All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1201 - Chapter 1210

“โดดเด่นบ้าบออะไร!”จู่ ๆ ปาเก๋อหลู่ก็สบถคำพูดที่หยาบคายอย่างยิ่งออกมาประโยคหนึ่งเขาจ้องเขม็งไปที่เป่ยเฉินหยวนที่เพิ่งพูดเมื่อครู่อย่างดุร้าย “ก็แค่สตรีคนหนึ่ง ต่อให้โดดเด่นแค่ไหนจะสู้บุรุษได้หรือ?”ทันทีที่ถ้อยคำนี้หลุดออกมา สตรีสองนางบนโต๊ะต่างก็จ้องเขม็งใส่เขาอย่างเย็นชาพร้อมกันไป๋เยวี่ยโหรวและปาหย่าถูกคำพูดของเขายั่วโทสะจนต้องจ้องมองเขา ปาเก๋อหลู่ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรเพียงแต่เหตุใด ‘เด็กหนุ่ม’ ถึงจ้องมองเขาด้วยเล่า?หรือว่า ‘เด็กหนุ่ม’ จะชอบพอสตรีนางนั้นถึงเพียงนี้? ชอบถึงขนาดที่คนอื่นดูแคลนเพียงประโยคเดียวก็ยังต้องปกป้อง?ปาเก๋อหลู่ผู้ไม่รู้ว่าหลานซื่อก็คือสตรีทั้งกลัดกลุ้มและโมโหเขายิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาลหากเป็นยามปกติ เขาคงพลิกโต๊ะนี้คว่ำไปนานแล้วเพียงแต่วันนี้มีเสินอ๋องผู้เฒ่าอยู่ที่นี่ อีกทั้งเขาก็ไม่อยากขายหน้าต่อหน้า ‘เด็กหนุ่ม’ ดังนั้นจึงทำได้เพียงข่มไฟโทสะ เอาแต่จ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายไม่วางตาหลานซื่อที่ถูกจ้องมองก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างเช่นกันคนผู้นี้โง่เง่ามาจากไหน?นางมั่นใจในการแต่งกายของตัวเอง ว่าไม่ได้ถูกมองเพศสภาพที่แท้จริงออกได้ง่ายดายปานนั้นอย่าง

โชคดีที่เป่ยเฉินหยวนตอบสนองรวดเร็วยิ่งนักทันทีที่ทั้งสองลงมือ เขาก็เหมือนคาดการณ์อะไรบางอย่างได้ จึงดึงหลานซื่อให้ออกมาพร้อมกับเก้าอี้ในทันใดทั้งยังดึงปาถูเอ่อร์ที่ยังตั้งสติไม่ทันออกมาด้วยอีกคนในขณะเดียวกันเอ้อร์ถานหลัวก็ลุกขึ้นถอยห่างจากที่นั่งอย่างแผ่วพลิ้ว มองดูเหตุการณ์นี้ด้วยรอยยิ้มกริ่มหลังจากหลายคนหลบหลีกออกมา ที่เดิมก็เหลือเพียงกองเศษอาหารและถ้วยชามที่พังเสียหาย โต๊ะเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาด รวมถึงปาเก๋อหลู่และปาหย่าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวแต่ในเวลานี้ ยังมีคนผู้หนึ่งที่โมโหยิ่งกว่าพวกเขาปาถูเอ่อร์มองดูงานเลี้ยงวันเกิดที่พระชายาของตนจัดเตรียมให้เขาอย่างพิถีพิถันด้วยความตะลึงงัน เขายังกินได้ไม่ทันได้กินดี ๆ สักกี่คำเลย กลับถูกคนทำลายในชั่วพริบตาเช่นนี้เพียงชั่วพริบตา อารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดที่ปาถูเอ่อร์อดกลั้นมาเนิ่นนานก็ระเบิดออกในจังหวะนี้เอง...“พวกท่านสองคนบ้าไปแล้วหรือ?!!”ปาถูเอ่อร์พุ่งเข้าไปประเคนหมัดใส่ปาเก๋อหลู่ทันที “ที่นี่คือบ้านข้า! คือบ้านของข้า! หากพวกท่านไม่อยากกินก็ไสหัวออกไปให้หมด! บ้านข้าไม่ต้อนรับท่าน!”ปาหย่าคิดว่าคนที่บ้าคือปาถูเอ่อร

“เสี่ยวหานอยู่ที่ไหน?”หลานซื่อไม่อยากเสียเวลากับเอ้อถานหลัวมากเกินไป ดังนั้นพอมาถึงจึงเอ่ยถามตรง ๆใบหน้าชราของเอ้อถานหลัวประดับด้วยรอยยิ้มที่สุขุมเยือกเย็นดูมีเมตตาอยู่พอประมาณ พอเอ่ยปากก็เปิดเผยฐานะของหลานซื่อทันที “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ต้องกังวล แม่นางน้อยนั่นอยู่นอกเมืองหินดำ ขอเพียงอาตมาได้เห็นของที่อาตมาต้องการ ย่อมบอกสถานที่กับท่านเอง”ทันทีที่คำว่า ‘ธิดาศักดิ์สิทธิ์’ สี่คำนี้หลุดออกมา ไม่ใช่แค่ปาถูเอ่อร์ แม้แต่ไป๋เยวี่ยโหรวที่เพิ่งส่งคนออกไปแล้วกลับเข้ามาก็ยังตกตะลึงเบิกตากว้างในทันใดธิดาศักดิ์สิทธิ์?พวกเขารู้ว่าหลานซื่อเป็นสตรี แต่ธิดาศักดิ์สิทธิ์นี้คือฐานะอะไรกัน?ไป๋เยวี่ยโหรวลองตรึกตรองอย่างถี่ถ้วนถึงข่าวเกี่ยวกับต้าหมิงที่ให้คนไปสืบมาคร่าว ๆ ก่อนหน้านี้ช่วงที่พวกเขาเตรียมตัวไปต้าหมิงในนั้นดูเหมือนจะพูดถึงว่าเมื่อปีก่อนต้าหมิงมีธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เองเพิ่มมาคนหนึ่งหรือว่าคนตรงหน้านี้ก็คือธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูหมิงผู้นั้น?!ถ้าเช่นนั้นหยินเป่ยมีฐานะอะไรอีก?หน้าตาโดดเด่นเช่นนี้ กลิ่นอายไม่ธรรมดา ฝีมือเก่งกาจ ไหนจะผมสีเงินนั่นอีก...

เวินเฉวียนเซิ่งกับพวกหายตัวไปแล้วหลังจากเอ้อถานหลัวออกจากจวนอ๋องของปาถูเอ่อร์ คนที่เป่ยเฉินหยวนส่งไปจับตาดูเวินเฉวียนเซิ่งและชางชิงหลานที่โรงเตี๊ยมก็กลับมาอย่างรีบร้อน แล้วแจ้งข่าวนี้ให้ทราบหลานซื่อชะงักไปครู่หนึ่ง สั่งให้อวิ่นซิงตรวจสอบทันทีกลับพบว่าเหล่าแมลงพิษที่นางส่งไปจับตาดูทางฝั่งโรงเตี๊ยมเช่นเดียวกันล้วนถูกวางยาจนสลบเหมือดทั้งหมด!และนึกไม่ถึงว่านางไม่ได้สังเกตเลยสักนิด!“น่าจะเป็นวิธีการที่ใช้จัดการกับฝูงแมลงของท่านโดยเฉพาะ”เพราะอย่างไรเสียเวินเฉวียนเซิ่งกับพวกก็รู้เรื่องฝูงแมลงของนางมานานแล้ว ทั้งยังเคยเห็นความเก่งกาจของฝูงแมลงเหล่านี้ ต่อให้คาดเดามาไม่ถึงตัวนาง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เตรียมการป้องกันเลยเพียงแต่เป่ยเฉินหยวนก็นึกไม่ถึงว่า หลังจากเวินเฉวียนเซิ่งกับพวกเข้าเมืองมา ภายใต้การจับตามองทั้งจากคนของเขาและฝูงแมลงของอู๋โยว ยังสามารถตบตาได้อย่างไม่น่าเชื่อวิธีการเช่นนี้ไม่ใช่ของเวินเฉวียนเซิ่ง และภายในเวลาอันสั้นเขาก็ไม่มีทางเรียนรู้ได้ทันดังนั้นจึงเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวว่ามาจากฝีมือของอ๋องชางชางชิงหลาน หรือไม่ก็น้องสาวผู้นั้นของเขา“เข้ามาในเมืองหินดำ แ

“มีเรื่องอะไรหรือ?”หลานซื่อหรี่ตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงราบเรียบสือเซี่ยวประสานมือคารวะกล่าวว่า “เสินอ๋องมีคำสั่งให้ข้าน้อยมาแจ้งแก่คุณชายอู๋โยวว่า ตอนงานเลี้ยงได้เห็นหน้าตาของคุณชายอู๋โยว ตอนนั้นเสินอ๋องก็รู้สึกคุ้นตายิ่งนัก เพียงแต่นึกไม่ออก ภายหลังเสินอ๋องกลับถึงตำหนักเสินอ๋อง จึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสองวันก่อนเพิ่งจะได้พบคนผู้หนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนกับคุณชายอู๋โยวไม่มีผิด คนผู้นี้กำลังอยู่ที่ตำหนักเสินอ๋อง”หากไม่ได้ยินประโยคก่อนหน้าที่ว่า ‘เมื่อสองวันก่อน’ หลานซื่อก็อาจจะเผลอคิดไปเองว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเวินเฉวียนเซิ่งแต่เวินเฉวียนเซิ่งเพิ่งจะเข้ามาในเมืองหินดำวันนี้เองเวินเยวี่ยแม้จะคล้ายนางอยู่บ้าง แต่ก็เพิ่งจะถูกส่งตัวไปถึงเอ้อถานหลัววันนี้เช่นกันส่วนเวินฉางอวิ้นกับเวินจื่อเยวี่ยยิ่งไม่ต้องพูดถึงนอกจากคนพวกนี้แล้ว ยังจะมีใครหน้าตาเหมือนนางได้อีก?คงไม่ใช่ว่าเสินอ๋องผู้เฒ่าจงใจพูดเช่นนี้หรอกกระมัง?คิดจะหลอกให้นางหลงกลหรือ?ไม่ใช่ ช้าก่อน!หลานซื่อพลันนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาเบิกกว้างอย่างฉับพลัน ในใจพลันตื่นตระหนกหรือว่า...จะเป็นเขา?นางมองสือเซี่ยวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พล