Semua Bab ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Bab 761 - Bab 770

ในความเป็นจริงแล้ว บริษัทของพ่อเธอยังต้องลงทุนเพื่อฟื้นฟูเงินทุนอีกด้วย!เธอต้องการเงินจำนวนมาก!อีกทั้งตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตของเธอ เย่มู่มู่ตกอยู่ในความเงียบงันอยู่ ๆ จ้านเฉิงอิ้นก็หยุดชะงัก ถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นเย่มู่มู่ แต่ก็รู้สึกได้ว่านางไม่ร่าเริงเพราะเหตุผลบางอย่างเมื่อก่อนนางมักจะถกเถียงปัญหากับจ้านเฉิงอิ้นอย่างกระตือรือร้น ส่งอะไรมาเพื่อทำให้ปศุกรมีชีวิตดีขึ้น ให้การสนับสนุนกองทัพตระกูลจ้านอย่างภักดียิ่งขึ้น ทว่าวันนี้นางกำลังตกอยู่ในความเงียบงันหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางอย่างนั้นหรือ?อยู่ ๆ จ้านเฉิงอิ้นก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน กล่าวกับเย่มู่มู่ว่า “ท่านเทพ มั่วฝานไม่ได้เจอหลูซีกับหลูหมิงมานานแล้ว เรียกพวกเขาทั้งสองมาได้หรือไม่ขอรับ มั่วฝานอยากจะพูดคุยกับพวกเขาสักครั้ง!”เย่มู่มู่ลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ตอบว่า “หลูซียังไม่เลิกเรียน หลูหมิงอยู่ที่คฤหาสน์ ให้ข้าไปตามเขามาหรือไม่?”“ขอรับ!”เธอนำแจกันมาวางไว้ในห้องห้องรับแขก จากนั้นก็เรียกหลูหมิงมาหลังจากหลูหมิงมาแล้ว เย่มู่มู่ก็กล่าวว่า “มั่วฝานไม่ได้เจอพวกเจ้ามานานแล้ว จ

เฉินอู่ออกจากกระโจมในทันทีส่วนคนที่เหลือ เขามองไปรอบ ๆ ก็มองเห็นเฉินขุยที่สูงใหญ่กำยำ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา!“แม่ทัพเฉิน ข้ากังวลว่าท่านเทพจะเกิดเรื่อง หากมีใครก่อเรื่องขึ้นมา สตรีอ่อนแอเพียงคนเดียวเช่นนาง คงไม่อาจต้านทานผู้ที่สร้างปัญหาได้ อาศัยเพียงแค่หลูซีกับหลูหมิงยังไม่พอ เจ้าพาคนสักสองสามคนไปปกป้องท่านเทพในยุคปัจจุบัน!”มั่วฝานผุดลุกขึ้นมาในฉับพลัน แล้วยืนอยู่เบื้องหน้าเฉินขุย“ข้า ข้า...ข้ามีบัตรประชาชน มีทะเบียนบ้าน ข้าไป!”เฉินขุยดึงเขากลับมาในทันที “ท่านแขนขาเล็ก สามารถต้านทานคนได้ไม่กี่คน ไม่เคยได้ยินหรือไรว่าเมื่อไม่จ่ายค่าจ้างคนงาน ก็จะเริ่มเกิดการก่อจลาจลน่ะ?”“ท่านไปได้งั้นหรือ? หากข้าไป ข้าคนเดียวสามารถต้านทานได้สิบคน ไม่สิ หนึ่งร้อยคนเลย!”หยางชิงเหอก็อยากกลับไปที่ยุคปัจจุบันเช่นกัน เธอมาที่ยุคโบราณได้สิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้ว่ายุคปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปเช่นไรแล้วบ้างเวลาของยุคปัจจุบันคือสิบปีเหมือนกันหรือไม่?พ่อแม่ของนางคิดว่านางหายตัวไป จะต้องร้อนใจเป็นแน่นางเป็นลูกสาวคนเดียว ระยะเวลาสิบปีที่พ่อแม่อยู่อย่างเป็นห่วง พวกท่านจะสามารถผ่านพ้นไปได้หรือไม่?เธอก

หยางชิงเหอให้แท็บเล็ตไว้กับเด็กสาวเพื่อร่ำเรียนหลักสูตรระดับประถมศึกษาในยุคปัจจุบัน นางกับหยางซีจะได้เรียนด้วยกันนางขยันเรียนอย่างมาก และพยายามเป็นคนที่มีประโยชน์ต่อหยางชิงเหอสิบกว่าปีที่ผ่านมานางใช้ชีวิตท่ามกลางวิกฤตอย่างไร้จุดหมาย คนเดียวที่ทำให้นางเชื่อใจและรู้สึกปลอดภัยได้ก็คือหยางชิงเหอตอนนี้ต้องแยกจากชิงเหอช่วงระยะเวลาหนึ่ง ไม่รู้ว่าเด็กสาวจะร้องไห้จนอยู่ในสภาพไหนเมื่อใกล้จะเดินถึงหน้ากระโจมของท่านแม่ทัพใหญ่เสี่ยวเถาก็เช็ดน้ำตา แล้วนำห่อสัมภาระของหยางชิงเหอส่งให้นางแม้ว่าจะยังอาลัยอาวรณ์ ก็กัดฟันกล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณหนู หากท่านมีชีวิตที่ดีอยู่ในโลกของท่าน ก็ไม่ต้องกลับมาอีกแล้วเจ้าค่ะ!”เมื่อหยางซีได้ฟังดังนั้น ก็ดึงเอาไว้พลางงร้องไห้โฮและถูกชีเหนียงรีบปิดปากไว้อย่างรวดเร็วนางกล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “คุณหนู เข้าไปเถิดเจ้าค่ะ มีข้าอยู่ พวกเด็ก ๆ ไม่อดหรอก”หยางชิงเหอรับห่อสัมภาระไว้ พลางพยักหน้าให้กับชีเหนียงจากนั้นก็มองไปยังเสียวอู่ หลีชิง และสวีจู้ “ช่วงที่ข้าไป พวกเจ้าดูแลพวกเขาทั้งสามคนให้ดี เมื่อข้ากลับมาจะเอาของขวัญมาฝากพวกเจ้า”เมื่อสหายทั้งสา

พูดจบ เขาก็โขกศีรษะด้วยเสียงที่ดังก้องและหนักแน่นเย่มู่มู่ได้สติในทันที แล้วรีบพยุงเขาขึ้นมา“เจ้า เจ้าคือแม่ทัพเฉินขุย เจ้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน!”เฉินขุยกำลังจะอธิบาย ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องดังขึ้นมีคนหล่นลงมาที่พื้นคนที่มาในครั้งนี้เป็นสตรี นางสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวคราม บนศีรษะหวีเป็นมวยแบบโบราณปักด้วยปิ่นปักผมแบบเรียบง่ายเมื่อนางเห็นเฉินขุยคุกเข่าอยู่ที่พื้น กำลังเตรียมจะหัวเราะทันใดนั้นก็มองเห็นเย่มู่มู่!“คุณหนู่เย่?”เย่มู่มู่มองเห็นนางแวบแรก ก็เข้าใจได้ในทันที “หยางชิงเหองั้นหรือ?”หยางชิงเหอพยักหน้าอย่างรัวเร็ว “ใช่ใช่ใช่ ดีใจมากที่ได้พบคุณนะคะ!”เย่มู่มู่ยื่นมือออกมาเพื่อจับมือทักทายเธอเฉินขุยยืนขึ้น แล้วลองยื่นมือที่ดำคล้ำออกมาเย่มู่มู่จับมือทักทายเขาอย่างแผ่วเบา “สวัสดีค่ะ แม่ทัพเฉินขุย!”เฉินขุยใจเต้นราวกับกลอง!เขาได้จับมือกับท่านเทพ!มือของท่านเทพเชียวนะ~เธอเหมือนกับเทพธิดาอย่างไรอย่างนั้นน้ำเสียงของเธอน่าฟังยิ่งนัก ไพเราะจับใจราวกับนกขมิ้นที่ออกมาจากหุบเขาเย่มู่มู่เห็นป้าหลิวยังเป็นลมอยู่ที่หน้าประตู เธอจึงเดินเข้าไปหมายจะกดจุดเหรินจงให้กับป

เมื่อได้ยินเสียงที่แก่ชราและห่อเหี่ยวของผู้เป็นพ่อ หยางชิงเหอก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งขึ้นพ่อของเธอรีบปลอบโยน “อย่าร้อง เด็กดี พ่อกับแม่ไม่โทษลูกหรอกนะ เดี๋ยวพ่อจะจองตั๋วเครื่องบิน พรุ่งนี้จะบินไปหา ลูกไม่ต้องกลับมาที่บ้าน พ่อกับแม่จะไปหาลูกเอง!”“เห็นลูกสบายดี พวกเราถึงจะวางใจ!”เย่มู่มู่ส่งกระดาษเช็ดหน้าให้เธอ!เมื่อเห็นหยางชิงเหอสะอึกสะอื้น น้ำไหลออกมาราวกับน้ำพุที่ไม่สามารถหยุดไหลได้เธอก็อิจฉามากเช่นกัน อย่างน้อยพ่อแม่ของหยางชิงเหอก็ยังมีชีวิตอยู่แต่เย่มู่มู่และพ่อแม่ของเธอ อยู่คนละโลกไม่สามารถพบเจอกันได้อีกแล้วเธอสละพื้นที่บริเวณระเบียงให้กับหยางชิงเหอ ส่วนตนเองถอยออกมาเธอสั่งซื้อเสื้อผ้าของแม่ทัพเฉินขุย ซื้อไซซ์ใหญ่ที่สุด รวมถึงรองเท้าและเสื้อผ้าทั้งด้านในและนอกอีกหลายชุดสำหรับคนที่สูงกว่าหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร แล้วให้ทางแพลตฟอร์มนำมาส่งสั่งเสื้อผ้าที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ชุดลำลอง แล้วก็ชุดพนักงานบริษัทสำหรับใส่ทำงานอีกสองชุด รวมถึงรองเท้าให้กับหยางชิงเหอ แล้วให้ทางแพลตฟอร์มนำมาส่งเมื่อทำทั้งหมดเสร็จแล้ว เธอก็เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเข้าสู่หน้าตลาดหุ้นในเวลานี้ ต