บทที่ 744

ในจังหวะนั้นเอง อ๋องโจวก็พลันได้ยินเสียงร้องไห้แหลมสูงดังมาจากด้านนอก

เขาสะดุ้งตกใจ รีบหันไปสบตากับเซียวจิ่งจาว ทั้งสองจึงก้าวออกไปอย่างเร่งร้อน แล้วก็เห็นว่าลานสุนัขนั้น บัดนี้มีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน

มิใช่เหล่าคุณชายที่เคยมาชมการแข่งขันแล้วบาดเจ็บ และมิใช่ชาวบ้านที่เคยมามุงดูความครึกครื้นในคราวแรก หากแต่เป็นคนกลุ่มใหม่ทั้งหมด

ดูจากท่าทางแล้ว ล้วนเป็นชาวบ้านละแวกใกล้เคียง บางคนถึงขั้นยังแบกจอบมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเร่งรุดมาจากนา

เสียงร้องไห้โหยหวนก็ดังมาจากตรงนั้นเอง

เซียวจิ่งจาวก้าวยาวพรวดไปข้างหน้า แหวกฝูงชนออก ก็เห็นสตรีผู้หนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางกองกระดูกในลานสุนัข ในอ้อมแขนกอดเพียงกลองป๋องแป๋งไว้แน่น ร่ำไห้โศกสลดจนใจแทบขาด

เขาชะงักงันไปชั่วครู่

อ๋องโจวก็พลันนึกถึงความเป็นไปได้บางอย่าง ทำเอาหนังหัวชาวูบ ขนลุกซู่

แม้แต่คนอย่างชีเจิ้นก็อดไม่ได้ที่จะตาแดงเรื่อ

“โอ้ สวรรค์!” สตรีนั้นกอดกลองเด็กเล่นแนบข้างหู เท้าก็ทุบลงกับพื้นพลางร่ำไห้สะอื้น “ลูกชายข้าเพิ่งอายุได้สามขวบ!

ข้าเคยคิดมาโดยตลอดว่าเขาถูกพวกโจรลักคนลักพาไป ข้าร่อนเร่ร้องขอตามหาเขาทั่วสารทิศ ใครจะรู้ว่ากลับถูกเอาไป