All Chapters of ยั่ว: Chapter 111 - Chapter 120

“ก็เฉยๆค่ะ” สายตาคู่สวยหยุดมองที่ใบหน้าสวยหวานของเด็กฝึกงาน แม้มะนาวจะมีอายุมากกว่าหนึ่งปี แต่เธอไม่ได้รู้สึกเคารพเหมือนที่เคารพแพรวิภาที่อายุเท่ากับอคิน คงเป็นเพราะว่ามะนาวนั้น แสดงออกชัดเจนว่าต้องการแย่งเขาไปละมั้ง ซ้ำยังแสดงออกว่าไม่ชอบเธอ เธอก็เลยไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ไม่ชอบแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะคนที่เลือกให้มะนาววนเวียนอยู่ใกล้ๆ คือเขาเอง “ฝากด้วย” ร่างสูงโปร่งเดินไปเปิดประตูห้องทำงาน เหลือบสายตามองน้องสาวของอดีตคนรักเพียงครู่ก็เดินผ่านประตูเข้าไป งานเขาเยอะขึ้น หรือมันเยอะแบบนี้มาตลอด เพียงแต่เขาไม่เคยสนใจมัน อยากหนีไปเที่ยวเหมือนเมื่อก่อนบ้าง แต่ทำไม่ได้ 15:00 น. ทิพย์วารีถือกล่องใส่อาหารหยุดยืนอยู่หน้าห้องประธานบริษัท ตั้งแต่เธอมาทำงานช่วยเขา อาหารเช้าเธอก็ต้องหามาให้ ถ้าเที่ยงหรือบ่ายแล้วเจ้านายไม่ยอมออกมากินข้าว เธอก็ต้องวิ่งลงไปซื้อขึ้นมา ทำแบบนี้ตลอดจนเริ่มรู้ว่าเขาจะกินตอนไหนบ้าง ก๊อกๆ เคาะประตูสองทีก็เปิดเข้าไป ไม่แปลกใจเลยที่เห็นมะนาวอยู่ในนี้ เพราะเมื่อกี้ไม่เห็นเธออยู่ข้างพี่แพร ซ้ำพี่แพรยังทำปากเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง ตอนที

“มันจะดีเหรอคะ” “ทำไมจะไม่ดีล่ะ พี่ก็ไม่รู้นะ ว่าอคินเปลี่ยนไปจริงหรือเปล่า พี่ว่าคนเราไม่ได้เปลี่ยนง่ายขนาดนั้น” มิรินมองน้องชายที่เดินเข้ามาในห้องพิเศษพร้อมกับเพื่อนๆ รีบพูดขึ้นก่อนที่คนพวกนั้นจะเดินเข้ามาใกล้ เพราะไม่อยากพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น “วาวไม่รู้เลยค่ะ” ทิพย์วารีมองว่าที่สามี ที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของเขาเกือบสิบคน เพื่อนทั้งชายและหญิงที่เธอไม่รู้จัก นึกว่าเขาจะเชิญมะนาวมา แต่ไม่แฮะ เหมือนจะมีแต่เพื่อนของเขาทั้งนั้น “พี่รู้ว่ามันตัดสินใจยาก ถ้ายังอยากแต่งอยู่ ก็ทำให้เขารู้สิ ว่าวาวมีดีแค่ไหน” เพราะเชียร์ทิพย์วารีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยสนับสนุนเต็มที่ แม้รู้ว่าน้องชายไม่ดีสู้ แต่มั่นใจว่าความดีของเธอจะชนะใจเขาได้ ลินินฉุดข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นจากโซฟา เมื่ออคินกับกลุ่มเพื่อนเดินเข้ามาใกล้ ก็ผลักทิพย์วารีออกไปแรงๆ คนที่ถูกผลักแบบไม่ทันตั้งตัวตกใจไม่น้อย พยายามทรงตัวไม่ให้ถลาเข้าไปหากลุ่มคนที่กำลังเดินเข้ามา แต่ไม่เป็นผล ใบหน้าซีดเผือดเมื่อร่างกายเสียหลัก กำลังจะล้มลงต่อหน้าคนทั้งหมด หมับ! “เป็นอะไรไหม?” “พี่นินเล่นอะไรวะ!” อคินผ

อคินนิ่งเงียบขึ้นต่างจากเมื่อครู่ เพื่อนสนิทเขาล่วงรู้ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ ใช่! เขาซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ ความรู้สึกไม่ไว้วางใจผู้หญิงคนไหนอีก สำหรับเขาผู้หญิงยังเป็นเครื่องมืออยู่ ทิพย์วารีก็แค่เครื่องมือของเขา เขาได้ประโยชน์หลายอย่างจากการแต่งงาน ยอมรับว่าที่ทำดีกับเธอนั้น เพราะผลประโยชน์พวกนั้นเป็นส่วนใหญ่ ส่วนความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้น ก็แค่สนใจตามประสาผู้ชาย ไม่ได้รักหรือชอบเหมือนที่รู้สึกกับมะปรางหรอก ตลอดทางไปคอนโด ภายในรถเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย ทิพย์วารีรู้สึกได้ว่าอคินที่นั่งอยู่ข้างๆแปลกไป บรรยากาศรอบตัวเขาตึงขึ้นมาก ใบหน้าแดงระเรื่อก่อนหน้านั้นก็ไม่มีให้เห็น ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกับเพื่อน คงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก เขาเลยเป็นแบบนี้ “พี่แอลขับรถกลับดีๆนะคะ” ทิพย์วารียกมือไหว้ขอบคุณ มองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปก่อนแล้วรู้สึกแปลกๆ เขาเปลี่ยนไปไวมาก เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวยิ้มแย้ม เดี๋ยวบึ้งตึง เธอยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก ว่ามุมไหนคือตัวตนจริงๆของเขา “มันเป็นคนคิดเยอะ บางทีก็คิดมากเกินไป แต่อย่าเพิ่งถอดใจนะ” เขามั่นใจว่าคนสวยตรง

“อ๊ะ อ๊า พี่คิน ตรงนั้น ไม่ อ๊ะ อื้อ” เสียงหวานครางลั่น จุดหวงแหนกำลังโดนมือใหญ่รุกรานอย่างหนัก สะโพกถอยหนีจากสัมผัสเพราะความเจ็บ แต่โดนมืออีกข้างกดสะโพกไว้แน่น ใบหน้าส่ายไปมา ก่อนจะรีบยกใบหน้าขึ้น ก้มลงมองบริเวณนั้นของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรชื้นๆแตะลงไปเบาๆ “กรี๊ด!” ทิพย์วารียกมือปิดหน้าด้วยความอาย หุบขาเข้าหากันแน่น เพื่อไม่ให้คนตัวโตทำเรื่องน่าอายกับร่างกายของตัวเอง เขาลงไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว….แล้ว เขากำลังก้มหน้าทำอะไรอยู่ตรงนั้น น่าอายที่สุดเลย! “อืม” อคินครางแผ่ว เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ผู้หญิงคนไหนเลยสักครั้ง ไม่เคยคิดอยากจะซุกไซร้ใบหน้า อยู่ตรงนี้ของผู้หญิงคนไหนเลย แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่อยากหนีไปไหน กลีบเนื้อสีชมพูสวยกำลังล่อลวงสายตา กลิ่นกายสาว หอมหวานคล้ายขนม สัมผัสเปียกชื้นของน้ำหวานกลางกาย ทุกอย่างมันน่าสนใจไปหมด จนเขาไม่สนแรงบีบของท่อนขาเรียวยาว ยังคงปัดป่ายลิ้นไปทั่วจุดซ่อนเร้นแสนหวาน นิ้วมือแหวกกลีบเนื้อออกจากกัน ให้ลิ้นได้สัมผัสอย่างถนัดถนี่ “อ๊ะ อ๊า! พี่คิน” “อือ” นิ้วมือเรียวยาวหายเข้าไปในร่องรักคับแน่น ขยับ

“เที่ยงแล้วนะคะ คุณอคินน่าจะทานเลย เพราะบ่ายมีประชุม” “ไม่หิว” “ทานหน่อยนะคะ นี่ของโปรดพี่คินเลยนะ” ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างสวยงามแย้มยิ้ม เดินเข้ามาใกล้ทอดสายตามองอย่างคะยั้นคะยอ หวังให้คนตัวโตลุกจากเก้าอี้มาทานอาหารที่ตัวเองยกเข้ามาให้ หวังทำคะแนนเต็มที่ เพราะมั่นใจว่าเขาจะหลงเสน่ห์ตัวเอง เพราะหน้าตาที่เหมือนกันกับคนที่เขารักมากที่สุด “แพรอยู่ข้างนอกไหม?” “อยู่ค่ะ แต่น้องวาวไม่อยู่” แอบยิ้มนิดๆ เมื่อคำตอบของตัวเอง ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาตึงขึ้น มุมปากหนาคว่ำลงบ่งบอกว่าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก “พี่คินให้นาวป้อนไหมคะ” “ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ” “แต่…” “ออกไปครับ ผมจะทำงาน” น้ำเสียงห่างเหินมาพร้อมกับแววตาเฉยชา มะนาวรีบหมุนตัวเดินหนีออกไป เธอจะทำให้เขาอารมณ์เสียตอนนี้ไม่ได้ ช่วงนี้พยายามอย่างมากที่จะไม่ทำอะไร แม้จะร้อนใจมากเหลือเกิน เพราะใกล้จะถึงวันงานของเขาแล้ว แต่เธอมีแผนการสำรองไว้อยู่ คิดว่าไม่สามารถพังงานแต่งของเขาได้แน่ แต่คิดว่าตัวเองสามารถทำให้เขาหย่าได้ โดยใช้เวลาเพียงไม่นาน ทิพย์วารีมองกล่องข้าวในมือ เธอเห็นตอนที่มะนาวถืออาหารเข้าไ