All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Chapter 121 - Chapter 130

“เราจะไม่เสียเวลาไปกับการตีพวกทหารของเป่ยเอียนทีละส่วน หากเราจะเข้าไปยึด วังหลวง ของพวกมัน เราต้องใช้กลยุทธ์ที่เด็ดขาดและรวดเร็ว” เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น “ท่านอ๋อง ทัพของเราแข็งแกร่งพอสมควร แต่ปัญหาคือการเข้าไปยึดครอง วังหลวงเป่ยเอียน นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะขุนนางในวังจะต่อสู้เพื่อปกป้องบัลลังก์ และไม่มีทางยอมแพ้โดยง่าย” ตงเกาพุโขึ้นด้วยน้ำเสียงทที่กังวลไม่น้อย“ถ้าพวกเขาจะต้านทานพวกเรา เราก็จะต้องหาจุดอ่อนที่สามารถโจมตีได้ รบเร็วและใช้แผนที่คำนวณไว้อย่างรอบคอบ หากข้าสามารถเข้าไปใกล้ตัว เป่ยซวี ได้ก่อน จะสามารถทำให้เขาตกใจได้ แต่ข้าว่าปลิดชีพเขาเสียดีไหมจะได้ไม่ต้องรบยืดเยื้อ” ไป๋ฮวี้พูดขึ้นอย่างคนเลือดร้อน“การที่จะเข้าไปได้ ต้องใช้การขัดขวางทัพของพวกเขาจากด้านหลัง หรือทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเราจะโจมตีทางด้าหน้าอย่างเดียวจึงไม่ทันที่ไม่คาดคิด ข้าซางหลางจะเข้าไปในวังกับไป๋อวี้จากจุดนี้” ซางหลางกล่าวพลางชี้ไปที่แผนที่ทางประตูหลัง“หากเราจัดการตัดเส้นทางส่งเสบียง และโจมตีที่ทิศทางที่พวกมันคิดว่าไม่สำคัญ พวกมันจะสูญเสียสมาธิและเปิดโอกาสให้เราผ่านไปได้ ท่านอ๋องอนุญาตเราสองคนเถอะ” เฉิงอู๋อ๋อง

เป่ยซวีพูดเสียงต่ำแต่เต็มไปด้วยความหยามเหยียด “ไท่จือเด็กเมื่อวานซืนเช่นท่าน ท่านคิดจะทำอะไร มันเป็นแค่การต่อสู้ของท่านอ๋องกับข้าเท่านั้น มันไม่เกี่ยวกับท่าน ไปกินนมมารดาท่านเถอะ”เว่ยจิน ยิ้มเหยียดก่อนที่จะพูดเสียงเย็น “มันไม่เกี่ยวกับข้าอย่างนั้นเหรอ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกี่ยวกับข้ามีผลต่อข้า... ข้าเองก็ต้องล้างแค้นให้กับท่านพ่อของข้าเช่นกัน” เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น ทีละก้าวทีละก้าว เป่ยซวีกัดฟันแน่น เขารู้ว่าเขาไม่ทางยอมเว่ยจินเจ้าเด็กเมื่อวานซืนที่คิดว่าจะอยู่เหนือเขา“บัลลังก์แห่งนี้คือของข้าและมันจะเป็นของข้าเท่านั้น” เป่ยซวี ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและท่าทางที่ดูท้าทายเว่ยจิน หยุดยืนก่อนที่จะยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา "ทุกอย่างมันจะจบที่นี่และตอนนี้"เป่ยซวี ยกมือขึ้นสั่งการทหารที่อยู่ด้านหลัง “ฆ่าไท่จือเว่ยจินเสีย” ทหารหลายคนกรูกันออกมาจากมุมมืด พวกเขาพร้อมที่จะโจมตีเว่ยจิน แต่ในตอนนั้นเองเว่ยจินกระชับดาบในมือแล้วกระโจนเข้าไปอย่างรวดเร็วเสียงกระทบของโล่และดาบดังขึ้น ทหารหลายคนตกตะลึงเมื่อเห็นเว่ยจิน โจมตีพวกเขาด้วยความเร็วและความแม่นยำที่เหลือเชื่ออ าจจะเพราะแรงแค้น ขณะเดีย

“พร้อมหรือยังเรามาดูกันว่า... ใครจะได้คำตอบที่ต้องการก่อน” เสียงคมกระบี่ปะทะกันดังลั่นเมื่อซางหลางพุ่งเข้ามาใช้กระบี่ในมือกางกันคมกระบี่ก่อนที่จะถึงลำคอขาวของไป๋ฮวาที่นั่งหลับตาปี้ด้วยความกลัวตงเกา กระโดดเข้าไปข้างหน้าและปัดดาบของทหารที่ตรงหน้าก่อนจะบุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ขวางไม่ให้ทหารทำร้ายอี้หลินและไป๋ฮวา ท่ามกลางการต่อสู้ที่มีเสียงโลหะกระทบกันเป่ยซวี ไม่ยอมให้โอกาสหลุดมือไป เมื่อเห็นว่า ซางหลาง และ ตงเกา กำลังตกอยู่ในวงล้อมเขาจึงสั่งให้ทหารของเขาล้อม ไป๋ฮวา และ อี้หลิน ทันทีเว่ยจิน ตะโกนลั่น “ข้าจะไม่ให้ใครทำร้ายพวกนาง” พร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าแต่ เป่ยซวี ก็ยิ้มเหยียดก่อนที่จะเล็งดาบไปที่ เว่ยจิน เขาพยายามจะฟันเข้ามา แต่ เว่ยจิน หลีกหลบได้อย่างรวดเร็วและสวนกลับไปด้วยการใช้ดาบในมือปัดดาบของ เป่ยซวี ออกไปซางหลาง ใช้โอกาสนี้จู่โจมเข้าที่ทหารของ เป่ยซวี ที่ยืนคุ้มกัน ไป๋ฮวา และ อี้หลิน เขารัวดาบออกไปอย่างแม่นยำ ทำให้ทหารของ เป่ยซวี ตกอยู่ในความอลหม่านในขณะที่ ตงเกา เข้าปะทะกับทหารหลายคน เขาควบคุมสถานการณ์ได้ดีพอสมควร แต่ยังไม่สามารถเข้าช่วย ไป๋ฮวา และ อี้หลิน ได้ทันทีไป๋ฮวา ที่เห

ไป๋อวี้ ที่เพิ่งกลับมาจากตรวจแนวกำแพงยิ้มตาหยี เมื่อเห็นสภาพนั้นก็อดไม่ได้จะเอ่ยล้อขึ้นมา “เฮ้อ... ไท่จือผู้สง่างามของพวกเรา บัดนี้กลายเป็นคนเจ็บที่ให้สาวน้อยคอยดูแลเสียแล้วนะ”เว่ยจินชำเลืองมองพร้อมถอนหายใจ แต่ใบหน้าแดงเรื่อทำให้ทุกคนในเรือนหลุดหัวเราะออกมาอีกมุมหนึ่งของห้อง ซางหลาง ที่ยังคงสีหน้าเคร่งขรึมนั่งนิ่ง ทว่าแขนข้างหนึ่งกลับจับมือไป๋ฮวา ไว้อย่างแนบแน่นไม่ปล่อย ราวกับยังไม่เชื่อว่าตนจะได้เห็นไป๋ฮวาปลอดภัยกลับมา ไป๋ฮวายิ้มบางๆ พลางกระซิบเบาๆ “ท่านนี่ก็ชอบทำหน้าเหมือนโลกทั้งใบจะถล่ม ทั้งที่ข้าอยู่ตรงนี้แล้วแท้ๆ”ซางหลางเหลือบตามองไป๋ฮวา คำพูดมีเพียงประโยคสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น“เจ้าอย่าหายไปอีก...อย่าทำแบนั้นอีกข้าใจหายที่สุดเมื่อรู้ว่าคนภายใต้คมกระบี่ของเป่ยซวีเป็นเจ้า”ไป๋ฮวาหัวเราะเบาๆ พยักหน้ารับ รอยยิ้มชวนให้บรรยากาศในโถงคลายความตึงเครียดลง“ข้าสัญญา จะไม่ไมีครั้งที่สองอีกแล้วครั้งนี้ก็โดนท่านแม่ตักเตือนเสียยาว”ใกล้ๆ กันนั้น ตงเกา กำลังนั่งฟังเรื่องราวการศึกจากไป๋อวี้ ทว่าดวงตากลับเหลือบมองบุตรสาวอย่าง อี้หลิน ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความเขินเม

“อีกไม่กี่วันจะมีการสถาปนาข้าในตำแหน่งฮ่องเต้อย่างเป็นทางการข้าให้คนรับบิดากับมารดาของเจ้า รวมทั้งอี้หลินมาที่นี่เพื่อยินดีกับตำแหน่งฮองเฮาของเจ้า ฉะนั้นอดทนอีกนิดฝึกฝนท่าทีให้สง่างามให้ผ่านพ้นงานพิธีจึงค่อยทำตามใจ”อี้เหยายิ้มกว้าง คิดถึงตงเกาเจียวหยูและอี้หลินไม่น้อยตลอดวัน ฝึกซ้อมตั้งแต่การเดิน การคำนับ การนั่ง การถือของ ใช้เครื่องหอม การวางตัวต่อผู้หลักผู้ใหญ่ และวิธีสนทนาอย่างสุภาพ ทุกอย่างถูกฝึกอย่างเข้มงวด แต่เว่ยจินไม่เคยปล่อยให้อี้เหยาผิดพลาดเพียงลำพัง เขาคอยชี้แนะ และยังแอบยิ้มชมความพยายามของเธอค่ำคืนแรกหลังการฝึก อี้เหยานั่งอยู่ริมระเบียง มองแสงจันทร์สะท้อนบนคูน้ำ วังเงียบสงัด เว่ยจินเดินมานั่งข้างๆ“เจ้าทำได้ดีแล้ววันนี้” เขาพูด พร้อมเอื้อมมือแตะหลังของเธอเบาๆ ให้กำลังใจอี้เหยาหันไปยิ้มให้ น้ำตาแห่งความตื้นตันเล็กๆ ไหลริน“ข้าเหนื่อย แต่มีความสุข ข้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นไท่จือเฟยจริงๆ”เว่ยจินมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ความรู้สึกภูมิใจปนห่วงใย ดวงตาของเขาเปล่งประกาย“เจ้าไม่ใช่ไท่จือเฟยเจ้าคือฮองเฮาของข้า ไม่ต้องกังวลอะไรอีก ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ อี้เหยา ไม่ว่าอะไรจ