หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก의 모든 챕터: 챕터 1011 - 챕터 1020

ครั้งนี้ เป่ยเฉินหยวนเคลื่อนไหวได้รวดเร็วอย่างยิ่งในขณะที่เขานำคนไปจัดการกับเวินเฉวียนเซิ่ง ก็ได้ทำให้เรื่องราวบานปลายใหญ่โตขึ้นไปอีกในเมื่อเวินเฉวียนเซิ่งสามารถใช้ประโยชน์จากข่าวลือได้ เขาก็ย่อมทำได้เช่นกันโดยเฉพาะอย่างยิ่ง อู๋โยวของเขาเป็นถึงธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในใจของปวงชน เมื่อข่าวการลอบสังหารแพร่ออกไป ก็สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองหลวงประกอบกับการที่เหล่าขุนนางซึ่งเคยมีความสัมพันธ์กับสกุลหลานคอยช่วยโหมกระพือเรื่องราวอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบ ๆ เรื่องราวก็ยิ่งบานปลายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ คาดว่าอีกไม่นาน ไม่ใช่แค่ชาวบ้านในเมืองหลวงเท่านั้น แต่ทั่วทั้งต้าหมิงคงจะลือเรื่องนี้กันอย่างบ้าคลั่งหมิงฉี่เฉียนที่ต้องทนอัดอั้นตันใจมานานหลายปีนับตั้งแต่ขึ้นครองราชย์ เพราะการกระทำอันใช้อำนาจบาตรใหญ่ของเจิ้นกั๋วกงเวินเฉวียนเซิ่ง ในที่สุดก็ได้แสดงท่าทีที่แข็งกร้าวในฐานะฮ่องเต้เป็นครั้งแรก โดยการออกราชโองการเรียกตัวเวินเฉวียนเซิ่งให้เข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าในทันที ห้ามมีข้อผิดพลาดเป็นอันขาดราชโองการมาถึงหน้าประตูจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างรวดเร็วหลานซื่อนำคนของนางมาแอบดูเรื่องสนุกอยู่ไม่

“เจิ้นกั๋วกง บัดนี้ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนและเหล่าขุนนางได้ยื่นฎีกากล่าวโทษว่า ท่านรวมกลุ่มเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน ใช้ข่าวลือสร้างความเดือดร้อนแก่ราษฎร ข่มขู่เหล่าขุนนาง และความผิดอื่นๆ อีกหลายข้อหา และยิ่งไปกว่านั้น ม่อโฉวซือไท่ยังได้ยื่นฟ้องว่าท่านบงการให้ผู้อื่นลอบสังหารธิดาศักดิ์สิทธิ์ ขณะนี้ทั้งพยานบุคคลและพยานวัตถุครบครัน ท่านยังมีอะไรจะชี้แจงอีกหรือไม่?”ณ ท้องพระโรงภายในพระราชวังหมิงฉี่เฉียนแค่นเสียงเย็น มองเวินเฉวียนเซิ่งที่คุกเข่าอยู่เบื้องล่างพลางเอ่ยถามเวินเฉวียนเซิ่งสมกับที่เป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ จนถึงตอนนี้สีหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเขาประสานมือคารวะพลางเอ่ยขึ้น “ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณา กระหม่อมถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ”“การที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ถูกทำร้าย กระหม่อมเองก็เจ็บปวดใจอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าตอนนี้ธิดาศักดิ์สิทธิ์จะมิใช่บุตรสาวสกุลเวินของกระหม่อมแล้ว แต่สายเลือดนั้นย่อมไม่อาจตัดขาดได้ ไม่ว่าอย่างไรกระหม่อมก็ยังคงเป็นบิดาของนาง ขนาดเสือร้ายยังไม่กินลูกของตน แล้วกระหม่อมจะไปลอบสังหารบุตรสาวแท้ๆ ของตนเองได้อย่างไร?”เวินเฉวียนเซิ่งพลันหันไปมองทางฝั่งของเป่ยเฉ

“ดังนั้น ฝ่าบาทจึงปล่อยเขาไปหรือ?”หลานซื่อนั่งอยู่ในหอคอยสูง มองดูกล่องของขวัญพระราชทานที่ถูกยกมาวางอยู่ตรงหน้านาง แล้วฟังคำบอกเล่าของเป่ยเฉินหยวน สีหน้าของนางยากจะคาดเดา“ฝ่าบาททรงให้เวลาเขาครึ่งปี หากภายในครึ่งปีไม่สามารถตามหาหมู่บ้านเซียนเมาแห่งลำธารซีถงในแผนที่สมบัตินั่นได้ ก็จะทรงถอดถอนยศศักดิ์ของจวนเจิ้นกั๋วกง ลดขั้นลงเป็นสามัญชน และเวินเฉวียนเซิ่งก็จะถูกลงโทษประหารชีวิตด้วยข้อหาหลอกลวงเบื้องสูง”หลานซื่อแค่นเสียงเย็นออกมาทันที“ท่านอ๋อง รบกวนท่านช่วยไปทูลฝ่าบาทแทนข้าด้วยว่า ข้าสามารถรักษาโรคหัวใจของไทเฮาให้หายขาดได้ โดยไม่จำเป็นต้องไปตามหาเซียนหรือหมู่บ้านเซียนอะไรนั่น”นางต้องการเพียงให้เวินเฉวียนเซิ่งถูกตัดสินโทษ!“ได้ ข้าจะไปทูลให้”สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ เป่ยเฉินหยวนไม่ได้ห้ามนาง แต่กลับรับปากในทันทีเพียงแต่หลังจากที่เขารับปากแล้ว เขามองหลานซื่อที่กำลังโมโห ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ แล้วจึงค่อยๆ กล่าวว่า “ข้ามีวิธีที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงถอนรับสั่งนี้ได้ แต่ว่าอู๋โยว บางทีท่านอาจจะลองสงบสติอารมณ์ลงก่อนแล้วค่อยๆ คิดดูให้ดี ท่านแน่ใจหรือว่าจะยอมทิ้งโอกาสที่จะได้แก้แค้น

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ”เอ้อถานหลัวพลันหัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มือข้างหนึ่งลูบเคราขาวที่ยาวเหยียด ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย “ดี ดีมาก ต้นกล้าเช่นนี้เหมาะที่จะเป็นศิษย์ของอตมาอย่างยิ่ง!”ศิษย์หรือ?เวินเฉวียนเซิ่งชะงักไปครู่หนึ่งตอนแรกเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดว่าตนเองอาจจะคิดอะไรผิดไป หมากตานี้เดินผิดไปแล้วหรือ?แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็พลันนึกถึงศิษย์ทั้งสองคนที่เอ้อถานหลัวกล่าวถึง โดยเฉพาะชุยเส้าเจ๋อที่ทำให้เขาประทับใจอย่างยิ่งหากศิษย์ที่เอ้อถานหลัวพูดถึงล้วนเป็นพวกที่กึ่งเป็นกึ่งตายเช่นนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่ได้แตกต่างจากแผนการของเขาสักเท่าไรนัก?“ถึงแม้จะเป็นสตรี แต่ข้าได้ยินมาว่านางได้เข้าสู่ประตูแห่งพุทธศาสนาบำเพ็ญเพียรนานแล้วมิใช่หรือ? เช่นนั้นก็ดีเลย ช่างเป็นวาสนาโดยแท้!”เอ้อถานหลัวไม่รู้ว่าเวินเฉวียนเซิ่งกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เขาก็กำลังจมดิ่งอยู่กับความตื่นเต้นของตนเอง“ขอเพียงท่านไต้ซือพอใจก็พอแล้ว”เวินเฉวียนเซิ่งเลิกคิ้ว “ขอเพียงท่านไต้ซือยินดีที่จะคุ้มกันข้าตลอดการเดินทางไกลครั้งนี้ ถึงเวลานั้น ไม่ว่าท่านไต้ซือจะต้องการอะไร ข

“โครม!”ฟ่านจุ้ยได้แต่ยืนมองตาค้าง ขณะที่ห้องหนังสือนั้นถูกฝูงตะขาบบุกทะลวงโดยตรง และภายในชั่วอึดใจเดียว ก็พังทลายลงกลายเป็นกองซากปรักหักพังเพียงแต่ก่อนที่ห้องหนังสือจะพังทลายลง ก็มีสองร่างพุ่งทะลุประตูออกมาเสียก่อนเอ้อถานหลัวเหวี่ยงเวินเฉวียนเซิ่งไปด้านหนึ่ง ไม้ขักขระในมือกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง พร้อมกับตวาดเสียงกร้าว “บังอาจ! ปีศาจตนใด กล้ามาอาละวาดที่นี่!”ก่อนหน้านี้ เขากระแทกไม้ขักขระเพียงครั้งเดียว ก็สั่นสะเทือนจนสังหารฝูงแมงมุมนับไม่ถ้วนของหลานซื่อได้แต่ครั้งนี้ ก่อนที่นางจะส่งเหล่าแมลงพิษออกมา นางก็ได้เตรียมการมาอย่างเต็มที่แล้วไม่เพียงแต่ให้นำแมลงพิษทั้งหมดไปแช่ในลำธารวิญญาณหนึ่งวันหนึ่งคืน ทั้งยังป้อนอาหารให้อวิ่นซิงอย่างบ้าคลั่ง ทำให้พลังของอวิ่นซิงเพิ่มสูงขึ้นอย่างมากอีกครั้งในขณะนี้มันซ่อนตัวอยู่ในความมืด เมื่อเห็นอีกฝ่ายลงมือก็กระพือปีกบินขึ้นไป บินไปถึงกลางอากาศ พร้อมกับส่งเสียงร้องของแมลงที่แหลมคมอย่างยิ่งออกมา “…!”แมลงพิษนับไม่ถ้วนต่างส่งเสียงร้องตอบรับถึงกับต้านทานการโจมตีด้วยแรงสั่นสะเทือนของเอ้อถานหลัวไว้ได้เอ้อถานหลัวขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาจับจ้องไป