บททั้งหมดของ OH NO! MY SON'S FATHER IS A RICH MAN I MUST MARRY: บทที่ 131 - บทที่ 140

"Palagi ka na lang padalos-dalos." malamig ngunit puno ng pag-aalala ang boses ni Trojack. Nakapako ang matalim niyang tingin kay Rosa habang hirap itong tumayo ng maayos."Hindi mo na dapat pinapakialaman," mabilis na sagot ni Rosa, matalim ang tono ng kanyang boses. Hinawi niya ang kamay ni Trojack na parang nasusunog ito sa kanyang balat. Bagamat pilay, lakad siya nang lakad, hindi nagpapakita ng kahinaan.Napakuyom ang panga ni Trojack. Hindi na siya muling kumilos para tulungan ito, alam niyang tatanggihan lang siya. Sinundan na lamang niya ng tingin ang babaeng papalayo. Ang abuhin nitong damit ay bahagyang sumasabay sa bawat hakbang, at ang kanyang pagiging matigas ang ulo ay parang tinik sa dibdib ni Trojack.Sa kalooban niya, alam niyang kasalanan niya kung bakit ito nasaktan. Kung hindi niya ito nadamay sa magulong gabing ito, hindi sana nagkaganoon.Habang pinapanood si Rosa, inilabas ni Trojack ang kanyang telepono at mabilis na tumawag. "May babaeng nahihirapang maglakad

Bahagya siyang kumunot ang noo, nagdadalawang-isip bago sagutin. "Hello, si Rosa Melandez ito."Isang malamig ngunit bahagyang nanunuya na boses ang sumagot mula sa kabilang linya. "Hello, Miss Rosa. Mukhang tuwang-tuwa ka sa mga nagawa mo kamakailan?"Kumunot ang noo ni Rosa, puno ng pagtataka. "Sino ito?"Hindi pinansin ng tumatawag ang tanong niya at nagpatuloy. "May isang mahalagang bagay akong sasabihin sa’yo—isang tip, kung tawagin. The award you won recently... you didn’t earn it through your own skill alone."Parang sinampal siya ng mga salitang iyon, at nanigas siya sa kanyang kinauupuan. "Ano’ng ibig mong sabihin?"Tumawa nang mahina ang boses, tila nasisiyahan sa kanyang reaksyon. "Ang tinatawag mong tagumpay ay isang regalo. Si Trojack ang nagbigay ng tropeyo sa’yo. Kung hindi dahil sa kanya, baka umabot ka lang sa top three, pero siguradong hindi ka magiging unang pwesto."Nanlamig ang mga daliri ni Rosa habang mas humigpit ang pagkakahawak niya sa telepono. "Imposible 'y

Tumayo si Rosa, hindi alintana ang pagtingin ni Penny. Tinanaw niya ito ng matalim, at nagsalita ng may katatagaran, "We are colleagues, and I don’t want to have any unpleasant encounters with you. Puwede bang umalis ka na?" Binuksan niya ang pinto, na nagsilbing senyales na tapos na ang pag-uusap.Mabilis na kumunot ang noo ni Penny, at isang malupit na ngiti ang sumik sa kanyang mga labi. "Rosa, sooner or later, ipapakita ko sa'yo na hindi ka na makakapasok dito sa kumpanya," malamig niyang sinabi, ang tinig ay puno ng poot at paninisi. Ipinakita niya nang malinaw ang kanyang pagbabanta.Dama ni Rosa ang paminsan-minsang iritasyon, pero hindi niya ito pinakita. Tahimik siyang nagtaas ng ulo at may bahid ng pang-iinsulto, tumugon siya, "Depende na lang 'yan sa kakayahan mo." Maayos ang kanyang boses, ngunit may kasamang tibay sa likod nito.Nagtagal ang titig ni Penny, ngunit hindi siya nagsalita. Pagkatapos ng ilang segundo, mabilis na umalis ito, nakatalikod, at nagmamadali palabas

Hindi maialis ni Rosa ang mata mula kay Trojack. Si Trojack ay dumaan nang maayos sa gitna ng mga tao, ang kanyang presensya ay parang nag-uutos ng pansin habang siya ay naglakad papunta sa harapan. He didn’t seem to notice her, but she couldn’t help but watch him. Kasunod siya ni Walter, at pareho nilang tinungo ang unang hanay ng mga upuan. Napansin ni Rosa na naupo siya sa tabi ng isang kalbong lalaki, at mukhang nag-uusap sila.Bumangon ang kuryosidad sa loob ni Rosa, kaya’t tumayo siya nang hindi namamalayan upang makakuha ng mas malinaw na tanawin. Ang kanyang ama, na nakaupo sa tabi niya, ay marahang tinapik ang kanyang balikat. "Rosa, umupo ka na. Magsisimula na ang pulong," mahina niyang wika, na para bang nais niyang itutok ang atensyon ng anak sa ibang bagay.Nag-atubili si Rosa, ngunit bumalik din siya sa kanyang upuan. Ngunit patuloy ang kanyang mga isip na bumabalik kay Trojack. Kung siya pala ay narito para sa bidding, naiisip ni Rosa, then the other bosses in the room

Paano niya kayang sabihin sa ama na si Trojack ang tumulong sa kanya ng lihim sa loob ng mga taon? Ang utang na loob na ito ay ipinagkaloob ng kanyang ina nang may malaking sakripisyo.Gusto sanang ipagdiwang ni Jon ang malaking kontratang nakuha niya, ngunit tinanggihan ni Rosa ang imbitasyon ng ama, gamit ang dahilan na kailangan niyang kunin ang anak. Ang totoo, hindi niya alam kung paano haharapin ang pasasalamat ng ama, lalo na’t alam niyang si Trojack mismo, sa simpleng presensya at isang salita, ang nagbigay daan sa pagkapanalo ng proyekto para sa kanyang ama, ngunit naniniwala ang kanyang ama na ang lahat ng iyon ay dahil sa kanyang swerte.“Ay,” ang mahina niyang bulong habang ang kanyang ulo ay kumakabog. Para bang ang bigat ng mga lihim ay kayang magpapatumba sa kanya.Noong gabi ring iyon, dahil sa sobrang pagod, nagdesisyon si Rosa na lumabas na lamang at kumain ng dumplings kasama ang anak. Habang masayang kinakain ng batang lalaki ang kanyang pagkain, tumingin siya kay