หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก のすべてのチャプター: チャプター 1181 - チャプター 1190

เอ้อร์ถานหลัวชะงักไป ครั้นเห็นเสินอ๋องผู้เฒ่ามีการตอบสนองรุนแรงเช่นนี้ ก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาเมื่อครู่ของตนมากขึ้น“ใช่แล้ว พวกเขามาเพื่อตามหาซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนจริง ๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงตามมาถึงเขตหวงห้าม หรือว่าซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนที่ว่านั่นจะอยู่ในเขตหวงห้าม?”เอ้อร์ถานหลัวพูดพลางชำเลืองมองเสินอ๋องผู้เฒ่าด้วยหางตา สายตาไม่ยอมละไปจากสีหน้าของเขาแม้แต่น้อยเป็นไปดังคาดทันทีที่จับแววตื่นตระหนกสงสัยในดวงตาของเสินอ๋องผู้เฒ่าได้ ก็ยังสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหาร“ศิษย์น้องพูดเป็นเล่นไป เรื่องซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนอะไรนั่นเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ข้าอยู่ในเขตหวงห้ามมาหลายปี รู้จักทุกซอกทุกมุมของเขตหวงห้ามเป็นอย่างดี ไม่ยักเคยได้ยินว่ามีซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนอะไรนั่น”“เช่นนั้นความหมายของศิษย์พี่ก็คือ พวกเขาไม่มีทางหาซากปรักหักพังของหมู่บ้านเซียนพบอย่างนั้นหรือ?”สีหน้าของเอ้อร์ถานหลัวไม่เปลี่ยนแปลง หัวเราะพลางกล่าวว่า “หากเป็นเช่นนั้น สู้อาตมาไปบอกพวกเขาเสียเลย จะได้ไม่ทำให้สหายของอาตมาต้องเสียเวลาเปล่า ให้พวกเขารีบกลับไปจะดีกว่า”เสินอ๋องผู้เฒ่าก

ปาถูเอ่อร์รู้อยู่แล้วว่าปาหย่าจะต้องมาโวยวายต่อหน้าเสินอ๋องผู้เฒ่าแน่แต่เขาคาดไม่ถึงว่าปาหย่าจะยึดติดกับชายหนุ่มผมเงินที่ชื่อ ‘หยินเป่ย’ ผู้นั้นถึงเพียงนี้หยินเป่ยคือนามแฝงของเป่ยเฉินหยวนส่วนหลานซื่อใช้นามว่า ‘อู๋โยว’ โดยตรงไม่ต้องพูดถึงว่าชื่ออู๋โยวมีคนใช้มากน้อยเพียงใด อย่างไรเสียธิดาศักดิ์สิทธิ์อู๋โยวในแดนชาวต่างถิ่น โดยเฉพาะในเขตหวงห้ามแห่งนี้ คนที่เคยได้ยินรวมกันแล้วเกรงว่าคงมีไม่ถึงหนึ่งมือดังนั้นหลานซื่อจึงไม่กลัวว่าจะเปิดเผยตัวตนแต่อย่างใดเพราะอีกเดี๋ยวพวกเวินเฉวียนเซิ่งก็จะตามเข้ามาในเขตหวงห้ามและมาถึงเมืองหินดำในไม่ช้าถึงเวลานั้นต่อให้ชื่อของนางไม่ถูกเปิดเผย เวินเฉวียนเซิ่งก็คงไม่ปล่อยโอกาสที่จะสร้างความเดือดร้อนให้นางเป็นแน่ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องรู้ หลานซื่อจึงคร้านจะเสียเวลาไปคิดนามแฝงอื่นพอบอกไป๋เยวี่ยโหรวกับปาถูเอ่อร์ ทั้งสองคนก็พยักหน้าเรียกขานนามแฝงของพวกเขาสองคนโดยไม่สงสัยแม้แต่น้อยไม่ใช่ว่าไม่มีการคาดเดา เพียงแต่เหตุผลเดียวกันคือ...คร้านจะเดาหลังจากปาถูเอ่อร์คิดตกแล้ว ก็ถือว่าหลานซื่อและเป่ยเฉินหยวนเป็นพวกเดียวกันชั่วคราวยามนี้ได้ยินปาหย่ากำลั

“จริงสิเสด็จพ่อ ไม่ทราบว่าสหายเก่าของเสด็จพ่อเมื่อวันก่อนยังอยู่ที่ตำหนักเสินอ๋องหรือไม่? ลูกคิดว่างานเลี้ยงวันเกิดจะได้ครึกครื้นขึ้นอีกหน่อย ทำไมไม่เชิญปรมาจารย์ท่านนั้นมาร่วมงานด้วยเล่า? ประจวบเหมาะกับที่เสด็จพ่อเคยบอกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนนอกมิใช่หรือ?”ปาถูเอ่อร์จัดการให้ปาหย่าให้สงบลงก่อน จึงวกกลับเข้าสู่จุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาตำหนักเสินอ๋องในครั้งนี้ของตนทันทีเสินอ๋องผู้เฒ่าพยักหน้า “นั่นคือศิษย์น้องของพ่อ พวกเจ้าเรียกเขาว่าอาจารย์อาได้”ปาถูเอ่อร์ได้ยินดังนั้นก็สงสัยท่านผู้นั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่าสายพุทธ ส่วนเสด็จพ่อไม่ได้มาจากสายพุทธ เหตุใดคนทั้งสองจึงเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันได้?แม้จะสงสัย แต่ปาถูเอ่อร์ก็ยังสงบปากสงบคำไม่ซักไซ้มากความ เพียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังปาหย่าที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำว่าอาจารย์อาอะไรกัน? ทำไมนางไม่เคยเห็นมาก่อน?เป็นเรื่องที่นางไม่รู้อีกแล้วปาหย่าขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ทันที ชำเลืองมองปาถูเอ่อร์ที่อยู่ด้านล่าง ตัดสินใจว่าจะลองฟังดูอีกหน่อย ให้รู้แน่ชัดเสียก่อนว่าอาจารย์อาอะไรนั่นมีความเป็นมาอย่างไรค่อยว่ากัน“ให้อาจารย์อาของเจ้ามาร่วมงานเลี

“ไม่แน่ว่าจะยังใช่คนหรือไม่? แล้วนั่นคือสิ่งใด?”เสินอ๋องผู้เฒ่าถามซักไซ้อีกครั้งด้วยความสงสัยเอ้อร์ถานหลัวกลับยิ้มทีหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ก็ต้องเป็นผีสิ ผีตนหนึ่งที่ตายไปแล้ว”เสินอ๋องผู้เฒ่าได้ยินดังนั้น ยังนึกว่าเขากำลังล้อเล่นอะไรอยู่“ผีสางอะไรกัน ศิษย์น้องเป็นถึงหลวงจีนชั้นสูงกลับยังเชื่อเรื่องแบบนั้น”เอ้อร์ถานหลัวเห็นเขาไม่เชื่อ ทว่าก็มิได้อธิบายอันใด เพียงแต่ลูบคลำนิ้วมือที่หยิบออกมาจากกล่องนั้น เลิกคิ้วแต่ไม่พูดอะไร“สรุปแล้วศิษย์น้องยินดีไปร่วมงานวันเกิดลูกชายข้าหรือไม่?”เอ้อร์ถานหลัวเดิมทีไม่อยากไปร่วม แต่บัดนี้พอได้เห็นนิ้วมือนี้ก็เปลี่ยนใจในทันใดเพราะเขาเดาได้แล้วว่าคนผู้นั้นที่อยู่ในจวนอ๋องของปาถูเอ่อร์ในเวลานี้คือผู้ใดและฝ่ายตรงข้ามใช้นิ้วมือนี้ให้ปาถูเอ่อร์มาเชิญแทน จุดประสงค์ก็ชัดเจนยิ่งนักเอ้อร์ถานหลัวคิดในใจว่าประจวบเหมาะพอดีการซ่อมแซมศพไม่กี่ร่างของเขานี้กำลังถึงจุดคอขวด ยังคิดอยู่เลยว่าจะยกระดับอย่างไรดีคิดไม่ถึงว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นจะชิงเอาผีดิบร่างนั้น มาจากมือของอ๋องชางแห่งราชสำนักฝ่ายนอกได้แล้วเช่นนี้ ต่อให้ทำเพื่อผีดิบร่างนั้น เขาก็จำต้

“ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร สรุปว่าวันนั้นท่านต้องจับตาดูพี่ชายและน้องสาวของท่านให้ดี”ไป๋เยวี่ยโหรวทำหน้าเย็นชา พลางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ปาถูเอ่อร์รีบรับปากทันที “อย่าโมโห อย่าโมโห ข้าจะส่งคนจับตาดูพวกเขาให้ไม่ให้คลาดสายตา เพียงแต่ถึงเวลานั้นหากมีสิ่งใดดูแลไม่ทั่วถึง ขอคุณชายหยินเป่ยและแม่นางอู๋โยวได้โปรดอย่าได้วู่วามเป็นอันขาด”เขาเกลี้ยกล่อมว่า “วิชากู่ของเสินอ๋องนั้นล้ำเลิศ ทั่วทั้งราชสำนักนอกและในไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองท่าน หากถึงเวลานั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆ ขอให้ทั้งสองท่านปล่อยให้ข้าเป็นคนออกหน้าจัดการเถิด”หลานซื่อกับเป่ยเฉินหยวนที่อยู่ตรงข้ามสบตากันแวบหนึ่งหลานซื่อไม่เอ่ยคำใด เป่ยเฉินหยวนกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “หากปาถูเอ่อร์ชินอ๋องจัดการเองได้ย่อมดีที่สุด แต่หากท่านจัดการไม่ได้ หรือสกัดไม่อย่ะก็ ก็อย่าโทษที่พวกเราจะไม่เกรงใจพี่ชายและน้องสาวของท่านก็แล้วกัน”หลานซื่อรอจนเขาพูดจบ จึงค่อยยิ้มตาหยีพร้อมเอ่ยปากแสดงท่าที “เสินอ๋องผู้เฒ่าอาจจะมีวิชากู่ที่ล้ำเลิศ แต่พวกเราก็ใช่ว่าจะไม่มีการเตรียมพร้อม หากถึงเวลานั้นปาถูเอ่อร์ชินอ๋องจัดการไม่ไ