All Chapters of อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Chapter 161 - Chapter 170

“แกไม่ต้องมาแขวะป๋าเลยนะ เจ้าขวัญ เมื่อกี้ป๋าเห็นนะว่าแกทำอะไร”“ทำไรคะป๋า” คนเป็นลูกทำหน้าไม่เข้าใจ“ก็เมื่อกี้แกยิ้มหวานให้ไอ้หนุ่มนั่น…”“ไอ้หนุ่มนั่น?” หล่อนนึกตาม ก่อนถึงบางอ้อ “อ๋อ...คุณอธิปัตย์เหรอคะ”“เออ...ฉันเห็นนะ มันมองแกตาหวานฉ่ำเชียว บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าแกไปรู้จักมักจี่กับมันที่ไหน เมื่อไหร่และรู้จักได้ยังไง แล้วมันปิ๊งแกด้วยใช่ไหมเจ้าขวัญ…”“โห...ป๋าอ่ะถามซ้ายาวเลย ขวัญก็คิดว่าอะไรซะอีก ป๋าอ่ะคิดมากไปได้ ปิ๊งเปิ๊งอะไรกันคะ ขวัญก็เพิ่งรู้จักเค้าที่สนามบินก่อนป๋าแป๊บบบเดียวเองนะคะ พอดีว่าขวัญเดินตัดหน้ารถเข็นเขา แล้วเขาก็ช่วยคว่ำรถเข็นตัวเอง เพื่อไม่ให้ชนขวัญเดี้ยง ก็แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรในกอไผ่ซักหน่อย”“อย่าให้ป๋ารู้นะว่า ไอ้หนุ่มนั่นมันจะมาจีบแกเจ้าขวัญ ไม่งั้นล่ะ ฮึ่ม...น่าดู” ขวัญฟ้าหัวเราะลั่น“โธ่ถังกระละมังไห จีบเจิบอะไรคะป๋า ผู้ชายที่ไหนจะตาถั่วมาชอบขวัญ”“ให้มันจริงเหอะ อย่าให้รู้นะว่ามีไอ้หนุ่มหน้าไหนมาเกาะแกะลูกสาวป๋า ไม่งั้นพ่อจะเล่นให้จังหนับราบเป็นหน้ากลองเลย คอยดู...”“ไม่กลัวลูกสาวตัวเองขายไม่ออกเหรอคะ” ขวัญฟ้าแกล้งแหย่ แต่ในใจคิดไปถ

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คุณเธอเล่นแผลงฤทธิ์นิดหน่อย ก็อย่างที่รู้ๆ นั่นแหละ นิสัยยัยรัชน่ะ เจ้าอารมณ์จะตาย แล้วก็ยอมใครซะที่ไหน ขัดใจนิดก็กรี๊ดซะบ้านแตก แล้วทั้งพ่อทั้งย่าก็ตามใจยังกะอะไรดี ใครขัดใจเป็นไม่ได้ เจ้าหล่อนอาละวาดให้กระเจิงหมด ที่จริงฉันว่าจะอยู่เที่ยวปารีสต่ออีกสองสามวัน แต่เพราะยัยตัวยุ่งนี่แหละ เรียกร้องจะกลับให้ได้ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนรบเร้าว่าจะไปเองแท้ๆ เมื่อกี้ก็จะตามมาหาแกด้วยแต่ฉันรีบเบรกไว้ก่อน แล้วก็เลยชะแว๊ปออกมาไม่งั้นล่ะก็ เจ้าพีเอ๊ย แกเสร็จแน่ๆ”“เฮ้ย! แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยวะ” “ไม่รู้สิ ก็ตั้งแต่วันที่โทรมาหาแกโน้น ยัยรัชก็ไม่เป็นอันกินอันนอน บอกแต่ว่าต้องถามพี่พีชให้รู้เรื่อง พรุ่งนี้ก็บอกว่าจะไปหาแกที่บริษัทด้วย ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกันแน่วะไอ้คุณพี่พีชขา...” อธิปัตย์ แกล้งทำเสียงล้อๆ คราวนี้คนถูกล้อชักขำไม่ออกเพราะ รู้ฤทธิ์น้องสาวเพื่อนรักดี ก็เห็นกันมาแต่เด็กจนโตเป็นสาวทำไมจะนึกภาพไม่ได้ จะเกิดอะไรขึ้นบ้างน้อ?...แล้วนี่ถ้าจอมแสบตัวร้าย ไปเจอจอมยุ่งที่อิทธิฤทธิ์ร้อนแรงพอกัน ที่บริษัทเขาพรุ่งนี้ คงได้มันส์พะย่ะค่ะแน่ๆแต่คนที่จะปวดหัวก

‘จานใส่ทุเรียน’ที่หุ้มด้วยถุงพลาสติกเก็บกลิ่นอย่างดีหลายชั้น แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ยังพอดูออกว่ามันคืออะไรอยู่ดี “น้ำ...หิวน้ำ...ขอน้ำกินหน่อย…” เสียงแหบแห้งร้องขอน้ำดื่ม‘หนอยแน่ หิวน้ำงั้นเหรอ ก็จะไม่หิวได้ไง เล่นโซ้ยทุเรียนหมดไปตั้งแยะอย่างนี้ มันน่าเอาน้ำกรดกรอกปากนัก ฮึ ’ ขวัญฟ้าเข่นเขี้ยว แต่ก็ต้องเทน้ำดื่มป้อนให้ เพราะความตื่นเต้นกลัวพ่อตัวเองจับได้ จึงทำให้มือของหล่อนสั่น เลยทำฝากระติกตกพื้น ทำให้คนเป็นพ่อซึ่งหวังดี ก้มตัวลงจะเก็บให้ ขวัญฟ้าตกใจสุดชีวิต ไวเท่าใจคิดหญิงสาวรีบใช้เท้าเขี่ยจานทุเรียนพลั่กเข้าใต้เตียงอย่างรวดเร็ว จนเผลอทำน้ำหกใส่คนป่วยเกือบหมดแก้ว ชาริณีแอบทำตาเขียวมองเพื่อนสาวอย่างแอบอาฆาตหน่อยๆ แต่เหตุการณ์ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีใครสงสัยอะไรเมื่อเวลาผ่านไปพอสมควรพ่อเลี้ยงดามพ์จึงขอตัวกลับโรงแรมที่พัก โดยยืนกรานให้ลูกสาวอยู่เฝ้าไข้เพื่อน ไม่ต้องไปส่งพวกเขา พร้อมทั้งฝากฝังให้ขวัญฟ้าดูแลเพื่อนสาวอย่างดีที่สุด แล้วจะมาเยี่ยมใหม่ พอลับหลังพ่อเลี้ยงปุ๊บ แม่คนป่วยพะงาบๆอยู่ก็แทบกระเด้งลุกจากเตียงปั้บทันที “โอ้ย ร้อนจะตายอยู่แล้ว” ชาริณีกระวีกระว

“ฉันจะไล่พวกแกออกให้หมดทุกคน!” เสียงแหลมเล็กชวนแสบแก้วหูตวาดดังลั่น ทำเอาพนักงานในออฟฟิศถึงกับสะดุ้งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม้จะไม่รู้ว่าเธอคนนี้เป็นใครมาจากไหน แต่ดูจากกิริยาท่าทางแล้วก็คง ‘ใหญ่’ เอาเรื่องจะใหญ่ไม่ใหญ่จริงก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือเจ้าหล่อน ‘น่ากลัว’ อย่างกะแม่เสือสาวเตรียมขยุ้มเหยื่อ ยังไงยังงั้น“นี่พวกแกทำงานประสาอะไรกันเนี่ย เจ้านายไปไหนไม่มีใครรู้สักคน วันๆมัวแต่นั่งซื่อบื้ออะไรกันอยู่ได้ ฉันจะบอกพี่พีช ให้หักเงินเดือนพวกแกหมดทุกคนเลย คอยดูนะ ฮื้ย...”“มีอะไรกันเหรอ?” หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เอ่ยถามผู้ร่วมเหตุการณ์คนหนึ่ง“ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่ทราบค่ะ คุณทิม จู่ๆก็มาตวาดถามหาท่านประธานดังลั่น พอพวกเราตอบว่าไม่ทราบเธอก็อาละวาดใหญ่เลยค่ะ ตามรปภ.มาจัดการดีไหมคะ” พนักงานสาวยุส่ง แต่ที่ปรึกษาอาวุโสของระพีวิชญ์ ยกมือห้ามไว้ ก่อนเดินแทรกตัวเข้าไปกลางวง“ประทานโทษค่ะ คุณมาพบใครคะ…อ้าว คุณรัชนีพัชรานี่เอง สวัสดีค่ะ...”“อ้อ...คุณทับทิมมาพอดีเลย มาจัดการพวกบ้าพวกนี้หน่อยเถอะค่ะ งี่เง่ากันเหลือเกิน”คุณทับทิมพยายามทำใจเย็น พยักหน้าเป็นสัญญาณให้พวกพนักงานสล

มิน่า...แฟนหนุ่มถึงหวงนักหวงหนา ถึงกับประคองกอดดูแลไม่ให้ห่างกายแม้เพียงวินาทีเดียว หวงแหนขนาดที่จับมือกันไว้ตลอดเวลาด้วย และแล้วรถไฟฟ้าก็กลายเป็นฮีโร่ พาพวกเขามาถึงที่นัดหมายทันเวลา ตอนนี้คนทั้งคู่มาหยุดยืนหอบอยู่ที่หน้าห้องประชุมของโรงแรมแห่งหนึ่ง “เฮ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าจะสายแล้วซะอีก” “นั่นสิคะ โอย ฉันแทบหัวใจจะวายตาย ตื่นเต้นเหลือเกิน” “รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ”“อุ้ย! เดี๋ยวค่ะบอส” คุณเลขาสาว รีบร้องเรียก“อะไรอีกล่ะคุณ นี่มันสาย...” เสียงนั้นหายไปทันใด เมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือเข้ามาจัดเนคไทของเขาที่เบี้ยวอยู่ให้กลับมาเนี้ยบดังเดิม พร้อมทั้งช่วยซับเหงื่อที่ใบหน้าหล่อเหลาให้อย่างเบามือ ตลอดเวลาที่หล่อนดูแลความเรียบร้อยให้เขานั้น ระพีวิชญ์เผลอมองดวงหน้าหวานของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหวั่นไหวในหัวใจ “เอาล่ะค่ะ เท่านี้ก็หล่อเนี้ยบดูดีแล้ว เราไปกันรึยังคะ” ระพีวิชญ์รีบพยักหน้า เบือนสายตากลบเกลื่อนความรู้สึก ก่อนเดินนำเข้าไปในห้องประชุมจัดเป็นโต๊ะกลม มีหลายคนเข้ามานั่งประจำที่จนเกือบเต็มแล้ว เมื่อชายหนุ่มจะเดินเข้าไปนั่งประจำที่ของตัวเอง “ไง... พ่อหลานชาย งานนี้ลงมาด