All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 571 - Chapter 580

วุ่นวายมาตั้งนาน สุดท้าก็แค่ทำแทนคนอื่นเสียเปล่า ๆ“ไม่เป็นไร” อ๋องฉีกล่าวด้วยอารมณ์ดี สีหน้าก็แลดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ พลางยกคิ้วถามขันทีสวีอย่างเรียบเฉย “ข่าวที่ข้าให้เจ้าไปส่งนั้น ได้ส่งออกไปหรือยัง?”พูดถึงเรื่องนี้ ขันทีสวีก็รู้สึกแปลกใจ ข่าวที่ท่านอ๋องสั่งให้เขาส่งออกไปนั้นคือส่งไปยังตระกูลเฝิงแต่ตระกูลเฝิงแต่เดิมก็เป็นแค่โคลนบนพื้น ใครจะเหยียบก็ได้อีกทั้งท่านอ๋องกับตระกูลเฝิงก็หาได้มีความเกี่ยวพันใด ๆ มาก่อน เหตุใดจึงอยู่ ๆ ถึงส่งข่าวไปหาพวกเขาได้ล่ะ?แต่พอคิดไม่ออก เขาก็ไม่คิดต่อ เพียงแต่ก้มหน้าพูดกับอ๋องฉีเสียงเบา “ท่านอ๋อง เกรงว่าจะชักช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว พวกเราควรรีบออกจากสถานที่อันยุ่งเหยิงนี้จะดีกว่า!”อ๋องฉีไม่เคยมีสติเช่นในตอนนี้มาก่อน แม้ว่าเขาอยากจะไปพบชีหยวนอีกสักครั้งก่อนจาก แล้วถามให้รู้แน่ว่า ชีหยวนลืมตระกูลเฝิงไปจริง ๆ แล้วหรือ ลืมเฝิงไฉ่เวยในชาติปางก่อนแล้วจริงหรือจากนั้นก็ดูด้วยตาตัวเองว่าชีหยวนมีปฏิกิริยาอย่างไรทว่าในใจเขาก็รู้ดีเช่นกันหากเขาทำเช่นนั้นจริง เกรงว่าเขาจะไม่ได้เห็นปฏิกิริยาของชีหยวน กลับจะถูกชีหยวนแ

เรื่องนี้เป็นที่กล่าวขานกันอย่างกว้างขวางหลังจากยามานะ มัตสึ สังหารคนแล้วกลับไม่แสดงความตื่นตระหนกแต่อย่างใด กลับเปิดเผยตัวตนต่อขุนนางต้าโจวอย่างตรงไปตรงมา และยังระบุชัดเจนว่าต้องการพบเจ้ากรมพิธีการกับราชเลขาธิการแห่งสำนักขุนนางหลวง พร้อมทั้งกล่าวหาว่าชินอ๋องหวยเหลียงมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ ที่แท้กองกำลังโจรสลัดที่รุกรานชายฝั่งเจ้อเจียงอยู่เนือง ๆ นั้น ก็ล้วนแล้วแต่ได้รับการหนุนหลังจากชินอ๋องหวยเหลียงทั้งสิ้นเขายังแสดงความจริงใจในการร่วมมืออย่างชัดเจน ยินดีที่จะก้มกราบสวามิภักดิ์ นำเครื่องราชบรรณาการมาถวายตลอดกาล อีกทั้งยังยินยอมมอบเหมืองแร่เงินสามแห่งให้ราชสำนักต้าโจวเพื่อแลกกับการร่วมมือเมื่อเปรียบเทียบกับชินอ๋องหวยเหลียงก่อนหน้านี้แล้ว แน่นอนว่า ยามานะ มัตสึดูนอบน้อมและร่วมมือได้ง่ายกว่ามากนักฮ่องเต้หย่งชางจึงโบกพระหัตถ์ รับสั่งให้ไล่เฉิงหลงเป็นราชทูต คอยคุ้มกันกลับสู่ตงอิ๋งที่จริงแล้วแม้จะบอกว่าเป็นไล่เฉิงหลง แต่คณะทูตชุดนี้กลับมีจำนวนมากถึงเจ็ดถึงแปดร้อยคนในนั้นรวมทั้งเจ้าหน้าที่จากกรมโยธา กรมยุทธนาการ และกรมพิธีการ รวมถึงองครักษ์ผู้ติดตามส่วนองค์หญิงเป่าหรงนั้น นับตั้งแ

พ่อบ้านชิวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยอารมณ์ความรู้สึก “ใช่แล้ว ตอนนี้ข่าวคราวในเมืองหลวง พวกเราล้วนได้รับช้ากว่าผู้อื่น ทว่าจากเรื่องราวที่ได้ยินมา คุณหนูใหญ่ตระกูลชีผู้นั้น นับเป็นสตรีผู้แปลกประหลาดอย่างยิ่งทีเดียว”เฝิงไฉ่เวยจ้องมองรถม้าคันนั้นที่ค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไปตามการสัญจร พลางค่อย ๆ ปล่อยม่านหน้าต่างรถม้าลง รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันจางหายไปอย่างไร้ร่องรอยเรื่องราวเล็ก ๆ ตรงนี้ชีหยวนหาได้รับรู้ไม่ นางก็หาได้ใส่ใจไม่เช่นกันเมื่อกลับถึงจวน นางก็ตรงไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าชีเพื่อไปหาชีอวิ๋นจื่อกับเสิ่นเจียหล่างสองเด็กน้อยบัดนี้เริ่มเข้าสู่วัยเรียนแล้ว ภายในจวนได้เชิญอาจารย์มาสอนพวกเขาทั้งสองเป็นการเฉพาะ ตามคำร้องขอของชีหยวน พวกเขายังเรียนขี่ม้าและยิงธนูควบคู่กันไปด้วยในเรื่องความคาดหวังที่มีต่อเด็กทั้งสองนั้น ชีหยวนยังเข้มงวดกว่าผู้ใหญ่เสียอีกถึงขนาดที่ชีเจิ้นอดรู้สึกไม่ได้ว่า ชีหยวนคงไม่วางใจในวิธีการสั่งสอนของจวนโหว กลัวจะเลี้ยงออกมาเป็นอย่างชีอวิ๋นถิงอีกเช่นนั้นแต่ในท้ายที่สุด นี่ก็ยังนับว่าเป็นเรื่องดี เขาย่อมไม่โง่พอที่จะมองว่านางเข้มงวดเกินไปเพียงแต่ว่าในคร

ตลอดทาง เซียวอวิ๋นถิงเอาแต่ครุ่นคิดถึงถ้อยคำที่ชีหยวนพูดว่าชาติก่อนเขาทำผิดต่อนางแต่ไม่ว่าจะขบคิดอย่างไร เขาก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าชาติก่อน ตนไปทำผิดต่อนางอย่างไรเมื่อเขาไปถึงจวนตระกูลเฝิงก็ล่วงเลยเวลามาแล้วเล็กน้อย ขณะนั้นรัชทายาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง และกำลังนั่งอยู่ด้านบนสุด พูดคุยกับเฝิงอวี้ชิงมานานครู่หนึ่งแล้วหลังจากตระกูลเฝิงถูกเนรเทศ ก็เผชิญความยากลำบากไม่น้อย ผู้คนในตระกูลก็ล้มตายไปไม่น้อยบัดนี้ผู้ที่ได้กลับมาก็มีเพียงบรรดาท่านน้าของรัชทายาทเพียงไม่กี่คน กล่าวคือครอบครัวของพี่ชายหนึ่งคน และน้องชายอีกสองคนของฮองเฮาเฝิงเท่านั้นผู้ที่สืบทอดตำแหน่งขุนนางก็คือพี่ชายแท้ ๆ ของฮองเฮาเฝิง เฝิงอวี้ชิงนั่นเองยามได้เห็นว่าเหลือเพียงผู้คนกระหยิบมือเดียวเช่นนี้ แล้วหวนรำลึกถึงอดีตอันเกรียงไกรของตระกูลเฝิง ไม่เพียงแต่เฝิงอวี้ชิงกับพี่น้องของเขาจะโผเข้ากอดกันร่ำไห้ รัชทายาทเองก็อดสะท้อนใจมิได้ขณะกำลังทอดถอนใจอยู่นั้น เฝิงอวี้ชิงก็กล่าวขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าฮองเฮาที่อยู่ในวังทรงเป็นอย่างไรบ้าง? พระนัดดารัชทายาทเป็นอย่างไรบ้าง?”รัชทายาทเก็บงำความโศกเศร้าไว้ แล้วกล่าว “หลายปีมานี้ พระว

หยุดพูดไปครู่หนึ่ง แล้วเขาเอ่ยต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ก็หาใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนักที่จะต้องหยิบยกขึ้นมากล่าวเป็นพิเศษ พวกเราก็ล้วนแต่เป็นญาติสายเลือดเดียวกัน คนในครอบครัว ต่อให้กระดูกแตกยังมีเส้นเอ็นผูกไว้ พูดเรื่องบุญคุณอะไรนั่น มันก็เหมือนทำตัวห่างเหินเกินไปแล้ว”ฝั่งตระกูลเฟิงยิ่งแสดงออกถึงความใจกว้างแบบนี้ องค์รัชทายาทก็ยิ่งไม่อาจตอบแทนด้วยเพียงของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อีกต่อไปเขาจึงตะคอกใส่เซียวอวิ๋นถิงว่า “เจ้าเด็กสารเลว! ยังไม่รีบขอบคุณครอบครัวท่านลุงทวดอีก? หากไม่ใช่เพราะพวกเขา เจ้าคิดหรือว่าจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้?”เซียวอวิ๋นถิงรีบประสานมือ โค้งคำนับขอบคุณเฝิงอวี้ชิงอย่างจริงจังเฝิงอวี้ชิงรีบโบกมือปฏิเสธ “ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่คู่ควรกับพระกรุณาเช่นนี้เลยจริง ๆ ขอรับ! ทรงโปรดอย่าทำให้กระหม่อมลำบากใจถึงเพียงนี้เลย!”ด้านหน้าเรือนจัดเลี้ยงต้อนรับองค์รัชทายาท และเซียวอวิ๋นถิง ไฟประดับสว่างไสว ครึกครื้นยิ่งนักโดยเฉพาะเมื่อบรรดาสตรีในเรือนล้วนถูกเรียกไปที่หน้าเรือนแล้ว ลานหลังยิ่งพลอยดูเงียบเหงาเฝิงไฉ่เวยยังคงนั่งอ่านหนังสือด้วยท่าทางสงบนิ่ง ไม่แม้แต่จะกะพริบตา