ในยามสายของวันหนึ่งที่ลมพัดอ่อนละมุนไปทั่วลานหินหน้าจวนอ๋องไร้พ่าย แสงแดดสีทองโปรยปรายลงมาผ่านต้นซินฮวาเก่าแก่ กลีบใบสะบัดเบาเมื่อสายลมลูบไล้ราวมือของสตรีบอบบางผู้หนึ่งไป๋อวี้นั่งอยู่ลำพังใต้ร่มไม้ ดวงตาสีเข้มทอดมองหยกสองชิ้นในมือซ้ายขวา เขายกมันขึ้นประคองอย่างแผ่วเบา ยามนำมาประกบกัน ลายดอกเหมยที่งดงามจะสมบูรณ์ในครานั้น… จู่ ๆ หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุเขาเพ่งมองหยกด้วยแววตาลึกซึ้ง หยกชิ้นหนึ่ง เป็นของเขาเองที่ติดตัวมาตั้งแต่วัยเยาว์ อีกชิ้น…เป็นของสตรีนางนั้นหญิงอัปลักษณ์ที่ทำให้เขาสนใจนางอยู่ตลอดหญิงผู้มีใบหน้าอัปลักษณ์…แต่ในแววตานั้น มีแสงสว่างบางอย่างที่ตรึงเขาไว้ขณะที่กำลังจมดิ่งอยู่ในภวังค์ เสียงฝีเท้าฉับไวของขันทีหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหลัง“ท่านอ๋อง! ข้าน้อยหยุนเจ๋อมาแล้วขอรับ”“ไมาไม่ให้สุ้มให้เสียง”“เอ่ขอประทานอภัยขอรับแต่ว่าเอ่อ นี่คือขนมเปี๊ยะฮวา ที่คุณหนูอี้เหยาเพียรทำด้วยตัวเอง บอกว่าอยากให้ท่านลิ้มลอง…ให้คนใส่เกี้ยวส่งมาถึงนี่”ขันทีหนุ่มหอบหายใจยื่นกล่องขนมไม้อย่างดีให้ ข้างในบรรจุขนมเปี๊ยะฮวารูปดอกเหมยประณีต กลิ่นหอมของแป้งขาวบางผสมน้ำตาลผึ้งอ่อน ๆ ฟุ้งขึ้
Last Updated : 2025-05-31 Read more