Lahat ng Kabanata ng หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Kabanata 1191 - Kabanata 1200

ปาหย่าที่รั้งท้ายอยู่ก้าวหนึ่งเหลือบมองไป๋เยวี่ยโหรวที่ยืนอยู่ด้านข้าง รอจนพวกเสินอ๋องผู้เฒ่าเข้าไปกันหมดแล้ว นางถึงกล่าวเยาะเย้ยอย่างอดไม่ไหว “เดี๋ยวนี้คนไร้ประโยชน์อย่างเจ้าก็มีค่าแค่ซักผ้าทำกับข้าวเท่านี้แล้วกระมัง?”ไป๋เยวี่ยโหรวดูเหมือนจะเคยชินกับเรื่องนี้มานานแล้วแม้แต่จะสนใจปาหย่าสักคำก็ยังไม่มี มองข้ามนางไปเหลือบมองไปทางด้านหลัง ไปยังปาเก๋อหลู่ที่มีใบหน้าซีดเผือดสีหน้าอึมครึมผู้นั้น“เจ้ามองใครอยู่? มองพี่ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังหรือ?”ปาหย่าที่ถูกเมินเฉยรู้สึกโมโหอยู่บ้าง มองตามสายตาของนางไปทางด้านหลังแวบหนึ่ง แล้วแสร้งทำเป็นตกใจยกมือปิดปากกล่าวเหน็บแนมทันทีว่า “สวรรค์ หญิงสารเลวอย่างเจ้าอย่าบอกนะว่ายั่วยวนพี่รองของข้ายังไม่พอ ตอนนี้ยังคิดจะยั่วยวนพี่ใหญ่อีก? ก็จริงสินะ ตอนแรกเจ้าเกือบจะได้แต่งงานกับพี่ใหญ่อยู่แล้วนี่ บัดนี้คงไม่ใช่ว่าเฝ้าพี่รองของข้ายังไม่หนำใจ ยังคิดจะมาถ่านไฟเก่าคุกับพี่ใหญ่อีกกระมัง?”“ปาหย่า”สิ้นเสียงของปาหย่า ไป๋เยวี่ยโหรวก็เรียกชื่อนางขึ้นมาทันที จากนั้นก็ละสายตาที่เดิมทีอยู่ที่ตัวปาเก๋อหลู่ หันมาจ้องหน้านางแทน“เห็นแก่งานวันเกิดของปาถูเอ่อร์ ข้าขอเ

ปาเก๋อหลู่ทำหน้าเคร่งเครียด คาดคั้นถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาปาหย่ายิ้มบาง ๆ พลางแย้มมุมปาก “เสด็จพี่ปาเก๋อหลู่ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ? ยามนี้เราสองพี่น้องต้องร่วมมือกัน จึงจะจัดการปาถูเอ่อร์กับไป๋เยวี่ยโหรวได้ ต้องโค่นล้มพวกเขาลงจากอำนาจ เราสองพี่น้องถึงจะมีโอกาสให้ช่วงชิง ถึงตอนนั้นไม่สำคัญว่าท่านหรือข้าได้ชัยชนะ อย่างไรก็จะไม่ปล่อยให้คนอื่นมาชุบมือเปิบไปง่าย ๆ เด็ดขาด”เมื่อนางเอ่ยคำพูดนี้จบ ปาเก๋อหลู่ก็นิ่งเงียบไปปาหย่าไม่ได้รีบร้อนเร่งรัดเขาหากแต่กล่าวอย่างไร้กังวล “เสด็จพี่ไม่ต้องร้อนใจไป ต่อให้เสด็จพ่อทรงเลือกปาถูเอ่อร์แล้ว พวกเราก็ยังมีเวลา ดังนั้นท่านไตร่ตรองข้อเสนอของน้องให้ดีเถิด รอท่านคิดดีแล้วค่อยให้คำตอบแก่ข้าโดยเร็วที่สุดแล้วกัน”สิ้นเสียงนาง ก็ก้าวขาเดินขึ้นบันได พาชายบำเรอของนางเดินเข้าไปในจวนอ๋องของปาถูเอ่อร์ก่อนปาเก๋อหลู่ยังยืนอยู่ที่เดิมและนิ่งเงียบอยู่ได้ไม่นานนักโชคดีที่เขาเงียบอยู่ไม่นานจนเกินไปเพราะเมื่อเขาคิดดีแล้วเดินตามเข้าประตูจวนอ๋องไป ก็เห็นเสินอ๋องผู้เฒ่าและคณะอยู่ใต้ระเบียงไผ่ไม่ไกลนัก กำลังรอพวกเขาอยู่“พวกเจ้าสองพี่น้องมีเรื่องคุยกันมากมายเพ

สีหน้าของปาเก๋อหลู่ที่ดูไม่ค่อยดีอยู่แล้วกลายเป็นน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิมหากไม่ใช่เพราะเสินอ๋องผู้เฒ่ายังอยู่ที่นี่ เกรงว่าเขาคงพุ่งเข้าไปเล่นงานคนทั้งสองตั้งแต่แรกเห็นพวกเขาไปแล้ว!หากไม่ใช่เพราะพวกเขาขัดขวาง เจ้าคนไร้ประโยชน์ปาถูเอ่อร์นั่นคงตายไปนานแล้ว!จะยังมีโอกาสมายืนแย่งชิงกับเขาซึ่งหน้าเช่นนี้ได้อย่างไร!พอนึกถึงตรงนี้ เจตนาสังหารในใจของปาเก๋อหลู่ก็ยิ่งมากขึ้นถึงขั้นว่าเมื่อเทียบกับปาถูเอ่อร์แล้ว เวลานี้เขาอยากจะฆ่าสองคนนี้ให้ตายเสียยิ่งกว่า!“ข้าน้อยอู๋โยว หยินเป่ย คารวะเสินอ๋อง”หลังจากเสินอ๋องผู้เฒ่าและคณะเดินเข้ามา หลานซื่อและเป่ยเฉินหยวนก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ ประสานมือคารวะทันทีแม้ทั้งสองจะสวมหน้ากากอยู่ แต่เอ้อถานหลัวเพียงมองปราดเดียวก็จำพวกเขาได้แล้วเสินอ๋องผู้เฒ่าลูบเครายาวด้วยรอยยิ้ม พลางเอ่ยถามทั้งสองว่า “ในหมู่พวกเจ้าใครคือผู้เยาว์ที่ศิษย์น้องเอ้อถานหลัวชื่นชมหรือ?”หลานซื่อสบตากับเป่ยเฉินหยวนแวบหนึ่ง ไม่รู้ว่าคำพูดของเสินอ๋องผู้เฒ่าหมายความว่าอย่างไรระหว่างพวกเขากับหลวงจีนเฒ่าเอ้อถานหลัวนั้นไม่ได้ถึงขั้นชื่นชมซึ่งกันและกัน เรียกว่าทำร้ายซึ่งกันและกันยังใกล

เอ้อถานหลัวพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ว่าอะไรที่ปาเก๋อหลู่เสียมารยาทเมื่อครู่ในความเป็นจริง ตอนนี้เขายังประหลาดใจอยู่ไม่น้อยอาจเป็นเพราะเขามีอายุแล้ว หรืออาจเป็นเพราะเขาเคยเห็นใบหน้าของธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าหมิงและอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแห่งต้าหมิงมาก่อน ดังนั้นเมื่อทั้งสองถอดหน้ากากออก เขาจึงไม่ได้รู้สึกตื่นตะลึงแต่อย่างใดเพียงแค่โดดเด่นกว่าคนทั่วไปอยู่บ้างจริง ๆแต่คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหน้าตาที่โดดเด่นกว่าบ้างของคนทั้งสอง จะทำให้บุตรชายคนโตและบุตรสาวคนเล็กของศิษย์พี่ของเขาเสียกิริยาได้พร้อมกันเช่นนี้เขาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหลานซื่อและเป่ยเฉินหยวนอีกคราเมื่อมองให้ถี่ถ้วน ก็เป็นหน้าตาที่ยิ่งมองยิ่งงามละมุน ยิ่งมองยิ่งหล่อเหลา ซึ่งมีน้อยมากในหมู่ชาวต่างเผ่าประกอบกับชาวต่างเผ่านั้นผิวพรรณค่อนข้างคล้ำ แต่ทั้งสองกลับผิวพรรณขาวผ่องเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับหยกแขวนสองชิ้นเลยมิน่าเล่าถึงทำให้ผู้คนหลงใหลจนหัวปักหัวปำได้แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอันใดเอ้อถานหลัวครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ไม่แน่ว่าวันข้างหน้าอาจจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้?เป็นชายจริงหรือ?หลังจากปาเก

เพราะทั้งสองคนเคลื่อนไหวกะทันหันเกินไป ถ้วยตะเกียบริมโต๊ะจึงถูกชนร่วงหล่นลงมาไม่น้อย ตกลงพื้นแตกดังเพล้ง ๆ ครู่หนึ่งพร้อมกันนั้นยังมีเสียงของคนทั้งสองดังขึ้น...“เสด็จพ่อ ท่านกำลังพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่! พวกเขาเหมาะสมกันตรงไหน!”“เสด็จพ่อ ท่านจับคู่มั่วซั่วอะไรเช่นนี้! ใครเหมาะสมกับ ‘เขา’!”ปาเก๋อหลู่และปาหย่าสองพี่น้องพูดเป็นเสียงเดียวกันคนหนึ่งโกรธเกรี้ยว อีกคนรังเกียจเห็นได้ชัดว่าต่างไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำพูดเมื่อครู่ของเสินอ๋องผู้เฒ่าแม้ไม่ได้ลุกขึ้น แต่เวลานี้สีหน้าเป่ยเฉินหยวนที่เหลือทนแล้วบึ้งตึงยิ่งนักเขาปรายตามองสองคนนั้นที่มีการตอบสนองรุนแรงอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยปากปกป้องหลานซื่อทันที “ไม่จำเป็นหรอก ขอบคุณน้ำใจของเสินอ๋อง แต่เราสองคนต่างมีคู่ครองแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เสินอ๋องพระราชทานสมรส”เพื่อให้ปลอดภัยไว้ก่อน เขาจึงกล่าวว่าเขากับหลานซื่อทั้งสองคนต่างมีคู่ครองแล้วคนพวกนี้จะได้ไม่พุ่งออกมาเสนอความคิดที่น่าสะอิดสะเอียนกันทีละคนอีกอย่าคิดว่าเขาอ่านสายตาของสองพี่น้องคู่นั้นไม่ออกหากรู้ก่อนหน้าว่างานเลี้ยงวันนี้จะกลายเป็นเช่นนี้ เขายอมหาวิธีอื่นไปพบหลวงจีนเฒ่าน