All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 11 - Chapter 20

"Althea..." bulalas ni Onse. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala. Parang bata nga nitong tinulungan si Althea na tumayo, ang matalim naman ang tingin sa akin. “How could you, Daisy?!” Dinuro-duro niya ako na parang hindi niya ako kilala; hindi niya ako nakasama ng ilang buwan para isipin na magagawa kong manakit nang walang dahilan. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nagulat na nga ako sa biglang pagdating niya, nagulat pa ako sa inaasta niya; hindi ko in-expect na agad niya akong sisisihin na hindi man lang inaalam kung ano ang totoong nangyari. At saka, ano ba ang nangyayari at pareho silang sumugod rito? “Paano mo nagawang manakit? Kailan ka pa naging ganito ka bayolente?" Wow! Ang galing niyang mag-akusa. Parang alam na alam niya kung ano ang nangyari. Hindi lang ako ang tinapunan niya ng matalim na tingin, pati na rin si Vincent. Ang klase ng tingin niya ay parang sinisisi nito si Vincent sa hindi pag-awat sa akin. Imbes na sumagot ako, magpaliwanag o e-defend ang saril

The realization hit me hard when I discovered Daisy had blocked me. Hindi lang number ko, pati na rin sa mga social media. Intensyon kong kausapin siya, magpaliwanag at humingi ng tawad sa pagiging impulsive ko, pero nagawa niyang e-block ako. Kalooban ko nagpoprotesta sa ginagawa niya; hindi ako mapanatag. And yes, nasasaktan ako; hindi ako makapaniwala na magagawa niyang putulin ang aming ugnayan. Sa bagay may Vincent na nga siya na laging bumuntot at nagpapasaya sa kanya. Hinayaan ko siya sa gusto niya, hindi na rin ako sumubok na kontakin siya, o ang mag-isip na makipagkita sa kanya ay iniiwasan ko. Nakakalungkot mang isipin na umabot kami sa puntong ‘to, pero tanggap ko na—I lost my friend; my remedy at ako ang dahilan. Para mawala sa isip ko si Daisy, at ang mga nangyari, binuhos ko ang buong atensyon ko sa trabaho. I barely left the office. Sinisiguro kong puno ang calendar ko ng mga appointments. Tanggap lang ako ng tanggap ng clients. Kahit anong kaso pa ‘yan, basta ka

Bilang nurse, hinasa ko ang sarili na 'wag dalhin ang mga personal na issues sa mga pasyente ko. Gaya ngayon, kailangan kong e-assist si Althea kahit galit ako sa kanya. Oo, siya ang nakahiga sa strecher, duguan at walang malay.Nagtanong muna ako ng ilang detalye at impormasyon sa medics na naghatid sa kanya, at saka ko naman sinimulan na ang paggamot sa sugat niya.I cleaned her wound, applied the necessary dressings, and monitored her vital signs.Nag-instruct naman ang doctor na kailangan niya mag-undergo CAT scan. Hindi man gano’n kalubha ang sugat niya, pero dahil ulo nga ang napinsala, matindi ang pagdurugo, kaya kinakailangan pa rin ang test para masigurong maayos ang lagay niya.Ngayon ay sinisimulan nang tahiin ng doctor ang sugat niya, at ako, alertong in-assist siya.At hanggang na tapos nang tahiin ng doctor ang sugat, hindi pa rin siya nagkakamalay. Naisip ko naman na mas mabuti muna ang gano’n para matapos ko ang ginagawa ko na walang mangyaring sagabal. Baka kasi, magwa

Nandito na kami sa kwarto ni Althea. Kalalabas lang din ng porter na naghatid sa kanya, at ako ay inalalayan namang siyang humiga. “Magpahinga ka na para lumakas ka agad,” sabi ko sa kanya na matiim na titig ang sagot niya. Kanina ko pa napansin, matapos niyang iwanan si Daisy ng nagbabantang tingin ay hindi na mawala ang tingin niya sa akin. Pero isinawalang bahala ko lang. Heto nga at inalagaan ko pa rin siya. “Masaya ka ba na makita siya?” biglang tanong niya na ikinagulat ko. Naudlot ang pag-kumot ko sa kanya na parang bang naninigas ang buto ko at hindi na makagalaw. Hindi ko rin maibuka ang bibig ko, parang nag-lock ang panga ko, at naninigas ang dila.“Anong klaseng tanong naman ‘yan?” “Masaya ka nga; hindi ka makasagot.” Nag-iwas siya ng tingin. Napabuga na lang ako ng hangin. Umiiwas na nga akong mapatingin kay Daisy, para walang gulo at hindi siya mag-isip ng masama, pero walang silbi pala. Talagang hindi ko ma-control ang isip niya, at lalong hindi ko siya mapipilit na

Gulat akong napatitig kay Sir Onse. Tama ba ang rinig ko? Gusto niya akong makausap... alone? Maya maya ay napalingon naman ako kay Vincent. Tumitig ako sa mga mata niya, titig na payagan akong makausap si Sir Onse. Nag-aalangan niya naman akong tiningnan, pero tumango naman ng bahagya. Nginitian ko siya ng matamis. “I’ll wait in the car,” mahinahon nitong sabi, pero hindi maipagkakaila na may bahid tampo ang boses niya.Sinundan ko na lamang siya ng tingin, hindi maganda sa pakiramdam na hilingin sa kanya na iwanan muna kami nitong si Sir Onse, na-gui-guilty ako, pero wala naman sigurong masama kung makinig sa sasabihin niya. Nang makapasok si Vincent sa kotse, saka ko naman binalingan ng tingin si Sir Onse. Na huling-huli ko na nakititig sa akin. Agad pang nag-iwas ng tingin, tumikhim at nag kamot ng ulo.“Umalis na si Vincent, magsalita ka na. Sabihin mo na ang gusto mong sabihin, para makauwi na kami ni Vincent,” walang paligoy-ligoy kong sabi.Titig at mahinang tawa naman ang sa