All Chapters of My Brother in-Law, My Lover: Chapter 121 - Chapter 130

MarcoKinalunesan pa lang ay maaga na akong nagtungo sa korte upang i-report ang ginawa ni Ashley. Hindi ko kayang palampasin ang ginawa niya. Masyado na siyang lumampas sa linya. Hindi ko basta-basta matanggap na pati si Ashlyn ay dinamay niya sa kademonyohan niya. Ang asawa ko, ang taong pinakamahalaga sa akin ay natakot ng labis dahil sa kanya.Hanggang ngayon ay sariwa pa sa alaala ko ang takot sa tinig ni Ashlyn habang kausap ko siya sa telepono. Nanginig ang boses niya, at ramdam ko ang pangamba niya kahit sa kabilang linya. Doon ko lalong na-realize na she’s my everything. Hindi ko alam kung paano ko kakayanin kung may mangyari pa ulit sa kanya. Hindi na ako papayag na maulit pa ‘yon.Hindi sapat na balewalain si Ashley. Ang pananahimik ay hindi na opsyon. Ang hindi pag-aksyon ay tila pagtanggap na rin sa kasamaan, at hindi ko hahayaang ganon ang mangyari.Kasama ko ang aking abogado. Tahimik lang siya sa tabi ko habang isinusumite ko ang complaint at ebidensyang hawak namin. Ma

MarcoHindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Ashlyn ang lahat ng napag-usapan namin nila Sandro. Hindi lang basta alam, kundi siguradong-sigurado ako na magiging napakasakit nito para sa kanya.Namatay ang kanyang mga magulang dahil sa pagiging makasarili ni Ashley… dahil sa kagustuhan niyang makuha ako. Sa bawat segundo na inuulit-ulit ko sa isip ang mga rebelasyong iyon, parang pinipiga ang puso ko. Pakiramdam ko tuloy ay may bahagi din ako sa lahat ng nangyari. Damn, Ashley… bakit mo kailangang gawin ‘to?Nagmaneho ako pauwi, pero parang wala ako sa sarili. Hindi ko na maalala kung kailan ako lumiko o kung naka-stop ba ang mga ilaw sa intersection. Ang sigurado lang ako, buong biyahe, si Ashlyn lang ang nasa isip ko. Ang ngiti niya. Ang mga mata niyang puno ng pag-asa. At ang maaring pagguho ng mundo niya sa sandaling malaman niya ang totoo.“Putang ina…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang kapit sa manibela. “Paano ko ‘to sasabihin sa kanya?”Hindi ko na ito pwedeng ipagpali

AshlynHindi ko maintindihan si Ashley.Paano niya nagawang gawin ang ganong bagay, gayong alam niyang nakasalalay din ang buhay ng aming mga magulang? Ano ba talaga ang laman ng puso’t isip niya noong mga oras na ‘yon? Ganoon ba siya kasama? Ganoon ba kalalim ang galit niya sa akin, kung meron man?Bigla, parang pelikulang bumalik sa isip ko ang gabing iyon. Ang gabing tuluyang nabasag ang inaakala kong perpektong mundo namin.Galing kami sa isang pagtitipon. Isang masayang okasyon kung saan puno ng tawanan at kwentuhan. Si Marco, ang asawa ko, ay hindi nakasama noon kaya sumabay ako sa sasakyan nina Mommy at Daddy. Nandoon din si Ashley, siyempre, ang kambal kong matagal ko nang itinuturing na pinakamatalik kong kaibigan, karamay sa lahat ng bagay.Sa loob ng sasakyan, ramdam ang init ng isang masayang pamilya. Si Mommy ang masiglang nagkwento ng mga childhood bloopers namin, si Daddy tumatawa habang pinipilit alalahanin ang petsa ng unang lakad namin sa parke. Si Ashley naman, nakat

Ashley“Gagawan ko ng paraan na mapasaiyo si Ashlyn,” mariing sambit ko habang pinipigilan ang panginginig ng boses ko. “Pero siguraduhin mong kapag naibigay ko na siya sayo, ilalayo mo siya nang husto. Ayokong, kahit minsan, ay makita pa siya ni Marco. Hindi ko papayagang mangyari ‘yon.”Napakunot ang noo ko nang mapansin ko ang unti-unting pagsilay ng ngisi sa kanyang mga labi. Isang ngising hindi ko mabasa kung tuwa ba, pagnanasa, o pagkasabik sa gulo. Kinabahan ako, higit pa sa dati. Pero wala na itong atrasan. Wala rin akong ibang pagpipilian. Ang kasunduan naming ito ay parang demonyong hindi ko mababalikan, kaya ang tanging magagawa ko ay sumulong.Gusto niya ang taong gusto kong burahin sa mundo. Pero kahit gustuhin ko man, hindi ko magawa. Hindi dahil sa pagmamalasakit. Kundi dahil alam ko, sa huli, hindi ako patatahimikin ng lalaking ito. May mga matang nakakakita kahit nakapikit. May mga kamay na umaabot kahit wala sa tabi mo.“Ano na, Ismael?!” singhal ko. “Huwag kang ngumi

AshlynAno ang pinaplano niya?Bakit niya ako kailangang makausap?Dapat ko ba siyang pagkatiwalaan, matapos ang lahat ng ginawa niya?Mabigat ang dibdib kong napahiga sa kama, mahigpit na nakahawak pa rin sa cellphone na kanina ko pa tinititigan. Napapikit ako, pilit pinapakalma ang puso kong hindi mapakali.Anong dapat kong ire-reply?Gusto ko siyang sigawan. Gusto ko siyang batuhin ng lahat ng galit na naipon ko sa mga taon ng katahimikan, ng panloloko, ng kasinungalingan. Pero sa kabila ng lahat ng iyon… isang bahagi ng puso ko ang umaasang may kapayapaang pwedeng marating, kung haharapin ko siya."Ashley, kung ano man ang masamang pinaplano mo, hinding-hindi ko hahayaan na mangyari."Mahinang usal ko sa sarili, kasabay ng biglaang pagbangon. Tumitig ako sa screen ng cellphone, pinunasan ang luha sa sulok ng mata, saka marahang nagtipa ng sagot."When and where?"Pinindot ko ang send at halos sabay noong pagtibok ng puso ko ang paglabas ng mensahe.Siguro… siguro nga'y kailangan na