Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 591 - Bab 600

เซียวอวิ๋นถิงไม่ได้เห็นด้วยนักเขาจึงส่ายหน้าปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “เสด็จย่า หลานมีคนที่ชอบอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นคนที่รู้จักคุ้นเคยดีเช่นกัน”......ฮองเฮาเฝิงมองหลานชายผู้นี้อย่างพินิจพิจารณาแท้จริงแล้ว ตั้งแต่ส่งเขาออกไปในครานั้น ฮองเฮาเฝิงก็รู้ดีว่าอนาคตของเด็กคนนี้จะเติบโตเป็นเช่นไร ล้วนต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตาฟ้าลิขิตแต่ฟ้าก็ช่างปรานีตระกูลเฝิงและตัวนางนัก เซียวอวิ๋นถิงหาได้โง่งมอ้วนฉุและเจ็บออดแอดเยี่ยงองค์รัชทายาทไม่ เขาทั้งสูงใหญ่และรูปงาม ดั่งไผ่เขียวต้องสายลม ลักษณะองอาจผึ่งผาย ไหล่กว้างเอวคอด มองดูแล้วก็ชวนให้คนชมชอบและสิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาไม่เพียงฉลาดและมีวรยุทธ์สูงส่ง หากยังเจนจัดในกลอุบาย ยืดหยุ่นตามสถานการณ์ นับแต่เขากลับมา ฮ่องเต้หย่งชางก็โปรดปรานหลานคนนี้นักหาไม่แล้ว ในคราแรกคดีโกงเสบียงหลวงที่ลำเลียงทางเรือ ก็คงไม่มอบหมายให้เซียวอวิ๋นถิงไปจัดการตอนนี้ก็ถึงกับพาตัวเซียวอวิ๋นถิงไว้ข้างกายเพื่อคอยสั่งสอนความโปรดปรานที่พระองค์มีต่อพระราชนัดดาผู้นี้ ใครเห็นก็ล้วนรับรู้ได้ทั้งนั้นยิ่งเป็นเช่นนี้ ฮองเฮาเฝิงก็ยิ่งหมายมาดจะให้เฝิงไฉ่เวยแต่งกับเขาให้ได้เพรา

เมื่อเซียวอวิ๋นถิงไปหาเซี่ยอิ๋ง อีกฝ่ายก็รออยู่ที่หอไท่ไป๋ได้ครู่หนึ่งแล้วสหายเก่าได้พบหน้า เซียวอวิ๋นถิงก็ยื่นกำปั้นออกไปทุบไหล่เซี่ยอิ๋งเบา ๆ แล้วหัวเราะพลางพูดว่า “ดูท่าจะยังไม่ถึงกับละเลยการฝึกวรยุทธ์เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับตำรา มิเช่นนั้นเจ้าจะเอาหน้าที่ไหนไปพบอาจารย์!”ปกติเซียวอวิ๋นถิงเป็นคนที่ไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้า ทว่าครานี้กลับยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้มสองข้างแก้ม เห็นได้ชัดว่าเขาดีใจจริง ๆเซี่ยอิ๋งก็หัวเราะเช่นกัน “ก็เพราะกลัวถูกอาจารย์ดุด่านั่นแหละ จึงไม่กล้าละเลยวรยุทธ์ แต่ถึงอย่างไรที่ข้าฝึกก็แค่เพื่อฝึกฝนร่างกาย ไม่อาจเทียบกับวรยุทธ์ที่ใช้สังหารคนของเจ้าได้หรอก”สองสหายพบหน้ากัน ก็มีเรื่องราวให้พูดคุยไม่รู้จบตั้งแต่เหตุการณ์ที่อ๋องฉีไปก่อเรื่องที่เมืองเจียงซี เกือบทำให้ตระกูลเซี่ยถูกฆ่าล้างตระกูล ไปจนถึงเรื่องจวนฉู่กั๋วกงล่มสลายในเมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้ พริบตาเดียวเวลาก็ล่วงเลยไปจนพลบค่ำเซี่ยอิ๋งพูดอย่างปลื้มใจปนซาบซึ้งว่า “ท่านอ๋อง บัดนี้ดีกว่าตอนเพิ่งออกจากเขาหลงหู่ซานเสียอีก หากอาจารย์ได้เห็นท่านในตอนนี้ คงต้องดีใจอย่างมาก”ทว่าเซียวอวิ๋นถิงกลับมีสีหน้ารู้สึ

ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยยิ่งนานวันก็ยิ่งเลื่องลือขึ้นทุกทีเมื่อหวังฉานมาเยือนจวนตระกูลชี นางก็หัวเราะหยอกเย้า “ช่วงนี้ข้าแทบไม่กล้าออกไปเป็นแขกที่จวนใดเลย”ชีหยวนย่อมรู้ว่านางหมายถึงสิ่งใด เพียงแต่ยิ้มบาง ๆฮูหยินผู้เฒ่าชีกลับเหลือบมองชีหยวน แล้วเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ได้ยินชื่อของคุณหนูเฝิงอยู่บ่อยครั้งจริง ๆ นางเก่งกาจปานนั้นเชียวหรือ?”จะโทษที่ฮูหยินผู้เฒ่าชีก็ไม่ได้ ปกตินางสุขุมเยือกเย็นเสมอมาแต่ก็ยังไม่อาจนั่งเฉยได้อีกต่อไปเดิมที นางไม่เคยมองเด็กสาวคนใดในสายตาเลย เพราะกล่าวตามตรงแล้ว เด็กสาวเยี่ยงชีหยวน ต่อให้กวาดสายตามองไปทั่วทั้งแผ่นดินต้าโจว ก็หาคนที่สองไม่ได้อีกแล้วเซียวอวิ๋นถิงเคยได้พบสิ่งที่ดีขนาดนี้ไปแล้ว ในสายตาของเขาไหนเลยจะยังมีที่ว่างเหลือสำหรับคนอื่นได้?ทว่าชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยในช่วงนี้ ช่างโด่งดังจนเกินไปนัก กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าชีที่ไม่ค่อยออกจากจวน ยังได้ยินถึงกิตติศัพท์ของคุณหนูเฝิงนางจึงอดไม่ได้ที่จะต้องครุ่นคิดครั้นหวังฉานเอ่ยขึ้น ก็มีท่าทางซึมลงเล็กน้อยเมื่อก่อน ตอนที่ชีหยวนกับเฝิงไฉ่เวยยังไม่ปรากฏตัว นางก็ไม่คิดว่าคนเก่งมีอยู่มากมายเท่าใดนักแต่บัดนี

เนื่องจากคราวก่อนไม่ได้เกิดเหตุอันใด ดังนั้นการออกมากับชีหยวนคราวนี้ฮูหยินรองชีจึงรู้สึกผ่อนคลายกว่าเดิมมากนักทว่าพอถึงจวนตระกูลเฝิง ฮูหยินรองชีก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมางานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลเฝิงครั้งนี้ จัดได้แตกต่างจากผู้อื่นจริง ๆตระกูลขุนนางในเมืองหลวงที่อยู่ในงานนี้ ต่างก็เคยจัดงานเลี้ยงวันเกิดกันมาทั้งนั้น แต่การจัดงานเช่นนี้ ฮูหยินรองชีก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นจวนตระกูลเฝิงหาได้เชิญคณะงิ้วมีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาแสดงงิ้วเช่นตระกูลอื่นไม่ กลับตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงไว้ในสวนดอกไม้แทน แขกชายหญิงแยกกันอยู่คนละฟากของทะเลสาบ คั่นกลางด้วยสะพานโค้งฮูหยินรองชีพาชีหยวนไปส่งของขวัญ พอเดินเข้าสู่เรือนรับรองก็ได้กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่ง อดพึมพำเบา ๆ ไม่ได้ว่า “กลิ่นหอมยิ่งนัก”ขณะนั้นเอง พระชายาอ๋องโจวกำลังยิ้มพลางกล่าวกับฮูหยินเฝิงว่า “ไม่ทราบว่าในจวนจุดกำยานกลิ่นใดกัน? กลิ่นนี้แปลกใหม่ดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นของสำนักใด?”ฮูหยินเฝิงเพียงกล่าวยิ้ม ๆ “ไฉ่เวยเจ้าเด็กคนนั้นรู้ว่าข้ามีโรคปวดศีรษะที่เกิดจากลมชั่ว จึงตั้งใจปรุงกลิ่นหอมชนิดหนึ่งขึ้นมาให้ข้า เห็นบอกว่าชื่อ

องค์หญิงลั่วชวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชีหยวนอีกครั้งที่จริงนางรู้สึกอึดอัดใจมานานแล้วใครก็ดูออกว่าเฝิงไฉ่เวยนั้นมีฝีมือแท้จริง แต่ช่วงหลายวันมานี้ ทุกครั้งที่นางไปงานเลี้ยงก็ต้องชิงเอาความโดดเด่นไปจนหมดสิ้นถึงขั้นที่แม้แต่พระชายาอ๋องโจว ก็อดมิได้ที่จะเอาแต่พร่ำว่า ‘หากเจ้ามีความสามารถเพียงหนึ่งในสิบของคุณหนูเฝิง...’ พูดแต่วาจาเช่นนี้ ชวนให้คนเบื่อหน่ายใจยิ่งนักยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เฝิงไฉ่เวยทำให้ผู้คนตื่นตะลึง กลับเอ่ยราวไม่ใส่ใจว่า ‘ข้ามิได้มีสิ่งใดพิเศษนัก เป็นเพราะคุณหนูทั้งหลายคอยเกรงใจข้าเท่านั้น’‘สิ่งเหล่านี้ก็มิใช่อันใด เพียงแต่ตอนเด็กข้าไม่มีงานอดิเรกอื่น จึงอ่านตำรามากหน่อยเท่านั้น’องค์หญิงลั่วชวนถึงกับเบื่อหน่ายจนสุดจะทนบัดนี้ เมื่อนางมองชีหยวนก็พลอยรู้สึกว่าดูรื่นตาขึ้นมาหลายส่วนสตรีสูงศักดิ์ร่ำเรียนสิ่งเหล่านี้แล้วมีประโยชน์อันใด?จำวิธีทำขนมแต่ละอย่างได้ จำชื่อขนมแต่ละชนิดได้ แล้วก็รู้จักรูปลักษณ์ของบุปผาชื่อดังแต่ละสายพันธุ์เรื่องเหล่านี้มีสิ่งใดให้น่าสรรเสริญนักหรือ?เหตุใดจึงได้รับคำชมจนเกินควรเช่นนี้?แต่พอนึกได้ว่าเฝิงไฉ่เวยสามารถเรียนรู้สิ่งเ