Lahat ng Kabanata ng ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Kabanata 101 - Kabanata 107

แสงแดดยามเช้าสาดทาบลงบนลานกว้างหน้าจวนอ๋องไร้พ่ายเงาของ ป้ายอ๋องไร้พ่าย ที่เคยตระหง่านเหนือบานประตู ถูกลดลงมาวางไว้กับพื้นอย่างเงียบงันในขณะเดียวกันบรรยากาศรอบข้างก็เต็มไปด้วยความรู้สึกปวดร้าวปะปนกับความอาลัยที่ยังอบอวลอยู่ตงเกา ยืนนิ่งอยู่ไม่ห่างจากป้ายนั้นนัก ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำตาหยดเงียบๆเขาคือขุนพลคนสนิทที่ตามรับใช้เฉิงอู๋อ๋องมานาน ยิ่งมองเห็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติภูมิของทัพไร้พ่ายถูกปลดลงมา ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกทึ้งอ้ายฉิง เห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามาใกล้ แล้วจึงเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน“ตงเกา... ท่านอ๋องของพวกเราทำดีที่สุดแล้วนะ ท่านก็เห็นนี่”เฉิงอู๋อ๋อง ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก หันหน้ามาทางกลุ่มผู้คนแววตาเขาเรียบสงบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่สั่นคลอนทันใดนั้น จิวฮัวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทั้งที่น้ำตาเอ่อขอบตา“ท่านอา... ข้าไม่เคยโทษท่านเลย มีแต่จะรู้สึกดีใจเสียอีก ที่ท่านอายอมเสี่ยงชีวิตไปช่วยข้าและเว่ยจินหากไม่มีท่านอา วันนี้ข้าคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว และเว่ยจิน…ก็คง…จะ”เสียงของนางสั่นเครือจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดแทรกออกมากระทั่ง ปาหวางฮ่องเต้ ที

อี้เหยานั่งอยู่เงียบๆ บนม้านั่งไม้ใต้อุโมงค์ไม้เลื้อย ดอกชิงเหอปลิวหล่นใส่ตักนางอย่างแผ่วเบามือบางยกขึ้นปัดกลีบดอกไม้ไปมา ก่อนสายตาจะเหม่อมองไกลไปยังห้องที่เว่ยจินพักรักษาตัวเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่อี้หลินจะย่องเข้ามาหา“วันนี้ไม่ไปเฝ้าไข้ไท่จือเว่ยจินหรือน้องสาวแสนซนของพี่”อี้เหยาไม่ตอบคำถามนั้นทันที นางเพียงนิ่งไป ก่อนพูดอย่างช้าๆ ว่า“พี่สาว…ท่านคิดว่าท่านกับคุณชายไป๋อวี้ คู่ควรกันหรือไม่”อี้หลินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น“ถามทำไม”อี้เหยาหันหน้ากลับมา ดวงตาของนางมีแวววูบไหวจางๆเหมือนคนที่กำลังตกในห้วงคิดจนน้ำตาเอ่อที่ขอบตา แต่ยังไม่ยอมไหลออกมา“ข้ากับท่าน…เราเป็นเพียงบุตรสาวของหญิงรับใช้กับองครักษ์…ในจวนอ๋องไร้พ่ายเมื่อก่อนข้าเคยแปลกใจ ว่าทำไมท่านพ่อไม่พาเรามาอยู่แคว้นเป่ยเหลียงแต่วันนี้…ข้ารู้แล้ว ก็เพราะฐานะของพวกเราต่ำต้อย… เราควรอยู่ในที่ของเรา”อี้หลินนั่งลงข้างๆ พลางยกมือลูบหลังน้องสาวเบาๆ“เจ้าลืมไปหรือไม่ ว่าฐานะของคนเรานั้นไม่มีวันเท่ากันหรอกแต่ค่าของหัวใจ…เจ้าสามารถเลือกได้เสมอ ว่าจะมีไว้ให้ใคร”อี้เหยายิ้มน้อยๆ อย่างขื่นขม“แล้วหากหัวใจของเขามี

“เจ้า...งดงามในแบบของเจ้าจริงๆ น้องสาวของข้า... และเจ้าคู่ควรกับคนที่เห็นค่าของเจ้า”คำพูดนี้ทำให้อี้เหยาเริ่มสั่นสะท้าน แต่ก็ยังคงห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาได้“หากใครไม่เห็นค่าของเจ้า ก็แค่...จากไป...”เสียงของอี้หลินช่างเต็มไปด้วยความมั่นคงและความรักอย่างที่อี้เหยาไม่เคยได้รับมาก่อน ราวกับเป็นการสั่งสอนที่เตือนใจว่าไม่จำเป็นต้องเสียใจต่อความไม่ยุติธรรมใดๆ ที่ได้รับ“พี่หลินข้า” น้ำตาของอี้เหยาสุดท้ายก็ไหลออกมาเงียบๆ แต่ไม่ใช่ด้วยความโศกเศร้า... มันคือการปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้ในใจ“เจ้าจะผ่านมันไปได้ ...พี่เชื่อว่าเจ้าเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก พี่ขอสัญญา...เราจะจากไปหากเขาไม่เห็นค่าในตัวพวกเรา” อี้หลินพูดพร้อมกับค่อยๆ ปลอบน้องสาวด้วยคำพูดที่อ่อนโยนที่สุดและเมื่อการปลอบใจเสร็จสิ้น อี้เหยาก็ยิ้มบางๆ ให้กับอี้เหยา ไม่ได้ตอบอะไรออกไป... แต่มันทำให้รู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดแสงดาวพร่างพรายกระจายทั่วท้องฟ้า ขณะที่ ซางหลาง เดินกลับมายังตำหนักบูรพาด้วยท่าทางที่เงียบเหงา ใบหน้าของเขายังคงแฝงไปด้วยความหนักหน่วงจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น เขาก้าวเท้าอย่างช้าๆ ผ่านห้องโถงที่เงียบส