All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 741 - Chapter 750

เพียงแต่เวินซื่อก็ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาตามมาได้ตลอดทางจริงๆ อย่างไรเสีย ภายในโถงหุยชุนก็ยังมีท่านลุงหลินอยู่เมื่อเวินซื่อคิดถึงตรงนี้ ก็พลันเกิดความรู้สึกบางอย่างเมื่อมาถึงป่าทึบและพงหญ้าที่เคยผ่านไปในตอนแรก นางก็เรียกฝูงแมลงพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าออกมาทันทีขวางพวกเขาไว้!คำสั่งหนึ่งถ่ายทอดลงไปทันใดนั้น ในพงหญ้าหนาทึบโดยรอบก็มีเสียงซ่าๆ ดังขึ้นราวกับมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ภายในนั้น และทิศทางการเคลื่อนไหวนั้นก็มุ่งตรงไปทางด้านหลังหัวหน้าหน่วยเล็กของกองทัพธงดำย่อมสังเกตเห็นภาพเหตุการณ์นี้ จึงเดาได้ว่าเวินซื่อกำลังทำอะไรอยู่ในใจของเขาก็อดทอดถอนใจไม่ได้ แมลงเหล่านี้ของท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ช่างเก่งกาจเกินไปแล้วกระมังอ้อ ไม่สิ บางทีควรจะกล่าวว่าท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ต่างหากที่เก่งกาจเกินไปแล้วอย่างไรก็ตาม ผู้ที่ควบคุมแมลงเหล่านี้ก็คือท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์เป็นไปตามคาด ไม่นานนัก ด้านหลังก็พลันมีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นฝูงแมลงเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว“เกิดอะไรขึ้น?! เกิดเรื่องอะไรขึ้น?!”ขณะที่เยี่ยนจือกำลังจะเอ่ยปากถาม วินาทีต่อมา เงาดำขนาดเท่าเล็บนิ้วก็พลันพุ

นับตั้งแต่เข้ามาที่อารามสุ่ยเยว่ เวินซื่อก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้มานานแล้ว ทว่าการจัดเตรียมของไฉ่ชิง นางก็ยังคงเห็นอยู่ในสายตาแต่สิ่งที่ทำให้เวินซื่อประหลาดใจที่สุดคือ ความรู้เรื่องสมุนไพรของไฉ่ชิงในเวลานั้น กว้างขวางเสียจนทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่า“ตอนข้ายังเล็ก ถูกคนทิ้งไว้ที่หน้าประตูโถงหุยชุน เป็นพ่อเฒ่าที่เก็บข้ามา ป้อนข้าวต้มป้อนยาช่วยชีวิตข้าและเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ หลังจากนั้นข้าก็อยู่ข้างกายพ่อเฒ่ามาโดยตลอด เรียนรู้วิชาแพทย์และศึกษาเรื่องยาสมุนไพรกับท่าน ดังนั้นสมุนไพรในโถงหุยชุนนี้ ไม่มีชนิดใดที่ข้าไม่รู้จัก”ไฉ่ชิงเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของตนเองโดยไม่ปิดบัง เห็นได้ชัดว่าถึงแม้หมอไช่พ่อเฒ่าผู้นี้จะไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิด แต่ความรักความห่วงใยที่มอบให้นั้นก็ไม่น้อยเลยทีเดียว เพียงพอที่จะเติมเต็มส่วนที่นางขาดหายไปในช่วงวัยเด็กได้และเมื่อกล่าวถึงการเรียนรู้วิชาแพทย์และศึกษาเรื่องยาสมุนไพร ใบหน้าของไฉ่ชิงก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ“วิชาแพทย์ของข้าถึงแม้จะสู้พ่อเฒ่าไม่ได้ แต่ความสามารถในการจดจำสมุนไพรของข้านั้น ทั่วทั้งเมืองซื่อสุ่ยไม่มีผู้ใดเทียบติด”นางกล่าวว่า “ดังนั้

เวินซื่อได้แบ่งพื้นที่ว่างแห่งหนึ่งในมิติให้กับจวี้เอ๋า ให้เขาสามารถขยับตัวเล่นได้ ทั้งยังเตรียมอาหารเครื่องดื่ม และของเล่นที่ทำจากไม้บางส่วนไว้ให้เขาจวี้เอ๋าค่อนข้างว่าง่าย อยู่คนเดียวในพื้นที่ว่างนั้น นอกจากกินแล้วก็นอน บางครั้งก็ลุกขึ้นมาเล่นสักพัก และไม่เคยเอ่ยถามเวินซื่อเลยสักคำว่าที่นี่คือที่ใดเพราะมิติที่กั้นไว้นั้นเป็นพื้นที่เล็กๆ ที่แยกออกมาโดยเฉพาะ มีแรงต้านบางส่วน ดังนั้น เวินซื่อจึงไม่กังวลว่าจวี้เอ๋าจะค้นพบความลับอื่นๆ ของนางหลังจากจัดแจงให้จวี้เอ๋าและท่านปู่หลินเรียบร้อยแล้ว เวินซื่อก็ออกมาจากมิติเมื่อปรากฏตัวในห้องอีกครั้ง บนมือของนางก็มีขวดน้ำทิพย์ที่เจือจางซ้ำอีกครั้งเพิ่มขึ้นมาหนึ่งขวด ซึ่งภายในยังได้ผสมสมุนไพรที่สามารถช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้เร็วที่สุดเข้าไปด้วยแน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่เตรียมไว้ให้หลินหงเหวินตอนนี้เพียงแค่รอให้อาการบาดเจ็บของหลินหงเหวินฟื้นตัวอีกสักหน่อย อย่างน้อยก็สามารถลุกจากเตียงเพื่อเดินทางได้แล้ว เช่นนั้นพวกเขาก็จะสามารถออกเดินทางกลับเมืองหลวงได้แต่ตอนนี้ผ่านไปหลายวันแล้ว ก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นอย่างไรบ้าง......เมือง

วันรุ่งขึ้นก่อนที่เวินซื่อจะพาท่านลุงหลินพวกเขาออกเดินทาง นางได้ไปพูดคุยกับหมอไช่และไฉ่ชิงอยู่ครู่หนึ่ง“หลังจากพวกเราไปแล้ว จะต้องมีคนมาตรวจค้นที่โถงหุยชุนอย่างแน่นอน ดังนั้น ข้าจึงได้ทิ้งคนของข้าไว้ที่นี่สองสามคน หากเกิดอันตรายขึ้น หมอไช่และคุณหนูไฉ่ชิงก็รีบร้องขอความช่วยเหลือทันที พวกเขาจะปรากฏตัวออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยพวกท่าน”“แน่นอนว่า นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด แต่ต่อให้เลวร้ายเพียงใด เมื่อพวกเรากลับไปจัดการทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อย่างมากที่สุดก็ครึ่งเดือน พวกท่านก็จะไม่ต้องเผชิญกับอันตรายใดๆ อีกต่อไป”เวินซื่อรับรองกับสองพ่อลูกแล้ว จากนั้นก็ทิ้งค่ารักษาก้อนใหญ่ไว้ให้พวกเขาโดยไม่ยอมให้ปฏิเสธ เป็นจำนวนเงินที่มากพอจะเลี้ยงดูพวกเขาสองคนไปได้ตลอดครึ่งชีวิตที่เหลือหลังจากที่พวกเขารับมันไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก เวินซื่อจึงมองไปยังไฉ่ชิง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าชื่นชม “คุณหนูไฉ่ชิง อันที่จริงข้าชื่นชมในพรสวรรค์และความพยายามของเจ้าในด้านการจดจำสมุนไพรเป็นอย่างยิ่ง หากเป็นไปได้ ข้าก็อยากจะเชิญเจ้าไปยังเมืองหลวงเพื่อช่วยข้าขายยาสมุนไพร เพราะข้าปลูกสมุนไพรไว้มากมาย แต่ยังขา

เวินซื่อและคนอื่นๆ หันกลับไปมอง ผู้ที่ล้อมมาจากทางด้านหลังคือเจ้าหน้าที่ทางการของอำเภอหลินเจียงส่วนหัวหน้ากลุ่มนั้น ถึงแม้เวินซื่อจะไม่เคยพบมาก่อน แต่ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างคุ้นตา เวินซื่อมองปราดเดียวก็คาดเดาได้ในทันทีว่า อีกฝ่ายต้องเป็นบิดาของหลี่อันซึ่งเป็นนายอำเภอผู้นั้นอย่างแน่นอน“ทางการได้รับแจ้งความ มาจับกุมผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม หากรู้ความก็ยอมจำนนแต่โดยดี ผู้ใดกล้าขัดขืน ฆ่าทิ้งได้ทันที!”นายอำเภอหลี่ขี่อยู่บนหลังม้า มองลงมายังเวินซื่อและคนอื่นๆ อย่างโอหังแล้วตะโกนขึ้นทหารเกือบหนึ่งร้อยนายปิดล้อมอยู่ด้านหลัง ขวางเวินซื่อและคนอื่นๆ เอาไว้อย่างแน่นหนา เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะเปิดทางหนีให้พวกเขาแม้แต่น้อยเวินซื่อหรี่ตาทั้งสองข้างลงเล็กน้อย ส่งสายตาให้คนที่อยู่บนหลังคารถม้าข้างๆ ก่อน หัวหน้าหน่วยเล็กกองทัพธงดำก็เข้าใจในทันที“กองทัพธงดำปฏิบัติภารกิจ ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องรีบไสหัวไป!”หัวหน้าหน่วยเล็กกองทัพธงดำตะโกนเสียงดังลั่น เสียงก้องกังวานไปทั่วทั้งหุบเขาเมื่อได้ยินคำว่า “กองทัพธงดำ” สี่คำ เจ้าหน้าที่ทางการเหล่านั้นต่างกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที“อะไรนะ? กองทัพธงดำหรือ?”“เ