ko ang mukha niya, kasama ng galit at paninindigang hindi siya makalulusot. Hindi sa akin.“Marco!” narinig kong sigaw ni Ashley, papalapit, kasabay ng dagundong ng pintig ng dibdib ko. Kumakabog hindi sa takot, kundi sa galit at sa paniniwalang may mas malalim pa silang binabalak.Kung akala nila na makukuha nila si Ashlyn mula sa akin nang ganon na lang, nagkakamali sila.Hindi ako papayag.Bigla na lang akong hinawakan ng isang lalaki mula sa kanan. Malakas ang kapit niya sa braso ko, halos hindi ako makagalaw. Sabay noon,

Marco“‘Wag kang lalapit!” malakas na sigaw ni Ismael habang inihampas niya ang braso sa ere, hawak pa rin ang kumikislap na kutsilyo. Bakas sa mukha niya ang kabaliwan na may halong poot, pagkadismaya, at desperasyon. Ang mga mata niya ay tila naglalagablab sa galit, at sa bawat paghinga niya’y may kasamang panginginig.Pumwesto na ang dalawang tauhan ni Sandro, pakanan at pakaliwa, kapwa handang umatake anumang saglit. Si Sandro naman ay umikot at tumigil sa likod ng sasakyan, maingat, alerto, at nakatutok ang baril kay Ismael. Ang bawat hakbang niya’y sinlakas ng pintig sa dibdib ko.Ang isa pang lalaki na nasa gilid ko ay agad dinakma ng mga pulis. Wala nang takas.“Ismael,” malalim at malamig ang boses ni Sandro, parang yelo ang bawat salitang bitaw niya. “Bitawan mo na ang kutsilyo at sumuko ka na."Napangisi si Ismael. Isang uri ng ngiting nakakakilabot, wala na siyang pakialam, parang buo na ang loob niyang sumugal. “Kung ibibigay niyo sa ‘kin si Ashlyn… aalis akong parang wala