Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 131 - Bab 140

“ปล่อย ปล่อยข้า มาจับข้าทำไม ข้าไม่ผิด คนผิดคือพวกสกุลจางต่างหากเล่า” หลวนซานดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการจับกุมของเจ้าหน้าที่มือปราบ“เจ้าคนหน้าด้าน เหตุใดถึงโยนความผิดให้กับสกุลจาง” ซุนซูเย่เอ่ยดักขึ้นด้วยความโกรธ“เพราะมัน เพราะพวกมันทำให้ข้าเป็นแบบนี้” หลวนซานยังไม่สำนึก เขาไม่คิดว่าเป็นความผิดของตนเองและกล่าวโทษคนอื่นแทนเพราะพวกคนสกุลจางต่างหาก! เพราะพวกมันหวงวิชาและหน้าเงินจึงทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้“อาซาน หากไม่มีเงินคืน เจ้าก็ตามไปรับโทษในคุกเถอะ ข้าก็คงช่วยอันใดเจ้าไม่ได้” ซุนซูเย่เอ่ยออกไปด้วยความเหนื่อยใจ“ไม่ ข้าไม่อยากติดคุก หัวหน้า ท่านหัวหน้าหมู่บ้านช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากติดคุก” หลวนซานเมื่อสุดท้ายแล้วไม่มีใครเข้าข้างเขาแม้แต่คนเดียวจึงได้ร้องตะโกนให้ซุนถงช่วยเหลือ เขารู้ว่าซุนถงเป็นคนจิตใจดี ดูอย่างสกุลจางสิ...ยังช่วยเป็นอย่างดีเลย“อาซาน เจ้าเพียงคืนเงินเขาไปเท่านั้น เจ้าก็ไม่ต้องติดคุกแล้ว” ซุนถงเอ่ยเตือน“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าใช้เงินหมดไปแล้ว” หลวนซานดิ้นจนหลุดจากการจับกุมของเหล่ามือปราบก่อนจะวิ่งไปกอดขาซุนถงไว้พลางร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มหน้าแม้แต่น้อย

“อย่าได้มากพิธี ข้าก็ได้กำไรจากการสร้างบ้านของเจ้าไม่น้อย รวมถึงวิธีการสร้างบ้านแปลกแบบ ๆ ด้วย ไม่แน่ว่าในอนาคต เศรษฐีคนอื่นอาจจะชื่นชอบแบบบ้านของเจ้าก็เป็นได้ ข้าว่ามันน่าสนใจมาก ทั้งที่ข้าก็ไม่รู้ว่ามันเอาไว้ใช้ทำอันใด มันจะใช้ได้ตามที่เจ้าต้องการหรือไม่ หากในอนาคตอยากให้ข้าแก้ไขหรือสร้างอันใดอีก เจ้าก็ไปหาข้าได้เสมอ” นายช่างเหอตบลงไปบนบ่าของจางอี้เทาสองสามที เมื่อทำการส่งมอบบ้านเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง นายช่างเหอจึงขอตัวกลับเข้าเมือง ปล่อยให้บ้านจางได้ชื่นชมบ้านของพวกเขาอย่างเต็มที่“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากได้น้องชายน้องสาวแล้วขอรับ เมื่อไหร่ท่านพ่อกับท่านแม่ถึงจะมอบน้อง ๆ ให้ข้ากันเล่า บ้านเรามีเงินเยอะแยะแล้ว มีน้อง ๆ มาเพิ่มอีกสักคนสองคนก็น่าจะดีนะขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามบิดาและมารดาด้วยหน้าตาใสซื่อ ทำตัวยังกับเด็กไร้เดียงสา แต่จางอี้เทาหาได้หลงกลหน้าตาใสซื่อนั้นไม่ ถึงกับจิ้มนิ้วลงไปบนเอวของบุตรชาย“เจ้ากล้าล้อเลียนบิดาเช่นนั้นหรือ”จางอี้หมิงวิ่งหนีบิดาไปรอบ ๆ โดยไม่สนใจมารดาที่ยืนหน้าแดง หูแดงอยู่ข้าง ๆ แม่สามีที่มองมายังนางด้วยสายตาล้อเลียน .รถม้าคันใหญ่ที่มีสมาช

ผ่านไปเจ็ดวันแล้วนับตั้งแต่ครอบครัวจางกลับมาจากการซื้อของเข้าบ้านใหม่ ตอนนี้พวกเขาย้ายออกจากกระท่อมมาอยู่ในเรือนไม้สวยงาม ไม่ต้องทนอุดอู้อยู่แบบเดิม จำนวนเงินที่ได้มาจากค่าส่วนแบ่งของเหลาอาหารซิ่งฝูสามารถซื้อเสบียงอาหารได้มากมายเต็มห้องเก็บอาหาร รวมทั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ และเมล็ดผักที่จางอี้หมิงจะทดลองปลูกในตอนฤดูหนาวด้วย ในส่วนของเนื้อสัตว์ต่าง ๆ สมาชิกในครอบครัวช่วยกันจัดทำไว้จนเสร็จเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อรมควัน ปลารมควันตากแห้งและเนื้อหมักเกลือ ถือได้ว่าทุกคนพอใจกับเสบียงในครั้งนี้เป็นอย่างมาก“ท่านย่าขอรับ บ้านสกุลจางสมควรจัดงานเลี้ยงเพื่อฉลองการมีบ้านใหม่หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามท่านย่าในเช้าวันหนึ่ง เมื่อทุกคนออกมานั่งรับแดดอุ่น ๆ อยู่ตรงหน้าบ้านหลังใหม่ด้วยกัน“พ่อว่าอย่าเลยหมิงเอ๋อร์ ชาวบ้านอาจจะไม่พอใจได้ตามที่เจ้าเคยบอกไว้” จางอี้เทาเอ่ยคัดค้าน“ท่านพ่อ แต่บ้านเราก็เป็นแบบธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไปนะขอรับ” “แต่ชาวบ้านต่างก็รับรู้ว่าหนิงอ๋องออกค่าสร้างบ้านให้กับบ้านของเรา ควันไฟปิดยังไงก็ไม่มิดหรอกนะ” จางอี้เทาเอ่ยอีกครั้ง“ข้าว่าลองทำอาหารแจกให้ชาวบ้านเพื่อเป็นการฉลอ

ในส่วนของการปลูกผักที่ต้องใช้ฟืนจำนวนมากนั้น สองหมิงรับอาสาทำหน้าที่นี้เอง ท่านอาจารย์เทียนอี้จะเริ่มมาศึกษาการปลูกผักเมื่อฤดูหนาวมาถึงแล้ว ตอนนี้จึงมีเพียงสองหมิงที่อาศัยอยู่กับสกุลจาง“อาห้าวตกลงขอรับ จะเริ่มทยอยเอาฟืนมาส่งได้ในอีกสามวันข้างหน้า” อี้เทาตอบคำถามมารดา เสร็จแล้วจึงหันไปถามภรรยาต่อเสียงหวาน “น้องหญิง การสอนปักผ้าไปถึงไหนแล้ว”“ท่านพี่ ข้าเตรียมแบบผ้าปักใกล้เสร็จแล้วเจ้าค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะเริ่มสอนแล้ว ข้าเลือกแบบง่าย ๆ ไปก่อน อย่างน้อยเอาเก็บไว้ใช้หรือทำเป็นของขวัญให้กับคนในครอบครัวในวันขึ้นปีใหม่ก็ดีมากแล้วเจ้าค่ะ” หลี่อ้ายตอบคำถามของสามีด้วยเสียงหวานไม่แพ้กันจางอี้หมิงถึงกับยิ้มกริ่ม ตั้งแต่เขาบอกว่าอยากมีน้อง ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ต่างก็แสดงความรักค่อกันอย่างออกนอกหน้านอกตามากขึ้น เล่นเอาเด็กน้อยพอใจยกใหญ่ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาแห่งความสงบสุขของครอบครัวสกุลจาง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านหลัวถง พวกเขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องใด ๆ อีกทั้งยังมีบ้านที่แข็งแรง ต่อให้หิมะตกหนักเพียงไหน หลังคาบ้านก็ไม่ยุบลงมา มีเสบียงอาหาร เครื่องนุ่งห่มกันหนาวพร้อมพรั่ง มีรถม้าที่ได้รับจากหน

“ท่านอาอี้เทา หมิงหมิงน้อยบอกว่าหอยหินทำอาหารกินได้ พวกข้าเลยเก็บกลับมาด้วย ส่งหมิงหมิงน้อยเสร็จแล้วพวกข้าสองคนพี่น้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ ป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่คงตามตัวแล้ว” ซุนซูลี่บอกจากอี้เทาพลางยื่นตะกร้าส่งให้“ไปกันเถอะอาเย่ หมิงหมิงน้อย หากจะไปเก็บหอยหินอีกห้ามไปคนเดียวเข้าใจหรือไม่” ซุนซูลี่มิวายเอ่ยดักจางอี้หมิงไว้ นางไม่ไว้ใจเด็กซนคนนี้จริง ๆ “ขอบคุณพี่ซูลี่ พี่หมิงเย่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยขอบคุณสองพี่น้องที่ดีกับเขาเสมอมา“อาเย่ ไปกันเถอะ ท่านอาอี้เทา พวกข้าไปก่อนนะเจ้าคะ” ซุนซูลี่บอกน้องชายและเอ่ยลาบ้านจางอีกครั้ง เสร็จแล้วจึงแยกตัวกลับบ้านไป“หมิงเอ๋อร์ นี่มันหินทั้งนั้น มันจะเป็นของดีไปได้เช่นไร” จางอี้เทาถามบุตรชายอีกครั้ง เขาพินิจมองดูหินในตะกร้าแล้วก็ไม่เข้าใจมองอย่างไรก็หินชัด ๆ จะเป็นของดีถึงขนาดที่ทำให้บุตรชายของเขาต้องไปตามเก็บมาเชียวหรือ“ท่านพ่อ ข้าเคยบอกท่านย่าไว้ว่าผัดผักบุ้งต้องมีน้ำปรุงรส ซึ่งน้ำปรุงรสนี่แหละขอรับทำมาจากหอยหิน ท่านพ่อ ไปกันเถอะ เราต้องแกะหอยหินเอาแต่เนื้อข้างใน ข้าอยากทดลองทำมาตั้งนานแล้ว” จางอี้หมิงรีบลุกขึ้นจากแคร่ไม้ เขาจับมือบิดาแล