All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 771 - Chapter 780

ในเมื่อเย่มู่มู่แตกหักกับพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องพูดจาอ้อมค้อมกันอีกโทรศัพท์มือถือของเธอมีระบบบันทึกเสียงอยู่แล้ว ก่อนรับสายเธอก็เปิดใช้งานทันทีจากนั้นเธอก็ส่งไฟล์เสียงที่บันทึกไว้ให้เหวินเหลียนเยว่พอเหวินเหลียนเยว่ได้รับไฟล์ ก็รีบโทรกลับหาเย่มู่มู่ทันที“เจ้านายคะ ฉันได้รับไฟล์เสียงแล้ว พวกเขากล้าข่มขู่คุณด้วย นี่เป็นหลักฐานชั้นดีเลยนะคะ”“เมื่อกี้ฉันกับทีมทนายเข้าไปในบริษัทไม่ได้ เราก็เลยตรงไปที่ศาลเพื่อยื่นฟ้องทันทีค่ะ”“ตอนแรกศาลกำลังจะปิดทำการแล้วค่ะ แต่ทนายสองคนของเราเก่งมาก พวกเขายื่นคำร้องขออายัดบัญชีบริษัทโดยตรงเลย แถมยังรวมถึงบัญชีธนาคารส่วนตัวของหุ้นส่วนหลายคนที่แหล่งที่มาของทรัพย์สินไม่โปร่งใสด้วยค่ะ”“เดิมทีบริษัทเฉาหยางกรุ๊ปที่พวกเขาเปิด ก็ควรจะถูกอายัดด้วย แต่ตอนนี้เรายังไม่มีหลักฐานพอ...”“จริงสิคะ ฉันได้ยินมาว่าเฉาหยางกรุ๊ปถูกยกเลิกออเดอร์เยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าหรือซัพพลายเออร์ ต่างก็ยกเลิกกันเป็นจำนวนมากเหรอคะ?”“หึ ต้องเป็นฝีมือของผู้อาวุโสจางแน่ ๆ เลย!”เย่มู่มู่ตอบ “อืม ใช่ค่ะ! ผู้อาวุโสจางมีเส้นสายในแวดวงธุรกิจอยู่บ้าง ท่านเลยช่วยจัดการให้!”“ว่

ตอนที่เย่มู่มู่ยังจมอยู่กับความเศร้าโศกจากการจากไปของพ่อแม่ อู๋จื้อกลับโทรหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อแนะนำแฟนให้ในสภาพที่เย่มู่มู่เก็บตัวและมีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้า จะยอมรับคนแปลกหน้ามาเป็นแฟนได้อย่างไรแต่อู๋จื้อกลับพาคนมาถึงหน้าประตูบ้านโดยตรงผู้ชายคนแรกยิ้มซื่อ ๆ ทึ่ม ๆ ทำงานเป็นกรรมกรในพื้นที่ก่อสร้าง มือถูกอิฐทับจนหักที่บ้านพ่อเป็นอัมพาต แม่ป่วยทางจิต เขาต้องออกจากโรงเรียนมาทำงานเพราะอู๋จื้อไม่อยากจ่ายค่าชดเชยและค่ารักษาพยาบาล หลังจากถูกเย่มู่มู่ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ผู้ชายคนนั้นก็มานั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ของเธอหลายวันสุดท้ายถูกเจ้าของบ้านผู้หญิงคนอื่นพบเข้า แจ้งตำรวจ เขาถึงได้หนีไปคนที่สองเป็นหนุ่มผมทอง มือซ้ายคีบบุหรี่ มือขวาถือหมาก พออ้าปากก็เห็นฟันเหลืองดำปี๋บอกว่าจะพาเย่มู่มู่ไปสนุกที่ไนต์คลับเย่มู่มู่ไม่ยอมให้เขาเข้ามาในบ้านด้วยซ้ำหลังจากถูกปฏิเสธไปสองคนติดกัน ครั้งที่สามอู๋จื้อก็พาหลานชายแท้ ๆ ของตัวเองมาหลานชายคนนี้อายุสามสิบกว่า ถูกหย่าร้างเย่มู่มู่เคยได้ยินพ่อแม่พูดถึงหลานชายคนนี้ของเขาหลายครั้งเพราะติดยาเสพติด เสียพนันไปหลายสิบล้านในกาสิโนมาเก

“คุณหนูเย่คะ คุณเองก็ลำบากขนาดนี้ บริษัทก็จะล้มละลายอยู่แล้ว แต่ยังทำเพื่อฉันมากมายขนาดนี้!”“จ้านเฉิงอิ้นบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ใจดีที่สุดในใต้หล้า เขาพูดไม่ผิดจริง ๆ ค่ะ!”“ฉันมีทองคำกับของเก่าติดตัวมาจากยุคโบราณอยู่กล่องหนึ่ง คุณเอาไปขายเถอะค่ะ ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น!”เย่มู่มู่รีบลุกขึ้นปลอบเธอ ใช้กระดาษทิชชูเช็ดหยดน้ำตาบนใบหน้าให้“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ขาดเงิน ตอนนี้แค่ขาดช่องทางเปลี่ยนเป็นเงินสดเท่านั้น!”“อย่าร้องไห้เลยค่ะ ถ้าคุณยังร้องไห้ต่อ พรุ่งนี้พ่อแม่คุณเห็นเข้า ก็คงต้องเป็นห่วงอีก!”หยางชิงเหอถึงได้หยุดร้องไห้ถ้านับตามอายุในยุคโบราณ หยางชิงเหอจะอายุน้อยกว่าเย่มู่มู่นิดหน่อยอายุในยุคโบราณของเธอเพิ่งจะสิบแปด ใบหน้าและร่างกายก็ดูเหมือนคนอายุสิบแปดเพียงแต่ในยุคโบราณขาดแคลนทรัพยากร เธอดูเด็กกว่านั้นนิดหน่อย เหมือนเพิ่งจะอายุสิบหกสิบเจ็ดเท่านั้นหยางชิงเหอเปิดหีบของตัวเองออกข้างในมีแต่ทองคำแท่ง ทองก้อน เครื่องลายคราม...ยังมีกริช เครื่องสัมฤทธิ์อีกจำนวนหนึ่งนอกจากทองคำเงินทองและอัญมณีแล้ว สิ่งของอื่น ๆ ด้อยกว่าที่จ้านเฉิงอิ้นมอบให้เธอเล็กน้อยหยางชิงเหอหยิบชามกร

ขณะที่เฉินขุยกับหยางชิงเหอไปอาบน้ำ ฮ่าวอี้ เซิ่นอัน และคนอื่น ๆ ก็กลับมามีบอดี้การ์ดไปทั้งหมดสี่คนกับเซิ่นอันบอดี้การ์ดแต่ละคนถือเหล้าเหมาไถคนละสองขวด ยิ้มปากแทบฉีกในมือของเซิ่นอันเป็นกล่องของขวัญ ดูเหมือนกล่องนาฬิกาแบรนด์หรูพวกเขาขึ้นไปชั้นบนพบเย่มู่มู่เซิ่นอันพูดพลางยิ้ม “คุณหนูเย่ครับ ไม่ทำให้เสียชื่อเสียง เครื่องลายครามสามสิบห้าชิ้นซื้อขายเรียบร้อยแล้วครับ ได้เงินมารวมหนึ่งหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาท จ่ายมาแล้วเก้าพันล้านครับ!”“ส่วนที่เหลืออีกสองพันห้าร้อยล้าน หลังจากประเมินราคาแล้ว จะจ่ายภายในสามวันครับ!”เย่มู่มู่ถาม “เชื่อถือได้ทุกคนไหมคะ?”“เถ้าแก่หลี่คนที่นัดผมไปที่คลับเฮาส์ เขามีฐานะมั่นคง รับประกันให้แล้วครับว่าภายในสามวันจ่ายแน่นอน ถ้าไม่จ่ายให้ผมไปหาเขาได้เลย”“พวกเขารู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับผู้อาวุโสทั้งสามไม่ธรรมดา ไม่กล้ายักยอกหรอกครับ”“ค่ะ!”เย่มู่มู่เอาหีบของหยางชิงเหอ รวมทั้งกล่องเล็กใส่ทองหยวนเป่าของเฉินขุย แหวนปานจื่อสองสามวง ดาบสองสามเล่ม...มอบทั้งหมดให้เซิ่นอัน“นายเอาของพวกนี้ไปที่บ้านผู้อาวุโสสวี่ก่อน ให้ผู้อาวุโสสวี่ ผู้อาวุโสจาง ผู้อาวุ

เครื่องสัมฤทธิ์ห้าชิ้นของหยางชิงเหอ ถูกผู้อาวุโสทั้งสามแบ่งกันไปหมดแล้ว ขายได้สองพันสี่ร้อยล้านกริชสองเล่ม ขายได้หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน และหนึ่งร้อยล้านส่วนเครื่องกระเบื้องห้าชิ้น พวกเขาให้ราคาต่ำเกินไป เซิ่นอันเตรียมจะนำไปส่งให้เถ้าแก่หลี่เถ้าแก่หลี่ยังอยู่ที่คลับเฮาส์!ยังไม่นับรวมราคาเครื่องกระเบื้อง ของเก่าที่หยางชิงเหอนำมา มีมูลค่ารวมสองพันหกร้อยห้าสิบล้าน!หยางชิงเหอดีใจจนน้ำตาไหลเธอดีใจจนน้ำตาเอ่อคลอ!สองพันหกร้อยห้าสิบล้านเชียวนะ!เงินจำนวนนี้ ต่อให้เป็นตอนก่อนที่เธอจะทะลุมิติไป ก็ยังไม่กล้าคิดฝันถึงเลย! มันช่างเป็นตัวเลขดาราศาสตร์จริง ๆ!เธอจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง เข้าทำงานในบริษัท เงินเดือนปีละประมาณสองล้านห้าแสน นี่ก็ถือว่าคำนวณเผื่อไว้สูงแล้วทำงานไปอีกไม่กี่ปีอาจจะได้เลื่อนตำแหน่ง เงินเดือนปีละประมาณห้าล้านถึงสิบล้าน แต่รายได้ก็ไม่มั่นคง มีความเสี่ยงที่จะถูกเลิกจ้างหรือไล่ออก! เธอทะลุมิติไปยุคโบราณสิบปี ผ่านความยากลำบากมานับไม่ถ้วนแต่เธอมีเงินนะ สองพันหกร้อยห้าสิบล้าน ต่อให้เก็บไว้แค่หนึ่งในสาม ก็ยังเหลือแปดร้อยห้าสิบล้านยังมีเครื่องกระเบื้องอีกห้าชิ้น