“คารวะเสินอ๋อง”พิธีการถูกทำซ้ำอีกหนึ่งรอบ แต่เสินอ๋องผู้เฒ่าไม่ได้ไต่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ราวกับรู้อะไรอยู่แล้ว เพียงเอ่ยปากพร้อมเสียงหัวเราะ “ลุกขึ้นเถิด พวกเจ้าสองสามีภรรยารีบเข้ามานี่ มาพบปะแขกเหรื่อของพ่อในวันนี้”ปาถูเอ่อร์จูงมือไป๋เยวี่ยโหรวไว้ไม่ปล่อยพานางเดินเข้าไปในตำหนักใหญ่ ยืนอยู่เบื้องหน้าหลายคนรวมเวินเฉวียนเซิ่งอยู่ในนั้นด้วยสายตาหลายคู่พลันจับจ้องมาที่ตัวพวกเขาแต่สายตาเหล่านั้นเพียงกวาดมองปาถูเอ่อร์แวบหนึ่ง แล้วก็ไปรวมอยู่ที่ใบหน้าของไป๋เยวี่ยโหรวที่อยู่ข้างกายเขาแทนเวินเยวี่ยที่เพิ่งฟื้นได้ไม่นาน ก็เพิ่งถูกเอ้อถานหลัวพาตัวมาเช่นกัน แม้จะพอรู้สถานการณ์อยู่บ้าง แต่ก็ยังสับสนอยู่เล็กน้อยว่าสถานการณ์ตรงหน้านี้คือเรื่องอะไรกันแน่อย่างเช่น...หญิงผู้นั้นที่ถูกชายอื่นจูงมืออยู่ เหตุใดจึงมีหน้าตาเหมือนกับนางราวกับพิมพ์เดียวกัน?หรือว่า...มารดาของนางก็ฟื้นคืนชีพแล้ว?!“ท่านแม่?”เวินเยวี่ยเอ่ยปากออกมาโดยไม่รู้ตัว ลองหยั่งเชิงเรียกไปหนึ่งคำทว่าเมื่อสิ้นเสียงนี้ ไป๋เยวี่ยโหรวที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็มีสีหน้าบึ้งตึงลงทันใด สายตาราวกับจะกินคน จ้องเขม็งใส่เวินเยวี่ยราวกับจ
続きを読む
ログイン
