All Chapters of ยั่ว: Chapter 171 - Chapter 180

ภาคเหนือของประเทศไทย @บริษัทขนส่งสินค้าอุปโภคบริโภคระดับภูมิภาค ใบหน้าภายใต้แว่นสายตาแสดงออกถึงความดีใจ เมื่อเห็นว่ามีชื่อตัวเอง อยู่ในกระดานประกาศข่าวสารต่างๆของบริษัท คนอื่นๆที่พบเจอกับความผิดหวัง หันมายิ้มให้เธอเพื่อแสดงความยินดี ที่ได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นผู้ช่วยเลขา หลังจากทำงานในบริษัทแห่งนี้เพียงแค่สองปี “ยินดีด้วยจ๊ะรุ้ง” เพื่อนสาวที่ทำงานมาด้วยกันยิ้มกว้าง แม้ตัวเองจะพบเจอกับความผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ริษยาเพื่อนที่ได้ตำแหน่งที่หวังไปครอง ด้วยรู้ดีว่าทั้งตัวเอง ทั้งรุ่งทิวา ใช้ความพยายามมากขนาดไหนในการสอบแข่งขันครั้งนี้ บางทีเธออาจจะพยายามสู้รุ่งทิวาไม่ได้ด้วยซ้ำ รายนี้ทั้งขยัน ทั้งอดทน ไม่เคยขาด ลา หรือมาทำงานสายเลยสักครั้ง แถมยังขยันอ่านหนังสือ เพื่อสอบเป็นผู้ช่วยเลขาอีก ไม่แปลกใจหรอก ถ้าหากครั้งนี้รุ่งทิวาจะได้ตำแหน่งนี้ไปครอง “เสียดายเนอะ ที่ครั้งนี้รับแค่คนเดียว” “ก็แหม๊ ประธานบริษัทมีแค่คนเดียวนี่นา เดี๋ยวเราไปลองสอบตำแหน่งอื่นก็ได้ อย่าไปคิดมาก” “จ้า” รุ่งทิวาเดินตามเพื่อนสนิทเพื่อกลับไปทำงานต่อ เธอเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ตามคำแนะนำของเพื่อน เข้าม

วันต่อมา รุ่งทิวาตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพราะตื่นเต้นกับการเปลี่ยนตำแหน่งงานใหม่ ตอนนี้เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชุดที่เลือกใส่เป็นเดรสแขนสั้น ความยาวของชุดยาวถึงหัวเข่า เป็นชุดที่ดูเรียบร้อยมาก เพราะเธอสวมสูทที่มีเพียงตัวเดียวทับลงไปอีกที ไม่มั่นใจ แม้แผนกนั้นจะเป็นแผนกเดียว ที่อนุญาตให้ใส่ชุดแบบไหนก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาที่เธอเจออยู่ตอนนี้ ปัญหาคือหน้าต่างหาก เธอแต่งหน้าไม่เป็น แล้วถ้าไม่แต่งมันก็จืดสนิท จนชุดที่สวมอยู่ดูไม่มีราศีเอาซะเลย รุ่งทิวาเทเครื่องสำอางที่มีเพียงไม่กี่ชิ้นในกระเป๋าลงบนโต๊ะ หยิบรองพื้นที่ซื้อมาแต่ไม่เคยเปิดใช้เลย บีบใส่ปลายนิ้วชี้ แตะลงไปบนใบหน้าตัวเอง เกลี่ยจนมันทั่วทั้งใบหน้า ไม่ลืมทาลำคอด้วย หยิบดินสอเขียนคิ้วสีเข้มพอๆกับสีผมขึ้นมา วาดไปตามรูปคิ้วโก่งโค้ง เสร็จแล้วก็ตามด้วยอายไลเนอร์ ปัดขนตาด้วยมาสคารา และจบท้ายด้วยการปัดแก้มสีชมพูเข้ม “อ๊าย! ทำไมไม่สวยเหมือนที่พี่สายน้ำแต่งให้” เบ้ปากส่งให้คนในกระจก เธอคนเมื่อวานหายไปทันทีหลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอตอนนี้เหมือนคนกำลังจะไปเล่นละครงิ้ว หน้าขาววอก แก้มชมพูออกแดงจนเหมือนผลแอปเปิ้ลสุก มองยังไงก็ไม่ส

ปึ่ก! ยกมือขึ้นจับจมูกตัวเองทันที หลังจากชนเข้ากับแผ่นหลังแข็งราวกับหิน เงยหน้าขึ้นกำลังจะพูดคำว่าขอโทษ แต่รอยยิ้มแบบนั้นของเจ้านาย กลับทำให้เธอพูดไม่ออก หัวใจทำงานหนักอีกครั้งแล้ว เต้นรัว เร็ว จนเธอนึกกลัว ว่ามันจะกระดอนออกมาด้านนอกจริงๆ “เจ็บไหม?” “เจ็บค่ะ แต่ท่านน่าจะเจ็บกว่า” เพราะเธอเป็นฝ่ายชน คนที่ถูกชนน่าจะเจ็บกว่า วายุภักษ์เลิกคิ้วขึ้นสูง ใช่ที่เขาถูกเธอชน แต่ระดับความแข็งแรงของร่างกายมันต่างกัน เธอชนแผ่นหลังเขาเต็มแรง เขาไม่เจ็บเลย ส่วนเธอ ปลายจมูกเล็กๆนั่นกำลังขึ้นสีแดงเรื่อ “ผมไม่เจ็บ” พูดจบก็ลดมือที่กำลังจะยกขึ้นลง เกือบเผลอเอื้อมมือไปจับซะแล้ว เขาพยายามที่จะไม่แตะต้องเธอก่อนเวลาอันควร มั่นใจว่าเธอต้องเป็นน้ำมันแน่ ส่วนเขาก็เป็นไฟร้อนที่กำลังลุกไหม้อยู่ แตะเธอตอนนี้ เขากลัวว่าไฟปรารถนาในกายจะลุกโหม จนควบคุมมันไว้ไม่ได้อีกต่อไป วายุภักษ์ผายมือเชิญผู้หญิงสวยที่มาด้วยกัน ให้เธอนั่งอยู่อีกฝากของโต๊ะอาหาร ส่วนตัวเองนั่งลงอีกฝั่งหนึ่ง เว้นที่ว่างไว้สำหรับลูกค้า ก้มมองนาฬิกาในข้อมือตัวเอง ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว แต่ไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่ เพราะลูกค้ารายใหญ่นี

“มีธุระเหรอ?” “ค่ะ” “พี่ก็ไม่รู้สิ ปกติงานเลขาก็ไม่ค่อยมีอะไรตายตัวอยู่แล้ว ช่วงนี้ยุ่งจริงๆแหละ เพราะเป็นต้นเดือน ลองไปถามท่านประธานดูนะ เพราะพี่ไม่รู้จริงๆ วันนี้พี่น่าจะได้อยู่ดึกด้วย” ริสาโบ้ยให้รุ่งทิวาไปถามเจ้านายเอง งานเลขายุ่งจริงๆ แต่งานผู้ช่วยไม่เท่าไหร่ เจ้านายอาจจะใจดีก็ได้ ถ้าหากรุ่งทิวาไปขอด้วยตัวเอง “ได้ค่ะ” รุ่งทิวาสูดลมหายใจเข้าปอด เธอมาทำงานก่อนเวลากว่าสิบห้านาที แต่พี่ริสามาก่อนหน้าเธอ และท่านประธานก็ด้วย วันนี้เครื่องปรับอากาศภายในห้องใหญ่ของเจ้านายทำงานแล้ว บ่งบอกว่าตอนนี้เจ้านายอยู่ในห้องทำงาน รุ่งทิวาเคาะประตูให้สัญญานสองที ก็ผลักประตูเข้าไปข้างใน ใบหน้าหล่อเหลามีแว่นสายตาปกปิด รุ่งทิวามองอย่างชื่นชม เจ้านายของเธอตอนเป็นหนุ่มแว่นก็ยังดูหล่อ เพราะเจ้านายไม่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารเลย รุ่งทิวาจึงต้องขยับเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิม ไม่กล้าเอ่ยปากเรียก เพราะไม่รู้ว่านั่นจะเป็นการรบกวนสมาธิของเจ้านายหรือเปล่า ปกติเข้ามาท่านจะเงยหน้ามองอยู่เสมอ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้านายในมุมจริงจังกับการทำงาน “มีอะไรคุณรุ้ง?” ถามทั้งๆที่ไม่เงยหน้าจากเอกสาร สายต

“ท่านจะพาดิฉันไปไหนคะ?” “ผมจะไปส่งคุณ บอกที่อยู่มา” รุ่งทิวาไม่อยากทำตัวดื้อรั้น เพราะคนข้างๆคือเจ้านาย เธอบอกที่อยู่ของตัวเองไป เป็นห้องเช่าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัท แต่เจ้านายต้องหาทางวนรถกลับ เพราะมันอยู่คนละฝากกับที่รถวิ่งอยู่ตอนนี้ วายุภักษ์ปรายตามองคนที่เริ่มกระสับกระส่าย ใบหน้าสวยผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทั้งที่แอร์ในรถเย็นฉ่ำจนเกือบหนาว มือเรียวสวยกอบกุบกันไว้แน่น รุ่งทิวากำลังอดทนต่อความรู้สึกบางอย่าง ที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง และรู้สึกถึงมันชัดเจนที่สุด บริเวณท้องน้อยและจุดอ่อนไหวกลางกายสาว เธอกำลังมีความต้องการทางเพศ ไม่รู้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันมอดดับลง “ร้อนเหรอ?” ถามในขณะที่เอื้อมมือไปปรับเร่งแอร์เพิ่ม เขารู้สึกหนาวแล้วนะ แอร์ระดับนี้ทำให้ขนลุกได้เชียวล่ะ แต่ปรับมาสักพักแล้ว คนข้างๆก็ยังร้อนอยู่ เหงื่อยังไหลออกมาไม่หยุดจนดูไม่ปกติ “คุณเป็นอะไรไหมคุณรุ้ง?” จอดรถลงหน้าตึกที่เธอบอกชื่อพอดี เอื้อมมือหวังจะเขย่าไหล่เล็กที่นั่งนิ่งเหมือนไร้สติ ใบหน้าชื้นเหงื่อหันมามอง น้ำตาคลอหน่วยเหมือนจะกลิ้งหล่นได้ทุกเมื่อ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?