Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 601 - Bab 610

นางขบกรามแน่นใช้มือกุมหน้าผากของตนเอง แทบจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาคำหนึ่งว่า “แม่นางผู้นั้นมาจากที่ใดกัน?!”เวลานี้แขกเหรื่อนได้ถูกส่งกลับไปหมดแล้ว คนในตระกูลเฝิงเล็กใหญ่ต่างก็พากันมารวมตัวอยู่ที่ห้องของฮูหยินเฝิง สีหน้าของทุกคนล้วนไม่สู้ดีนักโดยเฉพาะเฝิงอวี้จาง เขามองไปที่เฝิงไฉ่เวย พอคิดถึงตอนก่อนหน้านี้ที่ตนพยายามอย่างไรก็รั้งเซียวอวิ๋นถิงไว้ไม่อยู่ ใบหน้าก็ยิ่งมืดครึ้มลง “เจ้าว่า นางตั้งใจทำ หรือที่แท้ก็แค่คิดจะช่วยคนจริง ๆ?”ในเพลานี้ฮูหยินเฝิงยังคงโกรธจนรู้สึกปวดหัวแต่เดิมทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เดิมก็รอแค่วันนี้ให้ก้าวหน้าไปอีกขั้น แล้วค่อยใช้จังหวะนี้ให้เซียวอวิ๋นถิงได้พบกับเฝิงไฉ่เวยอย่างเหมาะสมแต่ใครจะคาดคิดว่าอยู่ ๆ ชีหยวนจะโผล่เข้ามาขัดขวางทุกอย่าง กลายเป็นว่าทุกอย่างพังไม่เป็นท่าเท่ากับว่าความพยายามทั้งหมดในช่วงก่อนหน้านี้สูญเปล่า แถมยังทำให้ตระกูลเฝิงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอีกด้วยต่อไปหากใครพูดถึงเฝิงไฉ่เวย ก็ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่นางแม้แต่หลักพื้นฐานของอาหารขัดข่มกันยังไม่รู้ความฮูหยินเฝิงขบปากแน่น โกรธจนแทบจะ

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่การลงมือของชีหยวนกลับเร็วยิ่งกว่านักคาดว่าเฝิงไฉ่เวยก็คงตกใจไม่น้อยที่นางกลับรู้จักทั้งอาหารบำรุงและวิชาแพทย์ จึงได้มีสีหน้าไม่ค่อยดีในตอนนั้นฮูหยินผู้เฒ่าชีอ้าปากจะพูดก่อนหน้านี้นางไม่เคยชอบเฝิงไฉ่เวยเลย มักจะรู้สึกว่าหญิงผู้นี้เจ้าอุบายเกินไปแต่พอนึกดู รู้สึกว่ากลับเจ้าอุบายยิ่งกว่าที่ตนเคยคิดเสียอีก!ในเมื่อชีหยวนออกปากเสียเองแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าชีจึงไม่คิดปิดบังอีกต่อไป “ดังนั้น อันที่จริงต่อให้ฮูหยินเฉิงกั๋วกงจะมิได้เป็นอะไร ก็คงจะมีสตรีท่านอื่นที่เกิดเรื่องแทนอยู่ดีกระมัง? จากนั้นนางก็ฉวยโอกาสออกมาพูด กล่าวว่าอาหารสองชนิดนั้นมีสรรพคุณซ้ำกัน ผู้ที่มีลำไส้อ่อนแอก็จะทนไม่ไหว……”จากนั้นก็กล่าวขอโทษเสียหน่อย เพียงเท่านี้ ทุกคนก็จะรู้แล้วว่าคุณหนูเฝิงผู้นี้ ถึงกับมีความรู้ด้านวิชาการแพทย์และอาหารบำรุงอีกด้วย!ต้องรู้ว่า ใครบ้างไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทนั้นร่างกายอ่อนแอ?และว่าที่ชายาขององค์รัชทายาท นางลู่ ก็ได้ยินมาว่าต้องกินยาอยู่ตลอดนี่มันช่างจงใจนัก!หวังจะมุ่งตรงไปยังตำแหน่งชายาพระนัดดาอย่างนั้นสินะ?ฮูหยินผู้เฒ่าชีอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชีหยวน เห็นนา

ชีหยวนรู้สึกว่า คำพูดเช่นนี้ไม่ควรเอ่ยออกมาจากปากสตรีอะไรคือคำว่าเบียดอยู่ในเรือนหลัง?ราวกับว่ายุคสมัยนี้ได้เปิดทางอื่นให้สตรีเดินได้แล้วกระนั้นหรือ?เหล่าหญิงที่มีความสามารถด้านการเย็บปักถักร้อยในแถบเจียงเจ้อก็เคยถูกขุนนางตรวจราชการเขียนฎีกาฟ้องร้อง กล่าวว่าหลังจากมีสำนักทอผ้าเจียงหนานในพื้นที่แล้ว ก็ค่อย ๆ เกิดโรงงานเล็ก ๆ ขึ้นตามมาอีกมากมาย สตรีในท้องถิ่นจึงกลายเป็นแรงงานในโรงทอผ้า หรือเป็นนางปักผ้า จนทำให้บุรุษในบ้านซึ่งไร้ผู้ดูแลบ้านเรือน ไม่อาจทำไร่ทำนาได้ตามปกติสตรีสามัญย่อมติดอยู่ในเรือนหลังของสตรีสามัญสตรีในตระกูลสูงศักดิ์ก็เพียงติดอยู่ในกรงขังที่กว้างขึ้นเท่านั้นสิ่งที่ต่างกันก็เพียงขนาดของกรงเท่านั้นเอง น่าขันยิ่งนักที่เฝิงไฉ่เวยกลับเลือกเดินบนเส้นทางนี้ด้วยตนเองข้อสงสัยในใจนาง แท้จริงก็มีคำตอบอยู่แล้วเฝิงไฉ่เวยนั้นมีความสามารถติดตัวจริง เรื่องนี้ไม่อาจปฏิเสธได้แต่การที่เฝิงไฉ่เวยสร้างชื่อเสียงขึ้นมา ท้ายที่สุดก็เพื่อให้ได้แต่งกับเซียวอวิ๋นถิง หรือจะกล่าวว่าเพื่อจะได้เป็นชายาของพระนัดดาก็ไม่ผิดเรื่องราวในชาติก่อน นางไม่เคยโทษเฝิงไฉ่เวยเลยเพราะนางเชื่อมาต

เฝิงไฉ่เวยเม้มริมฝีปาก แต่หยาดน้ำตาบนใบหน้ากลับจางหายไปหมดแล้วฮองเฮาเฝิงโน้มกายลงเบา ๆ แขวนพู่กันกลับขึ้นสู่แท่นวาง แล้วกระตุกมุมปากอย่างเย็นชา “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเราอยู่ที่นี่โดยมิได้ก้าวออกไปเลยนานเท่าใดแล้ว?”เฝิงไฉ่เวยเบิกตากว้างจ้องมองฮองเฮา สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง“หลายสิบปี! มิใช่หนึ่งปีสองปี และมิใช่สามปีสี่ปี หากแต่เป็นหลายสิบปีเต็ม ๆ!” ฮองเฮาเฝิงมองนางด้วยแววตาเรียบนิ่ง “ตลอดหลายปีนี้ เราเองก็เคยมีบางคราที่ทนไม่ไหวเหมือนกัน แต่เราย่อมตระหนักดีว่า หากแม้เพียงก้าวเดียวพลาดพลั้ง ก็ล้วนกลายเป็นเหตุผลอันชอบธรรมในการปลดฮองเฮาได้ เช่นนั้นเราจึงไม่อาจก้าวพลาดแม้แต่ก้าวเดียว”พระนางยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว “ที่เจ้ามาเอ่ยคำเหล่านี้ในตอนนี้ มิใช่ก็เพื่ออยากให้เราเป็นผู้ลงมือกำจัดเด็กสาวจากตระกูลชีนั่น ใช่หรือไม่?”เฝิงไฉ่เวยรีบส่ายศีรษะอย่างร้อนรน “ฮองเฮา หม่อมฉันมิได้มีความหมายเช่นนั้นเพคะ……”“พอแล้ว!” ฮองเฮาตัดบทนางโดยไม่แสดงสีหน้าลังเลแม้แต่น้อย กล่าวเสียงเรียบเย็น “เราไม่มีทางช่วยเจ้าได้ อวิ๋นถิงเป็นเด็กที่มีสติปัญญาและความกล้าหาญ หากเราไปทำร้ายผู้ที่เขารัก เช่นนั้นเรา

เฝิงไฉ่เวยค่อย ๆ หลับตาลงนางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ที่แท้การจะได้ครอบครองหัวใจของใครสักคนหนึ่ง จะเป็นเรื่องที่ยากเย็นถึงเพียงนี้แต่เหตุใดจึงต้องเป็นเช่นนี้?ทั้งที่ยามนางอยู่ที่ยูนนาน ไม่ว่าเพียงจะกวักมือเรียกใคร คนผู้นั้นก็แทบจะยอมควักหัวใจถวายให้นางทั้งดวงทว่าเซียวอวิ๋นถิงกลับไม่แม้แต่จะใส่ใจว่านางคิดเช่นไร รอจนหมอหลวงหูมาถึง จัดยาให้กับฮองเฮาเฝิงเรียบร้อยแล้ว เขาก็กล่าวว่า “คุณหนูเฝิงบอกว่านางมีวิธีรักษาอาการปวดศีรษะจากลมชั่ว หมอหูลองฟังดูว่าวิธีนี้ใช้ได้หรือไม่”จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นกล่าวลากับฮองเฮาเฝิงฮองเฮาเฝิงเม้มริมฝีปาก พลางนวดหว่างคิ้วเบา ๆ แล้วกล่าวเสียงราบเรียบ “เจ้ากลับไปจัดการธุระของเจ้าเถอะ เราจะให้ไฉ่เวยอยู่อีกสักครู่ แล้วค่อยให้นางกลับ”เซียวอวิ๋นถิงขานรับ แล้วก็ออกจากตำหนักไปทันทีในหูของเฝิงไฉ่เวยดังอื้อ ๆ ไปหมด ทั้งคนเต็มไปด้วยความรู้สึกมึนงง แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนจะมีบางอย่างกระจ่างขึ้นที่สับสนคือเพราะเหตุใดความพยายามทั้งหมดจึงไร้ผล?แต่นางก็รับรู้ได้อย่างกระจ่าง ว่าเหตุผลที่ไร้ผลนั้น ก็เพราะเซียวอวิ๋นถิงมีท่าทีต่อชีหยวนแตกต่างจากผู้ใดทั้งสิ้นต่อผู้