All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Chapter 61 - Chapter 70

ผ่านมาแล้วสิบแปดปีเมืองหลวงแคว้นเป่ยเหลียงเจริญรุ่งเรือง ลำน้ำฉางซียังคงไหลเอื่อยๆ เรื่อยๆ ดั่งวันวาน ทว่าใต้ผืนฟ้ากว้าง... เด็กน้อยในวันนั้น บัดนี้เติบใหญ่กลายเป็นหนุ่มสาวงามสง่าสดใสในจนอ๋องไร้พ่ายภายในจวนอ๋องที่บัดนี้กลับครึกครื้น "ไป๋อวี้ เจ้าอย่าขี่ม้ากลางลานซ้อมคนเดียวแบบนี้นักสิ ไหนจ้าบอกว่าจะตามข้าไปที่ตลาด"เสียงหวานดุแกมตำหนิดังแทรกขึ้น พร้อมเงาร่างหญิงสาวในชุดสีครามอ่อน ผมยาวมัดด้วยเชือกไหม ถักเป็นเกลียวประณีต ใบหน้าแม้ยังคงมีเค้าความสดใสแบบเด็กสาว แต่ดวงตานั้น... สะท้อนความฉลาดหลักแหลมไม่แพ้ใคร แล้วยังอยู่ใกล้กันกับความว่าหญิงงามที่สุดในใต้หล้า"พี่สาว เจ้าเอาแต่ตำหนิข้า ข้าก็โตแล้วนะ จะยืนเคียงข้างท่านพ่อไปรบไม่วันใดก็วันหนึ่งข้าหัดขี่ม้าไว้ให้เชี่ยวชาญจึงดี" หัวเราะเสียงใส พลางสะบัดแส้เบา ๆ บังคับม้าให้หยุดตรงหน้าเขาคือ ไป๋อวี้บุตรคนโตของอ๋องเฉิงอู๋ และมารดาอ้ายฉิงหยิงที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ผู้มีสายเลือดนักรบในร่าง และมีใบหน้าหล่อเหล่าราวหญิงงาม ดวงตาคมราวนกอินทรี สายลมที่โบกผ่านใบหน้าทำให้คนมองเผลอคิดว่าเขาคือเงาสะท้อนในวัยหนุ่มของเฉิงอู๋อ๋องไม่มีผิดหญิงงามอีกคนที่

แต่ก่อนที่มือเล็กจะคว้าได้ เสียงม้าสองสายก็ดังกระหึ่มมาแต่ไกล สายตาทั้งสองเหลือบแลเห็นไท่จือเว่ยจิ้น บุรุษหนุ่มในชุดครามเข้ม เจิดจ้าเหมือนดวงตะวันยามเช้า หยิ่งยโสแต่ ไม่ไร้น้ำใจ รอยยิ้มของเขาราวกับระบายกลิ่นชากุหลาบจางๆ และอีกคนหนึ่ง ไท่จือซ่างหลาง สง่างามเฉียบคมในชุดม่วงเทา เจือกลิ่นอายของเงาจันทร์ ดวงตาเรียวยาวคมกริบ ใต้รอยยิ้มสงบนิ่งมีประกายเย้าแหย่เจ้าเล่ห์พวกเขาต่างลงจากหลังม้าแทบจะพร้อมกันเพราะควบม้าแข่งกันมานั่นเอง สายตาทั้งคู่ต่างทอแสงเมื่อเห็นหญิงงามในดวงใจ"ไป๋ฮวา เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?" เว่ยจิ้นก้าวยาวๆ เข้ามาหาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะฟังดูนิ่งขรึม แต่ไท่จือซางหลางก้าวแซงหน้าขึ้นมา หรี่ตามองเย้าๆ "ช่างบังเอิญยิ่งนัก...หรือตั้งใจ? ข้าคิดว่าเว่ยจิ้นคงตามกลิ่นขนมงาดำมาถึงนี่หรอกกระมัง"เว่ยจิ้นเลิกคิ้ว หัวเราะหึในลำคอ "แล้วเจ้าล่ะ ซางหลาง กลิ่นขนมหรือกลิ่นไป๋ฮวาที่เจ้าตามมา?"ไป๋อวี้ที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ พ่นลมหายใจพลางส่ายหน้า "ทั้งสองคนนี่ นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนชอบหาเรื่องกันเหมือนสมัยยังตัวกะเปี๊ยกไม่ผิดเพี้ยน"ไป๋ฮวาแอบยิ้ม แก้มแดงระเรื่อก้าวขึ้นมาข้างหน้า พลางย่อ

“นี่ๆๆๆ เจ้าซางหลางถือดีอย่างไรมาจับมือว่าที่ไท่จือเฟยของข้า” เว่ยจินตะโกนตามหลังไป๋อวี้ยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของเว่ยจินเบาๆ อย่างปลอบใจ“ไม่ต้องเลยข้าไม่ยอมแพ้แน่ๆ” เว่ยจินประกาศก้องไท่จือเว่ยจินและไท่จือซางหลางก็ไม่ยอมแพ้ที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจไป๋ฮวาอย่างเต็มที่ ทั้งสองคนกลายเป็นสายเปย์ที่แข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใครที่ร้านหยก เว่ยจินพร้อมรอยยิ้มกว้างเดินเข้าไปข้างไป๋ฮวาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหยิบหยกสีม่วงใส่มือของเธอ"ไป๋ฮวาสิ่งนี้สำหรับคนสำคัญ ข้าขอให้เจ้ารับหยกนี้เป็นของขวัญจากข้า รับไว้เถอะนะ" เขาพูดอย่างใส่ใจ ขณะที่ตาเขากลับมีแววตาที่ท้าทายซางหลาง "หยกนี้มันพิเศษมาก นอกจากจะหายากแล้ว ยังมีพลังเสริมโชคอีกด้วย"ซางหลางหยิบหยกสีแดงใส่ในมือของไป๋ฮวาบ้างไป๋ฮวามองหยกในมือของเว่ยจิน และซางหลางก่อนจะยิ้มบางๆ “พวกท่านควรนำมันติดตัวไว้” ไป๋ฮวาส่งหยกคืนทั้งสองคน"ทำไมล่ะ เจ้านี่ใจแข็งชะมัดเลย" เว่ยจินพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ดวงตาของเขาเหมือนจะชวนให้ไป๋ฮวารับเอาหยกชิ้นของเขาไว้ก่อนที่เธอจะตอบอะไร ซางหลางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่รอช้า เขาคว้ามือไป๋ฮวาอย่างอ่อนโยนแล้วยื่นของขวัญอีกชิ้นให้"ไป

ห้องบรรทมเฉิงอู๋อ๋องกับอ้ายฉิง เฉิงอู๋อ๋องนั่งลงบนแท่นนอน มองหยกชิ้นงามในมือและจดหมายของตงเกาด้วยแววตาครุ่นคิด ขณะที่เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามาอ้ายฉิงก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แววตานุ่มนวลดุจผ้าฝ้าย“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ได้พูดเรื่องนี้กับอวี้เอ๋อร์จริงหรือ เรื่องคำมั่นก่อนหน้านั้น” เสียงของนางนุ่มนวล แต่มีน้ำหนักพอให้บุรุษผู้เคยบัญชาทัพยังต้องชะงักเฉิงอู๋อ๋องถอนหายใจเบา ๆ “ข้าคิดว่า ถึงเวลาที่เขาควรจะรู้…เด็กคนนั้นเฉลียวฉลาด และหยกสองชิ้นก็…เหมือนจะเปิดเผยบางอย่างด้วยตัวมันเอง”อ้ายฉิงส่ายหน้าช้า ๆ “ตงเกาและเจียวหยู เพิ่งฝากจดหมายมาเมื่อคืน พวกเขาอ้อนวอนให้เราช่วยปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน พวกเขาบอกว่า ลูกสาวของพวกเขา…ยังอยากพิสูจน์รักแท้ด้วยตัวเอง ไม่อยากให้โชคชะตาหรือคำมั่นเมื่อครั้งยังเยาว์มาผูกมัดใจอวี้เอ่อร์ทำให้เขาผูกใจว่าจะต้องรักนางหากแต่อยากให้เขารักนางด้วยหัวใจที่แท้จริง”เฉิงอู๋อ๋องหลุบตาลง สีหน้าปะปนระหว่างลังเลและรู้สึกผิด “หวางเฟยข้าเกือบทำผิดไปแล้วเกือบใจอ่อนกับเจ้าลูกกบนั่น แต่ข้ากลัวว่า หากรอช้าไป…อวี้เอ๋อร์อาจต้องเจ็บปวดจากความไม่รู้อาจเดินผิดทางและไม่เลือกอย่างท

ลานหลังเรือนจวนอ๋องไร้พ่ายไป๋อวี้ยังคงเหม่อมองแนวพุ่มไม้ที่หญิงอัปลักษณ์หายลับไป เส้นเลือดบนแขนยังเต้นตุ๊บเบา ๆ เลือดยังไหลซึมใต้ผ้าพันแผลหยาบที่เขาพันไว้ลวก ๆเสียงหนึ่งดังแผ่วแทรกความเงียบ“อวี้เอ๋อร์...เอาแต่เหม่อมีเรื่องอะไรในใจเหตุใดจึงมีความลับกับแม่”เสียงของอ้ายฉิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย ยามที่นางเดินเข้ามาใกล้ไป๋อวี้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้ม“ท่านแม่ ยังอยู่หรือ...ข้า...แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย”“มีใช่มีความรักหรอกหรือ” เฉิงอู่อ๋องที่เอามือไพล่หลังพูดยิ้มๆ“เสด็จพ่ออย่าล้อลูกเล่น”อ้ายฉิงยิ้มปรายตาไปทางเฉิงอู๋อ๋องที่ยังยืนทำหน้านิ่งอยู่ด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ท่านอ๋องเพคะ ท่านควรเสด็จกลับวังหลวงได้แล้ว หม่อมฉันจำได้ว่าเช้านี้มีราชโองการเร่งด่วนให้ถวายคำแนะนำเรื่องพิธีการใหญ่ใช่หรือไม่?”เฉิงอู๋อ๋องชะงัก “แต่ว่า…ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”“ที่วังหลวงคงมีเครื่องเวยมากมายวันนี้ท่านอ๋องก็ไปเสวยร่วมกับฝ่าบาทสักเวลาส่วนทางนี้อ้ายฉิงจะดูแลเองเพคะ”“ขอรับนายหญิงเฉิงอู๋อ๋องจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” จำต้องถอนใจแล้วเดินจากไปอย่างเชื่อฟังโดยดีทันท