เสี่ยวหานกลับไปชั้นสองภายในห้องที่นางกับจู๋เยวี่ยสลับกันพักผ่อน แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง จากนั้นกลับไปชั้นสามอีกครั้ง เฝ้าอยู่หน้าห้องธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนาง พร้อมจ้องเขม็งไปที่ประตูห้องอีกห้องหนึ่งขณะเดียวกัน เป่ยเฉินหยวนที่ปราศจากรอยเลือดบนตัวยืนอยู่บนหลังคาห้องเขาเช็ดคราบเลือดบนดาบไปด้วย พลางทำเช่นเดียวกับเสี่ยวหาน จ้องเขม็งไปยังทิศทางห้องพักของโอวหยางอวี้เทียน ดวงตามืดมิดอันตราย“ทำไมยังไม่มีความเคลื่อนไหวอีก? หรือพวกเขาไม่ได้รับคำสั่งจากข้า?”โอวหยางอวี้เทียนรอแล้วรออีกผ่านไปหนึ่งเค่อ ผ่านไปสองเค่อ...เวลาเคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ โอวหยางอวี้เทียนยิ่งรอก็ยิ่งหงุดหงิด อีกทั้งยังโยนคำสั่งออกไปหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดหลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม ในที่สุดโอวหยางอวี้เทียนที่รอจนรำคาญเต็มทีพอลุกขึ้นก็อยากเปิดประตูออกไปดูขณะที่อยากรู้ว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ วินาทีที่มือของเขาสัมผัสบานประตู หยุดการกระทำในทันใดราวกับในที่สุดก็นึกบางอย่างได้ การคาดเดานั้นทำให้เขาเบิกตาโพลง แล้วรีบเก็บมือกลับมาทันทีเมื่อหันมองนอกหน้าต่าง ขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ใ
Baca selengkapnya