All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 711 - Chapter 720

ชีหยวนคิดว่าทุกคนเป็นคนโง่หรือไร?แต่เถียนเป่าซื่อกลับเป็นคนชั่วที่มีสมอง ทำอย่างไรดีล่ะ?ผู้ตรวจการเถี่ยแค่นหัวเราะเย็น “เจ้าของมันดูแลไม่ดี ปล่อยให้มันออกมาไล่กัดคน ถูกตีตายก็สมควรแล้ว!”แต่จู่ ๆ เถียนเป่าซื่อก็เริ่มร้องโอดโอยขึ้นมาเหล่าจ้าวกลอกตาใส่มาไม้เดิมอีกแล้วคงเพราะตระกูลเถียนสูญเสียลูกหลานไปมาก เลยกลัวมาก หวงเถียนเป่าซื่อราวกับแก้วตายามนี้เมื่อเถียนเป่าซื่อทำทีอ่อนแอขึ้นมา เช่นนั้นเรื่องนี้อาจกลายเป็นความผิดของฝ่ายตระกูลชีเสียเองชีหยวนกลับกล่าวด้วยเสียงเรียบหนักทันที “นี่นับเป็นหมาดีอันใดกัน? ข้าชดใช้ให้เจ้าหนึ่งตัวก็แล้วกัน”เหล่าจ้าวเริ่มรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที จะว่าหมานี่ดีหรือไม่ดี อย่างไรเสียนับว่าหมาดีจริง ๆ สิ! เพราะเป็นสุนัขที่ไทเฮาทรงประทานให้แก่เถียนเป่าซื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลชีจะไปหาหมาที่ดีกว่านี้จากที่ใดได้?ยิ่งไปกว่านั้น หมาตัวนี้ดีหรือไม่ดี ก็ขึ้นอยู่กับเถียนเป่าซื่อจะชี้ว่าอย่างไร!หากเขาคิดจะหาเรื่องแล้วไซร้ ต่อให้ชีหยวนจะหาเสือมาแทนก็ไร้ผล!เถียนเป่าซื่อหัวเราะลั่นตามคาด ก่อนจะจิ๊ปากแล้วหัวเราะเยาะออกมา “เจ้าชดใช้? เจ้าชดใช้ไหวรึ?!”“

ท่านโหวผู้เฒ่าชีมีสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคืองฮูหยินผู้เฒ่าชีฮึดฮัด “หูของอวิ๋นจื่อถูกตีจนบวม ปากก็มีเลือดซิบออกมา เวลานี้ทั้งหน้าก็ยังไม่หายบวม ส่วนเจียหล่างก็ถูกข่มขวัญจนหวาดกลัวมิใช่น้อย!”นางโกรธจนแทบควบคุมไม่อยู่ ครั้นได้ยินข่าววันนี้ โมโหจนปวดท้องไม่หยุดครั้นพบหน้าท่านโหวผู้เฒ่าชี นางก็สุดจะอดกลั้นกล่าวขึ้นว่า “บ้านเราก็เป็นถึงจวนโหวนะ เป็นขุนนางชั้นเดียวกัน สองตระกูลก็เจอกันอยู่บ่อย ๆ แล้วนี่มันอะไรกัน เหตุใดเจ้าเถียนเป่าซื่อมันหมายความว่ายังไง? เขาคิดว่าตระกูลเราเป็นอะไร?!”แค่เพราะหมาตัวเดียว กลับไม่เห็นหลานของบ้านพวกเขาเป็นคนเลยหรือ!ท่านโหวผู้เฒ่าชีก็โกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่เช่นกัน เดินไปดูอาการเสิ่นเจียหล่าง แล้วจึงถามฮูหยินผู้เฒ่าชีว่า “แม่หนูหยวนอยู่ที่ใด?”ชีเจิ้นก็เข้ามาดูอาการเด็กเช่นกัน พอถอยกลับมายังข้างฮูหยินผู้เฒ่าชีก็มิอาจปิดซ่อโทสะเช่นกัน “เรื่องนี้จะให้จบง่าย ๆ เห็นทีจะไม่ได้ หากจำเป็น ก็ยินดีให้เรื่องถึงหน้าพระพักตร์เลย!”จวนหย่งผิงโหวของพวกเขา ในเมืองหลวงนี้หาใช่ตระกูลที่ไม่มีชื่อเสียง เถียนเป่าซื่อกระทำเช่นนี้ คิดว่าตระกูลชีนั้นเป็นอะไรหรือ?ฮูห

นางคิดจะเอาสุนัขชนิดใดมาสู้กับฝูงสุนัขสุดหวงแหนของเถียนเป่าซื่อกันนะ?สีหน้าของซิ่วอี๋แสดงความลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด นางพูดเสียงเบา “คุณหนู คุณหนูใหญ่ชีไม่ได้ไปหาสุนัขมา”......การกระทำของเฝิงไฉ่เวยหยุดลงทันที ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ไม่รู้จักเจียมตัวเสียเลย”ยังคิดว่าเรื่องทุกอย่างอยู่ในกำมือของตนงั้นหรือ?นางหัวเราะอีกครั้ง “ไปเถิด ไปดูเรื่องสนุกกัน”ความจริงแล้ว พอเฝิงไฉ่เวยมาถึง เรือนพักนอกเมืองของจวนเฉิงเอินกงก็มีผู้คนมารวมตัวกันอยู่ไม่น้อยแล้วเมื่อวานเถียนเป่าซื่อพูดต่อหน้าผู้คนทั้งโรงเตี๊ยม ว่าใครอยากดูการประลองก็สามารถมาได้ ดังนั้นผู้ที่ได้ยินข่าวต่างก็ชวนสหายมาดูกันเต็มไปหมดเรื่องสนุก ๆ แบบนี้ ใครจะไม่อยากดูเล่า?พอเห็นคนมามากมายเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าเฝิงไฉ่เวยก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นดีมาก คนยิ่งเยอะยิ่งดี นางอยากดูเรื่องสนุกครั้งนี้ใจแทบขาดแล้วตัวเอกของละครเรื่องนี้มาถึงแล้วหนึ่งคน เถียนเป่าซื่อจัดลานฝึกซ้อมด้านหลังให้เป็นลานประลองสุนัขเมื่อก่อนตอนที่เขาเล่นสนุกกับพวกเพื่อนหัวไม้ก็มักเล่นกันที่นี่ สำหรับเขาและสุนัขของเขา ที่นี่เป็นที่ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีตอนนี้เขาขว้

แต่พวกเขาไม่อาจมองว่านี่เป็นเรื่องเล็กได้จริง ๆหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเล่า?ช่างน่ากังวลเสียจริงเฮ้อครั้นเห็นพวกคนทางฝั่งเถียนเป่าซื่อหัวเราะครึกครื้นอย่างสะใจ ในใจพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกขมขื่นหนักเข้าไปอีกเถียนเป่าซื่อกลับอารมณ์เบิกบาน เขาหันมองส่งสัญญาณให้บ่าวไพร่ บรรดาบ่าวไพร่ก็เริ่มผลักฝูงชนออกไป จากนั้นก็เปิดที่ให้กว้าง พอให้สุนัขทั้งสองตัวได้ประลองกันชีหยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย “เดี๋ยวก่อน”เถียนเป่าซื่อที่กำลังลูบหัวแม่ทัพไร้พ่ายของตนอยู่ก็ขมวดคิ้วทันที “อะไร หรือจะหนีเอาตอนนี้?”“คุณชายหกเถียนคิดมากไปแล้ว” ชีหยวนมองไปรอบ ๆ ฝูงชนที่เบียดแน่น “คนเยอะขนาดนี้ หากเกิดเหตุผิดพลาดอะไรขึ้นมา จะไม่เป็นอันตรายต่อคนอื่นหรือ?”เถียนเป่าซื่อยิ้มเยาะทันที “เจ้ากังวลเกินไปแล้ว สุนัขที่เจ้าพามา ไม่พอให้แม่ทัพของข้ากัดด้วยซ้ำ อย่ามัวรีรอหาข้ออ้าง รีบประลองเถิด!”ชีหยวนสีหน้าเรียบนิ่ง หันไปมองเซี่ยงเจี้ยหนึ่งครั้ง “ท่านดูแลน้องหญิงหรงให้ดี”เซี่ยงเจี่ยตอบรับไปตามสัญชาตญาณ พอรู้สึกตัวก็คิดว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลชีหยวนหมายความว่าอย่างไรกัน?เวลานี้สุนัขของชีหยวนได้เข้ามายังลานประลองแล้ว

ชีเจิ้นรู้สึกสบายอกสบายใจ จนแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ดี!สมแล้วที่เป็นบุตรสาวของเขาเขารู้อยู่แล้วว่าชีหยวนไม่มีวันปล่อยให้ศัตรูได้อยู่สุขเถียนเป่าซื่อเดือดดาลจนแทบคลั่ง เงื้อไม้ในมือจะฟาดใส่ชีหยวนอย่างแรง “ข้าจะฆ่าเจ้า!”สีหน้าของชีหยวนยังคงเรียบนิ่ง ปลายเท้าแค่เขี่ยเบา ๆ ก้อนหินก้อนหนึ่งก็พุ่งตรงไปยังเถียนเป่าซื่อ ตรงเข้ากระแทกศีรษะเขาเต็มแรง เขาส่งเสียงร้องโดยหวนล้มลงไปนอนกองกับพื้น กระแทกอย่างแรงจนกลิ้งไปหนึ่งตลบฝีมือของชีหยวนรวดเร็ว อีกทั้งเตะหินจากด้านหลังสุนัข จึงแทบไม่มีผู้ใดเห็นว่าก้อนหินนั้นพุ่งออกมาอย่างไร เห็นเพียงเถียนเป่าซื่อที่ร้องขู่จะฆ่าคน ทว่าท้ายที่สุดกลับล้มกระแทกพื้นเองจังหวะนั้น ในที่สุดสุนัขลายจุดก็ปล่อยแม่ทัพ ก่อนหันไปมองเถียนเป่าซื่อที่ล้มกองอยู่กับพื้น แล้วพุ่งตรงเข้าใส่เขาทันทีทุกคนต่างตกตะลึงงันไป ก่อนจะพากันร้องอุทานขึ้นพร้อมกันบรรดาเพื่อนเสเพลของเถียนเป่าซื่อต่างพากันหน้าถอดสี ภาพเมื่อครู่ที่สุนัขตัวนั้นกัดแม่ทัพยังชัดเจนในใจ พวกเขาล้วนรู้ดีถึงความร้ายกาจของมันสวรรค์ หากมันกัดเถียนเป่าซื่อสักครั้ง อาจจะ อาจจะเจ็บหนักถึงขั้นเสียชีวิตได้เล