All Chapters of อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Chapter 191 - Chapter 200

...เวลาอยู่กับเราล่ะทำหน้าหงิกหน้างอ พออยู่กับตาคนนั้นล่ะทำยิ้มหวานระรื่นเชียวนะแม่คุณ ไหนปฏิเสธนักปฏิเสธหนาไง ว่าไม่เป็นอย่างที่ว่า ฮึ! ที่แท้เธอมันก็พวกปากอย่างใจอย่างนี่เองนะขวัญฟ้า ไอ้ปัตย์เอ๊ย... แกจะรู้ไหมเนี่ย ว่าผู้หญิงที่แกปลื้มนักปลื้มหนาคนนี้กำลังหลอกแกอยู่ อยากรู้นักว่าถ้าแกได้มาเห็นอย่างนี้แล้วแกยังจะปลื้มเขาอีกไหม...ชายหนุ่มตาวาวโรจน์ขึ้นทันที เมื่อเห็นหญิงสาวตักอาหารป้อน พลางเอาผ้าซับปากให้ชายสูงวัยกว่าอย่างเอาใจสุดๆ เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด หากแล้วโอกาสของชายหนุ่มก็มาถึงเมื่อเขาเห็นเจ้าหล่อนลุกขึ้นจากโต๊ะเดินหายไปทางห้องน้ำ“อ้าว...พี่พีชจะไปไหนหรือคะ?” รัชนีพัชราร้องทักอย่างแปลกใจ“น้องรัชนั่งทานไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่มา...” ยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก็เดินตัวตรงหายลับตาไปแล้ว“โอย..ระบมไปหมดเลย แก้มฉัน เมื่อกี้ยังแค่แดงๆ ตอนนี้เขียวปี๋เลย เมคอัพไอ้รี่ก็ท่าจะเอาไม่อยู่แล้วมั้งเนี่ย คอยดูนะยัยชะนีติ๊งต๊อง เจออีกเมื่อไหร่ล่ะน่าดู อูย...” ขวัญฟ้า มองแก้มตัวเองในกระจกแล้วบ่นพึม ทั้งเจ็บทั้งแค้นใจเจ้าของรอยตบ หากแล้วหล่อนก็ต้องรีบเงียบทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำน

“นี่แกเป็นอะไรของแกวะ ระพีวิชญ์ แกต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”“คนบ้า คนผีทะเล นายมันบ้าที่สุด บ้าๆๆ ฮึ! ริจะเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้เพื่อนตัวเอง ฮึ..กลัวเราจะทำผิดศีลธรรมอย่างนั้นอย่างนี้ ทีตัวเองทำร้ายจิตใจคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะไม่รู้จักคิดซะบ้าง ตาบ้า... โอ้ย...เกลียดๆๆ... ”“ขวัญ...” พ่อเลี้ยงดามพ์เรียกครั้งแรก...ไม่เป็นผล หญิงสาวมัวใจลอยนึกด่าชายหนุ่มอีกคนจนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น อาการนั้นทำเอาคนเป็นพ่อทั้ง เก้อ...และ...งง“ขวัญ...เจ้าขวัญ...ไอ้ขวาน!!!” นั่นล่ะ วิญญาณจึงกลับเข้าร่าง“คะ..คะ ป๋าว่าไงนะคะ”“เอ๊ะ...เป็นอะไรของแกเจ้าขวัญ มัวใจลอยอะไรอยู่น่ะ ป๋าเรียกตั้งหลายหนก็ไม่ได้ยิน” ผู้เป็นพ่อบ่นพึม“ขอโทษค่ะ พอดีขวัญมัวคิด...”“อะไร”“เอ่อ...ก็คิดไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละค่ะ”ขวัญฟ้าเสมองทางจานอาหาร จะให้ตอบได้ไงว่า ที่คิดถึงตอนนี้น่ะ คือการกระทำกับคำพูดแปลกๆของใครคนหนึ่งต่างหาก ขืนตอบก็ไปก็มีหวังตานั่น หัวกระจุย...แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องใช้สมองคิดเรื่องแย่ๆอีกไง“เออ..ดีนะ ฉันอุตส่าห์พามากินอาหาร ดันมานั่งคิดเรื่อยเปื่อย เจริญจริงๆลูกสาวฉัน”“แหม ขี้บ่นเป็นคนแก

ไรวินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนเอ่ย “ทนอีกนิดนะนายริณ พี่ขอร้องล่ะ ขอเวลาอีกนิดนึงนะ”“เฮ้อ..โอเคก็ได้ครับ อีกนิดก็อีกนิด” กริณใจอ่อนยอมแพ้เมื่อเห็นสายตาหม่นเศร้าคู่นั้นมองเหมือนวิงวอนอย่างน่าสงสาร แต่อีกใจนึงเขาก็ยังอดสงสัยในพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ไม่ได้อยู่ดี “ผมล่ะไม่เข้าใจพี่จริงๆ ทำไมพี่ไม่ยอมเข้าไปข้างในนั้น ทั้งๆที่มันก็เป็นบ้านของตัวเองแท้ๆ ทำไมต้องมายืนมองหลังคาบ้านตัวเองอย่างนี้ด้วย เออ ไปมองหลังคาบ้านสาวๆก็ว่าไปอย่างสิ แล้วเข้ากรุงเทพทั้งทีแทนที่จะมานอนที่บ้านตัวเอง ก็ดันไปเช่าโรงแรมกระจอกๆอยู่อีก ผมล่ะเง็งเลย นี่ถ้ายามบ้านพี่ออกมาเห็นพวกเรายืนเกาะรั้วแอบมองเข้าไปในบ้าน แล้วเกิดคิดว่าเป็นพวกหัวขโมยมาดูลาดเลาแล้วไปแจ้งตำรวจมาจับคงสนุกพิลึกนะพี่นะ ” หมอหนุ่มเอ่ยติดตลก ก่อนลุกบิดขี้เกียจแล้วเดินมายืนเกาะรั้วข้างๆ“ผมถามจริงๆเถอะครับ พี่กำลังรอใครอยู่?” ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากคนถูกถาม ใบหน้าคมคายสลดไป ดวงตาที่หม่นเศร้าคล้ายมีตะกอนนอนก้นคู่นั้นทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย“นั่นสินะ เขากำลังรอใครอยู่...”เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ ไรวินทร์ถอนใจอย่างห

“โว้ย! แล้วพวกมันทันเห็นหน้าพวกแกหรือเปล่า”“คงไม่มั้งครับ พวกเราใส่หมวกกันน๊อกอยู่พวกมันคงไม่เห็นเหมือนกัน”คำบอกกล่าวนั้นทำให้คนฟังถอนหายใจโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง“เฮ้อ! ค่อยยังชั่ว! งั้นพวกแกก็ไปจัดการลงมือซ้ำอีกครั้ง คราวนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด เข้าใจไหม”“รับรองได้ครับ คราวนี้ไม่พลาดแน่” “เออดี แล้วอย่าทำเซ่อให้ใครจับได้ล่ะ ฉันต้องการให้งานคราวนี้เรียบร้อยที่สุด พวกแกไปได้ละ”ขวัญฟ้าเตรียมเก็บข้าวของ และตั้งใจจะไปลาออกจากบริษัทเพื่อกลับเชียงใหม่กับพ่อ แต่ระหว่างที่กำลังเขียนจดหมายลาออกนั้น ชาริณีก็เกิดเดินเข้ามาเห็นเข้าเสียก่อน“เขียนอะไรอยู่น่ะขวัญ” คนเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทัก เมื่อเห็นท่าทางขะมักเขม้นของคนเป็นเพื่อน“เปล่า..” ขวัญฟ้ารีบปฏิเสธ พลางเก็บจดหมายซ่อนให้พ้นสายตาทันที“แล้วนั่นแกแต่งตัวจะไปไหนแต่เช้าน่ะเชอร์รี่”“เออ แกนี่ถามแปลกแฮะ ฉันก็ไปทำงานสิยะ หยุดไปตั้งหลายวัน ป่านนี้งานกองเท่าภูเขาได้แล้วมั้ง ว่าแต่แกเหอะ ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก เดี๋ยวก็ไปสายหรอก วันนี้ฉันมีประชุมด้วยนะ ต้องรีบไปเตรียมเอกสารที่ต้องใช้ก่อน”“เออ ถ้าแกรีบนักก็ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง” “

“อยู่แผนกไหนล่ะ เผื่อฉันจะรู้จัก”“แผนก..?เออ..แผนก..” ไรวินทร์ไม่รู้จะตอบอย่างไรว่า น้องชายของเขาอยู่แผนกไหน แต่คนถามนั้นเข้าใจว่าเขาคงไม่รู้“เออ..ช่างเถอะๆ ว่าแต่นี่เธอน่ะเพิ่งมาจากบ้านนอกเหรอ”“เอ่อ...ครับ” เขารับคำเบาๆ ชาริณีหันไปสำรวจการแต่งกายของเขาแล้วส่ายหน้า“ไม่ไหวๆ แบบนี้สงสัยหมดสิทธิ์แหงๆ”“สิทธิ์?” ไรวินทร์งง“อ้าว! ก็หมดสิทธิ์เข้าไปพบน้องชายนายไง แต่งตัวปอนๆอย่างนี้ อย่าว่าแต่จะเข้าไปพบใครในนั้นเลย แค่จะเดินผ่านหน้าบริษัทเขาก็คงไล่ตะเพิดออกมาแล้วล่ะ” “แล้วผมควรทำไงดีครับ” ชาริณีนิ่งไป“นายมีสูทหรือมีเนคไทไหมล่ะ” เขาส่ายหน้า “ เฮ้อ..ฉันนึกแล้วเชียว นี่คงมีแต่ผ้าขาวม้าคาดเอวล่ะสิท่า เอาเหอะๆ เดี๋ยวฉันจะพาไปแปลงโฉมละกัน”“ฮ้ะ..แปลงอะไรนะ?” ไรวินทร์เอ่ยเสียงสูงอย่างตกใจ แต่ชาริณีพยักหน้าหงึกๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมหล่อนต้องมาใส่ใจกับผู้ชายคนนี้นักหนา ญาติกันก็ไม่ใช่ รู้จักกันมาก่อนรึก็เปล่า“นี่ตาบ้า ร้องซะอย่างกะฉันจะเอานายไปฆ่าแน่ะ ฉันแค่จะจับนายแปลงโฉมนะยะ ไม่ได้จะพานายไปแปลงเพศซะหน่อย จะได้แหกปากซะขนาดนั้น” ชาริณีเห็นเขานิ่งอึ้งไป ก็คิดว่าชายหนุ่มคงกลั