All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1021 - Chapter 1030

หลานซื่อที่เดินไปไกลแล้วย่อมไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้แต่การลองเชิงเมื่อคืนนี้ก็ถือว่าได้ผลสำเร็จไม่น้อยไม่เพียงแต่ได้เจอผู้ลึกลับที่ช่วยให้เวินเฉวียนเซิ่งรอดตายมาได้ ถึงแม้อีกฝ่ายไม่ได้พูดชื่อของตัวเองออกมา แต่จากวิธีการของอีกฝ่ายตลอดจนสำเนียงที่ฟังไม่รื่นหู ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคาดเดาได้ว่า หลวงจีนเฒ่าชั่วช้าผู้นั้นไม่ใช่ชาวต้าหมิงเมื่อนำมาประกอบกับเหตุการณ์ที่เวินเยวี่ยฟื้นจากความตายในตอนแรก เกรงว่าจะเป็นยอดฝีมือชาวต่างเผ่าอีกคนเป็นแน่ซ้ำยังรับมือได้ยากยิ่งกว่าพวกเสอชีและเสอปาที่อยู่ข้างกายเวินเยวี่ยในตอนนั้นเสียอีก หลานซื่อจึงเพิ่มความระแวดระวังต่อหลวงจีนเฒ่าชั่วช้าผู้นี้จนถึงระดับสูงสุดขณะเดียวกันก็ได้ส่งข่าวทางด้านนี้ให้ฟ่านจุ้ยที่ล่าถอยไปอีกทางได้รับรู้แล้วแม้ฟ่านจุ้ยจะออกจากที่ตรงนั้นไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้ออกจากจวนเจิ้นกั๋วกงที่เรียกว่าเส้นผมบังภูเขานั้น ฟ่านจุ้ยกำลังใช้หลักการนี้อยู่เขาพนันว่าถึงแม้เวินเฉวียนเซิ่งจะสงสัยในตัวเขา แต่ในสถานการณ์ที่บุตรชายของสกุลเวินไม่อยู่สักคนในตอนนี้ ต่อให้เวินเฉวียนเซิ่งคิดจะลงมือกับเขา ก็ไม่มีทางรวดเร็วอย่างนี้แน่นอนอีก

“ธิดาศักดิ์สิทธิ์?”เสี่ยวหานยังนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินคำพูดของนาง ก็มองไปที่นางด้วยความเป็นห่วงหลานซื่อส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”เนื้อหาของราชโองการลับฉบับนี้เรียบง่ายมาก...ฝ่าบาทของพวกเขาคาดเดาไว้แต่เนิ่น ๆ แล้วว่านางจะต้องลงมือกับเวินเฉวียนเซิ่งอีกครั้ง ดังนั้นจึงส่งราชโองการลับฉบับนี้มาให้ความหมายคร่าว ๆ ก็คือให้นางอย่าเพิ่งลงมือ รอจนกว่าเวินเฉวียนเซิ่งจะหาหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงพบ หรือเมื่อถึงเวลานั้นแล้วยังหาหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงไม่พบ ก็ค่อยลงมือกับเขาอันที่จริงไม่ว่าเวินเฉวียนเซิ่งจะหาเจอหรือไม่ เขาก็ต้องตาย ดังนั้นหมิงฉี่เฉียนจึงต้องการปลอบประโลมนางไว้ก่อนการส่งราชโองการลับฉบับนี้ให้นางเป็นพิเศษ ก็ถือเป็นการตบหัวแล้วลูบหลัง ให้นางอดทนไว้ก่อน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะสามารถลงมือฆ่าเวินเฉวียนเซิ่งได้อย่างชอบด้วยเหตุผลหลานซื่อไม่มีความเห็นใด ๆ ในเรื่องนี้เพียงแต่รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างที่ยังต้องปล่อยให้เวินเฉวียนเซิ่งมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกระยะหนึ่ง“แล้วข่าวคราวจากทางอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเป็นอย่างไรบ้าง?”หลานซื่อเก็บราชโองการลับกลั

เพื่อที่จะจัดการคดีนี้ เป่ยเฉินหยวนได้พาผู้คนมาทำงานอยู่หลายวัน จนกระทั่งวันก่อนที่หน่วยค้นหาเซียนจะออกเดินทาง เขาถึงจะจัดการเรื่องสำคัญเสร็จเรียบร้อยได้ในที่สุด จากนั้นก็รีบรุดมาพบหลานซื่อ“ครั้งนี้ข้าไม่สามารถไปกับท่านในฐานะอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนได้แล้ว”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตอนแรกหลานซื่อก็ตะลึงไปชั่วขณะแต่ไม่นานนางก็เข้าใจความหมายอีกนัยหนึ่งของเป่ยเฉินหยวนได้ นางเอ่ยด้วยความแปลกใจ “ท่านต้องการปลอมตัวหรือ? เพื่อไปจับอันเทียนซินบุตรชายอนุภรรยาและอันกุ้ยเหรินที่หนีออกจากสกุลอันอย่างนั้นหรือ?”เป่ยเฉินหยวนเห็นนางมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาผงกศีรษะกล่าวว่า “ตอนที่คดียาอายุวัฒนะยังไม่สิ้นสุด สกุลอันก็ถูกตรวจพบว่ามีตราสัญลักษณ์ของชาวต่างเผ่า ตลอดจนร่องรอยของวิชาซากกู่ของชาวต่างเผ่า เหมือนอย่างที่ท่านเคยคาดเดาไว้ การฟื้นคืนชีพของเวินเยวี่ยเกี่ยวข้องกับสกุลอันจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หลังจากเวินเยวี่ยถูกหลอมขึ้นมาแล้ว กลับหนีออกไปจากสกุลอัน”“เดิมทีสกุลอันก็กำลังตามหาเบาะแสของเวินเยวี่ยอยู่ แต่กลับไม่นึกว่าจะแสดงพิรุธออกมา จนถูกพวกเราจับตาม

หลานซื่อหันไปมอง ก็เห็นว่าทางด้านนั้นมีหลายคนกำลังซักถามเจ้าของโรงเตี๊ยมอยู่ในบรรดาคนเหล่านั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งหน้าตาคล้ายกัน ดูอ่อนเยาว์มาก เหมือนจะเป็นพี่น้องกันเมื่อพวกเขาได้ยินเจ้าของบอกว่าห้องถูกเหมาไปแล้ว สีหน้าของพี่น้องคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นแย่มากทันที“ถ้าโรงเตี๊ยมอื่นยังมีห้องว่างอยู่ ท่านคิดว่าคุณชายและคุณหนูของเราจะมาที่โรงเตี๊ยมโทรม ๆ ของพวกท่านอย่างนั้นหรือ!”“คุณชายและคุณหนูของเราเป็นคนของสกุลโอวหยาง ได้มาพักของพวกท่านสักคืน ก็ถือเป็นบุญของโรงเตี๊ยมแห่งนี้แล้ว ถ้าไม่อยากทำให้สกุลโอวหยางไม่พอใจ วันนี้ห้องของพวกท่านจะว่างหรือไม่ ก็ต้องทำให้ว่าง!”เมื่อสาวใช้พูดออกมาอีกครั้ง คำว่า “สกุลโอวหยาง” ที่พูดออกไปก็ทำให้ท่าทางของเจ้าของเปลี่ยนไปทันที สีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาก“ที่...ที่แท้ทั้งสองท่านก็เป็นคุณชายและคุณหนูของสกุลโอวหยางนี่เอง ขอทั้งสองโปรดให้อภัย ข้าน้อยมีตาแต่หามีแววไม่ จดจำมาเยือนของคุณชายและคุณหนูทั้งสองไม่ได้ ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ขอคุณชายโอวหยางและคุณหนูโอวหยางโปรดให้อภัย!”เมื่อเห็นเจ้าของคนนั้นคล้ายกำลังจะร้องไห้ออกมา ก็รีบวิ่งออกมาจากหลังโต๊ะ

“พี่ใหญ่?”โอวหยางอวี้ซู่ที่ถูกห้ามไว้หันไปมองโอวหยางอวี้เทียนอย่างไม่เข้าใจ“ท่านห้ามข้าทำไม? ท่านไม่เห็นหรือว่าหญิงคนนั้นหยิ่งยโสขนาดไหน?!”“พอได้แล้ว!”โอวหยางอวี้เทียนจับแขนของนางไว้ ขมวดคิ้วตำหนิว่า “แค่ห้องพักห้องเดียวเท่านั้น ในเมื่อคนอื่นเขาไม่อยากสละให้ ก็แล้วไปเถอะ”โอวหยางอวี้ซู่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจทันที มองพี่ชายของนางราวกับเห็นผีปกติแล้วเวลาพี่ชายของนางทำอะไรจะวางอำนาจบาตรใหญ่มากกว่านางเสียอีกทำไมวันนี้จู่ ๆ ถึงได้เปลี่ยนนิสัยไป ซ้ำยังบอกว่า “ในเมื่อคนอื่นเขาไม่อยากสละให้ ก็แล้วไปเถอะ?”จำได้ว่าคนก่อนหน้าที่เคยยั่วโมโหพี่น้องคู่นี้ ก็ถูกพี่ชายของนางหักขาทันที จนตอนนี้คนผู้นั้นนั้นยังคงเดินขาเป๋อยู่เลยโอวหยางอวี้ซู่รู้สึกว่าโอวหยางอวี้เทียนแปลกไปจริง ๆเห็นเขาเป็นแบบนี้ จึงชักมือกลับไว้ก่น รอดูว่าพี่ชายของนางจะมาไม้ไหนกันแน่ดังนั้นในวินาทีถัดมา นางก็เห็นพี่ชายของนางข้ามผ่านนางไป พลางก้าวขาเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะของหลานซื่อกับพวกห่างออกไปสามหมี่จากนั้นก็ประสานมือ ทำความเคารพอย่างมีมารยาท“แม่นางโปรดอภัยด้วย น้องสาวของข้าผู้นี้ถูกตามใจ