Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 751 - Bab 760

“คนตายไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมากเกินไป”เวินซื่อพูดเพียงประโยคเดียวนี้กับเขาจากนั้นนางก็โบกมือหนึ่งครั้ง แมงมุมและมดทั้งหมดในหุบเขาก็พุ่งเข้าไปหาชางชิงหลานชางชิงหลานหัวเราะขึ้นมาทันใด “ข้ายอมรับว่าเจ้าน่าสนใจมากจริง ๆ แต่หากต้องการฆ่าข้าเช่นนี้ มันก็เป็นไปไม่ได้”เขาพูดพลาง พลิกมือล้วงแมลงสีเขียวเข้มตัวหนึ่งออกมาเขาประคองแมลงสีเขียวเข้มตัวนั้นไว้ในฝ่ามือ พลางเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการควบคุมกู่ก็ดี หรือการควบคุมแมลงก็ดี ข้าไม่มีทางพ่ายแพ้ให้กับผู้ใด”ทันทีที่สิ้นเสียง แมลงในมือของเขา และเป็นราชากู่ชีวิตของชางชิงหลานด้วย ก็ระเบิดเสียงแหลมเล็กออกมาทันทีเสียงระเบิดดังก้องไปทั่วหุบเขาเวินซื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง สายตาจับจ้องไปที่ฝูงแมลงพิษของนาง ไม่นึกว่าแมลงในมือของชางชิงหลานตัวนั้นจะทรงพลังขนาดนี้ เหล่าแมลงพิษของนางทั้งหมดนางเลี้ยงดูด้วยเลือดและน้ำทิพย์ของตัวเอง ในทางทฤษฎีแล้วไม่สามารถรับผลกระทบใด ๆ จากผู้อื่นได้แต่แมลงกู่ของชางชิงหลานกลับสามารถส่งผลกระทบต่อเหล่าแมลงพิษของนางได้เช่นเดียวกับพลังที่น่าเกรงกลัวของราชาแมลงที่มี

เวินซื่อ “?”เมื่อเห็นภาพนี้เวินซื่อก็ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะไม่ใช่ อ๋องชางชาวต่างถิ่นผู้สง่างาม เมื่อครู่ยังตะโกนให้จับตัวนาง ต้องการจะฆ่านางอยู่เลย ตอนนี้หนีไปแบบนี้อย่างนั้นหรือ?เวินซื่อมีหรือจะปล่อยเขาไปแบบนี้ นางตะโกนเรียกเสียงดัง “จู๋เยวี่ย!”หลังจากจู๋เยวี่ยดึงแส้ออกจากเอวก็สะบัดลงข้างล่างทีหนึ่ง หลังจากพันรอบเอวของเวิ่นซื่อแล้ว ก็ดึงเวินซื่อขึ้นมานางกระโดดพรวดพราดออกมา ยกเวินซื่อขึ้นบนหลังเรียบร้อย จากนั้นก็กระโดดออกไปอีกครั้งในขณะเดียวกันเวินซื่อก็สั่งการหัวหน้ากองทัพธงดำและพวกที่อยู่ด้านล่าง “พวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ คุ้มครองลุงหลินให้ดี”เมื่อนางพูดจบ ก็ออกไปจากหุบเขาพร้อมกับจู๋เยวี่ยกลางหุบเขา หัวหน้ากองทัพธงดำและพวกรีบกลับไปที่ข้างรถม้าเพื่อเฝ้ายาม ในขณะที่แมลงพิษที่รอดชีวิตบนพื้นดินเหล่านั้นก็เฝ้าดูพวกเขาไว้เช่นกัน ป้องกันศัตรูจากภายนอก......ทางด้านนี้หลังจากเวินซื่อกับจู๋เยวี่ยไล่ล่าออกมาจากหุบเขาแล้ว เวินซื่อก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาทั้งสองของนางสว่างไสวขึ้นเล็กน้อยในขณะเดียวกัน ชางชิงหลานและเยี่ยนจือที่วิ่งหนีอยู่ด้านหน้าได้เปลี่ยนทิศทางอย่างกะทันหั

เวินซื่อสะดุ้งเฮือกในใจ นางขมวดคิ้วมองไปที่พระราชโองการในมือของเป่ยเฉินหยวน ราวกับคาดเดาอะไรได้บางอย่าง “พระราชโองการฉบับนี้เกี่ยวกับข้าหรือ?”เป่ยเฉินหยวนพยักหน้า “ใช่”เมื่อได้ยินเป่ยเฉินหยวนพูดเช่นนี้ เวินซื่อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพระราชโองการประกาศออกมาแล้ว หมายความว่าเรื่องราวไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ข่าวร้ายที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้หนึ่งข่าว ในเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนาง นางจึงไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลอีกเวินซื่อจึงบอกว่า “เช่นนั้นก็พูดเรื่องเนี่ยนฉือก่อนเถอะ นางเป็นอะไรไป?”หรือว่าคนในเมืองหลวงจะทนไม่ไหว กล้าโจมตีเนี่ยนฉือในเมืองหลวง?เป่ยเฉินหยวนกล่าวว่า “ข่าวหลินเนี่ยนฉือได้รับเลือกเป็นฮองเฮาแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว ในขณะเดียวกัน อันซินรุ่ย คุณหนูสามสกุลอันก็ได้รับเลือกเช่นกัน อีกเจ็ดวัน ในพิธีราชาภิเษกของหลินเนี่ยนฉือ อันซินรุ่ยจะเข้าวังในฐานะกุ้ยเฟย”“อันซินรุ่ย คุณหนูสามสกุลอัน?”เวินซื่อยังคงตกตะลึงอยู่ชั่วขณะก่อนจะตระหนักว่านั่นคือชื่อปัจจุบันของอันหลันซินทีแรกนางยังไม่เข้าใจว่าทำไมสกุลอันถึงเปลี่ยนตัวตนของอันหลันซินและให้นางกลับมาตอนนี้เมื่อได้ยิน

“หลินเนี่ยนฉือ ข้าไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่า เจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ยินดีขายตัวเองเพื่อชื่อเสียงเงินทอง ชอบความฟุ้งเฟ้อแบบนี้”“ผัวะ!”ทันทีที่เวินจื่อเยวี่ยพูดจบ หลินเนี่ยนฉือก็ยกมือขึ้นตบเขาการตบครั้งนี้นางตบอย่างไม่ปรานีและยังทำลายเยื่อใยสุดท้ายที่มีต่อเวินจื่อเยวี่ยในใจของนางจนหมดสิ้น“เวินจื่อเยวี่ย ลองนึกถึงโอกาสที่ข้าเคยมอบให้ท่านสิ ในการเลือกหลายครั้งนั้น ท่านเคยเลือกข้าบ้างไหม?”หลินเนี่ยนฉือมองเขาด้วยความผิดหวังเป็นอย่างมาก “หากในตอนที่ข้าไปหาท่าน ท่านเลือกข้าโดยไม่ลังเลแล้วล่ะก็ ระหว่างเราคงไม่มาถึงจุดนี้”“ดังนั้นคราวหน้าหากท่านต้องการทำร้ายข้าด้วยคำพูดเหล่านี้ รบกวนท่านคิดให้ดีว่า เป็นท่านที่ละเลยข้า เช่นเดียวกับที่พวกท่านทอดทิ้งอาซื่อ ท่านเลือกเวินเยวี่ยเสมอมา ดังนั้น หากจะคลุ้มคลั่งก็จงไปหานางเถอะ”“และตอนนี้ ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่านอีกต่อไปแล้ว”หลินเนี่ยนฉือพูดจบก็กำลังจะไป แต่เวินจื่อเยวี่ยไม่ยอมให้นางจากไปแบบนี้เขากางแขนทั้งสองออกมาขวางอยู่ตรงหน้าหลินเนี่ยนฉือทันที “ช้าก่อน เนี่ยนฉือ ตอนนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าการเลือกที่เจ้าพูดถึงคือความหมายนี้ ถ้าข้ารู้ข้าต้อง

“อะไรที่ผิดปกติหรือ?”ชุยเส้าเจ๋อดูสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าแม่ของเขาพูดอะไร“เฮ้อ ความหมายของแม่ก็คือ เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่าตั้งแต่เวินเยวี่ยกลับมา นางดูท่าทางไม่ค่อยปกติ?”“ตรงไหนที่มีอะไรไม่ปกติเล่า”ชุยเส้าเจ๋อส่ายศีรษะ พลางพูดว่า “ข้าคิดว่าเยวี่ยเอ๋อร์ดูปกติมาก อีกอย่างหลังจากกลับมาก็อ่อนโยนกับข้ามากขึ้น โดยเฉพาะเรื่อง...”เมื่อพูดถึงตอนท้าย ไม่รู้ว่าชุยเส้าเจ๋อนึกถึงอะไร หน้าแดงขึ้นมาทันที ท่าทางดูหลงใหลเวินหย่าลี่มองดูสภาพอันไร้ค่าของลูกชายคนนี้ของนาง อดกระตุกมุมปากไม่ได้ “เฮ้อ ช่างเถอะ ช่างเถอะ เด็กโง่อย่างเจ้าพึ่งพาไม่ได้จริง ๆ แม่ไปลองหยั่งเชิงดูเองดีกว่า”“ท่านแม่ ท่านกำลังพูดอะไรกันแน่ ช้าก่อน ท่านจะไปทำอะไร? ท่านแม่?”เวินหย่าลี่ไม่สนใจลูกชายผู้โง่เขลาของนางอีกต่อไป ก้าวขามุ่งไปยังเรือนที่ชุยเส้าเจ๋อและเวินเยวี่ยพักอาศัยอยู่ในตอนนี้ ทันทีที่นางเข้าไปในห้อง นางมองแวบหนึ่งก็เห็นเวินเยวี่ยกำลังนั่งหลับตาพักผ่อนอยู่บนเตียงเวินหย่าลี่ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็แสดงท่าทีไม่พอใจพลางอ้าปากดุด่าว่า “ข้าว่าแล้วบางคนในนี้ มีลูกสะใภ้อยู่ก็เหมือนไม่มีจริง ๆ แม่สามีของตัวเองม