Lahat ng Kabanata ng Daisy His Remedy: Kabanata 21 - Kabanata 30

ONSE "Bakit ngayon ka lang bumalik?" Matinis na boses ni Althea ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng kwarto. Dahil sa gulat, hindi agad ako nakasagot. “Kanina pa ako naghihintay, Onse!" sigaw niya. Sa kabila ng pagkagulat, nanatili naman akong kalmado. Walang salita na inilabas ko ang mga pagkaing binili ko, at saka umupo sa gilid ng kama niya. Siya naman, ang talim pa rin ng tingin sa akin. “Bumili ako ng pagkain para sa’yo,” mahina kong sabi, hoping na huhupa agad ang galit niya. “Bumili ka lang ng pagkain ng tatlong oras? Ginagawa mo akong tanga, Onse. Anong klaseng pagkain ang binili mo? O baka ang tamang tanong ay anong klaseng pagkain ang kinain mo?” Hinampas niya ang balikat ko na hinayaan ko lang.Naipikit ko lang ang mga mata ko. Ayaw ko nang patulan ang selos niyang wala sa lugar. Pagod na akong e-defend ang sarili sa mga accusation niyang walang basehan. "Sumagot ka, Onse! Nagkita ba kayo ni Daisy? Nagkainan kayo?" Naikuyom ko na lang ang kamao ko. Gusto kong kontra

Ang laki ng mga hakbang ko agad lang makalayo sa kanila. Ngayong nailabas ko na ang galit ko, at nabigyan na ng leksyon si Althea, gusto ko namang bumalik sa emergency room. Naiinis pa rin ako sa pagka-ipokrita ni Althea, at hindi ko alam kung kailan ‘to huhupa. Dumagdag pa si Onse, na kahit binalaan ko sa ugali ng nobya niya, parang do’n pa rin siya pumapanig. Bahala nga siya!Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. Sinubukang ikalma ang sarili, bago tuluyang pumasok sa emergency room. Kailangan ko pa kasing balikan ang bata. Kailangan kong kunin ulit ang loob niya, at ang dignidad ko bilang magaling na nurse. Ayaw kong mapatalsik sa hospital na ‘to na sirang-sira ang reputasyon. Hindi makatarungan ang ginawa ni Althea kanina na pag-provoke sa akin. Nilagay niya pa sa alanganin ang kapakanan ng bata, masira lang ako. But alam ko rin na hindi tama ang ginawang pagpatol ko at pananakit sa kanya. At saka, kahit masama ang ugali niya, pasyente pa rin siya, hindi ko siya dapat sinaktan,

ONSENang makaalis si Daisy, hinablot ko ang kamay ni Althea na kumakapit sa braso ko, at tinapunan siya ng matalim na tingin. "Akala ko ba magbabago ka na. Akala ko ba, hindi mo na guguluhin si Daisy." Hindi ko na na-kontrol ang sarili at nasinghalan siya.Bumakas ang takot niya. Naipikit sandali ang mga mata. “Onse, wala akong ginawa…”“Walang ginawa? Are you sure?”“Mas pinaniniwalaan mo na ang Daisy na ‘yon kay sa akin na girlfriend mo?”Hindi ako sumagot. Tumitig lang ako sa kanya. Kung titingnan siya ngayon, kapani-paniwala ang hitsura niya. Hilam ng luha ang mga matang nagpapaawa. Nanginginig rin ang mga kamay niya. Kaya lang, bago ko sila na abutan kanina, nakarinig ako ng usap-usapan na may pumasok nga raw na pasyente sa emergency room naghahanap ng gulo.“You promised you wouldn’t mess with Daisy again. Ano na naman itong ginawa mo?” Mahigpit kong hinawakan ang braso niya. Imbes na sumagot, sinubukan niyang kalasin ang kamay ko. “Onse, nasasaktan ako. Bitiwan mo ako, please

Banayad na haplos sa pisngi ko ang gumising sa pagtulog ko. It was my sister, Charmaine. Hinawakan ko ang pisngi niya at nginitian ng matamis."Kuya Onse. Mabuti naman at gising ka na. Pinag-alala mo ako. Alam mo ba ‘yon?" Nanginginig ang boses niya, parang maiiyak. “Ano ba ang pumasok sa utak mo at nagpabaya ka sa sarili?” Sunod-sunod ang tanong niya. Hindi ko na nga alam kung alin ang unang sasagutin. Ibubuka ko pa lang kasi ang bibig ko, may tanong na naman siya. “Hindi ako nagpabaya, talagang nadali lang ng masamang panahon.” “Nadali ng masamang panahon, o nadali ng masamang babaing makapal ang mukha…” Inismiran niya ako, pero hindi naman nawala ang pag-aalala sa akin. “Charmaine…” “‘Wag mo nang ipagtanggol ang babaing ‘yon. Aware ako sa ugali no’n, ikaw lang ang hindi.”“Tama na nga ang sermon, may sakit na nga ako, pagagalitan mo pa.” Tampo ko namang sabi. “Kuya naman kasi, ang sabi ng doctor ay dehydrated ka at hypertensive pa. Bakit hindi mo sinabi sa amin? Paano na lang k

DAISYHindi ako maperme sa kinatatayuan ko. Maya’t maya rin ang pag-check ko sa orasan. Kanina ko pa kasi hinihintay si Vincent dito sa lobby ng hospital. Nababagot na pero nag-aalala rin ako. He had never been this late before. Mahigit isang oras na, since nag-promise siya to pick me up. Sinubukan kong tawagan siya, pero hindi siya sumasagot. Nag-message na rin ako ng maraming beses, wala ring reply. Mula no’ng maganap ang dinner nila ng kanyang pamilya, ganito na siya. Nakakaligtaan na niyang e-text ako, at madalas na siyang late sa usapan namin. Naintindihan ko naman siya. Masaya nga siya na nagbago na ang pakikitungo sa kanya ng kanyang mga magulang. Tanggap na siya ng mga ito. Hindi ko makakalimutan ang araw na ‘yon. Para siyang bata na nakuha ang pinakagustong bagay sa mundo. Hindi mawala ang ngiti niya. Tuwi-tuwina ay napapakapa sa dibdib habang kinukwento ang ganap sa dinner nila.Ako rin naman, masaya para sa kanya. Kaya nga kami lalabas ngayon ay para mag-celebrate. Sa waka