All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 791 - Chapter 799

เหล่าจ้าวอ้าปากตั้งท่าจะด่าอยู่แล้ว ทว่าเสิ่นเจียหล่างนั้นขี้กลัวนัก จะสอนสั่งก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป ไหนเลยจะรีบร้อนเช่นนี้ได้?แต่พอหันไปเห็นไล่เฉิงหลง เขาก็ถึงกับสะดุ้งตกใจ “ใต้เท้าไล่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?!”ลิ่วจินในยามนี้ก็เห็นไล่เฉิงหลงเช่นกัน จึงรีบบังคับม้าเข้ามาเอ่ยถาม “โธ่ใต้เท้าไล่ ไยถึงซูบผอมไปนักเล่า? ดูท่ากับข้าวที่ตงอิ๋งคงไม่ค่อยเข้าท่ากระมัง? ดูซิปล่อยให้ใต้เท้าไล่ของพวกเราต้องอดอยาก!”เรื่องไม่ควรเอ่ยก็กลับเอ่ยขึ้นมาจนได้ไล่เฉิงหลงไม่ใส่ใจเขา เพียงก้มหน้ามองเสิ่นเจียหล่างที่ยังคงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ แล้วเลิกคิ้วถามเด็กชาย “เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่? ครั้งนั้นข้าเคยพาเจ้าขี่ม้ากลับเรือนพักนอกเมือง”เสิ่นเจียหล่างนับแต่ครั้งถูกสุนัขกัดก็มีบาดแผลในใจ จึงกลายเป็นเด็กอ่อนไหวง่ายใบหน้าของเขายังมีด่างขาวกระจายอยู่ทั่ว มองแล้วทั้งตัวเต็มไปด้วยความหม่นหมองครานี้ได้ยินไล่เฉิงหลงเอ่ยถึง เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง เห็นโฉมหน้าไล่เฉิงหลงก็ดูราวกับนึกย้อนขึ้นมาได้ จึงรีบพยักหน้ารับ “ข้าจำท่านได้ ท่านช่วยชีวิตข้ากับพี่หญิงไว้!”ไล่เฉิงหลงยิ้ม “ใช่แล้ว ดูเจ้าเถิด ครานั้นเจ้าถูก

สู่ขอหรือ?ชีเจิ้นขมวดคิ้วทันที สีหน้าก็พลันมืดทะมึนลง ท่าทางของเขาราวกับพร้อมจะชกใส่หน้าเฝิงอวี้จางได้ทุกเมื่อในความจริงแล้วเขาก็คิดแบบนี้อยู่จริง ๆไอ้แก่นี่สมองคงจะเพี้ยนไปแล้วกระมัง คิดจะมาสู่ขอชีหยวนหรือ?หากเป็นเช่นนั้นจริง วันนี้เขาจะทำให้เฝิงอวี้จางได้รู้ว่ารสชาติของเลือดกบปากมันเป็นเช่นไร!แม่หนูหยวนของเขา คนแซ่เฝิงมีสิทธิ์มาหมายตาได้หรือ!อะไรกัน หลังเฝิงไฉ่เวยสิ้น ตระกูลเฝิงก็เปลี่ยนกลยุทธ์ คิดจะให้บุตรหลานของตระกูลเฝิงแต่งกับชีหยวน ขัดขวางไม่ให้ชีหยวนแต่งกับพระราชนัดดากระนั้นหรือ?ลิ่วจินกับเหล่าจ้าวที่ตามมาทีหลัง พอได้ยินก็หันมองตากัน สีหน้าไม่สู้ดีนักจนพวกเขาไม่ทันได้เห็นว่า ไล่เฉิงหลงที่ตามมาข้างหลังนั้น สีหน้าย่ำแย่ยิ่งกว่าใครไล่เฉิงหลงก้มหน้าลงเล็กน้อย สองมือกำหมัดอยู่ข้างลำตัว แววตาที่มองไปยังเฝิงอวี้จางนั้นมืดหม่นคลุมเครือเรื่องทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เขาได้รับรู้หมดแล้วรวมถึงเรื่องที่เฝิงไฉ่เวยเคยคิดกลอุบายใส่ร้ายชีหยวน และยังให้หลี่ฉางชิงออกปากว่าชีหยวนคือดาวอัปมงคลจุดมุ่งหมายของตระกูลเฝิงนั้นก็ชัดเจนยิ่งนัก คงไม่พ้นการผูกสัมพันธ์ดองเป

เมื่อท่านโหวผู้เฒ่าชีไปเล่าเรื่องนี้กับฮูหยินผู้เฒ่าชี นางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที “อะไรนะ?! จะไปสู่ขอใคร?!”นางนึกว่าท่านโหวผู้เฒ่าชีกับชีเจิ้นสมองเลอะเลือน อยากจะคืนดีกับตระกูลเฝิงเพื่อผูกสัมพันธ์กับฮองเฮาเฝิงเสียอีก ว่าแล้วก็หยิบไม้นวดตัวที่อยู่ข้างกายขึ้นมา ทุบไปที่ชีเจิ้นหนึ่งทีชีเจิ้นพลันสุดแสนอัดอั้น “ท่านแม่ ใช่ว่าข้าเป็นคนรับปากเสียหน่อย คำพูดก็ไม่ใช่ข้าพูด เหตุใดถึงมาทุบข้าเล่า?”ท่านแม่นี่ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!เขาทำผิดอะไรหรือ?หากจะทุบ ก็ควรทุบท่านพ่อสิ!ไยถึงมารังแกผู้น้อยเช่นเขาแทนเล่า?ท่านโหวผู้เฒ่าชีหาได้สนใจว่าลูกชายจะถูกทุบไม่ รีบกดมือฮูหยินผู้เฒ่าชีไว้ พลางเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “ใจเย็นก่อน ฟังข้าเล่าให้จบเสียก่อน”จากนั้นก็เล่าถึงเรื่องที่ชีหยวนตอบตกลงไว้ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงสงสัย “อย่างสกุลเฝิงน่ะหรือ เฝิงจวิ้นกับเฝิงไฉ่เวยก็ล้วนเป็นพวกเลวทราม ต้นไผ่เน่าอย่างตระกูลพวกเขาจะมีหน่อไม้ดีงอกมาได้หรือ?”คำพูดแม้จะฟังไม่รื่นหู แต่ก็พูดถูกแล้วจริง ๆตระกูลเฝิงมีลูกหลานไม่ได้เรื่องมาสองคนต่อเนื่องกันแท้ ๆท่านโหวผู้เฒ่าชีก็เอ่ยเสียงต่ำ “ครั้งนี้แตกต่างออกไป แม่หนูห

เมื่อเห็นว่าชีหยวนไม่ได้แสดงปฏิกิริยามากนัก ไล่เฉิงหลงก็อธิบายต่อว่า “คุณหนูใหญ่ อย่ามองเพียงจำนวนคนที่บาดเจ็บล้มตายว่ามีน้อยนัก เทียบไม่ได้แม้แต่การรบราฆ่าฟันระหว่างกลุ่มอันธพาลในหมู่บ้านของแผ่นดินต้าโจว เดิมทีพวกเขามีกำลังคนไม่มากอยู่แล้ว”เรื่องเหล่านี้ชีหยวนรู้ดีอยู่แล้วชาติก่อนนางก็เคยปะทะกับพวกโจรสลัดมาแล้วดังนั้นพอได้ฟังคำของไล่เฉิงหลง นางจึงเพียงตอบรับเสียงเบา “ข้ารู้ อีกทั้งคนที่ตายไปล้วนเป็นนักรบและนักสู้พเนจร สำหรับพวกเขาแล้ว คนพวกนี้ล้ำค่ามากนัก”แววตาที่ไล่เฉิงหลงมองชีหยวนจึงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาไม่คาดคิดเลยว่าชีหยวนจะมีความรู้กว้างไกลถึงเพียงนี้ เขารู้เพราะเดินทางข้ามทะเลไปตงอิ๋งด้วยตัวเองแต่ชีหยวนกลับรู้อยู่แล้ว!นี่จึงนับว่าความสามารถแท้จริงเขาพยักหน้า ก่อนกล่าวต่อ “ฝ่ายชินอ๋องหวยเหลียงนั้น ตอนนี้บรรดาผู้สนับสนุนก็ผลักดันให้น้องชายของเขาขึ้นครองอำนาจแทน ใช้พระนามว่าชินอ๋องชิ่งโย่ว บัดนี้พวกเขากับตระกูลซานหมิงเป็นศัตรูกันแล้ว ส่วนตงอิ๋งเวลานี้ นอกจากสองฝ่ายนี้แล้ว ยังมีอีกสามกองกำลัง หนึ่งคือราชวงศ์ เพียงแต่ทุกวันนี้องค์จักรพรรดิเป็นเพียงหุ่นเชิด ไร้อำนาจ

ไป๋จื่อยังไม่รู้ว่ามีสิ่งใดผิดปกติ เพราะนางไม่รู้จักเฝิงไฉ่อิน แต่จนกระทั่งเห็นสีหน้าของชีหยวนเปลี่ยนไป ขณะใช้ปลายนิ้วลูบไล้ตรวจดูบนใบหน้าของเฝิงไฉ่อินอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋จื่อถึงเพิ่งตระหนักขึ้นมาจนอุทานเสียงหลง “คุณหนู! นาง นางไม่ใช่คุณหนูไฉ่อิน ที่เมื่อครู่เพิ่งตามคุณชายฉางถิงของเราไปยังหลังเขาหรือเจ้าคะ?!”ครานี้แม้แต่ไป๋จื่อก็รู้สึกถึงความผิดปกติ รีบกำชายเสื้อชีหยวนไว้แน่นด้วยความร้อนรน “คุณหนู ตอนนี้ทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”สีหน้าของชีหยวนเยียบเย็น นางกดนิ้วลงบนจุดเหรินจง[1]ของเฝิงไฉ่อิน พลางควักเข็มทองออกมา กดให้เลือดไหลที่ปลายนิ้วของนาง ไม่นานนัก เฝิงไฉ่อินก็ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมานางยังคงงงงันสับสน เห็นชีหยวนกับไป๋จื่อก็เผลอพยายามจะดิ้นรนต่อต้าน ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรง ร่างจึงทรุดลงไปอีกครั้ง“เจ้าถูกวางยาสลบ” ชีหยวนเก็บเข็มทองเอียงศีรษะมองไปทีหนึ่ง แล้วถามเสียงเบา “เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”เฝิงไฉ่อินรู้สึกราวศีรษะจะแตกเป็นเสี่ยง ยกมือกดลำคอไว้ นานพอควรจึงพอมองเห็นใบหน้าชีหยวนกับไป๋จื่อได้ถนัด ก็รีบลุกขึ้นเอ่ยขอบคุณชีหยวนเพียงส่ายศีรษะเบา ๆ “ไม่เป็นไร คุณหนูเฝิง เจ้าร