All Chapters of ยั่ว: Chapter 191 - Chapter 200

หนึ่งชั่วโมงต่อมา @ร้านเสื้อผ้าแบรนด์สายน้ำ รุ่งทิวากำลังนั่งเกร็งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีธารธาราแต่งเติมสีสันลงบนใบหน้าให้ แอบเหลือบสายตามองคนที่มาด้วยตลอด เพราะตัวตนของคนเป็นเจ้านายนั่นแหละ ที่ทำให้เธอนั่งเกร็งอยู่แบบนี้ “สรุปว่าจะพารุ้งไปไหนนะ?” ละสายตาไปมองพี่ชายก่อนจะหันกลับมาแต่งหน้าต่อ ตอนนี้มาถึงขั้นตอนสำคัญแล้ว ค่อนข้างต้องใช้สมาธิบวกกับความชำนาญ แต่หูก็ยังใช้งานได้ดี ได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดชัดเจน “ไปเจอพวกนั้นแหละ” “ยังต้องไปอีกเหรอ?” “ก็พวกมันยังไม่กลับ” “ยัยนั่นไปหรือเปล่า?” ลดมือลง หันไปหาพี่ชายทั้งตัว วายุภักษ์มองแผ่นหลังเล็กของผู้ช่วยเลขานิดๆ พยักหน้าให้น้องสาวแทนคำตอบ “พี่ลืมไปแล้วหรือไงว่ายัยนั่นทำอะไรไว้” “ไม่ได้ลืม แต่มันเลี่ยงไม่ได้นี่นา” “เลี่ยงได้!” “แต่เจอกันซึ่งๆหน้ามันจะจบปัญหาได้ถาวรกว่า” ได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้นก็รู้สึกวางใจ หันกลับมาทำหน้าที่ตัวเองอย่างพิถีพิถัน การทำให้รุ่งทิวาดูดีมากที่สุด มันถือเป็นชัยชนะอย่างหนึ่งของเธอ แม้รุ่งทิวาจะฐานะด้อยกว่าปณิตา แต่เชื่อว่าอย่างอื่นเหนือกว่าแน่ แต่งหน้าต่ออีกไม่นานก็เสร็จ แต่ก็ต้องเสีย

“ไม่รู้หรือไม่อยากบอก เมื่อเช้าฉันเห็นนะ ว่าเธอลงจากรถคุณวายุ เธอไม่รู้เหรอ ว่าฉันมาที่นี่ทำไม?” ใช้มือบีบข้อมือคนน่ารำคาญแรงๆ ทั้งที่พ่อของเธอคาดหวังกับการหมั้นหมายนี้มาก ครอบครัวของคุณวายุภักษ์เองก็ไม่เคยรังเกียจเธอเลยสักครั้ง สิ่งที่ต้องการกำลังจะเป็นไปอย่างที่หวัง แต่อยู่ดีๆยัยจืดชืดนี่ก็เข้ามาแทรก คิดว่าเธอจะปล่อยให้ยัยบ้านนอกนี่แย่งทุกอย่างไปงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก “รุ้งไม่ทราบหรอกค่ะ ว่าคุณปานดาวมาที่นี่ทำไม รุ้งต้องรีบกินข้าวแล้วค่ะ เดี๋ยวเข้างานตอนบ่ายไม่ทัน” แม้จะเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นบ่อยๆ แต่เมื่อก่อนรุ่งทิวามีเพื่อนคอยช่วยเหลือ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลย เพื่อนที่เคยสนิทกัน นั่งมองเธอนิ่งๆอยู่ถัดไปอีกเพียงแค่สามโต๊ะ “เข้าสายหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง” พูดจบก็ปัดมือลงบนจานข้าว ข้าวในจานที่ยังไม่ได้แตะแม้แต่น้อย กระเด็นไปตามแรงนั้น หกเลอะเต็มเสื้อของรุ่งทิวา คนทำลุกขึ้นยืนทำตาโต ยกมือป้องปากไว้ ตีหน้ารู้สึกผิดใส่ “ขอโทษนะรุ้ง มือมันลื่นมาก” พูดจบก็เดินหนีไปพร้อมกับคนของตัวเอง หลายคนมองผู้กระทำด้วยความชอบใจตามไปด้วย หลายคนมองอย่างนึกสงสารคนถูกก

หลังเลิกงาน วายุภักษ์ขับรถมาส่งรุ่งทิวาที่คอนโด อ้อยอิ่งอยู่กับเธอไม่นานก็ขับรถมาที่ห้าง สถานที่นัดทานข้าวกับครอบครัว ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เป็นสถานที่นัดหมายประจำของครอบครัว ไม่ใช่ว่าอาหารในนี้อร่อยกว่าร้านทั่วไป แต่มันสะดวกที่สุด เพราะมีร้านเสื้อผ้าของธารธาราตั้งอยู่ในนี้ ครอบครัวสุวรรณมณี มีกันอยู่ห้าคน มีพ่อ อายุ 62 แม่ อายุ 58 ปี วายุภักษ์ หรือ สายลม ลูกชายคนโต อายุ 34 ปี ธารธารา หรือ สายน้ำ ลูกสาวคนรอง อายุ 29 ปี และ อัสนี หรือสายฟ้า น้องคนเล็ก อายุ 23 ปี แม้ต่างคนต่างมีหน้าที่ แต่ครอบครัวนี้มักจะนัดเจอกันบ่อยๆ สถานที่นัดหมายก็ตามโอกาสและเวลาว่างของลูกๆ พยายามนัดให้ตรงกันมากที่สุด เพื่อให้ครอบครัวได้เจอหน้ากันครบทุกคน วายุภักษ์มาถึงก่อนเป็นคนแรกอย่างทุกที ตามนิสัยพื้นฐานที่นักธุรกิจควรมี นั่งรอไม่นานน้องชายก็ตามเข้ามานั่ง และรอไปอีกสักพักพ่อกับแม่ก็เดินควงแขนกันเข้ามาด้านใน ส่วนคนสุดท้ายที่มาสายประจำ ไม่หวังจะได้เจอเร็วๆนี้แน่นอน ธารธารามาสายแต่ละครั้ง ไม่เคยต่ำกว่าเวลานัดครึ่งชั่วโมง “สวัสดีครับ/ สวัสดีครับ” ลูกชายทั้งสองกล่าวทักทายบุพการี และยกมือไหว้พร้อมกัน

วันรุ่งขึ้น รุ่งทิวาใช้รถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ในการเดินทางไปยังบริษัท ตั้งแต่ผู้ชายชื่อวายุภักษ์เข้ามามีส่วนในชีวิต เธอยอมรับว่าชีวิตดีขึ้นมาก แม้เธอจะไม่เอ่ยปากขอ เขาก็พยายามที่จะให้ เมื่อเช้าก่อนจะออกมาจากห้อง เขาโอนเงินเข้าบัญชีให้เธอตั้งหลายหมื่น พร้อมข้อความสั้นๆ ว่าเอาไว้ใช้ตอนเขาไม่อยู่ “วันนี้บอสไม่อยู่ เหงาเนอะ” ริสาชวนสาวรุ่นน้องคุย ตอนนี้เธอกับรุ่งทิวากำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บริเวณจุดรับรองแขก เธอไม่รู้สึกเหงาหรอก ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่เจ้านายไม่อยู่ เพราะการที่เขาไม่อยู่ในบริษัท งานของเธอจะน้อยลงเกือบเท่าตัว แต่รุ่งทิวานี่สิ จะรู้สึกเหมือนกันกับเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้ “ก็ นิดหน่อยค่ะ” การเป็นคนรักกับผู้ชายที่สูงส่งกว่าตัวเอง สำหรับเธอมันเหมือนฝัน รุ่งทิวาไม่กล้าคาดหวังความสัมพันธ์ในครั้งนี้ เพราะได้รับบทเรียนจากความรักครั้งก่อน ตอนนี้คุณสายลมอาจจะดีด้วย แต่ในอนาคตไม่มีใครรู้ “รุ้งดูไม่ดีใจเลยที่ได้คบกับบอส” รู้จักนิสัยรุ่งทิวาไปบ้างแล้วก็จริง แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ ผู้หญิงคนอื่นคงจะดีใจจนเนื้อเต้น ที่ได้คบกับเจ้านายของเธอ ส่วนผู้หญิงคนนี้ แม้จะดูมีความสุข แต่ก็ดูอ

“รุ้ง อยากจูบคุณจังเลยค่ะ” เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเอง โดยไม่ต้องมีแอลกอฮอล์หรืออะไรแปลกๆมาควบคุม มือบางยกขึ้นแตะบนริมฝีปากกระจับสวยแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มนิ่มมาก ซ้ำยังสีสวยจนนึกอิจฉา ลากนิ้วคลึงช้าๆ จนเจ้าของริมฝีปากครางผะแผ่ว “อืม รุ้ง~ อยากจูบก็จูบสิ มันเป็นของคุณ ทุกอย่างบนร่างกายผมเป็นของคุณ” มือว่างอีกข้างยกขึ้นเกี่ยวลำคอหนาอย่างรวดเร็ว ดึงรั้งลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าให้ตัวเองสูงขึ้น แนบริมฝีปากลงบนกลีบปากหนานุ่ม ใช้ประสบการณ์อันน้อยนิด มอบจูบเงอะงะให้คนตัวโต เจ้าของชื่อสายลมปล่อยให้คนรักทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เพื่อให้เธอได้เรียนรู้ และยังมีอะไรให้เขาสอนเธออีกมาก แต่ตอนนี้เอาเรื่องจูบก่อน “อือ คุณสายลม อ้าปากหน่อยสิคะ” ผละออกไปพูดเสียงเบา หลังจากพยายามแล้ว แต่ริมฝีปากนั้นไม่ยอมเปิดขึ้นให้ลิ้นของเธอเข้าไปด้านใน เจ้าของชื่อสายหน้านิดๆ ก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่า “คุณต้องทำเอง เรื่องแบบนี้ต้องเรียนรู้และต้องรู้จักเป็นฝ่ายเริ่มบ้าง” “ค่ะ” ริมฝีปากบางกดลงไปใหม่ ครั้งนี้สัมผัสเบาขึ้นกว่าครั้งแรก แลบลิ้นออกไปนิดๆ ลากจากมุมปากข้างหนึ่งไปอีกข้างอย่างอ้อยอิ่ง ขยับแตะลงหนักกว่า