All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1031 - Chapter 1040

เสี่ยวหานกลับไปชั้นสองภายในห้องที่นางกับจู๋เยวี่ยสลับกันพักผ่อน แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง จากนั้นกลับไปชั้นสามอีกครั้ง เฝ้าอยู่หน้าห้องธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนาง พร้อมจ้องเขม็งไปที่ประตูห้องอีกห้องหนึ่งขณะเดียวกัน เป่ยเฉินหยวนที่ปราศจากรอยเลือดบนตัวยืนอยู่บนหลังคาห้องเขาเช็ดคราบเลือดบนดาบไปด้วย พลางทำเช่นเดียวกับเสี่ยวหาน จ้องเขม็งไปยังทิศทางห้องพักของโอวหยางอวี้เทียน ดวงตามืดมิดอันตราย“ทำไมยังไม่มีความเคลื่อนไหวอีก? หรือพวกเขาไม่ได้รับคำสั่งจากข้า?”โอวหยางอวี้เทียนรอแล้วรออีกผ่านไปหนึ่งเค่อ ผ่านไปสองเค่อ...เวลาเคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ โอวหยางอวี้เทียนยิ่งรอก็ยิ่งหงุดหงิด อีกทั้งยังโยนคำสั่งออกไปหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดหลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม ในที่สุดโอวหยางอวี้เทียนที่รอจนรำคาญเต็มทีพอลุกขึ้นก็อยากเปิดประตูออกไปดูขณะที่อยากรู้ว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ วินาทีที่มือของเขาสัมผัสบานประตู หยุดการกระทำในทันใดราวกับในที่สุดก็นึกบางอย่างได้ การคาดเดานั้นทำให้เขาเบิกตาโพลง แล้วรีบเก็บมือกลับมาทันทีเมื่อหันมองนอกหน้าต่าง ขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ใ

“เรื่องอื่นก็ไม่ลำบากเจ้าแล้ว”หลังได้ยินนางรับประกัน โอวหยางอวี้เทียนอารมณ์ดีมากในไม่ช้าพี่น้องสองคนออกจากโรงเตี๊ยมไหลฝูอย่างรวดเร็วช่างไม่รู้เลย พอพวกเขาจากไป ตรงทางเดินที่เดิมของโรงเตี๊ยมมีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งปรากฏเป่ยเฉินหยวนจ้องเขม็งไปยังทิศทางที่โอวหยางอวี้ซู่และโอวหยางอวี้เทียนจากไปอย่างเย็นชา เพียงเขายกมือ เงาดำอีกร่างปรากฏข้างกายเขา“ไปหาหนิงหย่วนโหว บอกเล่าคำพูดเมื่อครู่ให้เขาฟังอย่างไม่ตกหล่น รอให้ข้ากลับมา หากบนกำแพงเมืองไม่มีหัวคนใหม่ปรากฏ ข้าจะแขวนหัวเขาขึ้นไปเอง”“พ่ะย่ะค่ะ”ทหารกองทัพธงดำคนนั้นหายไปทันทีคืนนี้ เพราะมีเป่ยเฉินหยวน จู๋เยวี่ยและพวกเสี่ยวหานอยู่ หลานซื่อจึงนอนหลับสนิท ไม่ถูกผู้ใดรบกวนแต่มนุษย์ไม่รบกวน กลับมีสิ่งเล็กน้อยที่เป็นเส้นยาวตัวหนึ่ง แอบคลานเข้าห้องหลานซื่ออย่างเงียบเชียบ ต่อหน้าต่อตาพวกเป่ยเฉินหยวน โดยไม่มีใครสังเกตเห็นจนกระทั่งนางตื่นขึ้นในวันถัดมา“อวิ่นซิง เจ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้?”หลานซื่อตื่นมาอย่างสะลึมสะลือ ขณะกำลังเตรียมลงจากเตียงเพื่อเก็บเสื้อผ้านั้น พบว่าอวิ่นซิงหยุดอยู่ตรงมุมที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงมากนัก[นายหญิง ตรงนี้มี

ขอถามหน่อย การฝึกงูเขียวน้อยตัวหนึ่งที่เร็วที่สุดคือวิธีใด?หลานซื่อตอบ ย่อมต้องวางสิ่งที่มันต้องการมากที่สุดไว้ตรงหน้ามันโดยตรง แต่ว่า...ไม่ให้มันอย่างเช่นว่า น้ำทิพย์ที่งูเขียวน้อยอยากได้เมื่อหลานซื่อตัดสินใจจะฝึกงูเขียวน้อยตัวนี้ หลังกินอาหารเช้าเสร็จนางจึงกลับไปในห้อง แล้วนำงูเขียวน้อยเข้าไปในมิติของหยกอีกทั้งยังวางไว้ข้างลำธาร ห่างจากลำธารที่เต็มไปด้วยน้ำทิพย์เพียงหนึ่งก้าวเท่านั้นน้ำทิพย์มากมายขนาดนี้...อ่อ ใช่สิ หากเป็นคำพูดของงูเขียวน้อย คือ ‘น้ำเซียน’ มากมายขนาดนี้!เป็นระดับที่ปล่อยมันเข้าไปตีลังกาในน้ำเซียน กินอิ่มจนท้องแตกตายก็กินไม่หมดทำให้งูเขียวน้อยกระหายจนแทบร้องไห้หลานซื่อถือกล่องอย่างยิ้มแย้ม มองเห็นมันร้อนใจจนลุกลี้ลุกลนอยู่ในกล่อง จนแทบอยากจะพุ่งออกมาจากกล่องทันทีแต่ว่า กล่องใบนี้ผลิตขึ้นเป็นพิเศษไม่ว่างูเขียวน้อยจะกระแทกอยู่ข้างในอย่างไร ก็ออกมาไม่ได้ได้แต่ถูกขังอยู่ข้างในนั้น มองดูน้ำเซียนมากมายขนาดนั้นน้ำลายไหลไม่หยุดอ่อ ไม่สิ ‘พิษงู’ ไหลไม่หยุดน่าเสียดาย ต่อให้เป็นพิษงูก็ไม่อาจทำลายกล่องใบนี้หลานซื่อยิ้มแย้มพร้อมมองดูมันเปิดเผยด้านที่ดุ

“พวกเจ้า!”เวินจื่อเยวี่ยเตรียมด่าทอกลับ ด้านหลังมีเสียงลมรวดเร็วดังขึ้นกะทันหันความรู้สึกอันตรายที่รุนแรงทำให้เวินจื่อเยวี่ยหันหลังยกสองมือขึ้นอยากป้องกันตัวเองทว่าวินาทีต่อมา เขากลับถูกคนด้านหลังซึ่งไม่รู้ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อใดถีบอย่างแรงจนตัวปลิวอีกครั้งหนำซ้ำยังถูกถีบจนหน้าต่างเสียหาย ร่วงลงมาจากชั้นสามโดยตรง ตกลงไปบนถนนของชั้นหนึ่งเสียงดังปังขณะเดียวกัน เขาร่วงลงไปข้างรถม้าคันนั้นที่จอดอยู่ข้างถนน“เกิดอะไรขึ้น?”ภายในรถม้า เวินเยวี่ยสะดุ้งกับความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นกะทันหันนางยังรอให้เวินจื่อเยวี่ยพาตัวอีกฝ่ายมาให้นาง แต่ผ่านไปครึ่งวันก็ยังไม่ลงมา หลังนางขมวดคิ้ว สุดท้ายจึงเปิดผ้าม่านมองดูข้างนอกเมื่อได้มองดูทำให้เวินเยวี่ยตกใจจนรูม่านตาหด“พี่สาม?! ท่านเป็นอะไรไป?”นางรีบลงจากรถม้า เมื่อเงยหน้ามอง เห็นเพียงชั้นสามของโรงเตี๊ยมไหลฝูกลายเป็นรูใหญ่ ส่วนสภาพของเวินจื่อเยวี่ย เห็นได้ชัดว่าร่วงลงมาจากข้างบนเวินเยวี่ยเอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนก “พี่สาม ท่านไปหาพี่หญิงมาดูอาการให้ข้าไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ ๆ ถึงร่วงลงมาจากชั้นสามล่ะ?!”ขณะนี้เวินจื่อเยวี่ยที่ร่วงลงมาบาดเจ็

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเฉวียนเซิ่งก็รู้สึกว่าบุตรสาวของตนผู้นี้ช่างไร้เดียงสาจนน่าหัวเราะยิ่งนัก“คำสั่งของบิดามารดาอย่างนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเขาเป็นใคร?”มุมปากของเวินเฉวียนเซิ่งยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “เขาคือเป่ยเฉินหยวน คืออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่เจ้าพูดถึง คนในจวนอ๋องเป่ยเฉินของพวกเขา นอกจากเขาแล้วก็ตายไปจนหมดสิ้นแล้ว ต่อให้เจ้ามีสัญญาหมั้นหมายกับเขาจริงๆ ตราบใดที่เขาไม่ต้องการ เจ้าคิดว่าในโลกนี้ยังมีผู้ใดสามารถบังคับเขาได้อีก?”เวินเยวี่ยได้ฟังคำพูดเหล่านี้ สีหน้าก็ยิ่งซีดเผือดลงเรื่อยๆ หลังจากฟังจบ นางก็ทั้งอับอายทั้งโมโหจนกล่าวออกมาด้วยความขุ่นเคือง “เช่นนั้นคำพูดของท่านพ่อเมื่อครู่หมายความว่าอย่างไร? ท่านพ่อไม่ได้บอกหรือว่า ไม่ว่าจริงหรือเท็จ จี้หยกถงซินนั่นจะต้องเป็นของข้า? ในเมื่อสัญญาหมั้นหมายใช้ไม่ได้แล้ว เช่นนั้นข้าเอาจี้หยกถงซินนั่นมาจะมีประโยชน์อันใด?!”“โง่เง่า!”เวินเฉวียนเซิ่งจ้องมองนางอย่างขัดใจที่ไม่ได้เรื่องแวบหนึ่ง “สัญญาหมั้นหมายใช้ไม่ได้ นั่นมันสำหรับเจ้า แต่หากปล่อยให้จี้หยกถงซินนั่นอยู่ในมือของหลานซื่อต่อไป สัญญาหมั้นหมายจะยังใช้ได้หรือไม่ก็ไม่แน่แล้ว