Semua Bab ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Bab 71 - Bab 80

ไป๋ฮวาเงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดภาพ พู่กันยังค้างกลางอากาศ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะประดับใบหน้า"โอ๊ะ...เจ้ากบน้อยของข้า เหตุใดถึงมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเยี่ยงนี้เล่า?"เสียงใสนั้นดังขึ้นพร้อมกับดวงตาเป็นประกายยียวน ไป๋อวี้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นหนักยิ่งกว่าเดิม“กบอะไรกัน ข้าเป็นบุรุษรูปงามนะพี่สาว”“ฮึรูปงามก็มิใช่ว่าจะไม่กลายเป็นกบได้เสียเมื่อไร” ไป๋ฮวาหัวเราะเบาๆ ไป๋ฮวายิ้มเศร้าๆ พอเห็นพี่สาวหัวเราะ เขาก็ถอนใจ ยกมือปิดหน้าตัวเอง“ข้า...ข้าเพียงแค่... ข้าเสียใจที่พูดไม่ดีใส่นางเท่านั้นเองพี่เรียกข้าว่ากบน้อยจนเกือบลืมเรื่องในใจข้าไปเลย” เสียงเขาเบาลง“ถึงวันที่เจ้ากบของข้ากลายร่างเป็นเจ้าชายไงเล่า แต่ก่อนอื่น เจ้าควรขอโทษหญิงสาวผู้นั้นอย่างจริงใจ...ไม่ใช่ด้วยความรู้สึกผิด แต่ด้วยความเคารพในตัวนาง”ไป๋อวี้พยักหน้าช้าๆ“ดีมาก เจ้ากบของข้า” ไป๋ฮวาแกล้งลูบหัวน้องชายด้วยมือเย็นๆ ของตนไป๋อวี้สะดุ้งจนแทบกลิ้งตกระเบียง“พี่สาวเลิกเรียกข้าแบบนี้เสียที”“ไม่ล่ะ ข้าชอบคำนี้นี่นา”ความกังวลในใจของทั้งสองดูจะจางไปเล็กน้อย…เพราะแม้โลกภายนอกจะซับซ้อนเพียงใด แต่ระหว่างฝาแฝดนี้ ยังม

ฟ้าครามยามสายทอดรัศมีอบอุ่นลงบนหลังคากระเบื้องสีดินเผาของเมืองใหญ่ เสียงขานเร่ขายสินค้าตามตลาดย่านกลางเมืองหลวงดังกระจาย ปะปนด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนและกลิ่นหอมของอาหารตามซุ้มแผงขาย ทั้งสี่คนในคราบชาวบ้านธรรมดา ไป๋อวี้ จินเว่ย ซางหลาง และไป๋ฮวา ต่างแต่งกายเรียบง่าย ปกปิดฐานะและสถานะของตนอย่างมิดชิดเพื่อจะได้เดินเล่นชมตลาดอย่างเป็นอิสระไร้พิธีรีตองไป๋ฮวาเดินนำหน้าอย่างร่าเริง ใบหน้าเปื้อนยิ้มกับผลไม้หวานฉ่ำและของเล่นจากไม้ไผ่ตามแผงขายข้างทาง เสียงหัวเราะใสๆ ของไป๋ฮวาเปรียบเสมือนเสียงระฆังเงินที่ทำให้ผู้คนหันมามองด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าหยิบจับสิ่งใดสองไท่จือก็มักจะแย่งจ่ายเงิน"เจ้ากบน้อย! ดูนี่สิ ข้าเจอพัดเขียนบทกวีจากเมืองทางใต้!" ไป๋ฮวาโบกมือเรียกไป๋อวี้ที่เดินช้าตามหลังไป๋อวี้เลิกคิ้วทำท่าทีสนใจ พัดที่วาดลวดลายงดงามบนนั้น“แมวขี้กังวลแบบเจ้า ไยถึงยังสนใจของเล่นเด็กอยู่ได้”“แมวก็ยังเป็นแมว แม้จะอยู่ในคราบขุนนาง ข้าย่อมรักสิ่งน่ารักเสมอ” ไป๋ฮวาหัวเราะคิกคัก สะบัดพัดไม้ไผ่ไปมาพร้อมกับรอยอิ้มไม่ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งโฉบลงจากหลังคาอย่างรวดเร็วพอๆ กับเงาสะบัดของผ้าแพรดำลอยวูบ ใครบางคนคว้

ทั่วเขตวังหลวงยังคงเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าขององครักษ์และทหารที่ค้นหาไป๋ฮวาองค์หญิงของอ๋องไร้พ่ายที่หายตัวไปอย่างลึกลับไป๋อวี้ไม่อาจทนนั่งรออยู่เฉย ๆ ได้อีกแม้จะมีคนทั้งกองทัพค้นหา แต่หัวใจเขากลับร้อนราวไฟเผา ลางสังหรณ์ของเขาไม่เคยพลาด จะต้องมีใครทำเรื่องร้ายแรงนี้เพื่อให้เขาต้องเดือดร้อน“ข้าจะไปเอง” ขันทีหยุนเจ๋อผุดลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่นอนสัปหงกใกล้จะหลับมิหลับแหล่“องค์ชายจะไปจริงๆ หรือขอรับมันดึกแล้วขอรับ”“ไม่ต้องตามข้าจะไปเพียงลำพัง” สาวเท้ายาวๆ ยังคอกม้าขันทีหยุนเจ๋อได้แค่เพียงถอนหายใจเรื่องนี้ต้องถึงหูเฉิงอู่อ๋องแน่ๆ เขารับรองไป๋อวี้ตัดสินใจ ควบม้าออกนอกจวนอย่างเงียบงัน ทิ้งเพียงคำสั่งไว้กับหยุนเจ๋อว่า “ห้ามบอกผู้ใดว่าเขาออกจากจวนยามดึก”หยุดม้าลงตรงที่ไป๋ฮวาหายตัวไปเมื่อยามบ่าย “เจ้าต้องการพบไป๋ฮวาหรือไม่”ไป๋อวี้ชะงัก หันมองรอบกาย“เจ้ารู้หรือว่าพี่สาวข้าอยู่ที่ใด”“ข้ารู้...แต่เจ้าต้องตามข้ามาเพียงผู้เดียว หากพาใครมา ไม่อย่างั้นข้าจะฆ่านางเสีย”ไป๋อวี้กัดฟันแน่น ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำด้วยความโกรธและหวาดกลัวปะปนกัน เขามองหญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าเต็มตาอีกครั้ง“ชั่วช้าที่สุดเจ้าต้อง

ยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิอาบแสงแดดอ่อนกลิ่นบุปผาภายในสวนด้านหลังของจวนอ๋องไร้พ่าย ต้นท้อผลิดอกบานสะพรั่ง สีชมพูระเรื่อกระจายคลุมไปทั่วดั่งม่านบางไป๋ฮวานั่งอยู่บนศาลากลางสวน ถือชาชั้นดีในถ้วยเซรามิกบางใสราวหยาดน้ำแข็ง ดวงตาของนางทอดมองกลีบดอกที่ปลิวลมด้วยแววคิดไม่ตกแม้จะรอดปลอดภัยกลับมาจากเหตุการณ์เมื่อค่ำคืน แต่ใจของนางกลับว้าวุ่นเพราะบางอย่างเสียงก้าวเท้าหนักแน่นแต่ไม่รีบร้อนดังใกล้เข้ามา ก่อนร่างสูงในชุดประจำตระกูลจะปรากฏตัวใต้ชายคา"ตื่นแต่เช้าเชียวนะพี่สาวเมื่อคืนท่านหลับสบายดีไหม" ไป๋อวี้ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ข้า...นอนไม่ค่อยหลับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ไป๋ฮวาเอ่ยเบาๆ ขณะรินชาให้อีกฝ่ายเขารับถ้วยชาไปโดยไม่ปฏิเสธ แล้วทรุดกายนั่งลงข้างพี่สาวอย่างเงียบงันสักพักจึงเอ่ยขึ้นเหมือนคนพูดกับลม"เมื่อคืนท่านเห็นนางหรือไม่...อี้เหยา"ไป๋ฮวาขมวดคิ้วน้อยๆ “นางดูเรียบร้อยดี นิสัยก็น่ารัก”ไป๋อวี้ยกถ้วยขึ้นแนบริมฝีปาก แต่แทนที่จะจิบทันที เขากลับเอ่ยเสียงเบานัก“นาง...น่าเอ็นดู”“ก็จริงน่าสดใสน่ารักมากทีเดียว” ไป๋ฮวาพูดขึ้นเบาๆไป๋อวี้นิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนคลี่ยิ้มแบบที่ไม่ใช่รอยยิ้มประจำของเขา

ณ ตำหนักบูรพาเร้นแสงอรุณของวังหลวงเป่ยเหลียง ภายใต้ม่านบัวโรยแสงอาทิตย์ยามสาย กลิ่นชาจางๆ จากกาน้ำร้อนที่เริ่มเย็นชืดแตะปลายจมูก ทว่าเจ้าของตำหนักยังไม่คิดจิบแม้สักหยดเดียวซางหลาง ไท่จือแห่งเป่ยเหลียงผู้ครองแววตาเฉียบคม ท่วงท่าสง่าผ่าเผยเยี่ยงอ๋องผู้ทรงอำนาจ อีกทั้งยังนิ่งเฉยไม่ต่อคำ…แต่ในยามนี้กลับยืนเหม่อมองม่านผ้าไหมปลิวไสวอยู่เบื้องหน้าอย่างเงียบงันเขาไม่พูด ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว แต่คนใกล้ชิดที่อยู่ข้างกายมาแต่เยาว์วัยก็รู้ดี ขันทีหนุ่มชื่อเสี่ยวหลัน เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง ถ้วยชาที่เติมไว้เริ่มคลายไอร้อน แต่หัวใจขององค์ชายยังร้อนรุ่มอยู่ในอก“องค์ชาย...ชาเย็นหมดแล้วขอรับ” เสี่ยวหลันกลั้นใจเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล “ข้าน้อยคิดว่า...หากพระองค์ยังคิดถึงคุณหนูไป๋ฮวานัก เหตุใดไม่ไปพบ...”เสียงนั้นแผ่วราวสายลม แต่คำตอบของซางหลางกลับทำให้เสี่ยวหลัน ถอนหายใจยาว“ให้เวลานางบ้าง...ให้ใจของนางได้รู้เสียทีว่าเมื่อคิดถึงใคร มันทรมานเพียงใดอย่างที่ข้ากำลังเผชิญอยู่” เขาเอ่ยเสียงเบา แต่แฝงด้วยแรงอารมณ์อ่อนไหว ใบหน้าเศร้าสร้อยหรือที่เรียกว่าซึมเสี่ยวหลันยืนนิ่ง รู้ดีว่าความรู้สึกขององค์ชายไม่เ