หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก のすべてのチャプター: チャプター 1171 - チャプター 1180

“แน่นอน!”ปาถูเอ่อร์กล่าวอย่างไม่ลังเล น้ำเสียงภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก “ที่นี่เป็นสถานที่ที่มีหนอนกู่ทุกสายพันธุ์ของร้อยเผ่า ไม่ว่าท่านต้องการหาหนอนกู่ชนิดใด ก็สามารถหาพบได้ที่นี่” พอได้ยินคำพูดนี้ หลานซื่อก็รีบถามทันที “เช่นนั้นราชากู่อีกาหมึกก็มีด้วยหรือ?”รอยยิ้มบนใบหน้าของปาถูเอ่อร์แข็งค้างในทันทีหลังจากเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง ก็เอ่ยอย่างจนปัญญาเล็กน้อย “ราชากู่อีกาหมึกสูญพันธุ์ไปนานแล้ว อย่าว่าแต่ราชากู่เลย แม้แต่กู่อีกาหมึกก็หายสาบสูญไปหลายปีแล้ว ต่อให้ยังมีชีวิตรอดอยู่ ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะนำออกมาขาย”หลานซื่อได้ยินคำพูดของเขา ก็ยิ่งรับรู้ถึงระดับความหายากของไข่ราชากู่อีกาหมึกขึ้นไปอีกขั้นมิน่าเล่าตอนแรกที่นักพรตกู่นำของสิ่งนี้ออกมาถึงมีท่าทางปวดใจเจียนตายแต่ต่อให้ปวดใจแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ของสิ่งนี้เป็นของนางแล้วเมื่อคิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของหลานซื่อก็ดีขึ้นมาทันทียิ่งคาดหวังกับการฟักไข่ของราชากู่อีกาหมึกหลังจากนี้มากขึ้นอีกหลายส่วนตอนที่ปาถูเอ่อร์และไป๋เยวี่ยโหรวออกจากเมืองหินดำนั้นได้ปลอมตัวไว้ ตอนนี้ทั้งสองคนจะเข้าเมือง ย่อมไม่ปิดบังตัวตนอีกต่อไปห

เมื่อได้ยินไป๋เยวี่ยโหรวกล่าวเช่นนี้ ปาหย่าก็พลันโกรธจนอับอายขึ้นมา“อย่างเจ้าก็แค่เสินอ๋องโปรดปรานและไว้วางใจเจ้าเท่านั้น หากไม่ใช่พี่หญิงชูโหรวสิ้นไปแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะได้เป็นธิดากู่หรือ? หากเจ้าไม่ใช่ธิดากู่ เจ้าคิดว่าผู้ใดจะชายตาแลคนไร้ยางอายอย่างเจ้าหรือ?!”“ปาหย่าหุบปาก!”ปาถูเอ่อร์สุดจะทนไหว เขามองปาหย่าในเกี้ยวพลางตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “เยวี่ยโหรวพูดไม่ผิดเลย เรื่องราวในตอนนั้นเป็นอย่างไรเจ้าเองก็รู้ดีแก่ใจ คำพูดบางอย่างข้าเห็นว่าเจ้าเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของข้าจึงไม่อยากพูดออกมาต่อหน้าธารกำนัลให้เจ้าต้องอับอาย แต่เจ้าก็อย่าได้ทำเกินไป! หากยังกล้าหยาบคายต่อเยวี่ยโหรวอีก ก็อย่าหาว่าพี่ชายอย่างข้าใจร้าย!”“ท่าน...!”ปาหย่าพลันโกรธจนพูดไม่ออกนางเกลียดชังหญิงชั่วไป๋เยวี่ยโหรวนี่เหลือเกิน!แต่เรื่องในตอนนั้นนางเองก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง ดังนั้นหลังจากกัดฟันจ้องไป๋เยวี่ยโหรวอย่างเคียดแค้น นางจึงสงบสติอารมณ์ลง“ในเมื่อเสด็จพี่ยืนกรานจะช่วยนาง เช่นนั้นก็รอดูเถิด ผู้อาวุโสใหญ่ได้ทำนายไว้แล้ว ว่าธิดากู่ตัวจริงกำลังจะปรากฏตัว อีกไม่นาน ของปลอมอย่างนางก็ต้องไสหัวไปให้พ้น!”ปาหย่าพ่นลมหาย

หลานซื่อยังไม่รู้ว่าตนเองถูกประเมินว่า “ผอมกะหร่อง”แต่ต่อให้รู้นางก็คงไม่โต้แย้ง และขี้เกียจที่จะโต้แย้งอย่างไรเสียหากเทียบกันเรื่องรูปร่างหรือแม้กระทั่งฝีมือ นางก็สู้คนเหล่านี้ไม่ได้จริง ๆนางไม่ได้เก่งกาจเหมือนจู๋เยวี่ย ไม่ได้เก่งกาจเหมือนเกาหยาง แม้กระทั่งทหารกองทัพธงดำที่อยู่ด้านหลังนางก็ยังสู้ไม่ได้สักคน ไม่ต้องพูดถึงอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่อยู่ข้างกายดังนั้นในเรื่องนี้ นางก็ไม่มีอะไรให้โต้แย้งได้จริง ๆแต่ความสงบนิ่งจนเกินไปของนางในสายตาของไป๋เยวี่ยโหรวและคนอื่น ๆ กลับดูแตกต่างออกไป“ทำให้ผู้มีพระคุณทั้งสองต้องตกใจแล้ว น้องสาวผู้นั้นของข้าเป็นองค์หญิงเพียงองค์เดียวในราชสำนักฝ่ายใน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเสินอ๋องหรือพวกเราเหล่าพี่น้องต่างก็ตามใจนางมาโดยตลอด จึงทำให้นางไม่เพียงแต่มีนิสัยเอาแต่ใจและวางอำนาจ แต่ในเรื่องระหว่างชายหญิงก็ยิ่งไม่เกรงกลัวสิ่งใด”พอนึกถึงสนมชายหลายสิบคนในจวนอ๋องของปาหย่า รวมถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เพียงเพราะเห็นอีกฝ่ายมีผมสีเงิน ก็รั้นจะเอาเขามาเป็นสนมชายให้ได้ ปาถูเอ่อร์ก็ปวดหัวยิ่งนักหากเป็นคนอื่นก็แล้วไป แต่เห็นได้ชัดว่าคนทั้งสองนี้ไม่ใช่คนที่เข้า

คำนี้หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นพูด คนที่ไม่รู้คงคิดว่าจะกักขังหน่วงเหนี่ยวพวกเขาไว้ในจวนอ๋องแห่งนี้เป็นแน่แต่ไป๋เยวี่ยโหรวเมื่อครู่นี้มิได้ขัดขวางการกระทำของหลานซื่อที่ให้คนปล่อยหนอนกู่ออกไปสำรวจหากคิดจะกักขังไว้จริง ๆ ก็คงไม่ยอมให้หลานซื่อกับพวกปล่อยหนอนกู่ออกไปตั้งแต่ก่อนเข้าประตูแน่นอนว่า อาจเป็นเพราะที่นี่เป็นถิ่นของพวกเขา บางทีพวกเขาอาจมีวิธีการอื่นแอบแฝงอยู่ก็เป็นได้แต่วิธีการสำรองของหลานซื่อ พิษในร่างกายของไป๋เยวี่ยโหรวและปาถูเอ่อร์นั้นยังไม่ได้คลายออกดังนั้นนางจึงไม่กังวลว่าไป๋เยวี่ยโหรวจะกระทำการอันใดอย่างเช่น ‘กักขังหน่วงเหนี่ยว’ ที่เป็นการกระทำที่ไร้สมองแบบนี้“ได้สิ เพียงแต่ความอดทนของพวกเรานั้นมีจำกัด รบกวน...ธิดากู่ช่วยเร่งมือให้เร็วที่สุด”หลานซื่อแย้มยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยเรียกนางไป๋เยวี่ยโหรวยิ้มตอบเช่นกัน “หากผู้มีพระคุณไม่รังเกียจก็เรียกชื่อของข้าน้อยเถิด คำเรียกขานว่า ‘ธิดากู่’ นี้ เมื่อก่อนข้าน้อยก็ชอบอยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่ภายหลังถูกคนทำให้แปดเปื้อน ข้าน้อยจึงไม่ค่อยชอบมันเสียแล้ว”หลานซื่อพยักหน้า “เช่นนั้นก็เรียก ‘ฮูหยินเยวี่ยโหรว’ แล้วกัน”นางเอ่ยปากพ

สถานที่แห่งนั้นเสินอ๋องมีไว้สำหรับลงโทษเชื้อพระวงศ์ที่กระทำความผิดโดยเฉพาะเขาเคยถูกคุมขังครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็กลายเป็นปมในใจอย่างใหญ่หลวง ทุกวันนี้เพียงแค่นึกถึงก็ยังอดสั่นสะท้านไม่ได้ปาถูเอ่อร์นึกยินดีที่เมื่อครู่ตนมิได้เป็นฝ่ายเอ่ยถึงเรื่องเหล่านั้น และด้วยการลงโทษของเสินอ๋องที่มีต่อปาเกอลู่ ความโกรธเกรี้ยวในใจเขาก็ทุเลาลงไปบ้างเล็กน้อยว่ากันตามจริง เรื่องนี้สุดท้ายแล้วก็คงต้องให้เขากับปาเกอลู่สะสางกันเองอยู่ดีและเหตุที่เขามายังตำหนักเสินอ๋องในวันนี้ ก็ไม่ใช่เพื่อเรื่องของปาเกอลู่ดังนั้นในเมื่อเสินอ๋องผู้เฒ่าได้สั่งลงโทษคนไปแล้ว ปาถูเอ่อร์ย่อมต้องกล่าวขอบคุณเสด็จพ่อของตนผู้นี้ก่อนจากนั้น เขาจึงค่อยเอ่ยปากเล่าเรื่องที่บังเอิญเจอปาหย่าตอนกลับเข้าเมือง และเกิดการกระทบกระทั่งกันขึ้นอย่างละเอียดเพียงแต่เขามิได้เอ่ยถึงเรื่องที่ปาหย่าเกิดถูกตาต้องใจเป่ยเฉินหยวน และดึงดันจะเอาอีกฝ่ายมาเป็นสนมชายเรื่องนี้ไม่สามารถพูดออกไปตรง ๆ ได้มิเช่นนั้นด้วยนิสัยรักใคร่ตามใจปาหย่าของเสด็จพ่อ ถึงเวลานั้นเกรงว่านอกจากจะแก้ปัญหาไม่ได้แล้ว ไม่แน่อาจจะนำพาความเดือดร้อนใหญ่หลวงมาให้คนผู้นั้น