บททั้งหมดของ ยอดหญิงในเงามาร: บทที่ 781 - บทที่ 790

ตอนนี้เขารุ่งเรืองขึ้นแล้ว ย่อมต้องหาสถานที่งดงามยิ่งกว่า เพื่อเป็นที่พักสุดท้ายของบรรพบุรุษของตนดังนั้นจึงซื้อทั้งยอดเขาลูกใหญ่ สร้างเป็นสุสานตระกูลโดยเฉพาะกล่าวว่าเป็นสุสานบรรพชน แต่แท้จริงแล้วกลับดูเหมือนสุสานของจวิ้นอ๋องเสียด้วยซ้ำด้วยเหตุนี้เอง ขุนนางตรวจการก็ซัดข้อหารายงานเข้ามาไม่น้อยทว่าเฉาซิงวั่งกลับกดเรื่องเอาไว้หมด สุดท้ายจึงไม่บานปลายนี่ก็เป็นความภาคภูมิใจของเฉาซิงวั่งมาโดยตลอด ยามกล่าวถึงก็มักจะยืดอกลำพองใจทว่าในยามนี้ เขาไม่อาจลำพองใจได้อีก ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งร่างยังสั่นระริกเวลาผ่านไปช้าลงเป็นพิเศษหัวใจแทบหยุดเต้นอยู่รอมร่อแต่ในขณะที่เฉาซิงวั่งรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ชีหยวนกลับหาได้รู้สึกเช่นนั้นไม่ นางนั่งอยู่ในภัตตาคาร ทอดมองลู่อี้เฟิงนำกำลังคนห้อตะบึงอาชาออกนอกเมือง ก็เพียงกระตุกมุมปากยกยิ้มท่านโหวผู้เฒ่าชีเห็นนางยิ้ม ก็อดเอ่ยถามมิได้ “แม่หนูหยวน เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะซ่อนเสบียงบรรเทาทุกข์ไว้ในสุสานบรรพชนของเขา”ชีหยวนเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เพราะพวกเขากลัวความยากจน แต่ก่อนเฉาซิงวั่งยากจนถึงขั้นยอมสมัครใจตอนตนเองเป็นขันที แต่ถึงก

เฝิงอวี้จางไม่คาดคิดเลยว่า มาถึงขนาดนี้แล้ว สมองของฮูหยินเฝิงยังคงไม่เข้ารูปเข้ารอยเขารู้สึกเหลือเชื่อ ก่อนจะผุดลุกขึ้น ตบหน้าฮูหยินเฝิงไปฉาดใหญ่แล้วชี้นิ้วด่าฮูหยินเฝิงว่า “คานบนไม่ตรง คานล่างก็บิดเบี้ยว ทั้งหมดก็เพราะเจ้ามัวแต่พร่ำบอกนาง ว่านางดีเช่นนั้น ว่านางเลิศเช่นนี้ ถึงขั้นกล่าวว่านางคือชายาพระนัดดาที่สวรรค์ลิขิตมา สุดท้ายเป็นเช่นไรเล่า บัดนี้นางถูกเจ้าปล่อยปละจนไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ สุดท้ายก็ตายจนได้!”ฮูหยินเฝิงกุมใบหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาอ้าปากตาค้างมองผู้เป็นสามีไม่คาดคิดเลยว่าเฝิงอวี้จางจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้นางก็แค่พร่ำบ่นอยู่ในเรือนของตนเองเท่านั้น!เพราะชีหยวน นางก็เสียทั้งหลานชาย เสียทั้งหลานสาว สุดท้ายนางพร่ำบ่นระบายในเรือนก็มิได้เลยหรือ?เหตุใดเฝิงอวี้จางต้องทำเช่นนี้ด้วย?!เฝิงอวี้จางคร้านจะอธิบายให้นางฟัง เพียงชี้หน้านางพลางตวาดเสียงเข้มว่า “เจ้าจงไปกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้มากเถิด หวังว่าคุณหนูใหญ่ชีจะมีเมตตาไม่ติดใจเอาความพวกเรา หาไม่แล้ว เจ้าก็รอความตายได้เลย!”เขาได้เห็นฝีมือของชีหยวนมากับตาแล้วผู้ใดยังกล้าไปก่อกวนชีหยวน ก็มีแต่คน

เขายื่นมือออกไปรับมา จ้องมองไปยังลายภาพบนชุดคลุมพญางู ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที “นี่มันคือเมืองของโจรสลัดนี่นา!”ไล่เฉิงหลงตอบรับคำเบา ๆเขาค่อย ๆ ชี้ทีละจุดให้ฮ่องเต้หย่งชางดู พลางเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ชินอ๋องหวยเหลียงที่มาตายอยู่แถวนี้ของเรา ดินแดนของเขาอยู่ที่นครเซียงเกิง ส่วนตระกูลยามานะนั้นอยู่ที่เมืองฉงเฉิง พวกเขาล้วนสร้างเมือง มีอำนาจกำลังทหารของตนเองทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ”การเดินทางออกทูตของไล่เฉิงหลงครานี้ ถือได้ว่าได้ผลเป็นรูปธรรมยิ่งนัก!ฮ่องเต้หย่งชางทรงพระโสมนัส พลางตบไหล่ของไล่เฉิงหลงทีหนึ่ง “เด็กน้อยเอ๋ย ไม่เสียแรงที่เป็นลูกชายของบิดาเจ้า ช่างเป็นคนเก่งแท้! แล้วนอกจากสองตระกูลนี้เล่า?”“และยังมีก็คือพระจักรพรรดิแห่งนครจิงตู และตระกูลจู๋ลี่แห่งนครต้าปั่นพ่ะย่ะค่ะ”ครั้งนี้ไล่เฉิงหลงเก็บเกี่ยวผลลัพธ์กลับมามากมาย เขาชี้ไปยังเขตดินแดนเมืองฉงเฉิงของตระกูลยามานะ เอ่ยเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท ที่นี่เป็นดั่งที่ตระกูลยามานะกล่าวไว้จริง ๆ มีเหมืองเงินอยู่สามแห่ง! และกระหม่อมไปในครานี้ ได้พาบุตรชายของตระกูลยามานะกลับมาด้วย เขาได้ตกลงทำสัญญากับแคว้นเรา ให้แคว้นเราเป็นผู้ท

เขาเพียงทำเสียงจิ๊ปากเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ ว่า “คิดให้ถี่ถ้วนหน่อยเถอะท่านเฉากงกง หากท่านยังไม่พูดความจริงออกมา ข้าก็จะเริ่มลอกหนังพวกเขาทีละคนแล้วนะ”เมื่อคำพูดจบ เขาโบกมือเพียงครั้งเดียว พวกผู้ใต้บัญชาก็หิ้วบรรดาลูกน้องของเฉากงกงเข้ามาทั้งหมดเพียงพริบตาเดียว บรรยากาศในที่นั้นก็ราวกับแดนภูตผีสิง ทุกผู้คนร่ำไห้กรีดร้อง เสียงคร่ำครวญดังระงมไปทั่วคนเหล่านี้ ล้วนเป็นพวกที่เฉาซิงวั่งจัดการให้ไปสับเปลี่ยนเสบียงช่วยภัย ทุกคนล้วนมีมือที่ไม่สะอาดสักรายเดียวแต่พวกเขาก็เชื่อมาโดยตลอด ว่าเฉาซิงวั่งจะสามารถปกปิดทุกอย่างได้ทว่าบัดนี้ เมื่อเห็นร่างที่พื้น พวกเขาจะยังไม่เข้าใจอีกได้อย่างไร?ทันใดนั้นก็มีคนตกใจจนปัสสาวะราด ร้องไห้คร่ำครวญเสียงดัง โวยวายขอกลับบ้านลู่อี้เฟิงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ในทันใด คนพวกนี้ช่างไม่เคยเจอเรื่องใหญ่โตอะไรเลยเมื่อเข้ามาในคุกหลวง ก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้วมิใช่หรือ?แล้วมาเพิ่งร่ำไห้โหยหวนเอาตอนนี้?ก่อนหน้านี้ไปทำอะไรกันมา?โง่เง่าแท้!ไล่เฉิงหลงยิ่งไม่มีทางจะเมตตาสงสารพวกคนเหล่านี้การสับเปลี่ยนเสบียงช่วยภัย ไม่เพียงเป็นการใส่ร้ายเซียวอวิ๋นถิงเท่านั้น

จริงอยู่ที่ท่านอ๋องฉีปฏิบัติต่อเขาดียิ่งนัก พระสนมเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยในอดีตก็เคยมีพระคุณต่อเขาไม่น้อยเช่นกันด้วย จวนฉู่กั๋วกงก็เคยหยิบยื่นประโยชน์ให้แก่เขามากมายเช่นกันทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านั้น ก็มิอาจเทียบได้กับชีวิตของตนเองยิ่งไปกว่านั้น คนอื่นเขาก็พูดกันไปแล้วเขาคนเดียวฝืนดื้อดึงไป จะมีประโยชน์อะไรเล่า?กระทั่งฉีหลินยังเอ่ยปากออกมาแล้ว!ไม่ใช่ความผิดของเขา จะตำหนิเขาไม่ได้ ไม่อาจโทษเขาได้!เขาส่ายหัวพลางพึมพำกับตนเองอย่างคนเสียสติ ไล่เฉิงหลงกลับโยนร่างเขาลงไปบนพื้น พร้อมกับทิ้งเหล็กเผาแดงลงพื้นไปด้วย จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากประตูคุกลู่อี้เฟิงรีบก้าวตามไปติด ๆ อดไม่ได้ที่จะกระเดาะลิ้น “เจ้าช่างโหดเหี้ยมแท้จริง ทำไมกัน เพิ่งกลับมาก็หุนหันอยากจะสร้างผลงานแล้วหรือ?!”ทว่านี่เป็นการไปล่วงเกินอ๋องฉีเลยนะ!ก็เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับอ๋องฉีนั่นเอง ทุกคนจึงไม่รีบร้อน ทำคดีไปอย่างเนิบนาบเชื่องช้า ไม่มีหนทาง ไม่มีหนทางใดเลยจริง ๆ!ถึงแม้อ๋องฉีจะเห็นได้ชัดว่าถูกลดทอนความโปรดปรานไปแล้วก็ตามทว่าอย่างไรเสียก็ยังคงเป็นโอรสของฮ่องเต้หย่งชางใครจะล่วงรู้ได้เล่าว่าฮ่องเต้