All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 41 - Chapter 50

DAISY Nagising ako dahil sa matinding sakit ng ulo. Mga mata ko, hindi ko rin halos maidilat. Pisil-pisil ko na ang sintido ko, mabawasan man lang ang sakit na nararamdaman ko. Matapos ang ilang minutong paghilot sa sintido ko ay nagawa ko na ring imulat ang mga mata ko. Ang puting kisame ang unang bumungad sa akin. Kumunot naman ang noo ko. Nakamot ko pa ang aking ulo. Hindi ko matandaan kung paano ako nakauwi. Napakibit-balikat naman ako, siguradong si Charmaine ang naghatid sa akin. Napa-unat ako ng mga kamay ko kasabay ang paghihikab. Kaya lang, imbes ginhawa ang maramdaman ko sa pag-uunat, kaba ang bumalot sa akin. Pigil hininga kong inaangat ang aking kamay mula sa mabuhok, matigas, at malapad na nahawakan ko. Dahan-dahan akong gumalaw, umupo, at saka, parang robot na lumingon sa tabi ko. Parang busina ng train ang tili ko, sabay hawak sa kumot na nakatakip sa aking katawan. Taranta namang bumangon ang lalaking katabi ko. Si Sir Onse. Katulad ko ay nanlalaki rin ang

ONSE Hindi ko sadya ang mapangiti, pero sinadya kong makita ‘yon ni Daisy. Wala akong pakialam, ano man ang isipin niya. Wala nga akong pakialam kung ang tingin niya sa akin ngayon ay hayop. Ang saya-saya ko, at hindi pwedeng hindi ko ilabas ang saya na nararamdaman ko. Gusto ko na nga rin sanang yakapin at halikan si Reynan. Gusto kong magpasalamat sa kanya, kasi siya ang tumupad sa pangarap ko. ‘Yong pambubugbog niya sa akin, bawing-bawi naman ‘yon sa saya na nararamdaman ko ngayon. Ang totoo, hindi ko naman in-expect na ganito ang mangyayari. Totoong wala akong masamang intensyon. Ang gusto ko lang ay samahan at alagaan si Daisy. Nangyari ang gulo na ‘to—gulo, pero isa naman sa pinakamasayang sandali ng buhay ko. Just yesterday, I was wracking my brain trying to figure out how to stop Daisy from leaving. At ngayon, hindi ko lang napigilan na umalis, naging asawa ko pa siya. Kaya ayos lang, kahit muntik na akong madurog ni Reynan. Wala pa rin akong pakialam kung lagi niya a

“Sir Onse… ‘wag na nga matigas ang ulo mo.” Pinilit ni Daisy na kalasin ang mga kamay ko. Pumayag na lang ako, binitiwan ko siya, at hindi siya nagsayang ng oras. Agad siyang bumaba ng kama, at binuksan ang pintong hinarangan ko na walang kahirap-hirap.Sinundan ko lang siya ng tingin na nagmamadaling lumabas ng kwarto, pero napapangiti naman ako. Masaya kasi ako, sa kabila ng mga nangyayari, sa galit niya, nag-aalala pa rin siya sa akin. Mas nagkaroon ako ng pag-asa na balang araw, babalik din kami sa dati. Magugustuhan niya ulit ako, matutunang mahalin. Hindi nagtagal ay rinig ko na ang nagmamadaling mga yabag papunta rito sa kwarto. Agad naman akong pumikit, para maawa pa lalo si Daisy at mahalin na niya agad ako. “Kuya Onse…” malungkot na tawag ni Charmaine, kasabay ang paglapat ng palad nito sa noo ko.Dumilat ako. Medyo na dismaya nang hindi boses ni Daisy ang narinig ko, pero nang makita ko si Daisy sa tabi ni Charmaine, agad namang kumislap ang mga mata ko. “Halika, tumayo

Nag-alalangan ako na humiga sa tabi ni Onse. Para kasing tanga, nakangiti at tinapik-tapik ang kama. Inuudyok ako na natibihan siya. Pinanliitan ko siya ng mga mata. Kinagat ko rin ang pang-ibabang labi dahil sa gigil. Pero talagang sira-ulo siya. Ngumisi at kumindat ba naman. Umawang tuloy ang labi ko. Kasi nga hindi naman kasi ganito ang Onse na kilala ko noon. Seryoso at minsan lang kung ngumiti. Ngayon, parang nabaliw na. “Umayos ka nga, Onse.” Doktora Cherry scolded him. “Move over, at tumalikod ka. Kita mo na ngang nahihiya si Daisy.” Sumeryoso naman ang mukha ni Onse. “Hindi ba, sabi mo kanina, wala na dapat ikahiya si Daisy sa akin? Bakit ngayon, pinalalayo mo ako at pinatatalikod pa?” Inis na namaywang naman si doktora. “Walang malay si Daisy kagabi, hindi niya alam kung ano ang nakita at nahawakan mo.” Sumulyap naman sa akin si doktora, at saka binalik ang tingin kay Onse na ngayon ay busangot na ang mukha. "Tingin mo, gugustuhin ni Daisy na panoorin mo habang gin

Nanigas ang buo kong katawan nang yumakap sa akin si Daisy. Napigil ko pa ang aking hininga. The warmth of her embrace sent shockwaves through my entire being. Ang puso ko—ang lakas ng dagundong. Parang may drumline sa loob ng aking dibdib. Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman, ang alam ko lang, ayaw ko nang matapos ang sandaling ‘to.Matapos ang ilang minutong paninigas at pagpipigil ng hininga ay bahagya akong gumalaw. Mas niyakap ko pa siya, mas ginalingan ko pa ang aking pag-arte. May panginig-nginig pa akong nalalaman, ‘wag niya lang mapansin na um-acting lang ako.Ang sarap ng feeling. Ganito ako kalapit sa kanya. Dumidikit ang labi niya sa aking leeg. Puso ko, mas nagwawala pa. Hindi ko alam kung napansin niya ba, o narinig ang tunog ng aking puso. Siya rin kasi, hindi na gumalaw, hindi na rin nagsasalita. Naidilat ko ang aking mga mata nang marinig mahina ang niyang hilik. Napangiti na lamang ako, habang pinagmamasdan siyang natutulog. Hindi madali ang naranasan niya n