All Chapters of อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Chapter 241 - Chapter 250

“นายพียังไม่มาอีกหรือคุณพงศ์”“ยังเลยครับ คุณปัตย์หายไปไหนมาครับ ผมเป็นห่วงแทบแย่ อ้าวแล้วทำไมตาถึงแดงกล่ำแบบนั้นล่ะครับ...”“ก็บอกแล้วไงว่าไปทำสมาธิมา อย่าสนใจเลยน่า” อธิปัตย์ตัดบท ไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องของตัวเอง“ยังไม่มีใครติดต่อมาอย่างนี้ เห็นท่าเราคงต้องลุยเองแล้วมั้งคุณพงศ์ ” ชายหนุ่มหันไปบอกหัวหน้าฝ่ายผลิตอย่างตัดใจ เมื่อทุกฝ่ายมาพร้อมกัน การพรีเซ้นต์ของบริษัทสุดท้ายจึงเริ่มขึ้น พ่อเลี้ยงดามพ์ที่เดินเข้ามาทีหลังออกจะแปลกใจนิดหน่อยที่คนที่มาพรีเซ้นไม่ใช่ชายหนุ่มหน้าเข้มเจ้าของนัยน์ตาตาคมกริบ ผู้ที่เป็นชนวนเหตุให้เขาผิดใจกับลูกสาว แต่กลับกลายเป็น ชายหนุ่มผิวขาวจัด หน้าตาออกตี๋ๆ ทว่าดูดีคนนั้นแทนอธิปัตย์ลุกขึ้นนำเสนอแผนงานการก่อสร้างทั้งหมดที่ระพีวิชญ์เป็นคนเขียน แม้ทุลักทุเลแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก อาศัยว่าสุรพงศ์ หัวหน้าฝ่ายผลิตยังพอรู้และเข้าใจแผนงานอยู่บ้างจึงพอช่วยได้ โดยทั้งคู่ไม่ทันสังเกตท่าทีของผู้ฟังทุกคนที่หันไปซุบซิบกันอย่างสงสัย แล้วจู่ๆ คณะกรรมการคนหนึ่งก็ลุกพรวดขึ้นพูดแทรก“นี่มันเหมือนกับแผนของพีจีกรุ๊ปเป๊ะเลยนี่นา อย่างนี้มันเลียนแบบกันชัดๆ”“ใช่ เล่นก๊อปเ

“ก็เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพวกคุณเป็นต้นเหตุไม่ใช่เหรอ…” หล่อนหยุดหายใจนิดหนึ่ง“พวกคุณจ้างพี่ชายฉันให้ไปดักทำร้ายคุณระพีวิชญ์จนรถคว่ำ แล้วยังให้ไปลอบยิงคุณอนุชิต แล้วก็ปล่อยข่าวว่านายพิทักษ์ถูกยิงเพื่อใส่ร้ายคุณระพีวิชญ์อีก เป็นฝีมือพวกคุณทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ…”มานพอ้าปากพะเยิบพะยาบ คล้ายจะพูดอะไร แต่สาวิตรีไม่ปล่อยจังหวะให้“พี่สนทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของพวกคุณที่ช่วยเขาออกมาจากคุก เขาอุตส่าห์มาขอร้องให้ฉันเสี่ยงเข้าไปขโมยข้อมูลที่ห้องทำงานคุณระพีวิชญ์มาให้พวกคุณ เขาทุ่มเทกายใจทำตามคำสั่งทุกอย่างแม้จะรู้ว่ามันไม่ถูกต้องเขาก็ยังทำ ทั้งหมดก็เพราะสำนึกอยู่เสมอว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตพวกคุณ แต่ทำไมพวกคุณถึงยังใจร้าย สั่งฆ่าเขาได้ลงคอ พี่ชายฉันไปทำอะไรให้พวกคุณนักหนา ห๊า... พวกคุณมันสารเลว พวกใจร้ายใจดำ พวกเดนมนุษย์ ...” หล่อนปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น“ไม่! ไม่จริง แกโกหก ทุกคนอย่าไปเชื่อมันนะครับ” มานพลืมตัวลุกขึ้นชี้หน้าหญิงสาวอย่างโมโหจัด ระพีวิชญ์ก้าวมาประชิดป้องกันลูกน้องสาว ทว่าเวลานี้สาวิตรีไม่เกรงกลัวอะไรอีกแล้ว“ทุกอย่างที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องจริง แล้วคนที่วางแผนชั่วๆทั้งหมดน

เขาถามด้วยความเป็นห่วง พลางค่อยๆประคองร่างนั้นเข้ามากอดปลอบอย่างห่วงใย ขวัญฟ้าซบหน้ากับอ้อมอกอุ่นสะอื้นไห้อย่างคนขวัญเสีย ทำเอาคนเป็นพ่อที่เตรียมเข้ามาช่วยลูกสาวถึงกับชะงัก ส่วนอธิปัตย์พอเห็นภาพความห่วงใยของเพื่อนรักที่มีต่ออีกฝ่ายก็เข้าใจความรู้สึก และยอมถอยห่างออกมาแต่โดยดี“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร แต่คุณ...เจ็บ” หล่อนดันตัวออก พลางมองแผลที่แขนของเขาอย่างเป็นห่วง“ช่างมันก่อน ไม่ต้องห่วงผม คุณรีบออกไปจากที่นี่เถอะ”“แล้ว...คุณล่ะ”“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงผม คุณรีบพาพ่อคุณหนีไปก่อน”“ไม่! เรา...ต้อง...ไปด้วยกัน”“ขอร้องล่ะคนดี เฉพาะครั้งนี้ อย่าดื้อกับผมนักได้ไหม”เขาปรามเสียงค่อย แผลที่แขนเริ่มปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง ขวัญฟ้ามองหน้าคนเป็นพ่ออย่างลังเล จังหวะนั้นไม่มีใครทันสังเกตนายมานพค่อยๆ กระเสือกกระสนเข้าไปคว้าปืนที่พื้นขึ้นมาเล็งไปที่ทั้งสองอย่างเงียบๆ แต่บังเอิญอธิปัตย์หันไปเห็นภาพนั้นเข้าเสียก่อน จึงรีบร้องตะโกนบอกลั่น“เฮ้ย! ไอ้พี ...ข้างหลัง” ระพีวิชญ์หันขวับทันควัน “รักกันนัก ก็ตายไปพร้อมกันเลยแล้วกัน” มานพค่อยๆยกปืนประทับเล็ง นิ้วมือเตรียมพร้อมเหนี่ยวไกยิงไปที่คนทั้งคู่

คนเป็นลูกเงยหน้ามอง ดวงหน้าละม้ายเด็กชายตัวผอม แม้ผิวจะคร้ามกว่าเดิมบ้าง หากสำหรับคนเป็นพ่อแล้วชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ก็ยังไม่เคยเป็นอื่นใด นอกจาก...ลูกชายสุดที่รัก...ของเขาอยู่นั้นเองมือสั่นเทาค่อยเอื้อมไปลูบศีรษะแผ่วเบาด้วยอาการเช่นวันวาน รอยยิ้มอบอุ่น อ่อนโยนเช่นในรูปภาพใบเก่ากลับมาอีกครา คุณอัศวินยกมือโอบไหล่ลูกชายเข้ามาใกล้“ไม่ได้ฝันใช่ไหม ในที่สุดลูกก็กลับมา พ่อไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ตาวินทร์ ลูกกลับมาแล้วจริงๆ ใช่ไหม”แววตาโศกศัลย์กลายกลับมีประกายยะยิบยะยับแจ่มใส รอยยิ้มอ่อนหวานมีลักยิ้มน่ารักเช่นเด็กตัวผอมในภาพวันเก่ากลับมาอีกครา“ครับ ผมกลับมาแล้ว และจะไม่ไปไหนอีก ผมรักคุณพ่อนะครับ”“โอ...” คุณอัศวินไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ก่อนดึงร่างลูกชายเข้ามากอด พ่อลูกกอดกันอยู่อย่างนั้นนิ่งนาน...โดยไม่มีใครทันเห็น หญิงสาวที่แง้มมองที่ประตูคลี่ยิ้มน้อยๆ สราวดียกมือป้ายน้ำตาแห่งความยินดีของตัวเอง มองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนค่อยหันหลังกลับออกไป งานของหล่อนสำเร็จลงอย่างงดงาม“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ”“ไม่เป็นไรแล้วลูก พรุ่งนี้หมอให้กลับบ้านแล้วล่ะ”“แล้วนายระพีล่ะครับ? ตั้งแต่มาผมยังไม่เห็นเลย”ชื

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ”คุณหมอเดินออกมาแจ้งกับผู้หญิงร่างบางที่ยืนรออยู่หน้าห้อง แล้วหันไปกล่าวกับชายร่างสูงที่สวมชุดปลอดเชื้อซึ่งเดินตามออกมาทีหลัง“โชคดีมากๆเลยนะครับที่ได้คุณหมอเก่งๆอย่างคุณไรวินทร์มาช่วยอีกแรง”“คุณหมอชมผมเกินไปแล้วครับ ที่จริงผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมายเลย”“แต่ดิฉันเห็นด้วยกับคุณหมอนะคะ โชคดีมากๆ ที่คุณวินทร์ยอมกลับมา ไม่งั้นฉันก็คงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ ยิ่งตอนนี้คุณระพีวิชญ์ก็ไม่อยู่ด้วย มีหวังดิฉันแย่แน่ๆ เลยค่ะ” สราวดีส่งยิ้มบางๆ ให้“ติ๊ดๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สราวดีรีบเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา หล่อนหันไปบอกชายหนุ่มข้างๆ ที่เตรียมเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างรู้มารยาท“เบอร์ที่บ้านน่ะค่ะ” ไรวินทร์พยักหน้าน้อยๆ เชิงรับรู้“ค่ะ คุณนิ่ม...ว่าไงนะคะ ใครเป็นอะไรนะคะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ค่ะๆ เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย... ”คนฟังไม่ทันเอ่ยถาม หญิงสาวก็รีบหันมาบอกเสียก่อน “คุณวินทร์คะ คุณนิ่มเพิ่งโทรมาบอกให้รีบไปที่โรงพยาบาลค่ะ เรื่องคุณระพีวิชญ์...”“จริงสิ! นายระพีวิชญ์ถูกยิง” ไรวินทร์เพิ่งนึกได้ “เขาเป็นไงบ้าง”“ตอนนี้ยังอยู่ในไอซียูค่ะ”“งั้นคุ