หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก のすべてのチャプター: チャプター 1161 - チャプター 1170

หากเวินเยวี่ยอยู่ที่นี่ในตอนนี้ และได้ยินชื่อที่หลานซื่อพึมพำออกมานี้ ย่อมต้องจดจำชื่อนี้ได้แน่เพราะนั่นคือชื่อของมารดานาง...ไป๋ชูโหรวยิ่งสามารถเข้าใจได้ว่าเหตุใดหลานซื่อถึงเอ่ยชื่อนี้ออกมาหลังจากที่ได้เห็นฝ่ายหญิงของสามีภรรยาคู่นั้นเพราะใบหน้าของสตรีนางนั้นเหมือนกับถอดแบบออกมาจากเวินเยวี่ยในอีกยี่สิบปีข้างหน้าเลยทีเดียว!ไม่ใช่ หากสตรีนางนั้นคือไป๋ชูโหรวจริง บางทีควรบอกว่าเวินเยวี่ยหน้าตาเหมือนนางต่างหากแต่ว่า...ไป๋ชูโหรวตายไปแล้วมิใช่หรือ?สายตาของหลานซื่อจับจ้องไปที่คู่สามีภรรยาในวงล้อมนั้น ในใจทั้งตกตะลึงและสงสัย ในขณะเดียวกันก็มีความขุ่นเคืองที่ไม่อาจข่มได้ผุดขึ้นมาในใจนางไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เป่ยเฉินหยวนกลับสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของนางแล้ว“อย่าเพิ่งใจร้อน พวกเราดูไปก่อนว่านางใช่คนที่ท่านคิดไว้หรือไม่”เป่ยเฉินหยวนพอจะคาดเดาอะไรได้บ้าง อย่างไรเสียใบหน้าของสตรีนางนั้นก็ชัดเจนเกินไป ขอเพียงเป็นผู้ที่เคยพบเวินเยวี่ยมาก่อนก็ต้องมองออกได้บ้างน้ำเสียงทุ้มต่ำดึงดูดใจดังเข้าหูหลานซื่อ ทำให้จิตใจของหลานซื่อสงบลงเล็กน้อย นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงพยักหน้าเกาหยางที่อยู่ด้านข้

“อ๋องชาง?”ปาเก๋อหลู่ขมวดคิ้ว “องค์ชายสี่ของอ๋องนอกนั่นน่ะหรือ?”เป็นองค์ชายสี่ไม่ผิด แต่เหตุใดถึงเป็นอ๋องนอก?หรือว่าต้ารื่อหวังแห่งราชสำนักต่างเผ่าจะถูกเรียกขานว่า ‘อ๋องนอก’ ในหมู่คนในเขตหวงห้ามนี้?มีอ๋องนอกแล้ว หรือว่ายังมีราชาต่างเผ่าในเขตหวงห้ามอีก?หลานซื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้เช่นนี้จริง ๆเมื่อครู่จอมพลังผู้นี้เรียกตัวเองว่า ‘ข้าผู้เป็นอ๋อง’ แต่ดูท่าทางแล้วไม่ใช่อ๋องที่ใหญ่โตอะไรแน่มิเช่นนั้นคงไม่ยกทัพมาเข่นฆ่าผู้คนด้วยตนเองความเป็นไปได้ที่มากที่สุดก็คือ ชาวต่างเผ่าในเขตหวงห้ามต่างเผ่าแห่งนี้เหมือนกับด้านนอก ต่างมีราชสำนักของตนเองเช่นกันราชสำนักนอกเขตหวงห้ามแห่งหนึ่ง ปกครองโดยต้ารื่อหวังผู้นั้นราชสำนักในเขตหวงห้ามแห่งหนึ่ง ใครเป็นผู้ปกครองก็ไม่อาจทราบได้แต่ดูแล้วความสัมพันธ์ระหว่างสองราชสำนักทั้งในและนอกนี้ไม่น่าจะกลมเกลียวกันนักมิเช่นนั้นเมื่อครู่จอมพลังที่เรียกตนเองว่า ‘ข้าผู้เป็นอ๋อง’ คงไม่ซักถามประโยคนั้นออกมาว่า “หรือว่าจะเป็นนักฆ่าที่อ๋องนอกส่งเข้ามาเพื่อลอบสังหารข้า?!”ดังนั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ หลานซื่อก็ยังคงทำการ ‘เล่นละคร’ ใส

เป่ยเฉินหยวนทำหน้าเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรหลานซื่อยิ้มเล็กน้อย “ใช่แล้วอย่างไร? ไม่ใช่แล้วอย่างไร? หรือว่าฮูหยินคิดจะบิดพลิ้วข้อตกลงเมื่อครู่นี้?”“หากเป็นเช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องเรียกคนเหล่านั้นที่เพิ่งจากไปกลับมา พวกเราก็สามารถส่งท่านทั้งสองไปที่ชอบได้เลย”สีหน้าของไป๋เยวี่ยโหรวเปลี่ยนไปเล็กน้อยนางคาดไม่ถึงว่าหญิงสาวฝั่งตรงข้ามจะแข็งกร้าวถึงเพียงนี้ ยังนึกว่าจะมีช่องว่างให้ ‘เจรจา’ ได้แต่ไป๋เยวี่ยโหรวก็เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดาเมื่อเห็นว่าหลานซื่อกับพวกดูเหมือนจะพูดคุยด้วยยาก ก็รีบปรับท่าทีให้อ่อนลงทันที “ผู้มีพระคุณโปรดอภัย แท้จริงแล้วการเดินทางของข้าน้อยและสามีในครั้งนี้มีจุดประสงค์คล้ายกับผู้มีพระคุณ คือมาตามหาคนเช่นกัน เพียงแต่เราสองสามีภรรยาจะไปตามหาบุตรชายของเรานอกเขตหวงห้าม แต่เพราะไม่ได้ออกจากเขตหวงห้ามมานานมากแล้ว จึงอยากจะรอบคอบสักหน่อยเท่านั้น”เมื่อหลานซื่อได้ยินคำว่า ‘บุตรชาย’ จากปากนาง สายตาพลันสั่นไหว แววตาพินิจชายที่คอยปกป้องอยู่ข้างกายไป๋เยวี่ยโหรวแวบหนึ่งนางไม่ได้ตอบไป๋เยวี่ยโหรว กลับย้อนถามว่า “ท่านบอกว่าท่านชื่อไป๋เยวี่ยโหรว? ชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหูอยู่บ้าง ในเม

“ใช่ เพราะเมื่อก่อนเคยเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น บุตรชายของเราหายตัวไปข้างนอก ดังนั้นเราจึงอยากออกไปตามหาเขา แต่เพราะเขตหวงห้ามไม่สามารถเข้าออกได้ตามอำเภอใจ ก่อนหน้านี้เราจึงไม่สามารถออกไปได้”ไป๋เยวี่ยโหรวสบตากับปาถูเอ่อร์อย่างรวดเร็วโดยคิดว่าไม่มีใครสังเกตเห็นปาถูเอ่อร์บีบมือนางเบา ๆ ไป๋เยวี่ยโหรวก็พูดเรื่องที่เพิ่งแต่งขึ้นมาสด ๆ ออกมาแต่เมื่อนางมองไปที่หลานซื่ออีกครั้ง กลับสบเข้ากับดวงตาแสร้งยิ้มของหลานซื่อในใจของไป๋เยวี่ยโหรวชะงักไปทันใด ก้นบึ้งของหัวใจยิ่งตึงเครียดขึ้นมาแม่นางตรงหน้านี้หลอกยากกว่าที่นางจินตนาการไว้มากจริง ๆแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนช่วยนางและปาถูเอ่อร์ แต่ไป๋เยวี่ยโหรวไม่เคยชอบที่จะมอบอำนาจควบคุมให้ผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตัวนางยังมีความลับมากมายเช่นนี้หลังจากไป๋เยวี่ยโหรวหุบปากลง บรรยากาศก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งปล่อยให้หลานซื่อพิจารณานางจากหัวจรดเท้ารอบหนึ่งไป๋เยวี่ยโหรวคิดว่าต่อจากนี้หลานซื่อจะเริ่มใช้บุญคุณเมื่อครู่นี้มาทำอะไรบางอย่างแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับยังคงพูดคุยในหัวข้อบุตรชายของนางต่อไป ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยอีกครั้ง...“พ

ไป๋เยวี่ยโหรวที่ไม่ได้ยินชื่อนี้มานานมากแล้วชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันนางมองหลานซื่อด้วยแววตาดุดัน “ท่านเป็นพวกเดียวกับหญิงชั่วไป๋ชูโหรวนั่นหรือ?!”นางคิดเช่นนั้นไปตามสัญชาตญาณ เพราะถ้าหากไม่ใช่ จะรู้ที่อยู่ของบุตรชายนางได้อย่างไร?แต่วินาทีถัดมานางก็ล้มเลิกความคิดนี้...“คำพูดของท่านนี่มันสกปรกจริง ๆ”หลานซื่อขมวดคิ้ว ใบหน้าน้อยที่เย็นชาของนางไม่ค่อยแสดงสีหน้าที่ชัดเจนเช่นนี้ออกมานัก มันคือความรังเกียจอย่างสุดซึ้งทันใดนั้นนางก็กล่าวอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้ข้ากำลังถามคำถามท่าน ท่านมีอะไรอยากรู้ ประเดี๋ยวข้าสามารถบอกท่านได้จากคำตอบของท่านในตอนนี้ เพราะฉะนั้นรีบพูดมาเถอะ ไป๋ชูโหรวตายแล้วหรือยังไม่ตายกันแน่?”ไป๋เยวี่ยโหรวเห็นปฏิกิริยาของนางไม่เหมือนเสแสร้ง จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก“หญิงชั่วนั่นตายไปนานแล้ว ตายเพราะกรรมที่ตัวเองก่อ ถูกพิษของตัวเองกับชายชั่วจอมปลอมนั่นฆ่าตาย”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในใจของหลานซื่อก็ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็มีความเสียดายอยู่บ้างไม่สามารถสังหารฆาตกรที่ฆ่ามารดานางได้ด้วยมือตัวเอง มันน่าเสียดายจริง ๆเพราะนางเคยคิดไว้แล้วว่า ห