Semua Bab ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Bab 81 - Bab 90

ค่ำคืนนี้...จวนอ๋องไร้พ่ายเงียบสงัด ใต้แสงจันทร์สาดต้องพื้นหิน ท้องฟ้าฉาบสีเงินหม่น ไร้แม้เสียงจิ้งหรีดรบกวนเงาหนึ่งไหวผ่านชายหลังคา...รวดเร็วดุจสายลม กลิ่นบุรุษผู้สูงศักดิ์แฝงมากับอาภรณ์ดำสนิท เสื้อคลุมพาดไหล่ปลิวไสวตามแรงลม เส้นผมยาวถูกรวบไว้หลวม ๆ ใบหน้าขรึมคมทว่าหล่อเหลาอย่างที่สุด จนแสงจันทร์ยังต้องเกรงใจ ซางหลาง แห่งแคว้นเป่ยเหลียง ลอบเข้าจวนอ๋องไร้พ่ายในยามวิกาลมาสืบเข่าวหรือก็เปล่าแต่เพื่อหัวใจเขาที่หลุดลอยไปหาใครบางคน“เจ้าขันทีเสี่ยวหลันตัวดีบอกว่าไป๋ฮวาพักตำหนักตะวันออก...แต่เจ้าแมวเหมียวตัวนั้นก็นอนอยู่ตรงชานหน้าห้องนี่ไม่ใช่หรือ...” ซางหลางพึมพำในลำคอ ขณะย่องเปิดประตูเข้าไป“แค่จะดูว่านางหลับดีหรือไม่...จะได้กลับออกไปเงียบ ๆ ไม่ให้ใครรู้ตัว”เสียงเปิดประตูทำให้คนที่นอนบนแท่นนอนขยับตัว “หืม ใครน่ะ”ซางหลางชะงัก ใจหายวาบ เมื่อเห็นคนที่นอนขดอยู่บนเตียงไม่ใช่ใครอื่นแต่คือ ไป๋อวี้ น้องชายฝาแฝดของไป๋ฮวานั่นเอง“ท่าน...ท่านไท่จือ ท่านพี่ไท่จือซางหลางท่านเข้ามาทำไมในห้องข้า” ไป๋อวี้ลุกพรวดขึ้นมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตางัวเงียจนซางหลางต้องเม้มปากกลั้นหัวเราะ“เงียบ” ซางหลางปิดป

ณ ตำหนักบูรพา แดดยามบ่ายเริ่มทอดเงาทาบปลายชายม่าน เมื่อซางหลางนั่งทอดอารมณ์อยู่บนศาลาริมระเบียง ลมเช้าพัดเอื่อย กลิ่นดอกไม้เจือจางในอากาศ เขายกน้ำชาขึ้นจิบช้า ๆ สายตาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนรอยยิ้มของไป๋ฮวายังตรึงใจเขาเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่เว่ยจินจะก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม ริมฝีปากเผยรอยยิ้มน้อยๆ มือหนึ่งถือดอก จื่อหลาน เขาหมุนดอกไม้ในมือเล่นก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ“แปลกดีนะ ซางหลาง ท่านว่าหญิงสาวที่ตื่นเช้า รดน้ำต้นไม้ สูดกลิ่นดอกไม้ จะเป็นคนแบบไหนกัน”ซางหลางปรายตามองอย่างสงสัย “เจ้าพูดอะไรคลุมเครืออีกแล้วเว่ยจิน ดอกไม้ในมือเจ้าคืออะไรกันแน่ตั้งใจจะบอกอะไรข้า”“ดอกจื่อหรานอย่างไรเล่าเจ้าไม่รู้จักมันหรือ” เว่ยจินยิ้มหวานแต่ดวงตาเป็นประกายขำขัน “ดอกไม้จากสวนทางทิศเหนือของจวนอ๋องไร้พ่าย ข้าเด็ดมาตอนเช้ามืดยามเหมา…พร้อมกับได้พบหญิงงามนางหนึ่งถือว่ากำไร ดีนะที่ท่านลุงอนุญาตไห้ข้าค้างที่จวนอ๋องไร้พ่ายได้”ซางหลางชะงัก ดวงตาเงียบขรึมพลันเปลี่ยนสี “หญิงงาม เจ้าหมายถึงไป๋ฮวาอย่างนั้นหรือ”“ก็นะ” เว่ยจินยิ้มเย้าอย่างจงใจ “ท่านว่า ดอกไม้หรือรอยยิ้มของนางที่ข้าได้มาใ

ภายในจวนอ๋องไร้พ่ายเช้าวันนั้น กลางจวนที่ขณะนี้เต็มไปด้วยความเคลื่อนไหว ทั้งข้ารับใช้ แม่บ้าน และแม่ครัวล้วนวุ่นวายกับการจัดเตรียมงานเลี้ยงน้ำชาครั้งสำคัญที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่เกินสองวันข้างหน้าเสียงสั่งการดังมาจากหัวหน้าห้องเครื่อง สตรีร่างท้วมผู้มีน้ำเสียงเข้มงวดแต่ดวงตาเปี่ยมเมตตา “อย่าลืม! ถ้วยชาสำรองต้องตั้งไว้ให้ครบสิบโต๊ะ ห้ามขาด ห้ามแตก ใครทำหล่น ข้าจะให้ยกโอ่งล้างลานหลังจบงาน” อ้ายฉิงอมยิ้มกับคำขู่ที่ชวนขำนั้นไม่ทันที่คำสั่งจะจบลง เสียงล้อรถลากก็ดังมาจากประตูหน้า สองบุรุษในชุดสีอ่อนเดินเคียงกันเข้ามาอย่างองอาจ ใบหน้าหล่อเหลาทั้งคู่เรียบเฉยแต่แฝงความขี้เล่นอยู่ในแววตา“ข้าคิดว่าถึงเวลาเติมกลิ่นหอมให้กับงานเลี้ยงแล้วล่ะ” ซางหลางเอ่ยขึ้น ขณะส่งลังไม้ใบใหญ่ที่บรรจุถังเครื่องปรุงหอมกรุ่น กลีบดอกไม้แห้งหายาก น้ำผึ้งจากแคว้นตะวันตก และใบชาชั้นดีเว่ยจินยิ้มเจ้าเล่ห์ หยิบผลไม้สุกหอมลูกหนึ่งขึ้นมาโยนเล่นในมือ “ข้าก็เอามาฝากนะ หวังว่าจะได้ชิมขนมที่พวกเจ้าใช้มันทำก่อนคนอื่น”แม่ครัวต่างร้องขอบคุณเสียงใส บางคนก็หน้าแดงเมื่อสบตากับสองหนุ่มผู้สูงศักดิ์ ผู้หล่อเหลาและยังที่ลงแรงด้วยตน

แสงแดดยามสายคลี่คลุมลงบนลานหยกกว้างของจวนอ๋องไร้พ่าย กลีบดอกเหมยที่เริ่มโรยปลิวล้อสายลมอย่างอ้อยอิ่งประหนึ่งเต้นรำรับแขกบ้านแขกเมืองเหล่าขันทีและสาวใช้เร่งมือประดับพานพุ่ม ผลไม้นานาพันธุ์ ขนมงิ้ว ขนมเปี๊ยะหลากสี และน้ำชาชั้นเลิศจากแคว้นใต้ถูกจัดเรียงในลวดลายพิลาศ ดนตรีสายดีดทั้งเจิ้งและพิณพลิ้วไหวไล้บรรยากาศให้กล่อมละมุนราชนิกูลและขุนนางชั้นสูงต่างนำบุตรชายบุตรีของตนมาร่วมงานด้วยเสื้อผ้าผ้าไหมหรูหรา แสงอาทิตย์สะท้อนผืนผ้าเป็นเงางามระยับไม่ต่างจากสายน้ำทองคำ บุตรชายขุนนางวัยรุ่นทั้งหลายต่างยืดอกประหนึ่งบุปผาแรกแย้มอวดกลีบ ซุ่มซ่ามบ้าง กระหยิ่มยิ้มแย้มบ้าง ยามหญิงงามเดินผ่านเจียวหยูในอาภรณ์ลายดอกโบตั๋นสีน้ำเงินเข้ม กับตงเกาในอาภรณ์ผ้าลินินฝ้ายสุภาพสีเข้มเดินมาช่วยรับรองแขกด้วยท่าทางองอาจ คนทั้งสองเป็นที่จับตาของบรรดาเหล่าขุนนางในวังหลวงไม่น้อยเพราะทั้งเจียวหยูและตงเกาต่างหายไปนับสิบปีและแล้ว...เมื่ออี้เหยา บุตรีคนรองของตงเกาและเจียวหยู ปรากฏกายในอาภรณ์สีขาวปักลายบุปผาสีแดง ดอกไม้บนชายกระโปรงพลิ้วราวมีชีวิต บางเสียงถึงกับแอบถอนหายใจ บางผู้ถึงกับมองตามมิคลาดสายตา เพราะไม่คิดว่า อี้เห

กลิ่นหอมจากชาอู่หลงชั้นเลิศลอยแผ่วอ้อยอิ่ง ขับกล่อมให้ลานน้ำชาชั้นสูงดูอบอุ่นและงดงามในแสงอาทิตย์อ่อน ๆอี้เหยาในอาภรณ์ผ้าไหมสีชมพูอ่อนปักดอกเหมย ยืนเคียงมารดาเจียวหยูริมซุ้มพฤกษา แววตาเธอจับจ้องไปยังขบวนเสด็จของโตวโฮฉินและเครื่องบรรณาการที่มีไท่จือเว่ยจินปรากฏตัวพร้อมกับขบวนบรรณาการอลังการอี้เหยาเบ้ปากเล็กน้อย ขณะกระซิบเบาๆ กับมารดา“ท่านแม่...บุรุษหน้ายิ้มผู้นั้นคือผู้ใดหรือเจ้าคะ ช่างทำตัวเย่อหยิ่งราวกับโลกทั้งใบเป็นของเขา มิรู้จักความพอดีเอาเสียเลย”เจียวหยูหันมามองลูกสาวแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม“นั่นคือไท่จือเว่ยจิน บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนขององค์หญิงเก้าจิวฮัวกับฮ่องเต้โตวโฮฉินแห่งแคว้นเป่ยเอียน”อี้เหยาทำตาโต“โอ้...เชื้อสายสูงศักดิ์เช่นนั้นหรือ...ก็ว่าอยู่ ทำไมถึงดูร่ำรวยและ...อวดดีนัก”“เหยาเอ๋อร์” เจียวหยูปรามเสียงเบาแต่จริงจัง “แม้เจ้าจะไม่ชอบเขา ก็ไม่ควรพูดเช่นนั้น บุญคุณเก่าระหว่างแคว้นเป่ยเอียนกับเรา รวมถึงตัวฝ่าาทกับฮองเฮาแคว้นเป่นเอียน เคยมีต่อพ่อเจ้าและตัวแม่ไม่น้อย เขาก็ไม่ต่างจากเฉิงอู๋อ๋องกับพระชายาที่เจ้าชื่นชมนัก”อี้เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย“แต่เขามิใช่เฉิงอู๋อ๋อง