All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Chapter 91 - Chapter 100

เสียงพิณแว่วแผ่วจากเหล่านางดนตรี เพลงบรรเลงพลิ้วราวหมอกยามเช้า ผสานเข้ากับเสียงดีดเครื่องสายอย่างสงบเยือกเย็นบนฟากฟ้าเหนือเวที…สายลมเริ่มพัดแรง ใบหลิวปลิวว่อนประหนึ่งสัญญาณแห่งความแปรเปลี่ยนทันใดนั้นเองเสียงตะโกนจากผู้ดำเนินงานดังกังวาน“และบัดนี้...ขอเชิญรับชมการแม่นธนูและบรรเลงเพลงพิณจากบุตรีบ้านฟาง คุณหนูฟางอี้หลิน และคุณหนูฟางอี้เหยา”จู่ๆ แสงไฟเวทีพลันหรี่ลง ท้องฟ้าสีทองส้มฉายเงาผ่านหลังคาศาลาไม้สูงเสียงลมหวิว…ผู้คนทั้งงานหันหน้าขึ้นไปพร้อมกันและแล้วร่างหนึ่งในชุดสีฟ้าครามปักลายปรากฏกายเหนือหลังคาศาลา ใบหน้าปิดบังไว้ด้วยหน้ากากอัปลักษณ์สลักลายคล้ายหยกกะเทาะ ร่อนตัวลงจากหลังคา ร่างเบาหวิวราวกับขนนก ในนาทีที่เท้าสัมผัสพื้นเวที ก็ยืนในท่ามั่นเสียงฮือฮาอื้ออึง มือขวายกคันธนูไม้หอมขึ้นเหนี่ยวสายคันธนูดั่งเทพีธนูที่หลุดมาจากตำนานเสียงฮือฮาทั้งลานดังขึ้นอีกครั้งกับท่าทีสง่างามเกินหญิง“นั่นหรือคุณหนูฟาง ไหนว่าพวกนางสองพี่น้องงดงามราวเทพีสวรรค์ แล้วเหตุใดถึงสวมหน้ากากอัปลักษณ์เช่นนั้น “หรือตั้งใจจะทำสิ่งใดกันแน่” เสียงซุบซิบดังไปทั่วลานท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้อง ไป๋อวี้ที่นั่

ไป๋อวี้...ยืนอยู่ใต้เงาร่มไผ่ ใบหน้าเงียบขรึมแต่ดวงตากลับเปี่ยมด้วยความรู้สึกหลากหลายเขาจ้องมองอี้หลินด้วยสายตาที่สะท้อนทั้งความรู้สึกผิดเขาปรามาสนางเกินไปดวงตาคู่นั้นเหมือนจะได้ยินทุกถ้อยคำจากปากนางทุกถ้อยคำที่เปรียบเสมือนเข็มทิ่มกลางอกเขาขยับเท้า...ราวจะก้าวไปข้างหน้าแต่แล้ว...กลับหยุดชะงักใจเต้นแรงดั่งระฆังทองถูกเคาะในอกสุดท้าย เขาทำได้เพียงมองนางเงียบๆแม้ยืนอยู่แค่ปลายสายตา... ก็ยังไม่กล้าเดินเข้าใกล้ความรู้สึกผิดเต็มหัวใจเว่ยจิน ไท่จือแห่งเป่ยเอียน เดินตรงเข้ามาตรงหน้าเจียวหยูและตงเกานั่งเคียงข้างกันเว่ยจินหยุดยืนตรง ก้มศีรษะคารวะอย่างนอบน้อม“ข้าน้อยเว่ยจิน คารวะฮูหยินเจียวหยูและท่านฟางตงเกา เป็นเกียรติยิ่งนักที่ได้พบท่านทั้งสองในวันนี้”เจียวหยูยิ้มบาง แต่แววตายังคงสุขุมเปี่ยมไปด้วยชั้นเชิงของสตรีที่ผ่านโลกมามาก นางพยักหน้ารับ“เจ้าช่างเติบโตมาได้องอาจสมกับที่เป็นโอรสของฮ่องเต้โตวโฮฉินและองค์หญิงเก้าจิวอันนัก ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้าไม่น้อย...”ตงเกาเอ่ยขึ้นบ้าง เสียงนุ่มลึก“ตระกูลเป่ยเอียนและตระกูลฟางแม้ไม่เคยเกี่ยวข้องกันโดยตรงแต่ก็เคยมีสายสัมพันธ์อันดีกันในอดีต บ

ในลานกว้างหน้าเรือนกลาง สายลมแห่งยามบ่ายยังพัดเอื่อยราวกระซิบขับกล่อมความรู้สึกขณะผู้ใหญ่สนทนากันอย่างสงบ ท่ามกลางสายตาทอดมองมายังเด็กๆเสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านข้าง เป็นเสียงของ อี้เหยา ที่กำลังเดินเคียงมากับ เว่ยจิน ที่ยังคงวางท่าเงียบขรึมแต่ใบหน้าเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นทุกทีเบื้องหลังอีกด้าน ไป๋ฮวา เดินพลางถือพัดแกะสลัก เดินเยื้องย่างเหมือนดอกไม้บานสะพรั่งในสวนฤดูใบไม้ผลิ ข้างกายคือ ไท่จือซางหลาง ที่ยามนี้สีหน้าราวกับดอกเหมยแรกแย้มเช่นกัน"ซางหลาง ท่านไม่ต้องทำหน้าเหมือนเพิ่งถูกตัดสิทธิ์จากงานสอบขุนนางก็ได้นะ" เว่ยจินเอ่ยเย้า แววตาแพรวพราว"ข้าเพียงสงสัยว่า เหตุใดสตรีบางคนจึงชอบยั่วโมโชข้าแล้วทำเฉยราวกับไร้เดียงสา" ซางหลางเอ่ยเนิบช้า แต่ดวงตากลับจ้องไป๋ฮวาไม่ละ"ข้าเนี่ยนะ? เด็กน้อยใสซื่อเช่นข้าจะยั่วโมโหไท่จือผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน" ไป๋ฮวาเชิดหน้าระคนยิ้มซางหลางพ่นลมหายใจ คล้ายจนปัญญา ก่อนจะหลุดยิ้ม "เจ้านี่…สมแล้วที่ทำให้ข้าต้องวนเวียนมาที่จนอ๋องไร้พ่าย"“ทำไมต้องมา”“ก็เพราะข้าอาจต่อคำเจ้าจนชนะอย่างไรเล่า จึงต้องแวะมาต่อคำเจ้าจากคนพูดน้อยกลายเป็นคนพูดมาก” คนทั้งหม

ทุ่งหญ้ากว้างนอกชายแดนเป่ยเหลียง ยามสายลมพัดสะบัดผืนธงราชวงศ์เหนือหลังม้า ขบวนเสด็จของฮ่องเต้โตวโฮฉิน เคลื่อนพลไปด้วยความสงบ องค์ฮ่องเต้ประทับอยู่กลางขบวน ริมข้างคือ ฮองเฮาจิวฮัว กับ เว่ยจิน ที่ขี่ม้าเคียงข้างมารดาเหล่าองครักษ์คุ้มกันแน่นหนา ทหารของ อ๋องไร้พ่าย เฉิงอู๋อ๋อง ยังคงตามมาไม่ทัน“เสด็จพ่อ ท่านลุงเฉิงอู่อ๋องร่วมเดินทางกับเราด้วยหรือ” เว่ยจินชักมามาเคียงข้างถามบิดาเบาๆ“แน่นอน ครั้งที่ที่ต้องเดินทางมาร่วมดื่มชามิใช่แค่ร่วมดื่มชาเราใช้งานดื่มชาเพื่อบังหน้า สินเดิมทั้งของเจ้าและของฮองเฮาข้าได้ส่งให้นำมาพร้อมเครื่องบรรณาการเพื่อฝากไว้ที่จวนอ๋องไร้พ่าย ที่ทำให้ผู้คนโจษจันกันว่าเราขนเครื่องบรรณาการมากมากมายด้วยเหตุนี้”“เสด็จพ่อรอบคอบจนลูกคิดไม่ถึง” โตวโฮฉินยิ้มเศร้าๆ ภัยคุกคามครั้งนี้ยากจะป้องกันในเมื่อทุกอย่างก่อตัวสั่งสมมานาน หากไม่อาจยื้บัลลังก์หรือชีวิตของข้าไว้ ขอเพียงเจ้าไท่จือกับแม่ของเจ้าฮองเฮา กลับไปที่แค้วนเป่ยเหลียงอย่างปลอดภภัยเฉิงอู่อ๋องจะไม่มีทางใฝห้เจ้าสองคนพบกันอันตรายแน่” เว่ยจินก้มหน้าเศร้าสร้อยก่อนหน้านั้นบิดาส่งเขามาท่แค้วนเป่ยเหลียงเขาที่เอาแต่เล่นสนุกๆ ไป

ไป๋อวี้พยักหน้า แล้วควบม้าประคองเกี้ยวฮองเฮาจิวฮัวภายใต้แสงจันทร์ซีดจางในคืนไร้ดวงดาวเพิงไม้รกร้างกลางหุบเขาห่างไกลจากเส้นทางการค้าถูกเปลี่ยนเป็นเรือนคุมขังอย่างชั่วคราวภายใน… โตวโฮฉิน ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยเอียนถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา ผูกติดกับเสาหลักกลางเพิง แต่… แววตาของโตโฮฉินยังมั่นคงและสูงศักดิ์ไม่ยินยอมตกอยู่ใต้อำนาจของใครเป่ยซวี่ผู้บัดนี้ก่อกบฏโดยการซุ่มโจมตีราวกับโจรป่าก้าวเท้าเข้ามาช้าๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มเหยียดหยันในมือของเขา…มีเพียงดาบยาวเล่มหนึ่ง ปลายคมสะท้อนแสงจันทร์วับวาว“ท่านพี่โตวโฮฉิน…” เป่ยซวี่กล่าวเรียกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า“ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตราบใดที่ท่านยังหายใจ บัลลังก์ก็ไม่มีวันเป็นของข้า…ขุนนางเก่า ราษฎรที่ซื่อสัตย์…ยังสรรเสริญท่านทุกเช้าเย็นต่อให้ข้ายึดเมืองได้ ข้าก็ไม่มีวันครองใจคนได้อย่างแท้จริง หากยังมีท่าน”โตวโฮฉินเงยหน้าขึ้นดวงเนตรอันเฉียบคมเปล่งแสงเย็นยะเยือกไร้ความหวาดหวั่น“ข้าเกิดมาบนบัลลังก์ มิใช่เพื่อหวงแหนอำนาจ หากแต่เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินเจ้าฆ่าข้าได้แต่เจ้าจะไม่มีวันได้ใจคน และไม่มีวันหลุดพ้นจากคำว่า กบฏ…”“ข้าสมควรได้นั่งบัลลังก์