All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 31 - Chapter 40

Mahigit dalawang linggo na ang lumipas mula nang sumama si Vincent sa mga magulang niya papuntang Australia. Sa mga araw na ‘yon ay wala akong ibang ginawa kung hindi ang maghintay, mag-worry, at mag-isip kung okay lang ba siya, na-mi-miss pa ba niya ako o nasasanay na siyang wala ako sa tabi niya. Sa loob kasi ng mga araw na ‘yon, apat na beses lang siya tumawag. At sa kada tawag niya, our conversations had been brief, madalian lang, o hindi kaya, nakakatulugan niya. Naiintindihan ko naman. Agad-agad ko ngang tinatanggap ang mga paliwanag at paghingi niya ng tawad na walang pag-alinlangan. Naisip ko kasi, malayo na kami sa isa’t-isa, tapos mag-aaway pa. Kaya pinili kong umintindi. At saka, ang dami-dami niya raw trabaho, ang daming pinapagawa sa kanya ng mga magulang niya na hindi niya mahindian. ‘Yon ang sabi niya no’ng huling nag-usap kami. Bukod sa packed raw ang schedule niya, problema din ‘yong time difference. Ang clocked out ko ay nine in the evening, at past midnight na ‘yo

“Surprise!” sabi niya, ngiting-ngiti pa rin. Pero ako, hindi makangiti. Ni ang bumangon nga parang hindi ko kaya. Na-drain lalo ang lakas ko. Ang saya niya kasi. Ni hindi niya napansin na umiyak ako—na malungkot ako.”“Surprise?” Sa wakas nagawa ko na ring magsalita. Nagawa ko na ring umupo at nanghihinang sumandal sa headboard. “Hindi ka ba na-surprise? Hindi ka ba masaya na makita ako?” “Ano sa tingin mo?” sagot ko. Pinipilit na hindi pumiyok. At pasimple ko ring pinahid ang luha ko, at mapait na ngumiti.Umupo siya sa tabi ko. “Daisy, I missed you. Hindi mo ba ako miss?”Mapakla akong tumawa. “Sobrang lamig ba do’n kaya naging manhid ka na?” “Daisy…sorry na. Talagang busy lang ako kaya hindi kita madalas matawagan?”“Wala naman akong sinabi na hindi ako naniniwala. Alam kong busy ka, kaya maski text, hindi mo magawa…” pumiyok ang boses ko. Naitakip ko rin ang mga palad ko sa aking mukha. Kahit anong pigil ko kasi, naiiyak pa rin ako. Nag-iinit pa rin ang mga mata ko, at sumisikip

Kanina pa ako nakatayo rito sa labas ng hospital lobby. Nag-aalangan akong pumasok. Natatakot ako sa kung ano ang makikita o maririnig ko sa loob. Pero kailangan kong lakasan ang loob ko. Bumuga ako ng hangin at nagsimulang humakbang. Mabagal, pero determinado naman akong pumasok.Bago ako pumunta rito, tumawag muna ako sa supervisor ko, in-inform ko siya na mag-re-resign ako. Heto na nga, hawak ko na ang resignation letter na isusumite ko.Pwede naman sanang umalis na lang ako na hindi na mag-re-resign, total hindi na naman ako babalik rito sa Pilipinas. Pero alam kasi nila na hindi ako ganitong tao. At ayaw ko na ako ang mapasama sa tingin nila. I wanted to leave this hospital with everything settled—no loose ends, no questions left unanswered.Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. Nanginginig at nanlalamig ang mga kamay ko habang mabagal na naglalakad papunta sa office ng supervisor ko. Ang bigat na ng mga paa ko, hirap na akong maglakad, mas naging mabigat pa dahil sa mga titig

“Bitiwan mo siya!” singhal ko. Hinila ko si Daisy pabalik sa akin, pero nagmatigas si Vincent. Nanggagalaiti ang tingin nito sa akin at ayaw bitiwan ang kamay ni Daisy.“ ‘Wag kang makialam.” Dinuro niya ako, at muling hinila si Daisy.Nakagat na lang ni Daisy ang kanyang labi, at naipikit ang mga mata. Nagpaling-paling ang katawan niya dahil sa pwersang ginagawa namin ni Vincent.“Away namin ‘to ng girlfriend ko!” madiin niya pang sabi.Pahapyaw akong tumawa. At imbes na sundin ang gusto niya, buong lakas kong hinila si Daisy at hinapit ang bawyang niya. “Girlfriend mo? Ang kapal ng mukha mo!”“Sir Onse…” Awat sa akin ni Daisy. Umiling-iling siya, nakikiusap ang mga mata na ‘wag patulan si Vincent. “Iuwi mo ako, please,” pakiusap niya. Napatingin ako sandali sa kamay niya na mahigpit na humawak sa braso ko, at tinanguan siya. “Okay,” sabi ko, pero hindi naman nilulubayan ng tingin si Vincent.“Daisy, hindi ka pwedeng sumama sa kanya!” Akmang hahawakan na naman niya ang kamay ni Daisy

Paulit-ulit kong nakusot ang mga mata ko; nakaramdam pa ako ng takot. Madilim ba naman kasi ang bumungad sa akin pagmulat ko. Kung hindi ko pa nga nakita ang liwanag sa labas, iisipin kong nabulag na ako. Wala kasing kailaw-ilaw dito sa loob. “Daisy," Bigla akong napaupo nang maalala na nandito ako sa bahay ni Daisy, binabantayan siya, pero nakatulog pala ako sa pag-iisip kung ano ang dapat gawin—kung paano siya pipigilin ang kanyang pag-alis. “Alis…” Naibulalas ko at biglang napatayo. Kung kanina ay takot ang naramdaman ko, ngayon ay kaba na. Kinakabahan ako na baka umalis na siya at iniwan ako na walang paalam. Hinagilap ko ang switch ng ilaw na alam kong nasa gilid lang naman ng pinto. Nang lumiwanag ay agad naman akong nagtungo sa kwarto niya at mahinahong kumatok. Kasabay ng pagkatok ko ay mahinang pagtawag sa pangalan niya. Kaya lang, ilang beses na akong kumatok, hindi pa rin siya sumagot. Iba na agad ang naisip ko. Mas lumakas pa ang kabog ng dibdib ko. Nagtatalo na rin a