Все главы ยอดหญิงในเงามาร: Глава 721 - Глава 730

ชีหยวนก้าวไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของเถียนเป่าซื่อกระชากขึ้นมา “แค่เลือกสุนัขที่เหมาะสำหรับการต่อสู้ยังทำไม่ได้ เจ้าจะไปเป็นราชาสุนัขได้อย่างไร? ข้าว่าเจ้ามันก็เป็นแค่ขยะไร้ค่าเท่านั้น!”สิ้นคำ นางก็ฟาดฝ่ามือทั้งซ้ายขวาใส่หน้าเถียนเป่าซื้อดังเพียะ ๆ สองครั้งเต็มแรง “อาศัยบุญเก่าบรรพชน แล้วไม่เห็นหัวผู้อื่น สักวันเจ้าจะต้องตาย!”เถียนเป่าซื่อถูกตบจนหูอื้อไปชั่วขณะ ตาพร่าเห็นแสงวูบวาบไปหมดกำลังจะอ้าปากด่า ก็ถูกชีหยวนกระชากผมขึ้นมาอีก “เจ้าจำวันนี้เอาไว้!”ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ใครตะโกนขึ้นมาว่า “ไม่นะ ในคอกสุนัข ในคอกสุนัขมีศพ!”ชีเจิ้นกับท่านโหวผู้เฒ่าชีเดิมกำลังเบียดฝูงชนเพื่อจะเข้าไปหาชีหยวนพวกเขาไม่รู้ว่าข้างหน้ามีเรื่องอะไร กลัวแต่ว่าชีหยวนจะเสียเปรียบแต่พอได้ยินเสียงตะโกนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะชะงักงัน เผลอหันไปมองคอกสุนัขโดยไม่รู้ตัวแล้วก็เห็นฝูงสุนัขวิ่งหนีกระเจิงไปทั่ว และไม่รู้อย่างไร กลับเผยให้เห็นซากศพที่ใบหน้าเละจนจำไม่ได้เสียงโกลาหลตะโกนลั่นแข่งกันจนหลังคาเรือนแทบจะปลิวกระเจิงไปบ่าวไพร่ตระกูลเถียนต่างก็ตกตะลึงสุดขีด ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีศพถูกขุดขึ้นมาแต่เรื่องเลวร้

ขณะนั้นชีหยวนได้เดินมาถึงคอกสุนัขแล้ว มีสุนัขตัวหนึ่งถูกไล่จนตาแดงก่ำ คิดจะกระโจนเข้าหานาง นางคว้ากระบองฟาดลงไปตรงจมูกของมันอย่างแรง สุนัขตัวนั้นร้องโหยหวนล้มตึงลงกับพื้น ไม่ขยับอีกเลยเปลือกตาขวาของเถียนเป่าซื่อกระตุกวูบ... ผู้หญิงคนนี้ นางฝึกสุนัขเป็น!นางถึงกับรู้ด้วยว่าจุดอ่อนของสุนัขอยู่ที่จมูก!เพราะอย่างนั้น คำที่นางพูดว่าตัวเขาเลือกสุนัขไม่เป็น ก็เป็นเพราะนางเห็นว่าเขาเลือกไม่เป็นจริง ๆ!พอคิดได้ดังนี้ เขาก็ฉุกใจขึ้นมาทันทีว่า ตัวเองถูกชีหยวนวางแผนเล่นงานแล้ว!คอกสุนัขนั้นใหญ่มากชีหยวนเพียงผิวปากเรียก ก็ทำให้สุนัขลายจุดของนางกลับมาหามันแม้จะบาดเจ็บไม่น้อย มีบาดแผลเล็กใหญ่เต็มตัว แต่ก็ยังดุดันไม่ยอมถอย ถึงตอนนี้ก็ยังแยกเขี้ยวใส่สุนัขอีกตัว แสดงท่าทีพร้อมโจมตีอยู่ตลอดสุนัขตัวนั้นจ้องมองกับสุนัขลายจุดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหดหางแล้ววิ่งหนีไปชีหยวนจึงเดินไปลูบหัวมันเบา ๆ จากนั้นก็ปรายตาเย็นชากวาดมองผู้คนรอบลานกว้างบังเอิญเฝิงไฉ่เวยก็มองมาที่นางเช่นกัน เพียงสบตา เฝิงไฉ่เวยก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมากะทันหัน อดไม่ได้ที่จะด่าในใจชีหยวนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แตะหัวสุนัขลายจุดเบา

บ่าวไพร่ของตระกูลเถียนต่างพากันโกรธแต่ไม่กล้าเอ่ยวาจา ท้ายที่สุดแล้ว ชาวบ้านในตอนนี้ต่างเกลียดพวกเขาจนฟันแทบจะกัดกรอด เกือบจะอยากพุ่งเข้ามาฉีกพวกเขาเป็นชิ้น ๆ กลืนกินให้สิ้นองครักษ์ขมวดคิ้ว “ผู้บาดเจ็บสิบกว่าคนมีแน่ อีกยี่สิบสามสิบคนก็โดนเหยียบจนบาดเจ็บ ตอนนี้ขยับตัวก็แทบไม่ได้……”หยุดไปครู่หนึ่ง องครักษ์จึงเอ่ยอย่างลำบากใจว่า “พวกสุนัขพากันวิ่งพล่านไปหมด เกรงว่าตอนนี้ทั้งหมู่บ้านคงเต็มไปด้วยสุนัข อยากจับให้หมดคงไม่ง่ายนัก”เซียวจิ่งจาวปวดหัวไม่หยุด “ไป ไปดูกันหน่อย!”พูดจบก็กวาดปรายตาเย็นชาไปยังองครักษ์ของเถียนเป่าซื่ออย่างเย็นชา “พวกเจ้ามัวเฝ้าอยู่ที่นี่ทำไม?! สุนัขพวกนั้นเป็นของจวนเฉิงเอินกงของพวกเจ้า ถ้ายังมัวแต่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้ แล้วหากสุนัขพวกนั้นกัดคนบาดเจ็บหรือตายเพิ่ม พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องมีชีวิตรอดอีก!”พวกองครักษ์รีบลากเถียนเป่าซื่อเข้าไปยังเรือนพักที่เขาใช้ประจำ เอ่ยเสียงต่ำว่า “คุณชายหก เรื่องนี้มันใหญ่โตแล้ว พวกข้าน้อยต้องรีบไปเมืองหลวงไปบอกท่านกั๋วกง อีกทั้งต้องเหลือคนไว้ช่วยจัดการสุนัขพวกนั้น ท่านโปรดพักที่นี่ก่อนเถอะ”เถียนเป่าซื่อฟังไม่ถนัดว่าพวกเขาพูดอะไร

กว่าจะกดจุดปลุกเฝิงไฉ่เวยให้ฟื้นขึ้นมาได้ก็ลำบากไม่น้อย นางจึงรีบกระซิบเตือนเสียงเบา “คุณหนู ตอนนี้ท่านจะเป็นลมไปไม่ได้นะเจ้าคะ เราควรรีบออกไปจากสถานที่วุ่นวายแห่งนี้กันก่อนเถอะเจ้าค่ะ”เรื่องราวได้เลยเถิดจนเกินการควบคุมของพวกนางไปหมดแล้วหากยังอยู่ต่อ เกรงว่าจะมีปัญหาอื่นตามมาไม่จบสิ้นน่องขาของเฝิงไฉ่เวยถูกกัดจนทะลุเป็นรูเลือดอยู่หลายแห่ง เจ็บจนนางแทบคลุ้มคลั่งนางบีบแผลอย่างแรงเพื่อรีดเลือดออก พลางได้ยินคำพูดของซิ่วอี๋ นางก็แค่นหัวเราะเย็นเยียบด้วยความคั่งแค้น “จะไปทำไมกัน? ตอนนี้ทุกคนก็อยู่ที่นี่กันหมด เถียนเป่าซื่อจบสิ้นแน่ และตระกูลเถียนก็ต้องรับผลไปเต็ม ๆ แต่เจ้าคิดว่าชีหยวนจะลอยนวลได้หรือ? หมาของนางไม่ใช่ก่อเหตุวุ่นวายด้วยหรืออย่างไร?”อีกอย่าง ถ้าหากตระกูลเถียนล่มจม แต่ว่าชีหยวนกลับยังอยู่ดีมีสุข ไทเฮาเถียนคงจะเดือดดาลจนแทบสิ้นใจเป็นแน่ซิ่วอี๋ทำท่าจะพูดแต่ก็กลืนคำกลับลงไป เต็มไปด้วยความไม่สบายใจและในเวลานั้นเอง ผู้คนจากจวนเฉิงเอินกงก็เพิ่งมาถึงอย่างล่าช้าเสียทีผู้ที่มาก็คือเฉิงเอินกง บิดาแท้ ๆ ของคุณชายหกสกุลเถียนเฝิงไฉ่เวยแค่นหัวเราะหยัน มุมปากยกขึ้นเยาะเย้ย “ดูส

ไม่รู้จักกลัวเลยว่า ถึงตอนนั้นฝ่าบาทจะทรงกริ้วแล้วคาดโทษลงมาถึงจะมีฮองไทเฮาอยู่ แต่บุญคุณของฮองไทเฮาจะใช้ได้อีกกี่ครั้งกันเชียว?นี่มันช่างอวดดีเกินขอบเขตนักเขารู้สึกว่าตนควรต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ใหม่แล้วแต่ยังไม่ทันคิดให้กระจ่าง จู่ ๆ เถียนป๋อจือก็ตะโกนลั่นขึ้นมา “เป่าเอ๋อร์! เป่าเอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรไป เป่าเอ๋อร์?!”อ๋องโจวหันมองอย่างเคลือบแคลง เห็นเถียนป๋อจือพลิกร่างคนขึ้นมา ปรากฏว่าใบหน้าของเถียนเป่าซือกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เลือดไหลออกจากหูและจมูก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าตายแล้วครานี้อ๋องโจวเองก็ตกใจจนผงะ รีบก้าวเข้าไปย่อตัวลง แล้วเอามือไปอังลมหายใจอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เบิกตากว้างพูดอย่างตกตะลึง “…...นี่ นี่ตายแล้ว…...”ไม่ถูกต้อง!เซียวจิ่งจาวเพิ่งบอกว่าเถียนเป่าซือไม่เป็นไร แค่ถูกขังไว้ในเรือนของตัวเองเท่านั้นแล้วทำไม…ทำไมตอนนี้ถึงได้ตายไปแล้ว?!อ๋องโจวรีบคว้าแขนเถียนป๋อจือไว้ “เหล่าเถียน ใจเย็นก่อน! ทำใจเถิด......”ทำใจงั้นหรือ?!จะให้เขาทำใจได้อย่างไรเล่า?!เถียนป๋อจือในตอนนี้มีแต่ความรู้สึกอยากฆ่าคนเขานั่งอยู่ข้างร่างเถียนเป่าซื่อ รา