Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 581 - Bab 590

ไป๋อินมองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่านางนอนหลับไม่เพียงพอ จึงรีบให้คนไปอุ่นผ้ามา และช่วยประคบตาให้ชีหยวน แปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย ปกติคุณหนูของตนเองเป็นคนประเภทที่ต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมาก็ไม่กะพริบตาสักครั้ง แล้วสกุลเซี่ยเป็นใครมาจากไหนกัน ถึงทำให้คุณหนูต้องใช้สมองมากถึงเพียงนี้? คนสกุลเซี่ยมาถึงเร็วมาก เพราะรู้ว่าชีหยวนให้ความสำคัญกับสกุลเซี่ยมาก ดังนั้นวันนี้โหวผู้เฒ่าชีจึงออกมาต้อนรับเซี่ยอิ๋งด้วยตนเองด้วย ชีเจิ้นออกไปราชการไม่อยู่ที่เรือน ด้วยอายุของโหวผู้เฒ่าชี เรื่องนี้สามารถมอบหมายให้นายท่านรองและนายท่านสามเป็นธุระแทนได้ทั้งหมด ทว่าเขากลับเลือกที่จะจัดการด้วยตนเอง แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจที่มีต่อสกุลเซี่ย เซี่ยอิ๋งมิได้ถือตัวและมิได้ถ่อมตัวจนเกินพอดี และมิได้แสดงท่าทีตื่นเต้นดีใจเพราะท่านโหวผู้เฒ่าออกมาต้อนรับด้วยตนเอง แต่กระนั้นก็มิได้มีท่าทีหยิ่งผยองอวดดีหรือรู้สึกขลาดกลัวและประหม่าอะไร โหวผู้เฒ่าชีรู้สึกชื่นชมผู้น้อยคนนี้มากทีเดียว เหล่าปัญญาชนมักจะมีนิสัยเย่อหยิ่งถือตัวเป็นบกพร่องอย่างยากจะเลี่ยง ทว่าเซี่ยอิ๋งกลับไม่มีนิสัยเหล่านั้น ไม่เพียงไม่มีข้อบกพร่องเหล่านั้น แต่ก

คุณหนูใหญ่ชีเข้ามาก็เพื่อถามเขาเพียงคำถามเดียวนี้ ชีหยวนไม่ต้องการคำตอบของเขาอีกแล้ว นางมองเซี่ยอิ๋งก่อนจะถามด้วยเสียงเบาว่า “คุณชายเซี่ยกับท่านอ๋องน่าจะคุ้นเคยกันดี?” ในเมืองหลวงคนที่จะถูกเรียกว่าท่านอ๋องได้มีอยู่มาก ทว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองต่างกระจ่างในใจว่าท่านอ๋องคนที่นางเอ่ยถึงหมายถึงใคร เซี่ยอิ๋งผงกศีรษะ “ย่อมเป็นเช่นนั้น ข้ากับท่านอ๋องต่างเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์คนเดียวกัน” ชีหยวนไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่ผงกศีรษะและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณชายเซี่ยมาก” ..... เซี่ยอิ๋งรู้สึกงุนงงสับสนเพราะการกระทำของชีหยวนไปอย่างสมบูรณ์ ไม่รู้เลยว่านางหมายถึงอะไรกันแน่ สมองของชีหยวนเองก็มีเสียงอื้ออึงดังขึ้นมา หลายสิ่งหลายอย่างต่างจากภาพในความทรงจำของตนเองไปอย่างสิ้นเชิง มิน่าในชาติที่แล้วหลังจากเซี่ยอิ๋งตายไป นางก็ยังคงได้รับบุปผาอิงซานหงหนึ่งดอกในทุกปี ไม่ว่านางจะไปอยู่ที่ใดก็ตาม ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าคนที่ส่งบุปผามาให้นางแท้จริงแล้วไม่ใช่เซี่ยอิ๋ง นางใช้มือค้ำขอบประตูเอาไว้ จู่ ๆ ก็รู้สึกขึ้นมาว่าดวงอาทิตย์ช่างสะท้อนแสงบาดตาเสียเหลือเกิน นางชะงักงันไปครู่หนึ่งก่อนจะส

เฝิงไฉ่เวยสวมเสื้อคลุมสตรีแขนยาวสีเหลืองอ่อน ด้านในเป็นเสื้อคอตั้งปักลายเมฆมงคล ส่วนท่อนล่างสวมกระโปรงหม่าเมี่ยนแปดจีบสีขาวนวล มองแล้วสะโอดสะองอ่อนช้อยยิ่งนัก เทียบกับแม่นางสกุลเฝิงคนอื่นแล้ว ผิวพรรณนางขาวเนียน ยิ่งอยู่กับสีเหลืองอ่อนยิ่งขับให้สว่างโดดเด่น นิสัยสงบเสงี่ยม กิริยามารยาทครบถ้วนไม่บกพร่อง ท่วงท่าการคารวะช่างงดงามน่าชื่นชม ยิ่งทำให้ดูโดดเด่นดั่งกระเรียนในฝูงระกา รอยยิ้มบนใบหน้าของพระชายาอ๋องโจวยิ่งกว้างขึ้น นางกุมมือของเฝิงไฉ่เวยไว้ แล้วถอดกำไรหยกขาวมัดไหมแบบสามวงหนึ่งเส้นบนข้อมือของตนเองส่งให้เฝิงไฉ่เวย “พบหน้ากันครั้งแรก สิ่งนี้ให้เจ้าไว้เป็นของขวัญแรกพบหน้า เอาไปสวมเล่นเถิด” เฝิงไฉ่เวยผินใบหน้าเหลือบสายตามองไปยังฮูหยินเฝิงที่อยู่ด้านข้าง เห็นฮูหยินเฝิงพยักหน้าให้ นางจึงกล่าวขอบคุณพระชายาอ๋องโจวอย่างสง่างาม พระชายาอ๋องโจวก็สั่งให้สาวใช้ที่รอคำสั่งอยู่ด้านข้างเชิญเหล่าแม่นางสกุลเฝิงไปเล่นสนุกที่พลับพลึงกลางทะเลสาบทันที ก่อนจะเอ่ยยิ้ม ๆ “พวกนางไปเล่นกันที่พลับพลึงกลางทะเลสาบแล้ว พวกเจ้าเองก็ไปเล่นด้วยกันสิ” พูดจบก็หันมามองชีหยวนด้วย “คุณหนูใหญ่ชีก็ไปเล่นกับพวกนางด

ตอนนั้นคุณหนูใหญ่สกุลหลิ่วนางยังกล้าปล่อยให้คนร่วงตกจากหลังม้าเกือบตายได้เลย นับประสาอะไรกับตนเอง? นางกัดริมฝีปากแล้วเงียบไปทันที ท่านหญิงลั่วชวนเอ่ยปากขึ้นในเวลาที่เหมาะสม “คุณหนูใหญ่ชีพูดถูก ไม่สู้เลิกประชันการเขียนอักษรก่อนเถิด คุณหนูเฝิงดีดพิณเป็นหรือไม่? พอดีข้าเพิ่งได้พิณชั้นดีมาหนึ่งตัว…” พูดเป็นเล่น นางไม่อยากให้จวนอ๋องโจวต้องเกิดเรื่องทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยงหรอกนะ สายตาของนางมองไปยังชีหยวนอีกครั้งด้วยความรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างเหมือนกับถั่วทองแดงเสียจริงจะทุบก็ไม่แบนจะตีก็ไม่แหลก ชีหยวนกลับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย สายตาของนางทิ้งมองไปยังบทพระสูตรว่าด้วยกาบรรลุธรรมโดยการภาวนาถึงพระอมิตาภะพุทธเจ้าทุกห้วงขณะจิตของพระมหาสถามปราปต์โพธิสัตว์ที่เพิ่งเขียนเสร็จแผ่นนั้น ก่อนจะถามเฝิงไฉ่เวยด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณหนูเฝิงศรัทธาในองค์พระอมิตาภะพุทธเจ้าหรือไม่?” เฝิงไฉ่เวยมองบ่าวรับใช้ที่กำลังเก็บภาพเขียนอักษรของตนเองอย่างระมัดระวัง ก่อนจะอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ “พูดไปก็กลัวว่าคุณหนูใหญ่ชีจะหัวเราะเยาะ แต่ข้าไม่เชื่อในองค์พระพุทธเจ้า เพราะข้าเชื่อเพียงว่าคนต้องชน

ทว่าแม้เรือพังก็ยังมีตะปูถึงสามชั่ง สกุลเฝิงในชาติที่แล้วหลังจากอาศัยเซียวอวิ๋นถิงเดินทางไปที่ยูนนาน ก็ได้ร่วมมือกับเซียวอวิ๋นถิงปราบปรามทหารกบฏของเผ่ายูนนาน และสามารถเดินทางกลับเมืองหลวงได้อย่างรุ่งเรืองด้วยคุณูปการทางทหารส่วนนี้เอง ก่อนหน้านี้ยังช่วยฮองเฮาเฝิงลักฟ้าเปลี่ยนวันพาเซียวอวิ๋นถิงไปส่งที่ภูเขาหลงหู่ เห็นได้ชัดว่าสกุลเฝิงให้ความสนใจกับสถานการณ์ในเมืองหลวงมาตลอด การให้ความสนใจยังพอเข้าใจได้ แต่การร่วมมือกันระหว่างนางและเซียวอวิ๋นถิง จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยถูกล่วงรู้ไปถึงฝ่ายวังบูรพา ในเมื่อรัชทายาทยังไม่ทราบ แล้วฮองเฮาเฝิงจะไปทราบได้อย่างไร ในเมื่อสกุลเฝิงไม่มีทางได้ข่าวกรองจากสองฝ่ายนี้แน่ ๆ เช่นนั้นแล้วจะนำเรื่องนี้ไปบอกเฝิงไฉ่เวยได้อย่างไร? นอกเสียจากว่า ยังมีคนอื่นที่นำข่าวมาให้เฝิงไฉ่เวย ส่วนจะเป็นใคร คำตอบนั้นแทบจะชัดเจนจนเรียกออกมาได้แล้ว คิดถึงอ๋องฉีที่หายจากเมืองหลวงไปแล้วขึ้นมา ชีหยวนก็หัวเราะออกมาช้า ๆ อ๋องฉีมักจะแสดงตัวเป็นผู้ถูกกระทำเสมอ ให้ดูเหมือนว่านางเป็นคนทรยศความสัมพันธ์นี้ แต่ความจริงเขาทำอะไรลงไปบ้าง? เขาเมินเฉยต่อเกียรติคุณของนาง กดควา